A Corf of Chalk… Aduri Satyavathi Devi

Image Courtesy: http://woostergeologists.scotblogs.wooster.edu

.

Caught in the chilling web of Sagittarius month

Time shivers in the bitter biting cold.

Even in the congested cities

The fore yards of houses take a head bath

And get cleansed of their inured dirt.

And well before dawn

They get adorned in chalky designs

As if milky ways were spread out,

A swarm of swans were floating away, or

As if a queen’s entourage

Is sojourning in that floral palanquin.

.

There

In that remote corner of the village…

A leftover place after the city had engulfed every inch in its reach…

On that half-quarried hillock

A hunch-backed old hag

Looking like a hackneyed moon,

Sapped of all energy,

Labors in the pit in front

Herself ……becoming a fistful of hunger.

She anneals the bones bitten by cold with the rays of the sun

And becomes a machine to grind the hill to dust.

Filling up her basket with her labor

And bearing her life support overhead,

She march-pasts the six-bus-stops distance for three hours

Measuring distances in her wonted way

By the amount of sweat she perspires.

She bargains her appetite with the city dwellers

For a hunk of bread and few drops of tea

And satiates her hunger.

Positing the change in the navel

She retires for a nap under some wayside tree

Or some shade under the sun.

Reminiscing her experiences ripe as her chalky head,

Between those half-asleep eyelids

She shivers in fright all of a sudden

Fearing her fate if the city were to snatch even those few

Remains of the hillock.

.

And when it happens,

Won’t the fore-yards of houses pale away

Devoid of chalky designs

Like a queen divested of all her decorations?

.

Telugu Original: Aduri Satyavati Devi

.

ఆ ధనుర్మాసపు చలి వలలో బిగింపబడి

కాలం గడగడా వణుకుతూ వుంటుంది

మహానగరాల్లో సైతం

వీధివాకిళ్ళు చిరకాల మురికిని వదలి

అభ్యంగన స్నానాలు చేసి

తెల్లవారేసరికల్లా

పాలకెరటాలుపరిచినట్లు

అందులో రంగురంగుల హంసలు విహరిస్తున్నట్లు

ముగ్గుల సింగారాలతో

పూలపల్లకిలో రాణివాసం విడిదిచేసినట్లు

సొగసు మాసాలై విస్తరిస్తాయి.
.

అక్కడ

నగరాల కడుపులు విస్తరించి

ఊరు ఆకొసనీ ఈ కొసనీ తిని వదిలేసిన

ఆ మారుమూల పల్లెలో

సగం విరిగిన కొండపై వెన్ను వంగిన ముసలవ్వ

అరిగిన చందమామల్లె

సారం కోల్పోయి

ముగ్గురాళ్లముందు

పిడికెడు ఆకలై శ్రమిస్తుంది.

చలికొరకగా వణికే ఎముకలపై

వెచ్చని సూర్యకిరణాల్నే లేపనంగా పూసుకొని

కొండని పిండిచేసే యంత్రమవుతుంది

కష్టాన్ని తట్టలో నింపి జీవనాధారాన్ని నెత్తికెత్తుకొని

ఆరు బస్టాపుల దూరాన్ని మూడుగంటలు మార్చ్ ఫాస్ట్ చేసి

అలవాటైన శ్రమ స్వేదంతో

బారల దూరాన్ని కొలుచుకుంటూ

ఆకలిని బస్తీ ఇళ్ళకు బేరంపెట్టి

ఇంత బన్నూ నాలుగు టీ చుక్కలతో

జఠరాగ్నిని చల్లబరుస్తుంది.

చిల్లర శ్రీమాలచ్మిని బొడ్డునద్దుకొని

ఏ వీధి చెట్టు కిందో

ఏ ఎండచారలనడుమనో నడుం వాలుస్తుంది

ముగ్గుబుట్టలా పండిన తన అనుభవాల్ని

అరమోడ్పు నిద్రలో నెమరువేసుకుంటూ

ఆ సగం కొండనీ నగరం మింగేస్తే

బతుక్కేదిదారి భగవంతుడా అని

భయం తో గజ గజ వణుకుతుంది.

అదే జరిగిన నాడు

ముగ్గుల్లేని వాకిళ్ళు

అలంకారాలు కోల్పోయిన రాణుల్లా

వెలవెలపోవూ?

.

తెలుగు మూలం:    ‘ముగ్గుబుట్ట’

ఆదూరి సత్యవతీ దేవి

‘జలపాత గీతం ‘ కవితాసంకలనం నుండి