బలవంతపు కవాతు… మిక్లోష్ రాద్నోతి, హంగేరియన్ కవి
[మిక్లోష్ రాద్నోతి రెండవ ప్రపంచయుద్ధకాలంలో హిట్లరు చేసిన మారణహోమంలో బలైపోయిన హంగేరియన్ కవి.
ఈ కవిత చదువుతుంటే మీకు రెండు విధాలుగా కన్నీళ్ళు రాకమానవు. ఒకటి అంత మంచి భవిష్యత్తు ఉన్న కవి అలా అన్యాయంగా చనిపోయినందుకు; రెండు, ఈ కవితలో అతను ఉపయోగించిన దృశ్యరూపకమైన ఉపమాలంకారాలకి. ముఖ్యంగా, నిదురిస్తున్న తోటలో, తిరోగమిస్తున్న గ్రీష్మం తీరికగా స్నానంచెయ్యడం, ఆకుల మధ్యలో పళ్ళు దిగంబరంగా ఉయ్యాలలూగడం, ఈ రెండింటికంటే అందంగా, “పగలు మెల్ల మెల్లగా నీడలు గీసుకుంటూ పోవడం”. అది ఒక చిత్రకారుడి ప్రతిభకి దీటైన ఊహ.
ఇది చదివిన తర్వాత నాకు జాషువా గారి శ్మశానవాటిలో, ” ఈ లోకంబున వృద్ధిగాదగిన యేయేవిద్య లల్లాడెనో” అన్న పంక్తులు గుర్తు వచ్చేయి.]
***
నీకు నిజంగా పిచ్చే. క్రింద పడిపోతావు, అయినా లేచి నడుస్తావు
నీ మోకాళ్ళూ, ముణుకులూ కదలడం ప్రారంభిస్తాయి
నీకు ఏదో రెక్కలున్నట్టు నడక ప్రారంభిస్తావు.
కందకం నిన్ను ఆహ్వానిస్తోంది. భయపడి నిలబడి
ఎందుకని ఎవరైనా అడిగితే, వెనక్కి తిరిగి నువ్వు చెప్పొచ్చు
ఒక మహిళ, ఒక సహజమైన మృత్యువు…
ఇంతకంటే మెరుగైనది… నీకోసం ఎదురుచూస్తున్నాయని.
కానీ, అది నీ వెర్రి.
చాలా కాలం వరకు ఊర్లో కాలిన ఇళ్ళమీదనుండి మాత్రమే పొగలొచ్చేవి
గోడలు వెనక్కి వాలిపోయేవి, పళ్ళచెట్లు విరిగిపడేవి,
ఆగ్రహించిన రాత్రి మరింత చిక్కగా భయంకరంగా ఉంటుండేది.
ఆహ్! ఇప్పుడు వెళ్ళడానికి ఒక ఇల్లు ఉంది కాబట్టి
నాకు విలువైనదంతా నాలోనే కాకుండా బయట ఉందని
నమ్మగలిగితే ఎంత బాగుణ్ణు!
అలాంటి వాళ్ళు ఉంటే ఎంత బాగుణ్ణు!
….
ఎప్పటిలాగే, తేనెటీగలు చల్లగా ఉన్న చావడి మీద
ప్రశాంతంగా ఝంకారం చేస్తున్నాయి,
వేడి తేనెలో ఊరబెట్టిన పళ్ళు చల్లారిపోతున్నాయి
నిదురిస్తున్న తోటలో, తిరోగమిస్తున్న గ్రీష్మం తీరికగా స్నానంచేస్తోంది.
ఆకుల మధ్యలో పళ్ళు దిగంబరంగా ఉయ్యాలలూగుతున్నాయి,
తుప్పుపడుతున్న కంచె ముందర
అందమైన జుత్తుగల ఫానీ నాకోసం నిరీక్షిస్తుంటుంది.
పగలు మెల్ల మెల్లగా నీడలు గీసుకుంటూ పోతుంటుంది…
ఇవన్నీ జరిగే అవకాశం ఉంది.
చంద్రుడు ఈ రోజు ఎంత గుండ్రంగా ఉన్నాడో!
మిత్రమా, నన్ను దాటి పోబోకు.
గట్టిగా అరూ! నేను లేచి మళ్ళీ నుంచుంటాను!
మిక్లోష్ రాద్నోతి
(5 May 1909 – 9 November 1944)
హంగేరియన్ కవి
.
.
Forced March
.
You’re crazy. You fall down, stand up and walk again,
your ankles and your knees move
but you start again as if you had wings.
The ditch calls you, but it’s no use you’re afraid to stay,
and if someone asks why, maybe you turn around and say
that a woman and a sane death a better death wait for you.
But you’re crazy.
For a long time only the burned wind spins above the houses at home,
Walls lie on their backs, plum trees are broken and the angry night is thick with fear.
Oh if I could believe that everything valuable
is not only inside me now that there’s still home to go back to.
If only there were!
And just as before bees drone peacefully
on the cool veranda, plum preserves turn cold
and over sleepy gardens quietly, the end of summer bathes in the sun.
Among the leaves the fruit swing naked and in front of the rust-brown hedge
blond Fanny waits for me,
the morning writes slow shadows—
All this could happen
The moon is so round today!
Don’t walk past me, friend.
Yell, and I’ll stand up again!
.
Miklos Radnoti
(5 May 1909 – 9 November 1944)
Hungarian Poet, shot during Holocaust
“Miklos Radnoti was born in Budapest in 1909, and orphaned at the age of 12. He published a number of collections of poems before the war and was a fierce anti-fascist. In the 1940’s he was interned in various work camps, the last time being in Bor, Yugoslavia at a copper mine, to which he was driven in a forced march with other internees. Along the way, he and 22 other prisoners were murdered near the town of Abda sometime between November 6 and 10, 1944 and tossed into a mass grave. After the war, his body was exhumed and his last poems were found in his field jacket, written in pencil in a small Serbian exercise book.
The above poem is part of the collection, published in 1946 as “Sky With Clouds”. It is dated September 5, 1944.
There are a number of poems around, written by Holocaust survivors or others who faced the atrocities of modern warfare. This one strikes me having that ring of truth — of memory unvarnished by the passage of time. I am particularly moved by how the poet conveys the way a person’s mind wanders to happier times and almost loses touch with the horrors of the present in the second half of the poem, and then is yanked back into the on-going atrocity by the fear of falling behind.
Dave Fortin “
దీన్ని మెచ్చుకోండి:
ఇష్టం వస్తోంది…
అనువాదలహరి 
స్పందించండి