A Poem is nowhere else

But moves amongst us!

When conversation

Between two people

Fails­­ to flow freely

Poem suffers silently

Shuttling in the gullet;

A poem convulsing

Standing on the dais of

Conflict and mistrust

Between people of two regions,

Is a disheartening spectacle;

When the camaraderie

In the faces of people disappears

Poem, too, slips all of a sudden

And walks with heavy and pitiable gait.

A Poem is nowhere else

But moves amongst us!

When cuddle it endearingly

Taking it into your hands

It submits without demur

And snuggles like a pussy

Sneaking into your bed in winter.

And then, like it,

Leaps out suddenly

As if it had remembered something

And searches vaguely here and there

And retreats back into your bed

Or curls up at your feet.

A Poem has too sharp a wit!

It slumbers

With eyes half-open

Longing for a hand

That caresses and

Puts her to sleep.

Poem is nowhere else!

One man at dawn

Carries it off with him

In his yoke to places.

It opens its eyes

Either at a farm

Or on the bund of a field;

Another man, a potter

Places doughs of clay

On a wheel and turns it

Round and round with a stick

As if he were

Wheeling the earth.

Then like the Sun

Shooting off through

The undulation of hills

A poem gradually emerges;

Yet another man,

An imaginative visionary

Who can scoop colors from ether

And dab them to a rainbow,

In his presence

The Poem stands hands-crossed

With all humility:

For the painting steals the heart.

A Poem is nowhere else

But apprentices

Under an archer

Who, burning with

Hunger – anger – and dreams

Patiently spins counter-strategies

As assiduously … as a spider!

.

Bala Sudhakar Mauli

Telugu

Indian

 

 

పద్యం గురించి కాస్తా మాట్లాడుతా

.

పద్యం ఎక్కడో లేదు

మన మధ్యే పద్యం సంచరిస్తుంది

ఇద్దరు మనుషుల మధ్య

మాటల్లేని వేళ

పద్యం

లోగొంతుకతో కొట్లాడుతుంది

రెండు ప్రాంతాల మధ్య

సందేహాల సంఘర్షణల మిద్దె మీద నిల్చొని

పద్యం

విలవిలలాడుతున్న దృశ్యం

కలవరపెడుతుంది

మనుషుల ముఖాల్లోంచి

అదృశ్యమౌతున్న కలివిడితనంలోంచి

పద్యం

వున్నట్టుండి జారి

భారంగా, ధీనంగా

నడుస్తుంది

పద్యం ఎక్కడో లేదు

మనుషుల మధ్యే వుంది

 

పద్యాన్ని

అరచేతుల్లోకి తీసుకుని

ఆప్యాయంగా నిమిరితే

అట్టే

అంటిపెట్టుకుని వుంటుంది

గారాబం పోతుంది

చలికి

పక్కలో దూరిన పిల్లిపిల్లలా

అతుక్కుపోతుంది

వెంటనే

ఏదో గుర్తొచ్చినదానిలా

చెంగున గెంతి

దేన్నో

అటూ యిటూ వెతికి

నెమ్మదిగా

మళ్లీ

దుప్పట్లోనో

కాళ్లకిందో

వచ్చి చేరుతుంది

పద్యం

బహుచమత్కారి –

జోకొట్టి

లాలించే చెయ్యికోసం

ఓరకన్ను తెరచుకుని

పడిగాపులు కాస్తుంది

 

పద్యం ఎక్కడో లేదు

పద్యాన్ని

కావిడిలో వేసుకుని

వేకువనే

వొకరు వూరు బయలకు దారితీస్తారు

పద్యం

కళ్లంవద్దో  – పొలంగట్టునో

కళ్లు తెరుస్తుంది

 

మరొకరు

అరచేతులతో మట్టిముద్దలను

సారెపై వేసి

కర్రతో

భూమిని తిప్పుతున్నట్టు

సారెని తిప్పుతున్నప్పుడే

పర్వతపంక్తుల్లోంచి పొడుచుకొచ్చే

సూర్యునిలా

పద్యం

పుట్టుకొస్తుంది

 

యింకొకరుంటారు

శూన్యంలోంచి రంగులు తీసి

హరివిల్లుని చిత్రించే వూహాశీలి –

అతని ఎదుట

పద్యం

వినమ్రంగా చేతులు జోడించి

నిల్చుంటుంది

చిత్రం అంతరంగమవుతుంది

 

పద్యం ఎక్కడో లేదు

ఆకలితో – ఆగ్రహంతో – ఆకాంక్షలతో

రగిలిపోతూ

నెమ్మదిగా

సాలీడు గూడు అల్లుతున్నట్టు

ప్రతివ్యూహాన్ని రచిస్తున్న

రేపటి విలుకాడి వద్దే

పద్యం

శిష్యరికం చేస్తుంది !

.

బాలసుధాకర్ మౌళి