బాసిస్, ఫిలీమన్ దంపతులు … డిక్ డేవిస్, ఇంగ్లీషు కవి
జీవితం పలుగూ, పాఱ, సాపుచేసుకునే కత్తీ
తడకలగదులూ, కర్ర సామాన్లతో వెళ్ళిపోతుంది.
“మా ఆయన” అనీ, “మా ఆవిడ” అనీ చెప్పనవసరంలేని
ముదిమి ఆవహించిన ఆ రెండు దేహాలూ
యవ్వనానుభవాలు నెమరువేసుకుంటూనే ఉంటాయి.
నిస్సారంగా గడపడంగానీ, దేనిగురించీ తెలుసుకోవలసిన
అవసరంగాని లేని వాతావరణంలో వాళ్ళు జీవిస్తున్నారు;
అది ఇప్పటికీ వాళ్ళ ప్రేమకి కొనసాగింపే.
వాళ్ళ భయమల్లా ఇద్దరిలో ఒకరు ముందు పోయి
రెండోవారి జీవితానికి అర్థం లేకుండా చేస్తామేమోననే
వాళ్ళిద్దరి కోరికా ఒక్కసారే ప్రాణం విడిచిపెట్టి
ఒక్క పాడె మీదే లోకానికి వీడ్కోలు పలకాలని.
వాళ్ళిద్దరూ జీవితమనే రొట్టెముక్కని పంచుకుంటున్నారు.
వాళ్ళకి దేముళ్ళ అవసరంలేకపోవడంతో, దేముళ్ళే అక్కడున్నారు.
.
డిక్ డేవిస్
జననం ఏప్రిల్ 18 1945
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
Baucis and Philemon
Life lies to hand in hoe, spade, pruning-knife,
Plain wooden furniture and wattle walls,
In those unspoken words ‘my husband’, ‘wife’,
In one another’s flesh which still recalls
Beneath the map of age their savored youth.
It is an ambience in which they move
Having no need to grasp or grub for truth;
It is the still persistence of their love.
That one should die before the other’s death
And drain the world of meaning is their fear:
Their hope, to draw together their last breath
And leave the sunlight on a common bier.
Life is the meaning and the bread they share;
Because they need no Gods, the Gods are there.
Dick Davis
(Born April 18, 1945)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/BaucisAndPhilemon.htm
Baucis and Philemon
In Ovid’s moralizing fable which stands on the periphery of Greek mythology and Roman mythology, Baucis and Philemon were an old married couple in the region of Tyana, which Ovid places in Phrygia, and the only ones in their town to welcome disguised gods Zeus and Hermes (in Roman mythology, Jupiter and Mercury respectively), thus embodying the pious exercise of hospitality, the ritualized guest-friendship termed xenia, or theoxenia when a god was involved.
Story
Jupiter and Mercury came disguised as ordinary peasants, and began asking the people of the town for a place to sleep that night. They had been rejected by all, “so wicked were the people of that land,” when at last they came to Baucis and Philemon’s simple rustic cottage. Though the couple were poor, their generosity far surpassed that of their rich neighbours, among whom the gods found “doors bolted and no word of kindness.”
After serving the two guests food and wine (which Ovid depicts with pleasure in the details), Baucis noticed that, although she had refilled her guest’s beechwood cups many times, the pitcher was still full (from which derives the phrase “Mercury’s Pitcher”). Realizing that her guests were gods, she and her husband “raised their hands in supplication and implored indulgence for their simple home and fare.” Philemon thought of catching and killing the goose that guarded their house and making it into a meal, but when he went to do so, it ran to safety in Jupiter’s lap. Jupiter said they need not slay the goose and that they should leave the town. This was because he was going to destroy the town and all those who had turned them away and not provided due hospitality. He told Baucis and Philemon to climb the mountain with him and Mercury and not to turn back until they reached the top.
After climbing to the summit (“as far as an arrow could shoot in one pull”), Baucis and Philemon looked back on their town and saw that it had been destroyed by a flood and that Jupiter had turned their cottage into an ornate temple. The couple’s wish to be guardians of the temple was granted. They also asked that when time came for one of them to die, that the other would die as well. Upon their death, the couple were changed into an intertwining pair of trees, one oak and one linden, standing in the deserted boggy terrain.
(Courtesy: Wikipedia)
సత్యం ఉత్కృష్టమైనది … కొవెంట్రీ పాట్ మోర్, ఇంగ్లీషు కవి
మహానగరానికి దూరంగా,సూదిగా ఎత్తుగా ఉన్న శిఖరాల క్రింద
సందడిగా ఉంటూనే మనసుకి
ప్రశాంతతనిచ్చే ఈ సముద్రతీరాన
రోజుకి రెండుసార్లు పెద్దకెరటాలతో (High Tide)
ఏ లక్ష్యమూ లేకుండా, ఉత్సాహంతో వచ్చిపోయే సముద్రాన్ని చూడడానికి
నేను వచ్చి కూచుంటుంటాను.
నేను లేకపోయినంత మాత్రాన్న లోకవ్యవహారం ఆగిపోదు;
దాని లక్ష్యం నెరవేరిన తర్వాత అసత్యం కూడా మురిగిపోతుంది.
కానీ సత్యం మాత్రం చాలా ఉత్కృష్టమైనది…
దాని ఉనికిని ఇతరులు పట్టించుకున్నా లేకున్నా,
అశ్రాంతంగా కొనసాగుతూనే ఉంటుంది.
.
కొవెంట్రీ పాట్ మోర్
(23 July 1823 – 26 November 1896)
ఇంగ్లీషు కవి .
.
Magna Est Veritas
(Truth Is Great)
.
Here, in this little Bay,
Full of tumultuous life and great repose,
Where, twice a day,
The purposeless, glad ocean comes and goes,
Under high cliffs, and far from the huge town,
I sit me down.
For want of me the world’s course will not fail:
When all its work is done, the lie shall rot;
The truth is great, and shall prevail,
When none cares whether it prevail or not.
.
Coventry Patmore
(23 July 1823 – 26 November 1896)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/MagnaEstVeritas.htm
నానావర్ణ సౌందర్యం… గెరార్డ్ మేన్లీ హాప్కిన్స్, ఇంగ్లీషు కవి
Trout
Brinded Cow
Finch
ఇన్ని వన్నెచిన్నెలుగల ప్రకృతిని సృష్టించిన దైవానికి నుతులు.
పొడల ఆవులా జంట రంగుల్లో కనిపించే ఆకాశమూ;
విలాసంగా ఈదే చుక్కలచుక్కల జల్లచేపకి పక్కలో గులాబిరంగు మెరుపులూ;
అప్పుడేవెలిగించిన బొగ్గులా చెట్లనుండి రాలిన బాదంలూ; ఫించ్ పక్షుల బారజాచిన రెక్కలూ;
పంటపొలాలతో, చవిటినేలలతో, రకరకాలచెట్లతో కనుచూపుమేరా అలంకరించే ప్రకృతిదృశ్యాలూ
అన్ని రకాల వృత్తులూ, వాటి పరికరాలూ, పనిముట్లూ వగైరా వగైరా. ఓహ్! ఏం చెప్పను!
అందులో మళ్ళీ సహజమైనవీ, అనుకరణలూ, చిత్రమైనవీ, అరుదైనవీ,
చంచలమైనవన్నీ వింత వింత వన్నెల్లో (అవెందుకలా ఉన్నాయో ఎవరు చెప్పగలరు?)
వడియైనవీ, నెమ్మదియైనవీ, తియ్యనివీ, పుల్లనివీ, మెరిసేవీ, అస్పష్టమైనవీ ;
ఇన్నింటి సౌందర్యం మార్పుకి అతీతంగా తీర్చిదిద్దిన ప్రభువు అతను.
అతనికి జేజేలు పలకండి.
.
గెరార్డ్ మాన్లీ హాప్కిన్స్
(28 July 1844 – 8 June 1889)
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
Pied Beauty
.
Glory be to God for dappled things
For skies of couple-colour as a brinded cow;
For rose-moles all in stipple upon trout that swim;
Fresh-fire coal chestnut-falls; finches’ wings;
Landscapes plotted and pieced—fold, fallow, and plough;
And all trades, their gear and tackle and trim.
All things counter, original, spare, strange;
Whatever is fickle, freckled (who knows how?)
With swift, slow; sweet, sour; adazzle, dim;
He fathers-forth whose beauty is past change:
Praise Him.
.
Gerard Manley Hopkins
(28 July 1844 – 8 June 1889)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/PiedBeauty.htm
జమీందారు తోట … ఎడ్వర్డ్ థామస్, ఇంగ్లీషు కవి
రాయిలాంటి మట్టికూడా కొద్దిగా మెత్తబడింది,
రెండుప్రక్కలా ప్రవహిస్తున్న పిల్లకాలువలతో
కంచెల్లో కదలాడుతున్న పూలతో రోడ్డు తళతళలాడుతోంది.
ఎండకాస్తున్నప్పటికీ నేల తనమానాన తాను నిద్ర తీస్తోంది.
ఏనాటిదో ఈ జమీందారు తోటనీ, చర్చినీ, దానికి ఎదురుగా
వయసులో, ఎత్తులో సమానంగా ఉన్న యూ-చెట్టునీ చూసేదాకా
వాలుగా పడుతున్న కిరణాల్ని మామూలుగా అయితే లెక్కపెట్టేవాడిని కాదు
అవి ఫిబ్రవరి నెల సౌందర్యంలో ఒక భాగంగా అనుకుని ఉండే వాడిని.
ఆ చర్చీ, ఆ యూ-చెట్టూ, జమీందారు తోటా ఆదివారం
మధ్యాహ్నపు నిశ్శబ్దానికి నిద్రలో జోగుతూ జోగుతూ ఉన్నాయి.
ఎక్కడా గడ్డిపరకైనా కదులుతున్న గాలి జాడలేదు.
బాగా ఏటవాలుగా ఉన్న తోటబంగళా కప్పుమీద పెంకులు
మధ్యాహ్నపు ఎండవేడికి లీలగా మెరుస్తున్నాయి; దానిమీద క్రిందకీ
మీదకీ పావురాలు ఎగురుతూ వెచ్చగా కుదురుకుంటున్నాయి.
ఒక్క చిన్న శబ్దం మినహా మరే చప్పుడూ వినిపించడం లేదు.
బగ్గీకి కట్టే 3 గుర్రాలు వాటిని హింసిస్తున్న ఒకే ఒక్క ఈగను
తోకతో చెదరగొడుతూ, వాటి ముంగురుల సందులోంచి
అర్థనిమీలిత నేత్రాలతో ద్వారం వంక చూస్తున్నాయి.
శీతకాలం వసంత, గ్రీష్మ, శిశిరాది ఋతువుల్ని ఒక్క గుటకలో
త్రాగేసిందా అన్నట్టు దాని బుగ్గలు మెరుస్తూ ప్రశాంతంగా
నవ్వుతున్నట్టుంది. కానీ నిజానికి అది హేమంతానికే పరిమితమైన దృశ్యంకాదు…
అదొక మార్పుకు ఎరగాని బ్రహ్మానంద ఋతుస్థితి.
ఎంతో పురాతనమై, సంతోషానికి మారుపేరుగా పిలవబడే
ఈ ఇంగ్లండు నేలమిద ఆ తోటల్లో, చర్చిలో యుగయుగాలుగా
వాటి పెంకుల కప్పులక్రిందా,గడ్డికప్పులక్రిందా
భద్రంగా నిక్షిప్తమై ఉండి, ఇపుడు మళ్ళీ మేలుకొంది.
.
ఎడ్వర్ద్ థామస్
(3 March 1878 – 9 April 1917)
ఇంగ్లీషు కవి
(3 March 1878 – 9 April 1917)
.
The Manor Farm
The rock-like mud unfroze a little and rills
Ran and sparkled down each side of the road
Under the catkins wagging in the hedge.
But earth would have her sleep out, spite of the sun;
Nor did I value that thin gliding beam
More than a pretty February thing
Till I came down to the old Manor Farm,
And church and yew-tree opposite, in age
Its equals and in size. The church and yew
And farmhouse slept slept in a Sunday silentness.
The air raised not a straw. The steep farm roof,
With tiles duskily glowing, entertained
The mid-day sun; and up and down the roof
White pigeons nestled. There was no sound but one.
Three cart-horses were looking over a gate
Drowsily through their forelocks, swishing their tails
Against a fly, a solitary fly.
The Winter’s cheek flushed as if he had drained
Spring, Summer, and Autumn at a draught
And smiled quietly. But ’twas not Winter—
Rather a season of bliss unchangeable
Awakened from farm and church where it had lain
Safe under tile and thatch for ages since
This England, Old already, was called Merry.
Edward Thomas
(3 March 1878 – 9 April 1917)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/ManorFarm.htm
యువకుడూ- ఆయుధాలూ…. విల్ఫ్రెడ్ ఓవెన్, ఇంగ్లీషు కవి
ఆ కుర్రాడిని తుపాకి బాయ్ నెట్ కత్తిని అలా చేత్తో రాస్తూ
అది ఎంత చల్లగా ఉందో, ఎంత రాక్తదాహంతో పదునుగా ఉందో
వెర్రివాడి చేతిలో రాయిలా, అసూయతో పచ్చబారిందో,
మాంసానికి అలమటిస్తూ సన్నగా తీర్చబడిందో తెలుసుకోనీండి.
యువకుల గుండెల్లో ఒదగాలని తపించే, మొండి, విచక్షణ
ఎరుగని సీసపుగుళ్ళని ఇచ్చి లాలనగా నిమరనీండి
లేదా వాళ్ళకి పదునైన జింకు గుళ్ళని సరఫరా చెయ్యండి
అవి దుఃఖమూ, మృత్యువంత పదునుగా ఉండాలి.
అతని దంతాలు ఆపిలుపండు కొరుకుతూ ఆనందంగా ఉండదగ్గవి
అతని సున్నితమైన చేతివేళ్ల వెనుక ఏ పక్షిగోళ్ళూ లేవు
అతని కాలివేళ్లకి దైవము ఏ పదునైన డేగగోళ్ళూ మొలిపించదు
అతని దట్టమైన ఉంగరాలజుట్టులోంచి ఏ కొమ్ములూ మొలవవు.
.
విల్ఫ్రెడ్ ఓవెన్
(18 March 1893 – 4 November 1918)
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
Arms and the Boy
Let the boy try along this bayonet-blade
How cold steel is, and keen with hunger of blood;
Blue with all malice, like a madman’s flash;
And thinly drawn with famishing for flesh.
Lend him to stroke these blind, blunt bullet-leads
Which long to nuzzle in the hearts of lads,
Or give him cartridges of fine zinc teeth,
Sharp with the sharpness of grief and death.
For his teeth seem for laughing round an apple.
There lurk no claws behind his fingers supple;
And God will grow no talons at his heels,
Nor antlers through the thickness of his curls.
Wilfred Owen
(18 March 1893 – 4 November 1918)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/ArmsAndTheBoy.htm
నేను నిన్ను ప్రేమించేను గనుక… A E హౌజ్మన్, ఇంగ్లీషు కవి
మగవాడు తన అహాన్ని అథిగమించి
ప్రకటించేంతగా నిన్ను ప్రేమించేను గనుక,
నీకు చిరాకు కలిగించింది; ఆ ఆలోచన
విడిచిపెడతానని నీకు మాటిచ్చేను.
మనిద్దరం పెడసరంగా, ఏ స్పందనలూ లేకుండా
విడిపోయాము … భూఖండాలు మారిపోయాము.
“నన్ను మరిచిపో, శలవు,” అన్నావు నువ్వు.
“ఫర్వాలేదు, మరిచిపోగలను,” అన్నాను నేను.
భవిష్యత్తులో, నువ్వు ఈ “తెల్ల పూల”తో నిండిన
శ్మశానపు దిబ్బలమీంచి వేళ్ళే సందర్భం కుదిరితే,
ఈ మూడాకుల గరికలో ఏ పొడవాటి పువ్వూ
నిన్ను పలకరించి ఆశ్చర్యపరచకపోతే,
“ఈ హృదయం స్పందించదు” అని రాసి ఉన్న
సమాధి ఫలకం దగ్గర కాసేపు ఆగు
నిన్ను ప్రేమించిన కుర్రాడు
తనమాట నిలబెట్టుకున్నాడని ఒప్పుకో.
.
ఏ ఇ. హౌజ్మన్
(26 March 1859 – 30 April 1936)
ఇంగ్లీషు కవి.
.
Because I Liked You
Because I liked you better
Than suits a man to say,
It irked you, and I promised
To throw the thought away.
To put the world between us
We parted, stiff and dry;
‘Good-bye,’ said you, ‘forget me.’
‘I will, no fear’, said I.
If here, where clover whitens
The dead man’s knoll, you pass,
And no tall flower to meet you
Starts in the trefoiled grass,
Halt by the headstone naming
The heart no longer stirred,
And say the lad that loved you
Was one that kept his word.
A.E. Housman
(26 March 1859 – 30 April 1936)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/BecauseILikedYou.htm
పల్లెటూరిసంతలో… థామస్ హార్డీ, ఇంగ్లీషు కవి
మనిషికి వివేకము గొప్ప వరం. మనిషిని తక్కిన జంతువులతో వేరుచేయగల సాధనం అదే. కానీ, మనిషి తన వివేకాన్ని కాకుండా తన నమ్మకాలమీద ఎక్కువ ఆధారపడతాడు. అవి ఒంటికన్నువి. అంటే, నమ్మకాలు కొన్ని కోణాల్ని మాత్రమే చూపించగలవు. అయినా మనిషి ఆ ఒంటికన్ను నమ్మకాలకే, తన వివేకాన్ని బానిసగా చేసి ప్రవర్తిస్తాడని చాలా చమత్కారంగా చెప్పిన కవిత
***
మొన్న జరిగిన ఒక పల్లెటూరి సంతలో
ఒక మరుగుజ్జు ఒక మహాకాయుణ్ణి రుమాలువంటి
ఎర్రని తాడుతో నడిపించూకుంటూ వెళ్ళడం చూశాను.
ఆ ఇద్దరిలో తనెంత ఎక్కువ బలవంతుడో
ఆ మహాకాయుడు గుర్తించినట్టు లేదు.
తర్వాత మరింతజాగ్రత్తగా చూసి అతను గుడ్డివాడని గ్రహించేను
ఆ మరుగుజ్జు వ్యవహారదక్షతగలిగిన ఒంటికన్నువాడు;
ఆ మహాకాయుడు తనకంటూ స్వంత ఆలోచన లేనట్టు
సౌమ్యంగా, పిరికిపిరికిగా,
ఆ తాడు ఎలాతీసికెళితే అలా అనుసరించేడు.
ఆ మరుగుజ్జు ఎక్కడికి తీసికెళ్ళాలనుకుంటే అక్కడికి
అతని అడుగుల్లో అడుగువేసుకుంటూ వినమ్రంగా
(బహుశా వినిపించకుండా లోపల గొణుక్కుని ఉండొచ్చు)
అతనికి ఇష్టం ఉన్నా లేకున్నా
విధి అతన్ని శాశించిన వాడిలా అనుసరించేడు.
చాలా దేశాల్లో, చాలా సమయాల్లో ఇటువంటి
దృశ్యాన్ని చూసేను, ఇంకా ఇలాంటివి చూస్తాను కూడా
కానీ ఈ దృశ్యాన్ని మాత్రం నేను మరిచిపోలేను
నేను చూసిన వందల మూకాభినయాల్లో
ఇంత బాధాకరమైనది అదొక్కటే.
.
థామస్ హార్డీ
ఇంగ్లీషు కవి
wikimedia.org
At a Country Fair
At a bygone Western country fair
I saw a giant led by a dwarf
With a red string like a long thin scarf;
How much he was the stronger there
The giant seemed unaware.
And then I saw that the giant was blind,
And the dwarf a shrewd-eyed little thing;
The giant, mild, timid, obeyed the string
As if he had no independent mind,
Or will of any kind.
Wherever the dwarf decided to go
At his heels the other trotted meekly,
(Perhaps—I know not—reproaching weakly)
Like one Fate bade that it must be so,
Whether he wished or no.
Various sights in various climes
I have seen, and more I may see yet,
But that sight never shall I forget,
And have thought it the sorriest of pantomimes,
If once, a hundred times!
Thomas Hardy
(2 June 1840 – 11 January 1928)
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/AtACountryFair.htm
ప్రభాత స్తుతి… డిక్ డేవిస్, ఇంగ్లీషు కవి
ఈ కవిత మయూర మహాకవి వ్రాసిన సూర్య శతకంలో మొట్టమొదటిశ్లోకాన్ని గుర్తుకు తెస్తోంది:
జంభారాతీభకుంభోద్భవమివ దధతః సాంద్ర సింధూర రేణుమ్
రక్తాస్సిక్తా ఇవౌఘైరుదయగిరితటీ ధాతుధారా ద్రవస్య
ఆయాంత్యా తుల్యకాలం కమలవనరుచే వారుణావో విభూత్యై
భూయాసుర్భాసయంతో భువన మభినవా భానవో భానవీయాః
(ప్రాన్నగమునుండి అప్పుడే ఉదయిస్తున్న సూర్యకిరణాలు ఇంద్రుడి ఐరావతం నుండి వస్తున్న సింధూర రేణువుల్లాగా, ఉదయగిరులపైనున్న గైరికాది ధాతువుల ప్రవాహంచే తడిసి ఎర్రనైనట్టుగానూ, అదే సమయంలో పూర్తిగా విచ్చుకుంటున్న ఎర్రకలువలనుండి ఎగసి వస్తున్న పుప్పొడికాంతులతోనూ కలిసి మనోహరంగా ఉన్నవి).
సౌందర్యాన్ని సౌందర్యంగానే చూడాలితప్ప … మాయాబజారు సినిమాలో చెప్పినట్టు.. “రసపట్టులో తర్కం కూడ”దని చెబుతున్న కవిత. మన జ్ఞానం ఎంతగొప్పదైనప్పటికీ, దానికి తెలుసుకోగలపరిమితులున్నాయి. అంతమాత్రం చేత దాని పరిధికి ఆవల ఉన్నది గొప్పదని గానీ, ఏమీ లేదని గానీ చెప్పలేము. రెండూ నమ్మకాన్నీ ఆశ్రయించినవే.
***
.
ఈశ్వరానుగ్రహంగా కనిపించే ప్రకృతి లీలగా కలిగించిన అలజడికి
ఒక నాస్తికుడి ప్రతిస్పందనలు ఈ ప్రభాత సమయపుటాలోచనలు
రంగులు నిరాకారములై, ఏ పరిమాణాన్నీ కలిగిలేకపోయినా
సాపేక్షంగా తప్ప, వాటంతట వాటికి అస్తిత్వం అంటూ లేకపోయినా,
ఈ ప్రభాతవస్త్రపు అపురూపమైన వర్ణాలు శాంటా క్లాజ్ వంటి
అద్భుతమైన చిత్రవిచిత్రమైన కాల్పనిక రూపాల్ని సృష్టిస్తున్నాయి,
(హెన్రీ) మాటిస్ రంగులకి అనుకరణలుగా ఉన్న ఈ వర్ణమిశ్రమాలు
తెలివైన శాస్త్రజ్ఞులు మనమీద రుద్దిన సిద్ధాంతాల మాయ.
మనం చూస్తున్న ఈ దృశ్యాన్ని శాస్తదృష్టితో విశ్లేషిస్తే
అటు ఫావిజమూ, ఇటు “ఎస్ ఫహాన్” సంప్రదాయమూ నిలబడవు.
అయినప్పటికీ మనం అందులో లీనమై, ఇష్టపూర్వకంగా ఉపేక్షించి
మన అస్తిత్వానికి అవాస్తవిక సర్దుబాట్లు చేసుకుంటూనే ఉంటాము.
కనుక ఇటువంటి ప్రత్యేక సందర్భాల్లో
మనకి మనం నచ్చజెప్పుకునే పేలవమైన మాటలు,
అర్థంలేని ఆశావాదం మీదా, మనం సృష్టించుకునే
భయంకర చిత్రాలమీదా ఆధారపడక తప్పదు
అవి మనం ఎవరిమో విశదీకరించడానికి ఉపయోగించినా,
వాటి అంతరార్థం మన మనసు తెలుసుకోగలిగిన దానికి
అతీతంగా, మన మనసు నిరంతరం మనకి విడమరిచే
వివరణల పరిధికి చెందుతుందని చెప్పడానికి వెనకాడుతాం.
ఇంద్రియాలు చేసే మాయాద్వీపాలకి అతీతంగా
మనం తెలుసుకోవలసిన ధర్మసుక్ష్మాలు లేవని తెలిసేక
(మన మెదడులో “మయుడు” చేసే ఇంద్రజాల కల్పనలు
మన అనుభూతుల్ని మిధ్యా-భ్రాంతులుగా ఆవిష్కరిస్తాయి.
అయినప్పటికీ, మనం ఇంకా ఇంకా వెలుతురుతో సంసర్గాన్ని కోరుకుంటాము
మన ఒంటరి, ఏకాంత దుఃఖాలను చీల్చి వెలుగులు విరజిమ్మాలని:
నేను ఉదయిస్తున్న సూర్యుడికి నా కృతజ్ఞత తెలుపుకుంటున్నాను
నా గదిలో దట్టమైన రంగులు నింపడానికి ఎంచుకున్నందుకు.
.
డిక్ డేవిస్
జననం ఏప్రిల్ 18 1945
సమకాలీన ఇంగ్లీషు కవి
.
.
Aubade
(For Joshua Mehigan)
These are the dawn thoughts of an atheist
Vaguely embarrassed by what looks like grace:
Though colors don’t objectively exist,
And have no form, and occupy no space,
So that the carpet’s sumptuous dyes must make
Bold arabesques untrue as Santa Claus,
And all Matisse’s pigments are a fake
Fobbed off on us by intellectual laws,
And neither Fauve nor Esfahan survive
The deconstructed physics of our seeing –
Still we consent, and actively connive
In their unreal adjustments to our being.
So the thin rhetoric we use to cope
With being so peculiarly here,
Which cannot but be based on baseless hope
And self-constructed images of fear,
Serves to interpret what we are, although
We hesitate to say that what it says
Refers to anything that we could know
Beyond the mind’s perpetual paraphrase . . .
And sensing that no quiddity remains
Outside the island sorceries of sense
(Queen Circe’s simulacra in our brains
That make and unmake all experience)
Still, still we long for Light’s communion
To pierce and flood our solitary gloom:
Still I am grateful as the rising sun
Picks out the solid colors of my room.
.
Dick Davis
Born: 18 April 1945
English Poet, translator and editor
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/Aubade.htm
Dick Davis was born in Portsmouth, England, and was educated at the universities of Cambridge and Manchester. He was Professor of Persian at Ohio State University. He lived for 8 years in Iran, as well as for periods in Greece and Italy. As author, translator or editor, he has produced 18 books; besides academic works, he has published translations of prose from Italian and poetry and prose from Persian, and six books of his own poetry.
సహ- అనుభూతి … టీ. ఎస్. ఏలియట్ , ఇంగ్లీషు కవి
కాలం ఎంత అనంతమో,
వ్యధాభరితక్షణాలుకూడా అంతే శాశ్వతమని
మనం తెలుసుకుంటాము.
కానీ, ఈ ఎరుక, మన స్వానుభవంలో కంటే,
ఇతరుల మనోవ్యధలతో సహ అనుభూతి ద్వారా
ఎక్కువ సాథ్యపడుతుంది.
కారణం మన గతం మన చేష్టలవల్ల ప్రభావితమౌతుంది;
కానీ ఇతరుల వేదనని ఆ క్షణంలో ఏ షరతులకూ లోబడకుండా
అనుభూతి చెందడమే గాదు, సంతాపప్రకటన తర్వాతకూడా అది సమసిపోదు.
మనుషులు మారతారు; చిరునవ్వులు మొలకెత్తుతాయి; కానీ వేదన శాశ్వతంగా నిలుస్తుంది.
.
టీ. ఎస్. ఏలియట్
(26 September 1888 – 4 January 1965)
ఇంగ్లీషు కవి
Now, we come to discover that the moments of agony
are likewise permanent
With such permanence as time has. We appreciate this better
In the agony of others, nearly experienced,
Involving ourselves, than in our own.
For our own past is covered by the currents of action,
But the torment of others remains an experience
Unqualified, unworn by subsequent attrition.
People change, and smile: but the agony abides.
.
TS Eliot
(26 September 1888 – 4 January 1965)
English Poet
(From: The Dry Salvages)
మార్తా… వాల్టర్ డి లా మేర్, ఇంగ్లీషు కవి
“అనగా అనగా ఒక ఊళ్ళో…”
అలా ఎన్ని సార్లు ప్రారంభించి
మార్తా మాకందరికీ ఆ చిలకపచ్చని
కోనలో ఎన్ని కథలు చెప్పేదో.
ఆమెవి చాలా స్వచ్ఛమైన గోధుమవన్నె కళ్ళు
మీరు గాని వాటిని అలా చూస్తూ ఉంటే
అసలు ఆ కథలన్నీ ఆ కళ్ళు తమ
కలల ప్రశాంతతతో చెబుతున్నట్టు అనిపిస్తుంది.
ఆమె తన సన్నని రెండు చేతులతో
తనముణుకులని బంధించినట్టు కూచునేది;
మేము మాత్రం మా రెండు చేతులమీదా
వెనక్కి వాలి ఆమె వంకే అలా చూసే వాళ్లం.
ఆమె గొంతుకా, కొనదేరిన చుబుకమూ
గంభీరంగా ఉండే ఆమె చిన్న తలా,
కథలో ఆమె వాడిన మాటలకు
సగం అర్థాన్ని చెబుతున్నట్టుండేవి
“అనగా… అనగా… ఒక ఊళ్ళో…”
అది మనం నిద్రలో కనే కలలాంటిది
అవన్నీ ఇప్పుడు అడవిలోని ఏ యక్షిణులో
పిశాచాలో ఎత్తుకుపోయాయి.
సుదూర భవిష్యత్తులో ఆమె అందం కూడా
కనుమరుగౌతుంది; ఆమె గోంతుకొనసాగుతూనే ఉంటుంది,
చివరకి ఈ అడవుల పచ్చదనం,
వేసవి ఎండలూ అన్నీ సమసిపొయేదాకా.
అలసి అలసి అందరూ అన్నీ మరిచిపోతారు;
ఎత్తుగా ఆకాశం మీది మబ్బుల్లా
మా మనసులుకూడా గతించిన ఆ కాలపు
జ్ఞాపకాల మౌనంలో నిశ్చలంగా ఉండిపోయాయి.
.
వాల్టర్ డి లా మేర్
25 April 1873 – 22 June 1956
ఇంగ్లీషు కవి .
.
Martha
.
“Once . . . Once upon a time . . .”
Over and over again,
Martha would tell us her stories,
In the hazel glen.
Hers were those clear gray eyes
You watch, and the story seems
Told by their beautifulness
Tranquil as dreams.
She’d sit with her two slim hands
Clasped round her bended knees;
While we on our elbows lolled,
And stared at ease.
Her voice and her narrow chin,
Her grave small lovely head,
Seemed half the meaning
Of the words she said.
“Once . . . Once upon a time . . .”
Like a dream you dream in the night,
Fairies and gnomes stole out
In the leaf-green light.
And her beauty far away
Would fade, as her voice ran on,
Till hazel and summer sun
And all were gone:—
All fordone and forgot;
And like clouds in the height of the sky,
Our hearts stood still in the hush
Of an age gone by.
.
Walter de la Mare
25 April 1873 – 22 June 1956
English Poet
Poem Courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/Martha.htm
