ఇది షేక్స్పియర్ 400 వ వర్థంతి సంవత్సరం

ఈ కవితలన్నీ ఒక అజ్ఞాత యువకుణ్ణి (Mr. W H) ఉద్దేశించి వ్రాసినవి 

(బహుశా పెళ్లి చేసుకుందికి నిరాకరిస్తున్న ఈ యువకుణ్ణి సున్నితంగా పరోక్షంగా మందలిస్తున్నట్టు కనిపిస్తుంది)

 

నలభై వసంతాలు నీ ఒంటి పైబడి, నీ

సౌందర్యక్షేత్రంలో లోతుగా నెరియలు తీసినపుడు,

నీ గరువపు పరువాల ఉడుపులు పరీక్షించినపుడు

అవి పీలికలై, పనికిమాలి విలువలేనిగా కనిపిస్తాయి;

ఇపుడు ఎవరైనా “నీ సౌందర్యమంతా ఏమయింది?”అనో,

“నీ జవ్వనపు సిరులేమయినా?”యనో ప్రశ్నిస్తే అవి లోతుగా

కొలకులలోకి క్రుంగిన కన్నుల్లో ఉన్నాయని బదులివ్వడానికి

ఎంత సిగ్గుతో అవమానంటో చచ్చిపోవాలి; ఆ ప్రశంస ఎంత నిరర్థకం.

దానికి బదులుగా, “ఇదిగో ఇది నా అందమైన బిడ్డ,

నా అందం పుణికిపుచ్చుకుంది, నా ముదిమికి ఊరట,”

అని నువ్వు అనగలిగితే, తను వారసత్వంగా కొనసాగించే

నీ అందం … ఎన్ని రెట్లు కొనియాడబడి ఉండేది!

       నీకు వయసు వాటారుతున్నపుడు అందం కొత్తగా సృజించబడాలి

       నీ రక్తం వేడి తగ్గినపుడు, “నీరక్తం” వేడిగా తగలాలి.”

.

షేక్స్పియర్

Sonnet II

.

When forty winters shall besiege thy brow,

And dig deep trenches in thy beauty’s field,

Thy youth’s proud livery so gazed on now,

Will be a totter’d weed of small worth held:

Then being asked, where all thy beauty lies,

Where all the treasure of thy lusty days;

To say, within thine own deep sunken eyes,

Were an all-eating shame, and thriftless praise.

How much more praise deserv’d thy beauty’s use,

If thou couldst answer ‘This fair child of mine

Shall sum my count, and make my old excuse,’

Proving his beauty by succession thine!

   This were to be new made when thou art old,

   And see thy blood warm when thou feel’st it cold.

.

Shakespeare