Every Muslim friend I encountered

at every turn of my life

is a Ramadan Crescent!

The rendering of Aja at five

used to wake up my heart, before

my mother had reached out for the blanket.

The same ardor reflected in my father’s voice

when he said “come on, get up! The ‘Allah…’ is heard.”

When the Muslim friends in my childhood

wearing Sirpas treaded towards Red Sands for Namaz,

it felt like several star-studded chunks of skies

were marching past on the roads.

No sooner had they walked towards our well

slipping attar-dabbed cotton aesthetically in ears

than our fields, falling fallow for want of rain,

blew fragrances of a thousand of rose-gardens.

 

Those pure strips of skies

had showered affection in exchanging hugs,

and those goatees verily pulled

the skies down to earth with their Allah o Akbar!

And nurtured was thus the spirit of

National integration in my village.

And the village woke to its daily grind

only with the “Allah”rm of the Masjid clock.

 

Whether it was Hanif bhai

who warmed up my chilly dawns with his warm chai;

or, Jabbar Miya who breathed life

into the deflated cycle tyre on mine;

or the Jaffer Miya

who sounded the school bell

to the delight of child prisoners

longing to reach their mother’s lap;

or, Bhasha bhai

who gave romantic interpretations

to my indiscreet blabbering in

kaput-Urdu;

or, Yousuf who addressed me ‘Mama’ in jest

though I was much younger to him,

but fondly showed all love and affection for me…

I did not see a Muslim in any of them;

Nor did they look for a Hindu in me,

except noble souls brimming with humanity!  

 

Other than the effusive aromas of Biryani

and the sweet fragrances of vermicelli porridge

never did I witness any flagrant shades of religion

nor did any barriers surface effacing  amity and harmony.

Down on my knees in a posture of Namaz

how many times I might have, inadvertently

signed up for the national integration! 

 

It is still green in my memory

the signature of surprise exploded in my friend’s eye

when I was turning the pages

of a Bible and a Quran

along with The Bhagavad Gita.

Rajia Begum at the Iftar feast

always reminded of my mother

when she lade out Love with Kheera

from the porcelain bowls there.

 

I still remember the brilliant smile

of a thousand crackers’ glow flashed

on my father’s face

when Khasim’s wife adoringly said:

“that kid of Palla Narsimham….

oh, he studies a lot, is a very good boy. ”

 

Spread on the pages of my childhood

from left to right and right to left

how many redolent memories there are !

How many Ghazals! And how many Mushairas!

 

If I turn my childhood into a Quran

how many Rehals were there who bore that Quran!

And every Muslim friend I encountered

in every turn of my life

is a Ramadan Crescent.  

“నా బ్రతుకు మలుపులో

తారసపడిన ప్రతి ముస్లిం మిత్రుడూ

నాకో రంజాన్ చంద్రుడే!

ఐదు గంటలకే అజా అరుపు

అమ్మ చేతి కంటే ముందు

నా అంతరంగపు దుపట్టాను పట్టి లాగేది

అల్లా కూడా కూసింది లేరా అంటూ

నాయిన మాటల్లోనూ అదే ఆర్ద్రతాగీతం

సిర్ప టోపీలు పెట్టుకున్న

నా చిన్ననాటి ముస్లిం సోదరులంతా

ఎర్ర దుబ్బ ఇసుకల్లో నమాజుకేసి సాగుతుంటే

చుక్కలు పొడిచిన ఎన్ని ఆకాశాలో

నేల మీద కదిలిపోతునట్టే ఉండేది

అత్తరులో ముంచిన దూదిపండును

చెవివొంపులో కళాత్మకంగా దోపుకుంటూ

మాబాయికాడికి అలా కదిలొచ్చేరో లేదో

నీళ్ళు లేక ఎండిన మా బీడు భూమిలో సైతం

వేనవేల గులాబీ తోటల పరిమళాలు

అలాయిబలాయీల్లో ఆత్మీయతను కురిపించే

ఆ తెల్లని ఆకాశాలు

అల్లాహో అక్బర్ అంటూ ఆ ఆకాశాన్నే

నేలకు దింపే పిల్లి గడ్డాలు

దేశంలోని జాతీయ సమైక్యతకు

మ ఊరిలోనే ప్రాణం పోస్తుండేవి

మసీదు గడియారం ‘అల్లా’రంతోనే

మా ఊరి దినచర్య మొదలయ్యేది

నా చలి ఉదయాల్ని టీ చుక్కలతో

వెచ్చబరిచే హనీఫ్ భాయీ

నొక్కుకుపోయిన నా సైకిలు బుగ్గలకు

ప్రాణాలూదే జబ్బార్మియా

జైలుబడి నుండి అమ్మవడినెప్పుడు చేరాలా

అన్న మా ఆరాటాలకు

ఇష్టమైన ఇంటిగంట కొట్టే ప్యూను జాఫరుమియా

వచ్చీరాని ఉర్దూపదాలతో

ఉబుసుపోని నా మాటల కబుర్లకు

భాషామధురిమల్ని పంచిపెడుతూ

భాష్యం చెప్పే బాషా భాయీ

వయసుకు చిన్నవాణ్ణయినా ‘మామా’ అంటూ

ఆత్మీయ కంఠాన్ని ఒలకబోసే యూసుఫ్ అల్లుడూ

ఏ ఒక్కరిలోనూ నాకు ముస్లిం కనిపించలేదు

ఏ ఒక్కరికీ నాలో హిందువు కనిపించలేదు

మానవత్వం నింపుకున్న ఇద్దరు మనుషులు తప్ప!

మా చుట్టూ బిర్యానీ రుచుల పరిమళాలూ

సేమ్యా పాయసాల తీపి ఘుమఘుమలూ తప్ప

మతవాసనల జాడలే కనిపించేవి కావు.

మానవత్వాన్ని చెరిపే ఏ సరిహద్దులూ మొలిచేవి కావు

మోకాళ్ళ మీద వంగుని నేనూ నమాజు చేస్తున్న

భంగిమలో ఉన్నప్పుడు

నా దేశ సమైక్యత మీద నాకు తెలియకుండానే

ఎన్ని బాల్య సంతకాలో!

ఒక భగవద్గీతతో పాటు

ఒక బైబిల్‌తో పాటు

ఒక ఖురాన్‌నూ తిరగేస్తున్నప్పుడు

నా మిత్రుడి కళ్ళల్లో

విస్ఫోటించిన ఒక మెరుపు సంతకం

నాకింకా గుర్తే!

ఎర్రని పింగాణీ పాత్రల్లోంచి

ఖీరాతో పాటు ఆప్యాయతను తోడి పెడుతున్న

ముస్లిం తల్లి రజియా బేగుం

ఇఫ్తార్ విందులో

మా అమ్మను గుర్తుకు తెచ్చేది.

పల్ల నర్సిమ్మకా పొట్టే, బహుత్ పడ్నేవాలా

అచ్ఛా లడ్కా హై అంటూ

ఖాసీం కుటుంబం మెచ్చుకోలు చూపు విసిరినప్పుడు

నాయిన ముఖంలో వెలిగిన

వేయి మతాబుల చిరునవ్వుల కాంతి

నాకింకా గుర్తే!

నా బాల్యపు పేజీల నిండా

కుడి నుండి ఎడమకీ, ఎడమ నుండీ కుడికీ

ఎన్ని తీపి జ్ఞాపకాల అక్షరాలో!

ఎన్ని ముషాయిరాలో, ఎన్ని గజళ్ళో!

నా బాల్యాన్ని ఒక ఖురాన్‌ను చేసి తిరగేస్తే

ఆ ఖురాన్‌ను మోసిన రెహాల్‌లు ఎంతమందో!

నా బ్రతుకు మలుపులో తారసపడిన

ప్రతి ముస్లిం మిత్రుడూ

నాకో రంజాన్ చంద్రుడే!

.

చిత్తలూరి సత్యనారాయణ.

సంపుటి…”మా నాయిన”

Poem Courtesy: http://www.madhumanasam.in/2013/10/blog-post_16.html#more