.

కనీసం ఒక్క రోజుకైనా

బంధనాలు విదిల్చుకుని పారిపోకపోతే

మనం స్వేఛ్ఛాకాముకులం కాదని

పొరపడే అవకాశం ఉంది…

అందుకనే నేమో

మా మేనత్త పెంచుకునే కర్రావు

కొబ్బరిపీచు పలుపు తెంచుకుని

అప్పుడప్పుడు పారిపోతుంటుంది

.

ముందు కర్రావూ,

వెనక మా అత్తా

పరిగెడుతుంటే, చూడాలీ!

ఎదురొచ్చినదేదైనా

రెండుముక్కలయిపోతుందేమోనని

అందరూ పక్కకి ఒక్కటే పరుగుతీస్తారు.

“బాబాయ్ దాన్ని పట్టుకో!

ఒరే అబ్బాయ్ దాన్ని ఒకసారి అందుకో”

అంటూ మా అత్త కేకలేస్తుంటుంది.

అసలు సంగతేమిటో అర్థమయేలోగా

అత్తా ఆవూ ఇద్దరూ సుడిగాలిలా పారిపోతారు.

.

ఒక రెండు కిలో మీటర్లు

అలా పరిగెత్తిన తర్వాత

ఆవుకి దాని స్వాతంత్రేఛ్ఛ తీరుతుంది.

చివరకి రొప్పుతూ, రోజుతూ  అది ఆగుతుంది,

“ఎంత ఏడిపించావే”

దాని వీపుమీద దెబ్బ పడుతుంది

తర్వాత ఇద్దరూ ఇంటిదారి పడతారు.

అచ్చప్ప దుకాణం దగ్గర

టీ చప్పరిస్తున్న వాళ్లంతా

ఈ సాధు జంతువులను

ఆశ్చర్యంతో

కళ్ళప్పగించి మరీ చూస్తారు

“రెండు క్షణాలక్రింద

అంత హాడావుడిగా పరిగెత్తింది

వీళ్లిద్దరేనా?” అని

.

బహుశా, ఆ పశువు

ఈ రెండు కిలోమీటర్ల పరుగునే “స్వేఛ్ఛ”గా

నిరంతరం నెమరువేసుకుంటోందేమో!

.

విష్ణు ప్రసాద్

మలయాళీ కవి

(ఈ కవిత చదువుతుంటే నవ్వుగా అనిపించినా, కవి చూపిన చమత్కారం అందులోనే ఉంది. మనమందరం పశువులమే. మనకి స్వతంత్రేఛ్చకూడా కొన్ని బంధనాలను ఛేదించుకుందికే పరిమితమై ఉంటుంది. అదికూడా కాసేపే. తర్వాత మనం మన బానిసత్వంలోనే అనందాన్ని వెతుక్కుంటాం. అది సమాజం విధించిన కట్టుబాట్లు కావచ్చు, మతం, శాస్త్రం విధించిన కట్టుబాట్లు కావచ్చు, చివరకి విజ్ఞానం ప్రకటించిన పరిమితులు కావచ్చు. కొంతమంది మాత్రమే అన్ని రకాల భావదాస్యాలనుండి విముక్తులై జీవితాంతమూ నిజమైన స్వేఛ్ఛని అనుభవించగలరు.

ఇంత సీను ఉందా ఈ కవితలో అని కొందరికి అనిపించవచ్చు. చతురుడైన కవి తన కవిత తాత్పర్యాన్ని వాచ్యం చెయ్యకుండా, treasure Hunt ఆటలో లా కొన్ని గుర్తులు అక్కడక్కడ ఉంచి వదిలెస్తాడు.

మొట్టమొదటి వాక్యం చూడండి…”కనీసం ఒక్కరోజైనా… పొరబడే అవకాశం ఉంది” అంటే, మనది Token స్వాతంత్రేఛ్ఛ. నిజమైనది కాదు. మన బలహీనతల్లోంచి … మనకు అనిపించినపుడో, పక్కవాడు వెక్కిరించడమో, ఆక్షేపించడమో చేసినపుడో, ఒక్కసారి ఒళ్ళు విదుల్చుకుని కాసేపు మనకీ స్వాతంత్ర్యం ఉన్నట్టు ప్రయత్నిస్తాము.

చివరి వాక్యం చూడండి: “ఆ రెండు కిలో మీటర్ల పరుగునే స్వేఛ్చ అని నెమరువెసుకుంటుంటుంది ఎప్పుడూ”. మన స్వాతంత్ర్యప్రకటనకూడా పదిమందితో కలిసి నినాదాలివ్వడంతొనో, రాస్తారోకోలుచెయ్యడంతొనో, ఇలాంటి వాటితో ముగుస్తుంది. అంతకుమించి ఎక్కువగా ప్రయత్నించం. ప్రయత్నించడానికి మన ఉద్యోగాలూ, మన అవసరాలూ అవకాసాన్నియ్యవు.)

.

The Cow

.

Unless it breaks free and scoot

At least for a day,

it could be mistaken for a

total lack of

desire for freedom

Aunt’s cow

Escaped from the coir noose

And ran away occasionally

just for that!

.

The cow in the front …

The aunt running behind

As if everything else on the way

Will be forked down!

And all give way …

.

‘Stop it please

Catch it please’

The aunt blares.

.

By the time you make it out

both would have whizzed past.

A scamper just for two kilometers!

The cow’s liberaton requirement is met!

.

The cow halts wheezing and panting.

‘Damn the cow!’

a blow strikes its back.

And then….

Both begin the journey back home

Lazily at their own pace

.

Onlookers

Sipping hot tea at

Achuettan’s

Tea stall

Roll the eyes in

Astonishment

at the gentle beings –

.

‘Are they the same as

those who stormed past

a while ago?’

.

It could be the two kilometre lap to freedom

that the cow for ever seems to chew like cud

.

Written By: VISHNU PRASAD

Translation: JAYASHREE THOTTEKKAT