మనం ప్రపంచాన్ని తీసుకుని చిన్న చిన్న ముక్కలుగా పగలగొట్టి

తిరిగి అతకబోతే మనం వాటితో ఏమిటి తయారుచెయ్యగలం?

మనం కొండదగ్గరకి వెళ్ళిచూస్తే,

అది ఒకప్పటి మాహా పర్వతం అయి ఉంటుంది;

మనం సన్నగా పారుతున్న సెలయేటిని చూస్తే

అది ఒకప్పటి మహా నది అయి ఉంటుంది;

గాలికి చెల్లాచెదరైన ఓక్ చెట్ల పొదల్లో తిరుగాడబోతే

అదొకప్పటి కారడవి అయి ఉంటుంది;

మనకపుడు తెలుస్తుంది మనం వెనక్కి మళ్ళి

వచ్చినతోవనే తిరిగి రాలేమని,

కనీసం ‘ఈ క్షణం’ మనల్ని దాటి పోతున్నప్పుడు

ఉన్నచోట ఉన్నట్టుగా ఉండలేము.

మనసులాగే మన తర్వాతి లక్ష్యానికి పరిగెడతాం;

మనసుకోరిన రీతిలో మన జీవితాల్ని మలుచుకుంటాం.

కానీ  మరుక్షణం మనం ఏది చేశామో దానికి

‘హయ్యో! లాభం లే’ దని నిరుత్సాహపడతాం.

ఆ విరిగిపోయిన ముక్కలతో జీవితాన్ని తిరిగి అతుకుదామనుకుంటాం.

కానీ మనం ఈ మట్టిని … ఎలా వచ్చిందో అలాగే స్వీకరించాలి.

మన జీవితాలని ఎంత వీలయితే అంతగొప్పగా మలుచుకోవాలి…

ఎప్పటికప్పుడు, మారుతూ, మనకు తగినట్టుగా జీవితాన్ని తీర్చిదిద్దుకుంటూ.

.

మేరీ ట్యూడర్

(1870 -)

అమెరికను కవయిత్రి.

.

The Potter’s Clay

.

If we could take the world  and “shatter it to bits”

And “mold it nearer to the heart’s desire,”

what would we make of it?—

If we go back and view the hill

which once was a mountain,

And see the tiny stream  which once was river,

And roam the wind-rent scrub of oak,

which then our forest was,

we’d know we cannot  turn and take again the road we once were on,

nor can we stay the moment  as it comes.

Ahead we ever spy the further goal the heart would seek;

we still would mold this life to suit the heart’s desire.

Ah no!

We soon would weary of the final thing we’d made

And wish again we might remold the broken bits.

We all must take the clay just as it comes

And build our lives as best we may,

Ever changing, ever molding to fit us as we grow.

.

Marie Tudor Garland

American Poetess.