రాబర్ట్ బ్లూమ్ ఫీల్డ్ స్మృతిలో… జాన్ క్లేర్, ఇంగ్లీషు కవి
Robert Bloomfield
(3 December 1766 – 19 August 1823)
Was a self-educated English working-class poet, admired by Stephen Duck, Mary Collier and John Clare.
Image Courtesy: http://etc.usf.edu/clipart/32000/32088/bloomfield_32088.htm
నిరాడంబరంగా కమ్మని గీతాలాలపించుకునే గాయకమణీ
ఈనాటి మిరిమిట్లుగొలిపే ఆడంబరాలు నీకు నచ్చవు.
సహజమైన ప్రకృతిదృశ్యాలూ, పొలాలూ, మేఘమాలికలూ
తరులూ, శ్రమజీవులైన తేనెటీగలూ లలితలలితమైన
తమరాగాలతో నీపాటకి సంగీతాన్ని సమకూరుస్తాయి.
ప్రకృతే నిన్ను అక్కునజేర్చుకుంది; మంది గుర్తించక పోతే పోనీ.
రెంటికీ ప్రకృతే వనరై, భూమ్యాకాశాలు ప్రతియేడూ
వాటి తరగలలో త్వరితాన్ని తీసుకువచ్చినా,
ఉధృతంగా పొరలే నాగరికపు సెలయేటి కెరటాలు బలమైనవి
మనసులో పాడుకుంటూ నిదానంగా పారే పల్లెవాగులు తట్టుకోలేవు.
గాయపడిన నీ గీతానికి వగవనక్కరలేదు.
ఎందుకంటే వేసవి ఎండలు సెలయేటి నీరు ఎండగట్టినా
నీ తేనీటి ఊటల వాగు గలగలలు శాశ్వతంగా నిలిచిఉంటాయి.
.
జాన్ క్లేర్
(13 July 1793 – 20 May 1864)
ఇంగ్లీషు కవి
In Memory of Robert Bloomfield
.
Sweet unassuming Minstrel not to thee
The dazzling fashions of the day belong
Natures wild pictures field and cloud and tree
And quiet brooks far distant from the throng
In murmurs tender as the toiling bee
Make the sweet music of thy gentle song
Well—nature owns thee let the crowd pass bye—
The tide of fashion is a stream too strong
For pastoral brooks that gently flow and sing
But nature is their source and earth and sky
Their annual offerings to her current bring
Thy injured muse and memory need no sigh
For thine shall murmur on to many a spring
When their proud stream is summer burnt and dry
.
John Clare
(13 July 1793 – 20 May 1864)
English Poet
Poem courtesy:
https://www.cambridgescholars.com/download/sample/60814 page 7
ప్రకటనలు
ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
వర్డ్స్ వర్త్ ప్రముఖ ప్రకృతి కవి. పారిశ్రామిక విప్లవం మనుషులలో తీసుకువచ్చిన భౌతికవాదానికి… అంటే ప్రకృతిని తన ఉనికికి మూలకారణమైన చేతన శక్తిగా కాక, తాత్కాలిక ప్రయోజనాన్ని కలిగించే వనరుగా చూడడం అతనికి నచ్చదు. ఈ భౌతిక సుఖాలవేటలో పడిన మనిషి దృశ్యమాన జగత్తులోని అందాలకి పరవశించి తన హృదయాన్ని ఉన్నతంగా చేసుకోగలిగే అవకాశాన్ని కోల్పోతున్నాడని అతని ఆరోపణ.
ఈ కవితలో “మనిషి తన తెలివితేటలని, జీవితాన్ని డబ్బుసంపాదనకి పణం పెట్టి, తను భాగమైన ఈ అనంతప్రకృతిని నాశనం చేస్తూ, కనీసం దాన్ని చూసి ఆనందించే అవకాశం కోల్పోతున్నాడు,” అని చెబుతున్నాడు. జ్ఞానవంతుడై ప్రకృతిని నాశనం చేసే నేటి ఈ స్థితికంటే, ఏ అనాగరిక జాతిలోపుట్టి,అజ్ఞానంలో మగ్గినా, ఈ ప్రకృతిని చూసి పరవశించే అవకాశం కోల్పోకపోవడమే ఉత్తమమని అతని భావన. మనం చేజేతులా వినాశనాన్ని కొనితెచ్చుకుంటున్నాం అని అతని వేదన.
ప్రగతి పేరుతో, భావితరాలపట్ల మన బాధ్యత కించిత్తుకూడా పట్టించుకోకుండా, ఉన్న ప్రకృతి వనరులన్నీ ఇప్పుడే దోచుకుందికి తాపత్రయపడుతున్న (ప్రపంచవ్యాప్తంగా) ప్రభుత్వాలూ, పారిశ్రామికవేత్తలూ ఉన్న ఈ రోజులు మనం గమనించినపుడు 200 సంవత్సరాల క్రిందట అతను రాసిన ఈ హృదయవేదన ఎంత సమంజసమైనదో మనం గ్రహించవచ్చు.
.
ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం, నాడూ నేడూ,
సంపాదనకీ, ఖర్చుపెట్టడానికే మన శక్తుల్ని వృధాచేసుకుంటున్నాం;
ప్రకృతిలో మనదంటూ ఏదీ గుర్తించలేకున్నాం;
మనహృదయాల్ని పణంపెట్టుకుని, క్షుద్రవరాల్ని ఇచ్చుకుంటున్నాం!
వెన్నెలకి తన హృదయాన్ని అర్పించుకుంటున్న ఈ సముద్రమూ
ఎల్లవేళలా తెరలుతెరలుగా వీచే ఈ చల్లగాలీ,
మనం ఇప్పుడు రాలిన పువ్వుల్లా ఏరుకుంటున్నాం.
దీనికి, ఆమాటకొస్తే ప్రతివిషయంలోనూ మనం గాడితప్పాం,
భగవంతుడా! మనల్ని ఏదీ కదిలించదు. నేను
అంతరించిన ఏ అనాగరికజాతిలో పుట్టినా విచారించను;
అప్పుడు నేను ఈ ఆహ్లాదకరమైన పచ్చికబీడులో నిలబడి
కనిపించే దృశ్యాలు నేను ఏకాకినన్న అనుభూతి కలిగించవు;
సముద్రంలోంచి ‘ప్రాటియస్ ‘అనేకరూపాల్లో ఉద్భవించడమూ చూస్తాను;
పురాణపురుషుడు ట్రైటన్ ఊదే శంఖనాదాన్నీ వినగలను.
.
విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్,
(7 April 1770 – 23 April 1850)
ఇంగ్లీషు కవి
The World is too much with us.
.
The world is too much with us; late and soon,
Getting and spending, we lay waste our powers;—
Little we see in Nature that is ours;
We have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The winds that will be howling at all hours,
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune;
It moves us not. Great God! I’d rather be
A Pagan suckled in a creed outworn;
So might I, standing on this pleasant lea,
Have glimpses that would make me less forlorn;
Have sight of Proteus rising from the sea;
Or hear old Triton blow his wreathèd horn.
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
ఊరట… మాత్యూ ఆర్నాల్డ్, ఇంగ్లీషు కవి
సూర్యరశ్మిని పొగమంచు కప్పేసింది
నాలుగుప్రక్కలనుండీ పొగలు ఎగస్తున్న
పొట్టి గుడిశెలు నన్ను చుట్టుముట్టి ఉన్నాయి;
ఏదో చెప్పలేని నిరాశ
నా మనసుని కృంగదీస్తోంది.
కానీ, నే నొకవంక దిగులుతో అలమటిస్తుంటే
ప్రతి దిక్కునా లెక్కలేనన్ని అవకాశాలు
ఒకదానివెంట ఒకటి పరచుకుంటున్నాయి
గణించలేనంత మంది మనుషులు
చెప్పలేనన్ని మానసిక అవస్థలలో గడుపుతున్నారు.
ఇక్కడనుండి దూరంగా, ఆసియాలో
చదునుగా ఉన్న బిక్షువుల ఆశ్రమగోపురాలపైనా
బంగారు రంగులో మెరిసే
లాసా (టిబెట్) లోని మిద్దెలపైనా
సూర్యుడు మిలమిల మెరుస్తున్నాడు.
పసుపుపచ్చని టైబరు నదీ తీరాన
కాలంతోపాటు అరిగి నలుపెక్కిన పాలరాతి
విగ్రహాలలోని నవరసాధిదేవతలు
ఆ మ్యూజియంలో ఇప్పటికీ
అందంగానే కనిపిస్తున్నారు.
ఆ కోట సింహద్వారాల ముంగిలి
చిత్రమైన కేకలు మిన్నుముడుతున్నాయి
అదే (గ్రీసులోని) హెలికాన్ పర్వతాగ్రాలపై
ఎంత నిర్మలమైన ప్రశాంతత ఉందంటే
ఆ దాపున ఒక మబ్బుతునకకూడా లేదు.
ఇసుకతిన్నెలమధ్య కప్పబడి ఉన్న
ఒక ఒంటరి ఆఫ్రికను నగరపు
ఎండచొరరాని వీధులగుండా
వయసు పైబడిన ఒక అంధ భిక్షువు
ఎవరో నడిపిస్తుంటే బిచ్చమెత్తుకుంటున్నాడు.
వ్యయమైన ఈ ఎడారి అంతర్భాగంలోకి
ఇంతవరకు ఏ దోపిడిదారుడూ
ఇళ్ళు దోచుకోలేదు;
ఇక్కడి చూపును మించిన ఏ నిశితమైన చూపూ
దూరంనుండే తమ ఎరని ఇట్టే పసిగట్టనూ లేదు.
ఈ సహారా ఇసుక తుఫానులు
అతని రెండు కనుగుడ్లనూ చీల్చేసింది.
అతని గెలుచుకున్న దోపిడీ సొమ్ము ఖర్చయిపోయింది
అతనికిప్పుడు వర్తమానమంతా
కేవలం బాధతో కూడినదే.
అందమైన ఇద్దరు యువ ప్రేమికులు,
నులివెచ్చని జూన్ గాలి మాటున
తొలివేసవి పొలాలవెంబడి తిరిగివచ్చి
ఒకరితో ఒకరు సరసాలాడుకుంటూ
ఆనందంతో మైమరచి నిలబడ్డారు.
ఇద్దరూ జంటగా తీయని గొంతుతో,
కళ్ళలో మెరుపు తొణికిసలాడుతుంటే,
ఇలా అభ్యర్త్ధిస్తున్నారు: ” ఓ విధీ!
ఈ వర్తమానాన్ని కొంచెం పొడిగించవూ!
కాలమా! అక్కడే అలా ఆగిపోవా!”
వెనువెంటనే ఆ దేవత నిర్దాక్షిణ్యంగా
కనుబొమలు ముడిచి, తల అడ్డంగా తిప్పింది.
కాలం దాని ఇసుక గడియారాన్ని
ఎప్పుడు తిప్పాలో అప్పుడు తలక్రిందులు చేస్తుంది.
అంతే! వాళ్ళ తరుణం మించిపోయింది.
ఒకవేళ జాలి ప్రదర్శించి
ఆ న్యాయదేవత
వాళ్ళ ఆనందాన్ని పొడిగించి ఉంటే
మరొక చోట ఎక్కడో
మరొకరి దుస్థితిని పొడిగించి ఉండేది.
నిష్కల్మషమైన
ఏ క్షణపు ఆనందాన్ని నేను
శాశ్వతం చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తానో
పదివేలమంది దుఃఖితులు
అది ముగియాలని ఎదురుచూస్తుంటారు.
నిర్దాక్షిణ్యమైన
ఆ “కాల”పు ఏ చీకటి సమయాలని
నేను నశింపజెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తానో
అవే క్షణాలని కొందరు గడుపుతారు
హాయిగా, ఆనందంగా, సంతోషంగా.
అందరూ అసంతృప్తినిచ్చే కాలం
అది ఏ ఒక్క మనిషిపట్లా
పక్షపాతం చూపించదు,
అందరు మనుషులకీ
వాళ్ల కష్టకాలం వాళ్ళకి తెస్తుంది.
.
మాత్యూ ఆర్నాల్డ్
(24 December 1822 – 15 April 1888)
ఇంగ్లీషు కవి
Image Courtesy: Project Gutenberg
.
Consolation
.
Mist clogs the sunshine.
Smoky dwarf houses
Hem me round everywhere;
A vague dejection
Weighs down my soul.
Yet, while I languish,
Everywhere countless
Prospects unroll themselves,
And countless beings
Pass countless moods.
Far hence, in Asia,
On the smooth convent-roofs,
On the gilt terraces,
Of holy Lassa,
Bright shines the sun.
Grey time-worn marbles
Hold the pure Muses;
In their cool gallery,
By yellow Tiber,
They still look fair.
Strange unloved uproar
Shrills round their portal;
Yet not on Helicon
Kept they more cloudless
Their noble calm.
Through sun-proof alleys
In a lone, sand-hemm’d
City of Africa,
A blind, led beggar,
Age-bow’d, asks alms.
No bolder robber
Erst abode ambush’d
Deep in the sandy waste;
No clearer eyesight
Spied prey afar.
Saharan sand-winds
Sear’d his keen eyeballs;
Spent is the spoil he won.
For him the present
Holds only pain.
Two young, fair lovers,
Where the warm June-wind,
Fresh from the summer fields
Plays fondly round them,
Stand, tranced in joy.
With sweet, join’d voices,
And with eyes brimming:
“Ah,” they cry, “Destiny,
Prolong the present!
Time, stand still here!”
The prompt stern Goddess
Shakes her head, frowning;
Time gives his hour-glass
Its due reversal;
Their hour is gone.
With weak indulgence
Did the just Goddess
Lengthen their happiness,
She lengthen’d also
Distress elsewhere.
The hour, whose happy
Unalloy’d moments
I would eternalise,
Ten thousand mourners
Well pleased see end.
The bleak, stern hour,
Whose severe moments
I would annihilate,
Is pass’d by others
In warmth, light, joy.
Time, so complain’d of,
Who to no one man
Shows partiality,
Brings round to all men
Some undimm’d hours.
.
Matthew Arnold
(24 December 1822 – 15 April 1888)
English Poet, Cultural Critic and Inspector of Schools
Poem Courtesy:
https://www.poetrynook.com/poem/consolation
ప్రతిధ్వని… వాల్టర్ డి లా మేర్, ఇంగ్లీషు కవి
“ఎవరది పిలిచింది?” అన్నాన్నేను. నా మాటలు
ఊసులాడుతున్న వనసీమలలోంచి,
ఇటూ అటూ పోతూ పిట్టల్ని గాభరాపెట్టేయి
“ఎవరది పిలిచింది? ఎవరది పిలిచింది?” అంటూ.
చిటారుకొమ్మలనున్న ఆకులు
ఎండలో గలగలలాడాయి
ఎండకాగిన పొడిగాలి నా అరుపుని
సన్నగా మోసుకుపోయింది:
పచ్చదనం మద్య తొంగి చూస్తున్న కళ్ళూ, నీడలోనున్నవీ
కదలకుండా పడున్న డొంకలోని గొంతులు
నన్ను వెక్కిరించడానికి
నే నేమంటే తిరిగి అదే అంటున్నాయి.
నా కన్నీళ్ళలోంచి ఒక్క సారి అరిచేను: “ఎవడికి ఖాతరు?” అని;
గాలి ఒక్కసారి పల్చబడింది:
ఆ నిశ్శబ్దంలో “ఎవడికి ఖాతరు? ఎవడికి ఖాతరు?”
అన్నమాట ముందుకీ వెనక్కీ ఊగిసలాడింది.
.
వాల్టర్ డి లా మేర్
25 April 1873 – 22 June 1956
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
Echo
.
“Who called?” I said, and the words
Through the whispering glades,
Hither, thither, baffled the birds—
“Who called? Who called?”
The leafy boughs on high
Hissed in the sun;
The dark air carried my cry
Faintingly on:
Eyes in the green, in the shade,
In the motionless brake,
Voices that said what I said,
For mockery’s sake:
“Who cares?” I bawled through my tears;
The wind fell low:
In the silence, “Who cares? Who cares?”
Wailed to and fro.
.
Walter de la Mare
25 April 1873 – 22 June 1956
British Poet
Poem Courtesy:
https://www.poetrynook.com/poem/echo-7
జూన్ నెలలో ఒక రాత్రి… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
సూర్యుడెప్పుడో అస్తమించాడు
నక్షత్రాలు ఒక్కటొకటిగా మిణుకుమంటున్నాయి
చెట్లగుబురుల్లో
పిట్టలు ఇంకా రాగాలాపనలు అందుకోలేదు.
అక్కడొక కోయిల ఇక్కడ ఒక రెండు పాలపిట్టలూ
దూరాన్నుండి ఎగసివస్తున్న సుడిగాలి
పక్కనే పారుతున్న సెలయేటి పాట
ఒక్కసారిగా దిగంతాలవరకూ సాగుతూ
రోదసిని ముంచెత్తుతున్న కోయిల పాట…
ఇవన్నీ ఉంటే
ఎవడయ్యా ఇటువంటి జూన్ రాత్రిలో
ఆడంబరంగా లండను పోయేది?
మారువేషాలతో ఆటలాడేది?
అంత మెత్తని వెన్నలాంటి అర్థచంద్రుడూ
ఇంత ఖర్చులేని ఆనందాలూ దొరుకుతుంటే?
అందులో ఇంత చక్కని రాతిరి?
.
విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్
(7 ఏప్రిల్ 1770 – 23 ఏప్రిల్ 1850)
ఇంగ్లీషు కవి
.
A Night in June
(This Impromptu appeared, many years ago, among the Author’s poems, from which, in subsequent editions, it was excluded. It is reprinted at the request of the Friend in whose presence the lines were thrown off.)
The sun has long been set,
The stars are out by twos and threes,
The little birds are piping yet
Among the bushes and trees;
There’s a cuckoo, and one or two thrushes,
And a far-off wind that rushes,
And a sound of water that gushes,
And the cuckoo’s sovereign cry
Fills all the hollow of the sky.
Who would go “parading”
In London, and “masquerading,”
On such a night of June
With that beautiful soft half-moon,
And all these innocent blisses?
On such a night as this is!
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
https://www.poetrynook.com/poem/night-june-3
పిల్లికూనల ఆట… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
Today is 249th Birthday of William Wordsworth
ఆ గోడమీద పిల్లికూనలు కనిపిస్తున్నాయా
చక్కని వెలుతురుతో, హాయిగా ఉన్న ఈ ఉదయం
అతిచల్లని ప్రశాంతమైన వాతావరణంలో
ఎల్డర్ చెట్టునుండి ఒకటి… రెండు… మూడు…
ఒకటొకటిగా రాలుతున్న పండుటాకులతో
అవి ఆడుకుంటున్నాయి…
ఒకసారి గమనించు, ఓ పిల్లికూన ఎలా ప్రారంభించి
ఒళ్ళుకూడదీసుకుని, కాళ్ళు ఒక్కసారి సాగదీసి
పంజాతో నేలని దువ్వి ఒక్కసారి దూకుతోందో
పెద్దపులిలా ఒక దూకుదూకి రాలనున్న
తన వేటని మధ్యదారిలోనే అందుకుంటోంది,
అది ఎంత త్వరగా రాలినా ఫర్వాలేదు,
అది దాని గుప్పిట తప్పించుకోలేదు.
ఇప్పుడది మూడవ, నాల్గవ విన్యాసం చెయ్యబోతోంది
అలనాటి భారతదేశపు ఐంద్రజాలికుడిలా;
అతను తనకళలో ఎంత హస్తలాఘవం కనబరుస్తాడో
ఈ పిల్లికూన తనకేళిలో అంతచురుకుదనం చూపిస్తోంది;
అక్కడ వెయ్యిమంది ప్రేక్షకులుంటే ఉందురుగాక,
టాబీ వాళ్ళని ఎందుకు లక్ష్య పెడుతుంది?
.
విలియం వర్డ్స్ వర్త్
7 ఏప్రిల్ 1770 – 23 ఏప్రిల్ 1850
ఇంగ్లీషు కవి
.
The Kitten at Play
.
See the kitten on the wall,
Sporting with the leaves that fall,
Withered leaves, one, two and three
Falling from the elder tree,
Through the calm and frosty air
Of the morning bright and fair.
See the kitten, how she starts,
Crouches, stretches, paws and darts;
With a tiger-leap half way
Now she meets her coming prey.
Lets it go as fast and then
Has it in her power again.
Now she works with three and four,
Like an Indian conjurer;
Quick as he in feats of art,
Gracefully she plays her part;
Yet were gazing thousands there;
What would little Tabby care?
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
Poem Courtesy: https://www.poetrynook.com/poem/kitten-play
చెయితొడుగు తొడుగు- సింహాలూ… లే హంట్, ఇంగ్లీషు కవి.
ఫ్రాన్సిస్ మహారాజు సరసుడూ, వినోదప్రియుడూ. ఒకరోజు, పరివారంతో
క్రీడామైదానంలో సింహాలపోరాటం కుతూహలంగా చూస్తున్నాడు.
స్త్రీలు ప్రత్యేకస్థానాలలో, పురుషులు ఎదురుగా ఉన్నతాసనాలు అధిరోహించారు.
వారిలో లోర్జ్ యువరాజూ, అతని మనోహరి కూడా ఉన్నారు;
అప్పుడొక అద్భుతమైన ప్రదర్శన జరిగింది, సాహసానికీ ప్రేమకీ ప్రతీకగా
పైనుండి మహరాజూ, క్రిందనున్న మృగరాజులూ చూస్తుండగా.
సింహాలు అరుచుకుంటూ, దవడలు భయంకరంగా చాచి కరుచుకుంటూ;
ఒకదాన్నికటి చరుచుకుంటూ, తేరిపారి చూసుకుంటూ పోట్లాడుతున్నాయి; పంజా విసురుకి
గాలి ఒక్కసారి గట్టిగా వీచింది; ఒకదానిపై ఒకటి పడి బలంగా పొర్లుతూ,ఊపిరాడకుండా
తొక్కిపెడుతుంటే, ఆ గోతిలోని ఇసక వాటి వంటికీ,జూలుకీ అలుక్కుపోయింది.
రక్షణకోసం ఉంచిన కడ్డీలమీది మెత్తని తొడుగు గాలిలోకి దూదిలా ఎగురుతోంది;
అప్పుడు ఫ్రాన్సిస్ అన్నాడు,”దొరలారా! అదృష్టంబాగుండి మనం అక్కడలేము, ఇక్కడున్నాం”.
రాజుగారి మాట యువరాజు లోర్జ్ ప్రియురాలు చెవినపడింది. ఆమె చాలా అందాల రాశి.
ఎప్పుడూ నిలకడగా ఉండే పెదవులపై చిరునవ్వుతో, కళ్ళలోని మెరుపుతో,
ఆమె తనలో ఇలా అనుకుంది:”నా ప్రియుడు, యువరాజు లోర్జ్ సాహసానికి మారుపేరు.
నా మీద తన ప్రేమ ప్రకటించడానికి ఎంతటి సాహసానికైనా వెనుదీయడు.
మహరాజు, స్త్రీలూ, ప్రేమికులూ అందరూ చూస్తున్నారు; ఆ సందర్భం దైవదత్తం;
నేనిపుడు నా చెయితొడుగును విసురుతాను అతని ప్రేమనిరూపణకి; ఇక కీర్తి అంతా నా సొత్తే!”
ఆమె తన చెయితొడుగును విసిరింది; తన ప్రేమని నిరూపించమని అతని వంకచూసి నవ్వింది;
అతను వంగి అభివాదంచేసి, భీకరంగా పోరాడుతున్న సింహాలమధ్యకు ఉరికాడు,
ఉరకడం, వెనుదిరగడం రెప్పపాటులో జరిగింది; వచ్చి తన ఆసనంపై కూచున్నాడు.
ఆ చెయ్యితొడుగుని ఇప్పుడు ప్రేమగా కాకుండా కోపంతో ఆమె ముఖాన కొట్టాడు.
రాజు తన ఆసనంనుండి లేచి,”దేవుని సాక్షిగా నువ్వు మంచిపని చేశావని చెప్పగలను!
అటువంటి పరీక్షలో ప్రేమ ఏ కోశానా లేదు, కేవలం అహమిక తప్ప,” అని అన్నాడు.
.
లే హంట్
(19 October 1784 – 28 August 1859)
ఇంగ్లీషు కవి
.
(Glove: చెయితొడుగు)
.
The Glove and the Lions
.
King Francis was a hearty king, and loved a royal sport,
And one day, as his lions fought, sat looking on the court.
The nobles filled the benches, with the ladies in their pride,
And ’mongst them sat the Count de Lorge, with one for whom he sighed:
And truly ’t was a gallant thing to see that crowning show,
Valor and love, and a king above, and the royal beasts below.
Ramped and roared the lions, with horrid laughing jaws;
They bit, they glared, gave blows like beams, a wind went with their paws;
With wallowing might and stifled roar they rolled on one another,
Till all the pit with sand and mane was in a thunderous smother;
The bloody foam above the bars came whisking through the air;
Said Francis then, “Faith, gentlemen, we’re better here than there.”
De Lorge’s love o’erheard the King, a beauteous lively dame,
With smiling lips and sharp bright eyes, which always seemed the same;
She thought, the Count, my lover, is brave as brave can be;
He surely would do wondrous things to show his love of me;
King, ladies, lovers, all look on; the occasion is divine;
I’ll drop my glove, to prove his love; great glory will be mine.
She dropped her glove, to prove his love, then looked at him and smiled;
He bowed, and in a moment leaped among the lions wild;
The leap was quick, return was quick, he has regained his place,
Then threw the glove, but not with love, right in the lady’s face.
“By Heaven,” said Francis, “rightly done!” and he rose from where he sat;
“No love,” quoth he, “but vanity, sets love a task like that.”
.
(Note: Courtesy Victor Hugo’s proscribed drama, “The King Amuses Himself, “dropping the glove” is a subtle gesture by royal ladies to test the devotion of their inamorato. (the person is supposed to pick it up and hand them over). The phrase has acquired a different meaning now.)
Leigh Hunt
(19 October 1784 – 28 August 1859)
English Critic, Poet, and Essayist.
Poem Courtesy: The World’s Best Poetry.
Volume VII. Descriptive: Narrative. 1904
Narrative Poems: VII. France
Ed: Bliss Carman, et al.., http://www.bartleby.com/360/7/171.html
కామన… మాత్యూ ఆర్నాల్డ్, ఇంగ్లీషు కవి
ఒంటిగా ఉయ్యాలలూగెడివాడా!
నీదేమిటో తెలిసిన స్వామీ!
ఓ సర్వజ్ఞుడా,
ఊయలనుండి పాడెదాకా
రక్షంచు, ప్రభూ, నన్ను రక్షించు!
ఈ ప్రపంచపు వ్యామోహాలనుండీ
ఇక్కడి విపత్తులనుండీ
మేము నిరంతరం తపించి కృశించే
తీవ్ర ఆవేదనలనుండీ,
మృత్యువంత బరువైనదీ
సమాధి అంత చల్లనిదీ అయిన
మా లోలోపలికి చొచ్చుకుపోయి
మమ్ము వివశుల్ని చేసే జడత్వం నుండి
కాపాడు, మహప్రభో, కాపాడు!
ఆప్తమిత్రుడు ‘గర్వం’
పక్కన తోడుగా నడుస్తుంటే
ఈ ఆత్మ నిష్కల్మషమౌతున్నకొద్దీ
భగవంతుని దరిదాపులోకూడా కనలేదో,
ఈ ఆత్మ ఎత్తు ఎదుగుతున్న కొద్దీ
దైవానికి కనుచూపుమేరలో చేరుకోలేదో,
అది ఈ ఆత్మ చేసే ప్రయత్నాలు వమ్ముచేస్తూ
దాని చురుకైన కళ్ళకు పొరలుకప్పుతుందో
ఆనందంతో కేరింతలెస్తూ,
ఆరాధనకి విగ్రహాలు సృష్టిస్తుందో
ఆత్మ తనని తాను సమర్పించుకునే
హృదయదఘ్నమైన భావనని
కేవలం చర్మమంత ఉపరితలభావనగా
తన మాటల నైపుణ్యంతో దిగజార్చుతుందో
తిరుగులేని మోసాలకీ
తిరుగుబాటులేని దాస్యానికీ గురిచేస్తుందో…
ఆ స్థితినుండి స్వామీ, నన్ను రక్షించు, రక్షించు!
మట్టిలో పుట్టి
మట్టి తత్త్వాన్ని జీర్ణించుకున్న
నువ్వు సృష్టించిన ఈ జీవిని
దుఃఖం నుండీ… అదికేవలం ఒక రాగం,
వేడుకలనుండీ… అవి కేవలం నటన
కన్నీటినుండీ… అవి స్వస్థతచేకూర్చవు
అర్థంలేని ఆరోపణలనుండీ
నీ శక్తిని ప్రదర్శించి
స్వామీ, కాపాడు, నన్ను కాపాడు!
అన్నీ రెండుగా కనిపించే ద్వైదీభావనలనుండి
ఎక్కడ ధీమంతులు కూడా తప్పటడుగువెస్తారో,
ఎక్కడ ఊరట సంకటంగా పరిణమిస్తుందో
ఎక్కడ సద్వర్తనులకి అన్యాయం జరుగుతుందో
ఎక్కడ విషాదం ఆనందాన్ని కాలరస్తుందో
ఎక్కడ తియ్యదనం అంతలోనే వెగటుపుట్టిస్తుందో
ఎక్కడ నమ్మకాలు (పునాదులులేని)మట్టిపై నిర్మించబడుతాయో
ఎక్కడ ప్రేమ సగం అనుమానంతో ఉంటుందో
నిర్వీర్యమై, అలమటించే నన్ను, దయాసాగరుడవై
తప్పించు, ప్రభూ, మమ్ము తప్పించు.
బలహీనమైన మా మనసులు
నిరంతరం కొట్టుమిట్టాడేచోట
మా పాడు ఆలోచనలు పోతే పోనీ,
ఎక్కడ నీ గొంతు వినిపిస్తుందో
అక్కడ సందేహాల నోరు మూతపడనీ
అన్ని మాటలూ సాధువుగా
అన్ని కలహాలూ నివారింపబడి
అన్ని బాధలూ ఏమారి
వెలుగు కళ్ళకు గుడ్డిదనాన్నీ
ప్రేమ ద్వేషాన్నీ
జ్ఞానం వినాశాన్నీ
భయం తప్పిదాలనీ తీసుకురాకుండా
ఊయలనుండి, పాడె దాకా
రక్షించు, ప్రభూ, రక్షించు !
.
మాత్యూ ఆర్నాల్డ్
(24 December 1822 – 15 April 1888)
ఇంగ్లీషు కవి
Image Courtesy: Project Gutenberg
.
Desire
.
Thou, who dost dwell alone;
Thou, who dost know thine own;
Thou, to whom all are known,
From the cradle to the grave,—
Save, O, save!
From the world’s temptations;
From tribulations;
From that fierce anguish
Wherein we languish;
From that torpor deep
Wherein we lie asleep,
Heavy as death, cold as the grave,—
Save, O, save!
When the soul, growing clearer,
Sees God no nearer;
When the soul, mounting higher,
To God comes no nigher;
But the arch-fiend Pride
Mounts at her side,
Foiling her high emprize,
Sealing her eagle eyes,
And, when she fain would soar,
Make idols to adore;
Changing the pure emotion
Of her high devotion,
To a skin-deep sense
Of her own eloquence;
Strong to deceive, strong to enslave,—
Save, O, save!
From the ingrained fashion
Of this earthly nature
That mars thy creature;
From grief, that is but passion;
From mirth, that is but feigning;
From tears, that bring no healing;
From wild and weak complaining;—
Thine old strength revealing,
Save, O, save!
From doubt, where all is double,
Where wise men are not strong;
Where comfort turns to trouble;
Where just men suffer wrong;
Where sorrow treads on joy;
Where sweet things soonest cloy;
Where faiths are built on dust;
Where love is half mistrust,
Hungry, and barren, and sharp as the sea;
O, set us free!
O, let the false dream fly
Where our sick souls do lie,
Tossing continually.
O, where thy voice doth come,
Let all doubts be dumb;
Let all words be mild;
All strife be reconciled;
All pains beguiled.
Light brings no blindness;
Love no unkindness;
Knowledge no ruin;
Fear no undoing,
From the cradle to the grave,—
Save, O, save!
.
Matthew Arnold
(24 December 1822 – 15 April 1888)
English Poet
Poem courtesy: http://www.bartleby.com/360/4/77.html
సంశయాత్మ … ఏడిలేడ్ ఏన్ ప్రాక్టర్, ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
ఈ పిచ్చుకలు ఎక్కడికి వలస పోయాయి?
కొంపదీసి ఏ చీకటి తుఫాను తీరాలలోనో
తడిసి వణుకుతూ మరణించలేదు గద!
ఈ పూలు ఎందుకు వాడిపోవాలి?
ఓ సంశయాత్మా!
కన్నీటి వర్షాన్ని లెక్కచేయకుండా
ఈ చలిపీఠాలలో ఎందుకు బందీలై ఉండాలి?
ఒకవంక నీ పెదాలపై చిరునవ్వు మొలిపించడానికి
శీతగాలులు వీచుతుంటే
తెల్లపిల్లిలాంటి మెత్తని మంచుక్రింద
అవి కేవలం నిద్రిస్తున్నాయి
ఇన్నాళ్ళూ సూర్యుడు
తన కిరణాల్ని దాచుకున్నాడు
ఓ నా పిరికి మనసా!
ఈ ప్రపంచాన్ని నైరాశ్యపు ఋతువు విడిచిపెట్టదా?
అంతటి ప్రకాశవంతమైన ఆకాశాన్నీ
అప్పుడే తుఫాను మేఘాలు కమ్ముకుంటున్నాయి.
త్వరలోనే, శలవుతీసుకుంటున్న వసంతం
పసిడి కాంతుల గ్రీష్మాన్ని తట్టిలేపనుంది.
నిజమైన ఆశ అణగారిపోయింది.
చీకటి వెలుగుతో దాహాన్ని తీర్చుకుంటోంది.
నిరాశానిస్పృహల నీరవాన్ని ఏ శబ్దం చేదించగలదు?
ఓ నా అనుమానపు మనసా!
ఆకాశం మేఘావృతమై ఉంది
చివరకి చుక్కలు పొడచూపక మానవు.
గతించిన చీకటిని వెలిగిస్తూ
దేవదూతల సరసభాషణని గాలి మోసుకొస్తోంది.
.
ఎడిలేడ్ ఏన్ ప్రాక్టర్
(30 October 1825 – 2 February 1864)
ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
A Doubting Heart
.
Where are the swallows fled?
Frozen and dead
Perchance upon some bleak and stormy shore.
O doubting heart!
Far over purple seas
They wait, in sunny ease,
The balmy southern breeze
To bring them to their northern homes once more.
Why must the flowers die?
Prisoned they lie
In the cold tomb, heedless of tears or rain.
O doubting heart!
They only sleep below
The soft white ermine snow
While winter winds shall blow,
To breathe and smile upon you soon again.
The sun has hid its rays
These many days;
Will dreary hours never leave the earth?
O doubting heart!
The stormy clouds on high
Veil the same sunny sky
That soon, for spring is nigh,
Shall wake the summer into golden mirth.
Fair hope is dead, and light
Is quenched in night;
What sound can break the silence of despair?
O doubting heart!
The sky is overcast,
Yet stars shall rise at last,
Brighter for darkness past;
And angels’ silver voices stir the air.
.
Adelaide Anne Procter
(30 October 1825 – 2 February 1864)
English Poet and Philanthropist
అజరామరము … ఫిలిప్ లార్కిన్, ఇంగ్లీషు కవి
చాలా విషయాలు అసలెన్నడూ జరగకపోవచ్చు;
ఇది మాత్రం తప్పక జరిగి తీరుతుంది”… ఫిలిప్ లార్కిన్
***
నా మరణం గురించిన సత్యం నాకు తెలుసు
ఈ లోకం తప్ప వేరెక్కడా నాకు పునరుజ్జీవనం లేదు.
అగ్నిలో దహించబడినా, భక్తితో సాష్టాంగపడినా
ఉన్నది ఈ శరీరం తప్ప, నాకు వేరే ఆత్మ లేదు.
నా తల్లిదండ్రులు ఈ అబద్ధాలని నాకు చెప్పారు
వాళ్ల తల్లిదండ్రులు మునుపు వాళ్ళకు చెప్పినవే.
నేను కూడా ఆ మృతుల తీరనికోరికలను
కొనసాగించడం నేర్చుకున్నాను.
జాగ్రదవస్థలోని మనసు మృత్యువుని పక్కకు నెడుతుంది
శూన్యస్థితి గూర్చిన ఆలోచన పెట్టే బాధకి భయపడి
అయినా, ఆత్మచైతన్యమన్న భావనకి వేలాడుతూ
మన ఉనికి శాశ్వతమనే పిడివాదం చేస్తుంటుంది.
మృత్యువు చాలా సరళం కావచ్చు; కానీ
వాళ్ళు దాన్ని ఒక భూతంలా చూపి, మనకి
మనగురించి స్పృహమాత్రమే ఉండదని చెబుతూ
మనకి చావే లేనట్టు, దాన్ని నిరాకరించడం నేర్పారు.
ఎన్నిచెప్పినా, “నేను” గురించి నే తెలుసుకున్నదంతా
ప్రతి నిముషమూ ముగింపుకు తీసుకువస్తూనే ఉంటుంది.
అది నిరాఘాటంగా జరిగే ప్రక్రియ కాబట్టి
మృత్యువు అజరామరము.
.
ఫిలిప్ లార్కిన్
(9 August 1922 – 2 December 1985)
ఇంగ్లీషు కవి
.
Continuity
“Most things may never happen; this one will”—Philip Larkin
.
I know the truth about my death:
I will not live beyond this place.
I have no soul apart from flesh
To writhe in flames, or kneel in grace.
My parents passed along the lies
Their parents told them way back when.
And so I learned to carry on
The wishful thinking of dead men.
Our conscious minds push back at death
Fearing that nothingness will sting,
Still clinging to self-consciousness,
Insisting we’ll be there to cling.
Death could be simple, but we’re taught
To make it monstrous by denying
That our self-consciousness will cease,
As if we’re never really dying.
And yet, each moment brings the end
Of all I’ve ever known as “me.”
But since it’s always happening,
Dying is continuity.
.
Philip Larkin
(9 August 1922 – 2 December 1985)
English Poet
Poem Courtesy: https://www.ablemuse.com/v9/poetry/jeff-holt/continuity
