పట్టీ: William Wordsworth

(బహుశా వర్డ్స్ వర్త్ రాసిన కవితలన్నింటిలో అత్యంత ప్రాచుర్యం పొందినదీ, అత్యంత హేళనకు  గురి కాబడిందీ కూడా ఈ కవితేననుకుంటాను.  ఇందులో కవిత్వం లేదని సమకాలీన విమర్శకులు గేలి చేసినా, కవిత్వీకరణలేదని ఈసడించినా, ఈ కవితలోని సౌందర్యం సంభాషణ మాధ్యమంలో అందజేసిన అపురూపమైన ఆధ్యాత్మిక చింతనా సరళిగా తర్వాతి తరం వారు ఎంతో మెచ్చుకున్నారు. 

అంతర్యుధ్ధాలూ, మతయుధ్ధాలూ, ఫ్రాన్సుతో వందేళ్ళ యుధ్ధం, సింహాసనం వారసత్వం కోసం పోరాటాలూ, అనైతిక వర్తనకి రోజుకి కనీసం ఇద్దరికి బహిరంగ మరణ శిక్ష అమలు పరచడం,  శిశుమరణాలు  అత్యధికంగా ఉండే ఆ శతాబ్దాల్లో మృత్యువు చుట్టూ కవిత్వం తిరగడం లో అతిశయోక్తి లేదు. ఈ నేపధ్యం  గుర్తుంచుకుంటే ఈ కవితని ఇంకా బాగా ఆస్వాదించవచ్చు.)  

.

అమాయకపు పిల్ల,

ఇప్పుడిప్పుడే ఊపిరి తియ్యడం నేర్చింది,

అవయవాల్లో జవజీవాలిప్పుడిప్పుడే గ్రహిస్తోంది,

పాపం! దానికి చావు అంటే ఏం తెలుస్తుంది ?

                                   *

నేను  గుడిసెలో ఉండే ఓ పిల్లని కలిసేను, 

తనకి ఎనిమిదేళ్ళని చెప్పింది,

ఉంగరాలు తిరిగిన ఆమె జుట్టు,

తలచుట్టూ ఒత్తుగా అమరి ఉంది.

.

ఆమె చూడ్డానికి వన బాలికలా ఉంది,

ముతక బట్టలు వేసుకుని,

కళ్ళు విశాలంగా, అందంగా ఉన్నాయి,

ఆమె అందం నాకెంతో ఆనందాన్నిచ్చింది

.

‘అన్నదమ్ములూ, అప్పచెల్లెళ్ళూ, మీరెంతమందో?’,

‘అన్నదమ్ములూ అప్పచెల్లెళ్ళమా?

మేమేడుగురం,’ అందా అమ్మాయి, 

నా వంక ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ

.

‘అయితే వాళ్లెక్కడున్నారు? చెప్పమ్మా?’,

అంటే ఆమె చెప్పింది:  ‘మేం ఏడుగురం,

ఇద్దరు కాన్వేలో ఉంటారు,

ఇద్దరు సముద్రం మీదకి వెళ్ళేరు

.

‘ఇద్దరు చర్చి పెరడులో ఉన్నారు,

నా అక్కా తమ్ముడూ,

ఈ చర్చి గుడిసెలో నేను

వాళ్ళకి దగ్గరగా అమ్మతో ఉంటాను ‘

.

‘ఇద్దరు కాన్వే లో ఉంటునా రంటున్నావు,

ఇద్దరు సముద్రం మీదకి వెళ్ళే రంటున్నావు, 

అయితే బంగారు తల్లీ, నువ్వు చెప్పు

మీరు ఏడుగురెలా అయ్యేరో?’

.

‘అప్పుడా పిల్ల అన్నాది గదా,

‘మేము మొత్తం ఏడుగురు అన్నదమ్ములూ, అప్పచెల్లెళ్ళం,

ఇద్దరు చర్చి పెరట్లో ఉన్నారు,

అదిగో ఆ చెట్టు క్రింద సమాధిలో’

.

‘ఓసి పిల్లా! నువ్వు పరిగెడతావు,

ఆడుతూ పాడతావు.

ఇద్దరు సమాధిలో ఉంటే, 

మరి మీరు అయిదుగురే కదా?’

 .

‘ఆ సమాధులింకా కొత్తవే, మీరు చూడొచ్చు,’

ఆ పిల్ల అంది, ‘మహా  అయితే

మా గుమ్మం దగ్గిరనుండి పన్నెండడుగులు,

రెండూ పక్క పక్కనే ఉన్నాయి కూడా.’

.

‘నేను నా మేజోళ్ళు అక్కడే అల్లుకుంటుంటాను,

నా చేతి రుమాలు కూడ  అక్కడే  మడిచి కుట్టుకుంటుంటాను;

అక్కడే నేను నేల మీద కూచుని, 

వాళ్లకి పాటలు  పాడతాను కూడా.

.

‘సాధారణంగా, సూర్యాస్తమయం అయ్యేక,

వెలుతురింకా చిక్కగా ఉండగానే,

నా అంబలి అక్కడికే తీసుకెళ్ళి,

అక్కడే భోజనం చేస్తుంటాను.

.

‘ముందు చనిపోయింది  అక్క జేన్,

పాపం పక్కమీద బాధతో మూలుగుతుండేది, 

దేముడు దయతలచి దానిని బాధలనుండి తప్పించేడు,

అందుకని అది వెళిపోయింది.

.

‘అందుకని ఆమెని చర్చి పెరట్లోనే పడుక్కోబెట్టేం. 

ఎండలు వచ్చి, గడ్డి పొడిగా ఉన్నప్పుడు,

నేనూ, తమ్ముడు జాన్,

ఆమె సమాధిచుట్టూ పరిగెత్తి ఆడుకునే  వాళ్ళం.

.

‘మంచు కురవడం ప్రారంభించి,

అందులో మేం జారడం ప్రారంభించేక,

తమ్ముడు జాన్ కూడా  వెళ్ళిపోయేడు,

వాడు కూడా ఆమె పక్కనే పడుక్కున్నాడు ‘

.

‘మరలాంటప్పుడు, వాళ్ళిద్దరూ స్వర్గంలో ఉంటే

మీరెంతమంది?’ నేనడిగాను,

వెంటనే వచ్చింది సమాధానం అమె దగ్గరనుండి,

‘దొరా! మేం ఏడు మందిమి.’

.

‘కానీ వాళ్ళిద్దరూ చనిపోయారు,

వాళ్ళ ఆత్మలు స్వర్గం లో ఉన్నాయి!’

నేను మాటలు పారేసుకోవడం తప్ప ప్రయోజనం లేదు,

ఆ పిల్ల అభిప్రాయమేం మారలేదు,

అంటుంది కదా మళ్ళీ, ‘ఏం కాదు. మేం ఏడుగురమే!’
.

వర్డ్స్ వర్త్

.

We Are Seven

.

A  simple child,

That lightly draws its breath

And feels its life in every limb,

what should it know of death?

.

I met a little cottage girl:

she was eight years old, she said;

Her hair was thick with many a curl

That clustered round her head.

.

she had a rustic, woodland air,

And she was wildly clad;

Her eyes were far, and very fair;

—-Her beauty made me glad.

.

‘Sisters and brothers, little Maid,

How many may you be?’

‘How many? Seven in all,’ she said,

And wondering look’d at me.

.

‘And where are they? I pray you tell.’

She answered, ‘Seven are we;

And two of us at Conway dwell,

And two are gone to sea.

.

‘Two of us in churchyard lie,

My sister and my brother;

And in the churchyard cottage I

Dwell near them with my mother.’

.

‘You say that two at Conway dwell.

And two are gone to sea,

Yet you are seven!— I pray you tell,

Sweet Maid, how this may be?’

.

Then did the little Maid reply,

‘Seven boys and girls are we;

Two of us in the churchyard lie,

Beneath the churchyard tree.’

.

‘You run about. my little Maid,

Your limbs they are alive;

If two are in the churchyard laid,

Then ye are only five?’

.

‘Their graves are green, they may be seen,’

The little maid replied;

‘Twelve steps or more from my mother’s door,

And they are side by side.

.

My stockings there I often knit,

My kerchief there I hem;

And there upon the ground I sit,

And sing a song to them.

.

‘And often after sunset, Sir,

When it is light and fair,

I take my little porringer,

And eat my supper there.

.

‘The first that died was sister Jane;

In bed she moaning lay,

Till God released her of her pain;

And then she went away.

.

‘So in the churchyard she was laid;

And when the grass was dry,

Together round her grave we play’d,

My brother John and I.

.

‘And when the ground was white with snow

And I could run and slide,

My brother John was forced to go’

And he lies by her side.’

.

‘How many are you, then,’  said I,

‘If they two are in heaven?’

Quick was the little Maid’s reply,

‘O Master! we are seven.’

.

‘But they are dead; those two are dead!

Their spirits are in heaven!’

‘Twas throwing words away; for still

The little Maid would have her will,

And said, ‘Nay, we are seven!’

.

William Wordsworth.

1798.