స్త్రీత్వం మూర్తీభవించినట్లు కనపడే ఆ స్త్రీని

నేను ఏ దేవకన్యలతోనూ సరిపోల్చను.

Pope తో విభేదించి ఆమెకోసం మతం మార్చుకోను,

ఆమెని ఒక అలౌకిక వ్యక్తిగా కీర్తించను,

మడోనా(Madonna) గా భావించను.

ఇతరులలో ఆమె లక్షణాలు వెదకను

ఈ కోరికను అణచుకుందికి మృత్యువును ఆహ్వానించను

ప్రేమని ఒక విలుకాడుగా ఊహించను,

అపోలో(Apollo)కౌగిలినుండి తప్పించుకు పారిపోయి

తీవల-తలపాగగా మారిన

డఫ్నే(Daphne)గా భావించను

నేను వర్జిల్ (Virgil) మోహాటవుల్లో తప్పిపోను.

నేను అంత్యప్రాసల భేషజాలతో కూడిన

ఆలంకారిక భాషవాడకపోయినా,

నా ప్రేమ మాత్రం గాఢమైనదే,

అదికూడా ఆ వ్యక్తికే పరిమితం.

ఎంతైనా మనుషులు మనుషులే కదా!

ఆమె తనువును ఆలింగనం చేసుకోగలిగినందుకు

ఆమె స్నానించిన నీటినిచూసి

దానిపై ఒకడు ఈర్ష్య పడవచ్చు;

నా ప్రేమకూడా ఆమెను ఆలింగనం చేసుకోవాలనుకుంటుంది.

పెట్రార్క్ ఇక తనప్రేమగురించేచెప్పి చెప్పివిసిగించక 

అంతగాఢమైనది మరొకటి ఉంటుందని బహుశా, అంగీకరించవచ్చు…

.

గవిన్ ఏవార్ట్

(4 February 1916 – 25 October 1995)

ఇంగ్లండు  

ఈ కవితలో నాకు కనిపించిన ప్రత్యేకత, స్త్రీని స్త్రీగానే చూడడం; ఆమె ఆమెగానే గుర్తించి

గౌరవించడం. కవి దృష్టిలో ఒకరితో పోలిక …  మనం చూసే పవిత్రత, సౌందర్యం, దివ్యత్వ

భావన … ఒకరిలోవి ఆమెలో గాని, ఆమెవి ఒకరిలో గాని చూడడం … ఆమె పట్ల అపచారం. 

ప్రేమని వ్యక్తీకరించడంలో భాషాపరమైన పరిమితులుండవచ్చునేమో గాని, భావనాపరమైన

పరిమితులుండవని బహుశా కవి భావన. ఎవరికి వారే తమ ప్రేమ గొప్పదనుకోవచ్చు వర్జిల్ లా.

కాని, అందరిదీ ఒకే రకమైన తీవ్రత… అని అతని థీసిస్.

.

.

 Sonnet: Dolce stil novo (“sweet new style”)

.

That woman who to me seems most a woman

I do not compare to angels —

or digress on schismatic Popes —

or exalt above the terrestrial

or consider a Madonna.

Nor do I search in others for her lineaments,

or wish for Death to free me from desire,

or consider Love an archer;

or see her as a Daphne,

fleeing the embraces of Apollo,

transformed into a laurel.

I am not lost in the amorous wood of Virgil.

 

But although I do not rhyme

or use the soft Italian,

my love is a strong love,

and for a certain person.

Human beings are human;

I can see a man might envy

her bath water

as it envelops her completely.

That’s what my love would like to do;

and Petrarch can take

a running jump at himself —

or (perhaps?) agree.

.

Gavin Ewart

(4 February 1916 – 25 October 1995)

British Poet

 

Ewart first published poems at the age of 17 in Geoffrey Grigson’s New Verse of 1933. After graduating from Christ’s College, Cambridge, he served in the Royal Artillery from 1940 to 1946, and worked for the British Council from 1946 to 1952, and then as a copywriter in advertising until 1971, when he became a full-time freelance writer. He became a Fellow of the Royal Society of Literature in 1981. His works include Be My Guest (1975), Where a Young Penguin Lies Screaming (1978), All My Little Ones (1978), The First Eleven (1977) and No fool Like an Old Fool (1976).  

You can read a good bio of the Poet here:

http://www.poetryarchive.org/poetryarchive/singlePoet.do?poetId=17248