నువ్వు చేసిన వాటి గురించి ఇక వగవొద్దు:
గులాబులకి ముళ్ళూ, స్వఛ్ఛమైన జలకి బురద,
సూర్యచంద్రుల్ని కనుమరుగుచేస్తూ మేఘాలూ, గ్రహణాలూ
తియ్యని మకరందాన్నిచ్చే పువ్వుకి గొంగళి పట్టడమూ సహజమే.
మనుషులందరికీ ఏవో లోపాలుంటాయి, నన్ను కూడా కలుపుకుని
నీ తప్పుల్ని ఉపమనాలతో సమర్థిస్తున్నందుకు,
నన్ను నేను వంచన చేసుకుంటున్నాను, నీ తప్పుని లేపనంగా రాసుకుని
నీ చేసినవే కాదు, చెయ్యని నేరాలని కూడా ఉదారంగా క్షమిస్తూ;
ఎందుకంటే, నీ విషయాసక్తమైన పొరపాటుకి ఆస్కారం కల్పిస్తూ
(నీ ప్రతివాదినీ సలహాదారుడినీ రెండూ నేనే)
నాకు వ్యతిరేకంగా నేనే దావా వేసుకుంటున్నాను:
నా ప్రేమకీ ద్వేషానికీ మధ్య ఒక అంతః సంఘర్షణ
బహుశా, నేను ఒక అలంకారప్రాయమైన వస్తువునై ఉండి ఉండాలి
లేకుంటే, అభీష్టచోరుడు నానుండి దారుణంగా ఎందుకు లాక్కుంటాడు.
.
షేక్స్పియర్

 

SONNET 35

No more be griev’d at that which thou hast done:

Roses have thorns, and silver fountains mud,

Clouds and eclipses stain both moon and sun,

And loathsome canker lives in sweetest bud.

All men make faults, and even I in this,

Authorizing thy trespass with compare,

Myself corrupting, salving thy amiss,

Excusing thy sins more than thy sins are;

For to thy sensual fault I bring in sense,

(Thy adverse party is thy advocate)

And ‘gainst myself a lawful plea commence:

Such civil war is in my love and hate

That I an accessary needs must be

To that sweet thief which sourly robs from me.

.

Shakespeare

Notes

stain (3): dim.

canker (4): canker-worm, known for choosing sweet plants to devour.

Authorizing…compare (6): sanctioning your sins by these comparisons.

Myself…thy amiss (7): [by] smoothing over (salving) your wrongs I corrupt myself.

To that sweet…from me. (14): Compare Richard Barnfield’s sonnet addressed to Cynthia, written in 1595: “There came a thief, and stole my heart/And robbed me of my chiefest part.” We cannot be sure which poet’s lines were first. Barnfield also wrote a now-famous ode called Address to the Nightingale (1598), which many wrongfully attributed to Shakespeare.

Sonnet 35 reveals a dark side to the relationship between the poet and his young dear friend, likely the Earl of Southampton, Shakespeare’s patron. The poet clearly battles self-doubt and insecurity, and he shares the blame with his lover, who has betrayed him. Despite the pain that his lover has inflicted upon him, the poet decides to assume equal guilt in the corruption of their union. He accuses himself of irrationally ‘authorizing’ his lover’s sins, and using a clever conceit of the courtroom, he illustrates that he is at once an accessory to the crime and the victim pressing charges; the prosecutor of his lover and his lover’s chief advocate. All of the sonnets are a testament to Shakespeare’s sensitivity and sweetness, but none more so than Sonnet 35.

Sonnet and Notes Courtesy:

http://www.shakespeare-online.com/sonnets/35.html