శోకమా, ఓ శోకమా, నా హృదయానికి నువ్వు

ఎంతచిరపరిచితురాలవంటే, నీ విషాదస్వరానికి

అలవాటుపడిన ఆ చెవి, నీ పాటకై ఎదురుచూస్తుంది.

కొత్తగా ఈ మధ్యనే నాకు ఊల్లాసమని పిలిచే భావనతో

పరిచయమేర్పడినా, అల్లంత దూరంలో చిరుచీకటిలో

అస్పష్టంగానైనా పోల్చుకోగలిగేట్టుగా నీ రూపు తెలుస్తోంది

అదెంత సాహసంతో గులాబిపూలహారాలతో మనసుదోచి

నీ విషాదచ్ఛాయలను చెరిపివేయడానికి ప్రయత్నించినా.

కానీ, ఓ శోకమా! నీ మార్గంలో చిరకాలం నడిచిన నాకు

ఇపుడు వేరొక కొత్తదారిని నడవడం నాకు సాధ్యపడదు-

చీకటిరోజులకు నీ వల్ల ఈ కనులు అలవాటు పడితే,

అచలమైన దాని బరువుకి ఈ మేను వంగిపోతోంది.

 

లాభం లేదు, ఉల్లాసమా! నీ భుజం మీద నేను చెయ్యి వెయ్యలేను,

నా అతినెమ్మది నడక, నీ అడుగుల ఉధృతికి సరితూగదు.

.

ఏంటోనెట్ డికూర్సే పాటర్సన్
అమెరికను కవయిత్రి, అనువాదకురాలు, చిత్రకారిణి

.

To Sorrow

Sorrow, O Sorrow, thou hast lain so long

Close to my soul that still its listening ear,

Attuned to mournful music, waits thy song.

Off the dim grey distance, faint yet clear,

It rises,- though this little alien thing

Called Joy, which crept of late into my arms,

Tries bravely with each rose-wreathed offering

To dissipate they melancholy charms.—

But, Sorrow, though hast trained me in thy ways

So long I cannot follow a new road,-

These eyes thou hast accustomed to grey days,

This back to stooping from its constant load.

Nay, Joy, I cannot lay my hand in thine, –

Too swift thy dance for these slow steps of mine.

Antoinette Decoursey Patterson

(1866-1925)

American Poetess, Translator and Artist

Poem Courtesy:

Sonnets & Quatrains, P4

H W Fisher & Company

Philadelphia

MDCCCXIII