అదొక శైధిల్యపు నుసి మేట
ఏకధాటిగా గోడలు కూలిపోడమే.
ఒకప్పుడు “ఇల్లు” అనిపిలవబడేచోట
నా చిన్నతనం గడిచింది.

వీడ్ధుల్లో పియానోలపై ప్రశాంతంగా
ఫ్రాన్సు జాతీయగీతం వాయిస్తుంటే,
ఎండ మండిపోతున్నప్పుడు
ఆ అటకెక్కి ఏదో రాసుకుంటూండేదాన్ని

ఇంటి యజమాని సాలుపురుగు కూర్చున్నాడు
రాత్రివంటకాల వాసనావలయంలో
మనుషులు తమకుచ్చిటప్పాల నరకంలో
క్రమక్రమంగా మురిగిపోతున్నారు.

అక్కడ నే నేర్చుకున్నది తల్చుకుంటే జుగుప్స.
నేను రాత్రి తగలేసిన చమురుకీ
ఎండి పోయిన నా కలకీ
విచారిస్తూ కాలం వెళ్ళబుస్తూ ఉండవచ్చు.
.

లూయిజా బ్రూక్

Brick-Dust

.

IT’S just a heap of ruin,

  A drunken brick carouse—

This thing my spirit grew in

  That once was called a house.

An attic where I scribbled

  Through baking summer days,

While street-pianos nibbled

  At the patient Marseillaise.

The spider-landlord squatted

  In a web of dinner-smells,

And people slowly rotted

  In little gossip-hells.

I hated all I learned there—

  And yet I could have cried

For a little oil I burned there,

  A little dream that died.

 .

Louisa Brooke

Courtesy: http://www.bartleby.com/273/68.html

Poetry, A Magazine of Verse