శిధిల సమాధి… ఫేనీ స్టెరెన్ బోర్గ్, డచ్చి కవయిత్రి

ఈ కవితలో గొప్ప సౌందర్యం ఉంది. ఈ కవిత తనప్రియమైన వ్యక్తి గురించి రాసిన స్మృతిగీతం కాదు. ఒక శిధిల సమాధినీ, అక్కడి శిలా ఫలకం మీది తేదీనీ, మృత్యుల్లేఖనాన్నీ చూసిన తర్వాత కవి మదిలో మెదిలిన ఆలోచనల పరంపర.

.

“ప్రియాతి ప్రియ సఖా!

ఎప్పటికీ నీ ప్రేమలో”

అని ఆ శిలాఫలకం మీద చెక్కి ఉంది, ఎన్నేళ్ళ క్రిందటో.

ఆ ఆప్త వచనాలక్రింద నిద్రిస్తోంది ఒక శరీరం

మరీ తొలిప్రాయంలోది, విగతాత్మయై.

ప్రతి ఏడూ కొన్ని పువ్వులు వస్తూ ఉండి ఉంటాయి,

కానీ ఈ స్థలాన్ని ఎవరూ పట్టించుకోవటం లేదని తెలుస్తూనే ఉంది.

అక్కడున్న తేదీని బట్టి, ఈ సరికి, అతన్ని “ప్రియాతి ప్రియంగా”

ప్రేమించిన ఆ “ఎప్పటికీ నీ ప్రేమలో” కూడా గతించి ఉంటుంది.

అంతకు ఎన్నాళ్ళముందో నిర్ణయించుకున్నట్టుగా

ఆమెని నీ ప్రక్కనే ఎందుకు సమాధి చెయ్యలేదు?

నేను కారణాలు ఊహించగలనేమోగాని

యదార్థం నాకూ తెలియదు.

ఇక నువ్వు శాశ్వతంగా ఒంటరిగా ఎదురుచూస్తుంటావు

ఇద్దరి కోసం ప్రత్యేకించిన ఈ సమాధిలో నీ జత కోసం.

నే నిక్కడినుండి కదిలి వెళిపోతున్నప్పుడనిపిస్తోంది

బహుశా, ఆమెకూడా అలాగే వెళ్ళిపోయిందని.

.

ఫేనీ స్టెరెన్ బోర్గ్,

డచ్చి కవయిత్రి

Fenny Sterenborg

The beauty of the poem is that it is not about one’s beloved.  It is a reflection after reading an inscription on a dilapidated Tomb (stone).

In a way, most of us are hypocrites. Even if our grief for the loss of our beloved is genuine, the promises we make to the dead beloved or to ourselves in that moment of grief we never keep.  Time heals the greatest wounds. Our necessities, our compulsions, our frailties force us to compromise with just a wafer-thin token respect for the dead remaining in our memories. 

And the unfortunate dead ‘beloved young man’ in this poem was still waiting in his grave for his “forever yours”.  As the passerby (the poet here) notes,  time  might have changed her course and took a different turn which the poor soul never knew about.

And the takeaway here, if any, is one should not extend one’s faith on their “beloved”s beyond their lifetime.

.

Withered Grave

.

Forever yours

my dearly beloved one

Carved in stone, many years ago.

Underneath those loving words, a resting body

far too young, left by it’s soul.

A few lonely flowers come back every year,

but it’s apparent, no living soul is tending here.

From the date, by now, forever must also be gone.

But where did she go, this yours forever,

that dearly beloved one.

Why wasn’t she buried here with you,

like decided all those years ago.

I can only guess the reasons,

but I will never know.

Forever you lie alone, awaiting,

in this grave meant for two.

As I move on, I wonder,

perhaps she did too.

.

Fenny Sterenborg

Born 1956

Dutch Poetess

Poem Courtesy:

http://famouspoetsandpoems.com/poets/fenny_sterenborg/poems/22028