.

Why do we witness those rare drops of tear

in a mother’s eyes when her son,

who constantly chafes at her for nothing,

touches her feet for a blessing;

.

Why do tears stream out from her pale eyes

when you sincerely apologise your wife

pleading guilty for the hurt;

.

Why do the eyes of a father get bleared

when he recalls the loveful talk of his young kids

who display rare concern by saying:

“Not now, daddy, they might cost more”;

.

Why a wet film of love flutters

like moist wind, between them,

when a taciturn father keeps awake for his son

who travels distances to reach home past midnight;

.

Why do our eyes get wet,

and we feel a lump in our throat

when we notice those rare acts of humanity?

or, when someone acknowledges

that vanishing creed of good deeds;

or, when we win over,

and help others triumph over

hearts with graceful gestures?

.

Why life becomes so serene

and an alluvial silence embraces two people

every time when heart prevails over

their intellectual aberrations and,

apparent physical strengths

melding them into a trail of tears;

.

Maybe… then, we are

catching up with ourselves delving deep;

or, looking at our revealing spiritual selves

rinsing off all temporal sullies;

or, awakening into our godly path

which we long deserted and digressed from.

.

BVV Prasad

.

.

హృదయం ప్రవేశించినపుడు

.

ఎప్పుడూ విసుక్కునే కొడుకు
తల్లిపాదాలు తాకి దీవించమన్నప్పుడు
ఆమె కళ్ళలో ఎన్నడూ చూడని కన్నీరెందుకొస్తుంది.

గాయపరిచాను క్షమించమన్నప్పుడు
అప్పటివరకూ వెలవెలబోతున్న భార్యకన్నులవెంట
ఆపలేనిధారలెందుకొస్తాయి.

చాలా ఖర్చవుతుందేమో, వద్దులే నాన్నా అని పిల్లలన్నప్పుడు
వారి లేతదయాపూర్ణ హృదయాలు తలచి
అతనికన్నులెందుకు చెమ్మగిల్లుతాయి.

ఎన్నడూ తగినంత మాటలాడని కన్నతండ్రి
అర్థరాత్రి దూరాలు దాటివచ్చిన కొడుకుకోసం
నిద్రమానుకుని ఎదురుచూస్తే,వారి మధ్య
చల్లని గాలితెరలా ఆర్ద్రత ప్రవహిస్తుందెందుకని

అణగారిన మంచినెవరైనా గుర్తించిన ప్రతిసారీ
లేదనుకున్న మంచితనం ఎదురైన ప్రతిసారీ
ఎవరినెవరైనా మంచితనంతో గెలుస్తూ గెలిపించిన ప్రతిసారీ
మనకళ్ళెందుకు చెమరుస్తాయి
మన కంఠాలెందుకు రుద్ధమౌతాయి

మనుషులిద్దరిమధ్య హృదయం ప్రవేశించిన ప్రతిసారీ
తెలివికాని తెలివీ, బలం కాని బలమూ
కన్నీరుగామారి పొరలిపోతాయెందుకని
సారవంతమైన మౌనం పొదువుకుంటుందెందుకని,
జీవితం నెమ్మదిస్తుందెందుకని

బహుశా,అపుడు మనలోపలికి మనం చేరుకొంటామేమో
మాయాలోకాన్ని కడుగుకొనిమనని
మనని మనం నిజంగా చూసుకొంటామేమో
దేవునివంటి మనం దారితప్పిన స్మృతిలోకి మేలుకొంటామేమో.
.

బి.వి.వి. ప్రసాద్

ఆకాశం కవితాసంకలనం నుండి