.
ప్రపంచమొక నాటక రంగం
స్త్రీ పురుషులందరూ కేవల పాత్ర ధారులు.
ఎవరి ప్రవేశ నిష్క్రమణలు వారివి
తనజీవిత కాలంలో మనిషి బహుపాత్రాభినయం చేస్తాడు
అతని ఏడు దశలూ ఏడు అంకాలు.
.
మొదటిదశ శైశవం
దాది చేతుల్లో పసికూనై మూలుగుతూ, కక్కుకుంటూ
.
తర్వాతదశ బడికి మారాం చేసే పిల్లాడు…
ఉదయాన్నే కళకళలాడే ముఖంతో,
సంచి భుజాన్నేసుకుని నత్తలా కాళ్ళీడ్చుకుంటూ
అయిష్టంగా బడికి కదులుతూ…
.
తర్వాతదశ ప్రేమికుడు
కొలిమిలా వేడి ఊర్పులు విడుస్తూ, ప్రేయసి కనుబొమలమీద
అర్థం లేని కవితలల్లుతూ…
.
తర్వాతదశ సైనికుడు
చిరుతలా నూనూగు మీసాలతో, అసాధారణమైన శపథాలు చేస్తూ
ప్రతిష్టకోసం ప్రాకులాడుతూ, తగువుకి ఎప్పుడూ సన్నధ్ధంగా ఉంటూ
ఫిరంగిని ఎదురొడ్డినపుడు కూడా, బుద్బుదప్రాయమైన కీర్తి నాకాంక్షిస్తూ
.
తర్వాతదశ అధికారి
కండదేరిన, కుండలాంటి పొట్టతో,
చురుకైన చూపులూ, రాజసమైన గడ్డమూ కలిగి
తెలివైన సూక్తులూ, సరికొత్త ఉపమానాలు ప్రయోగిస్తూ
తన పాత్ర నిర్వహిస్తాడు.
.
ఆరవ అంకం
డబ్బు ఎరతో మళ్ళీ పెళ్ళి ప్రయత్నాల్లోకి .
ముక్కుమీదకు కళ్ళజోడు జారీ, పర్సు పక్కకి చేరి,
వయసులో కుట్టించి జాగ్రత్తగా దాచుకున్న పేంట్లు ఇపుడు వదులై,
మగతనం ఉట్టిపడే గంభీరమైన గొంతు
చిన్నపిల్లల గొంతులా మార్దవమై,
వణుకుతూ, గరగరలు సంతరించుకుంటూ.
.
అన్నిటికంటే చివరి దశ,
ఇక్కడితో సంఘటనాత్మకమైన చరిత్ర ముగుస్తుంది…
రెండవ శైశవంతో, అనామకంగా,
పళ్ళూడి, చూపు మందగించి, రసహీనమై, సర్వమూ నశించి.
షేక్స్పియర్
.
All the World’s a Stage
.
All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first, the infant,
Mewling and puking in the nurse’s arms.
Then the whining schoolboy, with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress’ eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths and bearded like the pard,
Jealous in honor, sudden and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon’s mouth. And then the justice,
In fair round belly with good capon lined,
With eyes severe and beard of formal cut,
Full of wise saws and modern instances;
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slippered pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side;
His youthful hose, well saved, a world too wide
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.
.
Shakespeare
(From As You Like It Act II Scene VII )
అనువాదలహరి 
స్పందించండి