Singing lullabies to the Day

Tired of dragging the heavy moments,

And putting it to sleep

A private Spring wakes up for me, and me alone.

Though the sleep knocks at the threshold

Donning the dream-knit sari,

When I recall that it was ages since I last caressed the word,

I throw open the door first.

The Moon spreading the carpet of moonlight and

The wind spraying the perfumes, walk in my wakes.

Listening to the jingle of my steps,

The garden quietly goes all abloom.

Don’t know why,

The crumbs of cloudlets dropped down in anger

And stampeded all along the way

Seem to hum some teasing unknown strain.

I am tempted to make a bonfire here

Searching words for some past torpid emotion.

What a rare moment is this confluence of darkness and silence!

If only I had known the language of the cricket,

Perhaps, I could find a flood of vocab I cannot put down.

Like a pellicle of cloud

Excited over its first hug from Moon, gleaming wherever it goes,

Like a breeze…

Melting lay sweeping through the woods taking a hue from it,

The memory of that lone sweet word you said

Splitting into several echoes

Eased through my warm breath subjecting me to its charm,

Sweeps over me caressing the locks on my forehead;

All through the day,

I eagerly await these moments of peerless loneliness

When they lift me up and cuddle in their embrace. 

Gleaning few exotic petals,

I walk back to my window in great contentment.

 

.

 

Prasuna Ravindran

Telugu

Indian

.

Prasuna Ravindran

Prasuna is an engineer and was with Infosys for long before taking sabbath to look after of her home and the apple of the eyes.  She resides in Hyderabad (Deccan). She is a blogger running her blog : http://rekkalasavvadi.blogspot.in/   since 3rd Jan 2010. Poetry, Painting, Reading and Animation are her favorite subjects. She received NATS  Poetry Award 2013 for her poem “Baalyam Tirigicchindi.”

.

నా ఏకాంతక్షణాలు 

 

 

 బరువైన క్షణాల్ని మోసి అలసిన పగటిని జోల పాడి నిద్రపుచ్చాక, నా కోసం మాత్రమే ఓ రహస్య వసంతం మేల్కొంటుంది.

గుమ్మం దగ్గరే, కలలు కుట్టిన చీర కట్టి, నిద్ర వాకిలి తడుతున్నా, అక్షరాన్ని ఆప్యాయంగా తడుముకుని ఎన్నాళ్ళయిందోనని ఙ్ఞప్తికొచ్చాక, నా గది గవాక్షన్నే ముందుగా తెరుస్తాను.

 

వెన్నెల తివాచీలు పరుస్తూ చంద్రుడూ, పన్నీరు జల్లుతూ చల్ల గాలీ నా వెనుకే వస్తారు.

 

 నా అడుగుల సవ్వడి వినపడగానే ఆ పూదోట మెల్లగా విచ్చుకుంటుంది.

 

ఎందుకో మరి, అలిగి విరిగి పడ్డ మబ్బు తునకలు, దారంతా కాళ్ళ కింద నలుగుతూ ఎదురుచూడని ఏ రాగాన్నో అస్పష్టంగా గుణుస్తున్నట్టున్నాయ్.

 

ఎప్పటి ఉద్వేగానికో ఇప్పుడు పదాల్ని సమకూర్చుకుంటూ ఇక్కడొక చలిమంట వెయ్యాలనుంది.  చీకటీ , నిశ్శబ్దం సంగమించే సమయం ఎంత అపురూపం?   కీచురాళ్ళ భాష తెలిస్తే రాయలేనన్ని పదాలు దొరికేవేమో.

చంద్రుడినుంచి ఒకే ఒక్క కౌగిలి పుచ్చుకున్న స్ఫూర్తితో ఎక్కడున్నా వెలిపోయే మబ్బు తునకలాగో,

అడవి నుంచి ఒకే ఒక్క రంగుని తీసుకుని గాలిలో విలీనమవుతూ సాగిపోయే పాట లాగో

నువ్వన్న ఒకే ఒక్క మాట, కొన్ని వేల ప్రతిధ్వనులుగా విడిపోయి, వెచ్చటి ఊపిరి లోంచి బయటికొస్తూ అదో రకమైన మత్తులో నన్ను ఓలలాడించిన ఙ్ఞాపకమొకటి నా ముంగురులు సవరించి వెళ్ళిపోతుంది.

 

క్షణాలన్నీ నన్నే ఎత్తుకుని లాలించే ఈ అద్వితీయమైన ఏకాంతం కోసమే పగలంతా ఎదురు చూస్తాను.  కొన్ని అరుదైన పూరేకుల్ని దోసిట దొరకపుచ్చుకుని సంతృప్తిగా  నా గది గవాక్షం వైపు సాగిపోతాను.

.

ప్రసూన రవీంద్రన్