For their heartache from charming high-caste women
And I flood my own reflection with kisses.
When I button my full-hands shirt
I recall my mother walking to the village outskirts
With nothing but an airy-raiment over her bosom
And my hands inadvertently feel my shoulders alternately.
As I tighten the sleek belt around my girdle
I sense the hustle of an ethereal presence behind
Trying to erase my history with my own hands
and search perplexed all around for clues.
When I tighten the lace on the sparkling shoes
I feel I had listened to the moans of the bleeding feet
Of my father that only mother earth had kissed,
And I bow in reverence before I stand.
And lastly, when I attempt a curlicue with my moustache
Before walking out, I recall the officer’s disparaging remarks
“Oh! The ‘reservation’ist flaunts his manliness! Huh!”
And swallow hard the past-present tense.
Then my heir asks me the same question:
“Father! When do you expect me?”
Walking aside the full-length mirror
I beat endlessly on the old drum
Of my grandfather hanging to the wall.
The sound aborts, and a birth gets deferred.
.
Satish Chandar
Telugu
Indian
Satish Chandar is a popular poet, journalist, editor, and founder of A.P. College of Journalism (1997) in Hyderabad, Andhra Pradesh.
He was Associate Editor for some time in ‘Vaartha, a Telugu daily and was later the Chief Editor of ‘Andhra Prabha’ another Telugu Daily. At present, he is a freelancer.
He has to his credit 3 anthologies of poems ‘Panchama Vedam’, ‘Pasupu Jabilli‘ and ‘Adi Parvam’ and a long poem ‘Nanna Cycle’. Some of his poems from ‘Panchama Vedam’ are on the syllabus of Universities at PG level in AP. He is widely translated into other Indian languages besides English. He is also a short story writer.
.
ఒక జననం వాయిదా
నా వారసుడెప్పుడూ ఒకే ఒక ప్రశ్న వేస్తాడు ‘నాన్నా … నేనెప్పుడు పుట్టాలి?’ నిలువుటద్దం ముందు నిల్చుంటాన్నేను అవయవాల దొంతర కాదు అవమానాల పరంపర కనిపిస్తుంది
రెండు చెవులూ రెండు ప్రమిదల్లాగా జ్వలన సంగీతాన్ని దాచుకొంటున్నపుడు నేరం చేసినట్లు నాలో నేను భావించి ఏ సీసమూ పడకుండా కర్ణభేరుల మీదకి తలను దువ్వుకుంటాను
ముడుచుకుపోయిన పెదవులు మెల్లిగా నవ్వబోయినపుడు నా పూర్వీకుల భగ్న ప్రేమలకు బహుమానాలుగా సవర్ణ సుందరీ మణులిచ్చిన విష పాత్రలు జ్ఞప్తికి వొచ్చి నా ప్రతిబింబం మీద నేనే ముద్దులు కక్కుకుంటాను
నిండు చేతుల చొక్కాకి గుండీలు పెట్టుకున్నపుడు ఊరి వెలుపల వరకూ నా తల్లి గుండెల్ని కప్పుకున్న వాయు వస్త్రాలు స్ఫురణకు వొచ్చి నా భుజాల్ని నేనే మార్చి మార్చి తడుముకుంటాను
నాజూకైన బెల్టుని నడుంకి బిగిస్తున్నపుడు నా చరిత్రను నా చేతనే తుడిపించదానికి నా వెనకెవరో చీపురు కడుతున్నట్లే భ్రమించి నా చుట్టూ నేనే రంద్రాన్వేషణ చేసుకుంటాను
మెరిసే బూట్లకు లేసులు కడుతున్నపుడు నేల తల్లి మాత్రమె ముద్దాడిన నాన్న నగ్న పాదాలు అనుగాయలతో మెల్లిగా మూలిగినట్లనిపించి నా కాళ్ళకు నేనే నమస్కరించి నిలబడతాను
చిట్ట చివరిగా తల యెత్తి మీసాలు కాస్త మెలి వేద్దామనుకున్నపుడు ‘రిజర్వేషన్ గాళ్ళకి పౌరుషాలు కూడానా?’ అన్న ఆఫీసులో అధికారి ప్రతిభా పాటవాలు అడ్డొచ్చి భూతకాల వర్తమానాన్ని మింగలేక గుటకలు వేస్తాను
నా వారసుడప్పుడు ఒకే ప్రశ్న వేస్తాడు ‘నాన్నా! నేనెప్పుడు పుట్టాలి?’ నిలువుటద్దం నుంచి తొలగిన నేను గోడకి వేళ్ళాడదీసిన మా తాత డప్పు మీద అదే పనిగా వాయిస్తాను శబ్ద స్రావం జరిగి ఒక జననం వాయిదా పడుతుంది.
