సానెట్ 21- ఏదీ, మరొకసారి, ఇంకొకసారి చెప్పు?… ఎలిజబెత్ బారెట్ బ్రౌనింగ్, ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
ఈ కవిత చదువుతుంటే, పాపయ్య శాస్త్రి గారి పద్యం “ఏది మరొక్కమారు హృదయేశ్వర! గుండెలు పుల్కరింపగా ఊదగదోయి, ఊదగదవోయి….” గుర్తుకు వస్తుంది. ‘పునరుక్తి’ దోషంకాదంటూ చక్కని ఉపమానంతో సమర్థిస్తుంది కవయిత్రి ఎలిజబెత్ బారెట్ బ్రౌనింగ్ ఈ కవితలో. హృదయగతమైన సుకుమార భావనలు దేశకాలావధులకి అతీతమైనవని అనడానికి మరొక్క ఋజువు.
.
ఏదీ, మరొకసారి చెప్పు, మళ్ళీ ఇంకొకసారి చెప్పు
నన్ను ప్రేమిస్తున్నానని! పదేపదిసార్లు పలికిన ఈ మాటలు
నువ్వన్నట్టు అవి నాకు కోకిలపాటలా వినిపించినా,
ఒక్కటి గుర్తుంచుకో! ఈ కొండమీదకైనా, ఆ మైదానంలోకైనా
లోయలోకైనా, అడవిలోకైనా ఆ కోకిలపాటే లేకుంటే,
ఆకుపచ్చని రంగును పరుచుకుంటూ నవ వసంతం అడుగుపెట్టదు!
ప్రియతమా! కారుచీకటిలో సందేహాకులమైన
ఆత్మఘోష వినిపించినపుడు కలిగిన మనోవేదనకి
“నన్ను మరోసారి ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పు” అని ఏడుస్తాను!
ప్రతిఒక్కటీ ఆకాశంలో పొరలుతున్నా, చుక్కలంటే భయమేరికి?
ప్రతిఒక్కటీ ఋతువుల్ని అభిషేకిస్తున్నప్పుడు పూలంటే భయమేటికి?
ఏదీ నన్ను ప్రేమిస్తున్నానని, నను ప్రేమిస్తున్నానని, ప్రేమిస్తున్నానని
గంటమ్రోగించినట్టు పదే పదే చెప్పు! కానీ, ప్రియా మరొక్కమాట,
నను ప్రేమించడమంటే మనసారా మౌనంలోకూడా ప్రేమించడం!
.
ఎలిజబెత్ బారెట్ బ్రౌనింగ్
(6 March 1806 – 29 June 1861)
ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
Photo Courtesy:
https://www.poets.org/poetsorg/poet/elizabeth-barrett-browning.
Sonnet 21 – Say over again, and yet once over again
.
Say over again, and yet once over again,
That thou dost love me. Though the word repeated
Should seem ‘a cuckoo-song,’ as thou dost treat it,
Remember, never to the hill or plain,
Valley and wood, without her cuckoo-strain
Comes the fresh Spring in all her green completed.
Beloved, I, amid the darkness greeted
By a doubtful spirit-voice, in that doubt’s pain
Cry, ‘Speak once more—thou lovest! ‘Who can fear
Too many stars, though each in heaven shall roll,
Too many flowers, though each shall crown the year?
Say thou dost love me, love me, love me—toll
The silver iterance!—only minding, Dear,
To love me also in silence with thy soul.
.
Elizabeth Barrett Browning
English Poet
Poem courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/elizabeth_barrett_browning/poems/4636
ప్రకటనలు
ధర్మం ఎప్పుడూ గెలవాలి… ఫ్రెడెరిక్ విలియం ఫేబర్, ఇంగ్లీషు కవి
ఇది దేముడి గురించి చెప్పినా, ఇది అందరి విశ్వాసాలకూ వర్తిస్తుంది. విశ్వాసం అంటే మనకు చెదురుమదురుగా అన్ని విషయాలపట్లా ఉండే నమ్మకం కాదు. మనజీవన మార్గాన్ని నిర్ణయించుకుని మార్గదర్శకాలుగా ఎంచుకుని ఆచరిస్తున్న కొన్ని విలువలు, నమ్మకాలపై మనకు ఉండే అచంచలమైన విశ్వాసం.
ప్రకృతి ఎంత చిత్రమైనదీ, ఎంత పెంకిదీ అంటే, మనవిశ్వాసాలనూ ఎప్పుడూ పరీక్షకు పెడుతూ, మనం ఓడిపోయినప్పుడల్లా, మన నమ్మకాలకి వ్యతిరేకంగా ఉన్నదే నిజమేమో, మనం పొరబడ్డామేమో అనుకుని మన బలహీన క్షణాల్లో మన ప్రస్తుత విశ్వాసాన్ని విడిచిపెట్టి దానికి వ్యతిరేకమైన అభిప్రాయాన్ని, లేదా నమ్మకాన్ని అక్కునచేర్చుకునేలా చేస్తుంది. పోనీ అక్కడితో ఊరుకుంటుందా? మరుక్షణంలో, మనం విడిచిపెట్టిన విశ్వాసమే సరియైనదని ఋజువుచేస్తూ మనముందు వరుసపెట్టి అనేకమైన దాఖలాలు ఉంచుతుంది మనల్ని tease చేస్తూ, తిరిగి అభిప్రాయాన్ని మార్చుకుంటామేమోనని పరీక్షించడానికి.
ప్రకృతిని మించిన నిర్దాక్షిణ్యమైన శిక్షకుడు ఎవరూ ఉండరు.
.
హుఁ! దేముడికోసం పనిచెయ్యడం మహా కష్టం,
అతనికోసం నిలబడి, భూమిమీద
అతని తరఫున పోరాడినపుడు
ఒకోసారి ధైర్యం కోల్పోతాం.
అసలు దేముడే లే డనిపించేట్టుగా
ఒకోసారి చాలా చిత్రంగా దాక్కుంటాడు.
దుర్మార్గపు శక్తులన్నీ మనల్నిచుట్టుముట్టినపుడు
కంటికి కనిపించకుండా మాయమైపోతాడు.
లేదా, ఇకమనం ఓడిపోకతప్పదన్న క్షణంలో
మనల్ని ఒంటరిగా విడిచి దిక్కులేనివాళ్లను చేస్తాడు
అతని అవసరం మనకి ఎప్పుడు ఎక్కువనుకుంటామో
అప్పుడే మనలని మన మానాన్న విడిచిపెడతాడు.
అధర్మం ధర్మాన్ని ఓడిస్తుంది. మంచి
అతిసుళువుగా చెడుగా మారిపోతుంది;
అన్నిటికంటే కనికిష్టం, మంచికీ
మంచికీ ఎన్నడూ పొత్తుకుదరదు.
దేముడు మన భావనలకి అతీతుడు;
అతని ఆలోచనలు మన తర్కానికి
అందుబాటులో లేనంత ఉత్కృష్టమైనవి.
పసిపిల్లలంతప్రేమతోనే అందుకోగలం.
ఓ భగవంతుని సేవకులారా! ధైర్యంకోల్పోవద్దు.
దేముడు ఏ రూపంలో ఉంటాడో తెలుసుకోండి;
అప్పుడే మీకు అత్యంత నిస్సహాయ స్థితిలో
అతనికోసం ఎక్కడ వెతకాలో తెలుస్తుంది.
భగవంతుడు కంటికి ఎక్కడా కనరానప్పుడు
మనతోపాటే యుద్ధభూమిలో పోరాడుతున్నాడని
తెలుసుకోగల సహజలక్షణం
కలిగిన వ్యక్తి ముమ్మారు ధన్యుడు.
నిజమైన ధర్మం ఎటు ఉందో
సరిగా కనిపెట్టగలిగినవాడే ధన్యుడు,
అప్పుడే, పొరలుకమ్మిన మనిషి కంటికి
తప్పనిపించినా, ఆ పక్షం చేరి పోరాడతాడు.
దేముడు దేముడే; గనుక ధర్మమెప్పుడూ ధర్మమే;
వర్తమానంలో ధర్మమెప్పుడూ జయించాలి;
శంకించడం అంటే అవిధేయత,
తప్పటడుగువెయ్యడం … పాపంచెయ్యడమే.
.
ఫ్రెడెరిక్ విలియం ఫేబర్
(28 June 1814 – 26 September 1863)
ఇంగ్లీషు కవి.
Frederick William Faber
Photo Courtesy:
By Joseph Brown, engraver – Transferred from en.wikipedia to Commons. Transfer was stated to be made by User: Rdrozd., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3314896
.
The Right Must Win
.
O, IT is hard to work for God,
To rise and take his part
Upon this battle-field of earth,
And not sometimes lose heart!
He hides himself so wondrously,
As though there were no God;
He is least seen when all the powers
Of ill are most abroad.
Or he deserts us at the hour
The fight is all but lost;
And seems to leave us to ourselves
Just when we need him most.
Ill masters good, good seems to change
To ill with greater ease;
And, worst of all, the good with good
Is at cross-purposes.
Ah! God is other than we think;
His ways are far above,
Far beyond reason’s height, and reached
Only by childlike love.
Workman of God! O, lose not heart,
But learn what God is like;
And in the darkest battle-field
Thou shalt know where to strike.
Thrice blest is he to whom is given
The instinct that can tell
That God is on the field when he
Is most invisible.
Blest, is he who can divine
Where the real right doth lie,
And dares to take the side that seems
Wrong to man’s blindfold eye.
For right is right, since God is God;
And right the day must win;
To doubt would be disloyalty,
To falter would be sin!
.
Frederick William Faber
(28 June 1814 – 26 September 1863)
English Hymn Writer and Theologian
The World’s Best Poetry.
Eds: Bliss Carman, et al.
Volume IV. The Higher Life. 1904.
VI: Human Experience
సహజమైన ఆశ… జాన్ క్లేర్, ఇంగ్లీషు కవి
నశ్వరమైన ఈ మట్టికి ఎక్కడైనా మరో ప్రపంచం ఉందా,
ప్రాణంపోసుకుని వెచ్చగా వెనకటిలా ఉండడానికి?
నా చుట్టూ ఉన్న దేదో అటువంటి అవకాశం ఉన్నాదని చెబుతోంది. లేకుంటే
నిష్కారణంగా ఎందుకు మన స్వభావం అటువంటి ఆశలు కల్పించుకుంటుంది?
అటువంటి అవకాశం ఉంటుందన్నది ఈ ప్రకృతి భవిష్యవాణి కూడా.
అందుకే అంతభద్రంగా దాచిన మహోన్నతమైన రహస్యాన్ని
విప్పిచెప్పడానికి ప్రతీదీ ఆరాటపడుతున్నట్టు కనిపిస్తోంది.
శాశ్వతత్వం మీద ఎంతోఆశ ఉండబట్టే,
కాలంకూడా అంత ధీమాగా ముందుకి నడుస్తోంది
ఆ ప్రశాంతస్థితినందుకుని విశ్రాంతి స్థలం చేరుకుందికి.
అంత చిన్ని నీలలోహిత కుసుమానికికూడా భవిష్యత్తుపై అంత నియంత్రణ
ప్రతి ఏడూ తనఋతువులో సరికొత్తగా పువ్వులు పూయడానికి;
మనిషి ఆ పువ్వుకంటే తక్కువ ఏమి తిన్నాడు,
మరో వసంతానికి నోచుకోకుండా వృధాగా మరణించడానికి?
.
జాన్ క్లేర్
13 July 1793 – 20 May 1864)
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
The Instinct of Hope
Is there another world for this frail dust
To warm with life and be itself again?
Something about me daily speaks there must,
And why should instinct nourish hopes in vain?
‘Tis nature’s prophesy that such will be,
And everything seems struggling to explain
The close sealed volume of its mystery.
Time wandering onward keeps its usual pace
As seeming anxious of eternity,
To meet that calm and find a resting place.
E’en the small violet feels a future power
And waits each year renewing blooms to bring,
And surely man is no inferior flower
To die unworthy of a second spring?
.
John Clare
(13 July 1793 – 20 May 1864)
English Poet
రాబర్ట్ బ్లూమ్ ఫీల్డ్ స్మృతిలో… జాన్ క్లేర్, ఇంగ్లీషు కవి
Robert Bloomfield
(3 December 1766 – 19 August 1823)
Was a self-educated English working-class poet, admired by Stephen Duck, Mary Collier and John Clare.
Image Courtesy: http://etc.usf.edu/clipart/32000/32088/bloomfield_32088.htm
నిరాడంబరంగా కమ్మని గీతాలాలపించుకునే గాయకమణీ
ఈనాటి మిరిమిట్లుగొలిపే ఆడంబరాలు నీకు నచ్చవు.
సహజమైన ప్రకృతిదృశ్యాలూ, పొలాలూ, మేఘమాలికలూ
తరులూ, శ్రమజీవులైన తేనెటీగలూ లలితలలితమైన
తమరాగాలతో నీపాటకి సంగీతాన్ని సమకూరుస్తాయి.
ప్రకృతే నిన్ను అక్కునజేర్చుకుంది; మంది గుర్తించక పోతే పోనీ.
రెంటికీ ప్రకృతే వనరై, భూమ్యాకాశాలు ప్రతియేడూ
వాటి తరగలలో త్వరితాన్ని తీసుకువచ్చినా,
ఉధృతంగా పొరలే నాగరికపు సెలయేటి కెరటాలు బలమైనవి
మనసులో పాడుకుంటూ నిదానంగా పారే పల్లెవాగులు తట్టుకోలేవు.
గాయపడిన నీ గీతానికి వగవనక్కరలేదు.
ఎందుకంటే వేసవి ఎండలు సెలయేటి నీరు ఎండగట్టినా
నీ తేనీటి ఊటల వాగు గలగలలు శాశ్వతంగా నిలిచిఉంటాయి.
.
జాన్ క్లేర్
(13 July 1793 – 20 May 1864)
ఇంగ్లీషు కవి
In Memory of Robert Bloomfield
.
Sweet unassuming Minstrel not to thee
The dazzling fashions of the day belong
Natures wild pictures field and cloud and tree
And quiet brooks far distant from the throng
In murmurs tender as the toiling bee
Make the sweet music of thy gentle song
Well—nature owns thee let the crowd pass bye—
The tide of fashion is a stream too strong
For pastoral brooks that gently flow and sing
But nature is their source and earth and sky
Their annual offerings to her current bring
Thy injured muse and memory need no sigh
For thine shall murmur on to many a spring
When their proud stream is summer burnt and dry
.
John Clare
(13 July 1793 – 20 May 1864)
English Poet
Poem courtesy:
https://www.cambridgescholars.com/download/sample/60814 page 7
ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
వర్డ్స్ వర్త్ ప్రముఖ ప్రకృతి కవి. పారిశ్రామిక విప్లవం మనుషులలో తీసుకువచ్చిన భౌతికవాదానికి… అంటే ప్రకృతిని తన ఉనికికి మూలకారణమైన చేతన శక్తిగా కాక, తాత్కాలిక ప్రయోజనాన్ని కలిగించే వనరుగా చూడడం అతనికి నచ్చదు. ఈ భౌతిక సుఖాలవేటలో పడిన మనిషి దృశ్యమాన జగత్తులోని అందాలకి పరవశించి తన హృదయాన్ని ఉన్నతంగా చేసుకోగలిగే అవకాశాన్ని కోల్పోతున్నాడని అతని ఆరోపణ.
ఈ కవితలో “మనిషి తన తెలివితేటలని, జీవితాన్ని డబ్బుసంపాదనకి పణం పెట్టి, తను భాగమైన ఈ అనంతప్రకృతిని నాశనం చేస్తూ, కనీసం దాన్ని చూసి ఆనందించే అవకాశం కోల్పోతున్నాడు,” అని చెబుతున్నాడు. జ్ఞానవంతుడై ప్రకృతిని నాశనం చేసే నేటి ఈ స్థితికంటే, ఏ అనాగరిక జాతిలోపుట్టి,అజ్ఞానంలో మగ్గినా, ఈ ప్రకృతిని చూసి పరవశించే అవకాశం కోల్పోకపోవడమే ఉత్తమమని అతని భావన. మనం చేజేతులా వినాశనాన్ని కొనితెచ్చుకుంటున్నాం అని అతని వేదన.
ప్రగతి పేరుతో, భావితరాలపట్ల మన బాధ్యత కించిత్తుకూడా పట్టించుకోకుండా, ఉన్న ప్రకృతి వనరులన్నీ ఇప్పుడే దోచుకుందికి తాపత్రయపడుతున్న (ప్రపంచవ్యాప్తంగా) ప్రభుత్వాలూ, పారిశ్రామికవేత్తలూ ఉన్న ఈ రోజులు మనం గమనించినపుడు 200 సంవత్సరాల క్రిందట అతను రాసిన ఈ హృదయవేదన ఎంత సమంజసమైనదో మనం గ్రహించవచ్చు.
.
ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం, నాడూ నేడూ,
సంపాదనకీ, ఖర్చుపెట్టడానికే మన శక్తుల్ని వృధాచేసుకుంటున్నాం;
ప్రకృతిలో మనదంటూ ఏదీ గుర్తించలేకున్నాం;
మనహృదయాల్ని పణంపెట్టుకుని, క్షుద్రవరాల్ని ఇచ్చుకుంటున్నాం!
వెన్నెలకి తన హృదయాన్ని అర్పించుకుంటున్న ఈ సముద్రమూ
ఎల్లవేళలా తెరలుతెరలుగా వీచే ఈ చల్లగాలీ,
మనం ఇప్పుడు రాలిన పువ్వుల్లా ఏరుకుంటున్నాం.
దీనికి, ఆమాటకొస్తే ప్రతివిషయంలోనూ మనం గాడితప్పాం,
భగవంతుడా! మనల్ని ఏదీ కదిలించదు. నేను
అంతరించిన ఏ అనాగరికజాతిలో పుట్టినా విచారించను;
అప్పుడు నేను ఈ ఆహ్లాదకరమైన పచ్చికబీడులో నిలబడి
కనిపించే దృశ్యాలు నేను ఏకాకినన్న అనుభూతి కలిగించవు;
సముద్రంలోంచి ‘ప్రాటియస్ ‘అనేకరూపాల్లో ఉద్భవించడమూ చూస్తాను;
పురాణపురుషుడు ట్రైటన్ ఊదే శంఖనాదాన్నీ వినగలను.
.
విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్,
(7 April 1770 – 23 April 1850)
ఇంగ్లీషు కవి
The World is too much with us.
.
The world is too much with us; late and soon,
Getting and spending, we lay waste our powers;—
Little we see in Nature that is ours;
We have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The winds that will be howling at all hours,
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune;
It moves us not. Great God! I’d rather be
A Pagan suckled in a creed outworn;
So might I, standing on this pleasant lea,
Have glimpses that would make me less forlorn;
Have sight of Proteus rising from the sea;
Or hear old Triton blow his wreathèd horn.
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
ఊరట… మాత్యూ ఆర్నాల్డ్, ఇంగ్లీషు కవి
సూర్యరశ్మిని పొగమంచు కప్పేసింది
నాలుగుప్రక్కలనుండీ పొగలు ఎగస్తున్న
పొట్టి గుడిశెలు నన్ను చుట్టుముట్టి ఉన్నాయి;
ఏదో చెప్పలేని నిరాశ
నా మనసుని కృంగదీస్తోంది.
కానీ, నే నొకవంక దిగులుతో అలమటిస్తుంటే
ప్రతి దిక్కునా లెక్కలేనన్ని అవకాశాలు
ఒకదానివెంట ఒకటి పరచుకుంటున్నాయి
గణించలేనంత మంది మనుషులు
చెప్పలేనన్ని మానసిక అవస్థలలో గడుపుతున్నారు.
ఇక్కడనుండి దూరంగా, ఆసియాలో
చదునుగా ఉన్న బిక్షువుల ఆశ్రమగోపురాలపైనా
బంగారు రంగులో మెరిసే
లాసా (టిబెట్) లోని మిద్దెలపైనా
సూర్యుడు మిలమిల మెరుస్తున్నాడు.
పసుపుపచ్చని టైబరు నదీ తీరాన
కాలంతోపాటు అరిగి నలుపెక్కిన పాలరాతి
విగ్రహాలలోని నవరసాధిదేవతలు
ఆ మ్యూజియంలో ఇప్పటికీ
అందంగానే కనిపిస్తున్నారు.
ఆ కోట సింహద్వారాల ముంగిలి
చిత్రమైన కేకలు మిన్నుముడుతున్నాయి
అదే (గ్రీసులోని) హెలికాన్ పర్వతాగ్రాలపై
ఎంత నిర్మలమైన ప్రశాంతత ఉందంటే
ఆ దాపున ఒక మబ్బుతునకకూడా లేదు.
ఇసుకతిన్నెలమధ్య కప్పబడి ఉన్న
ఒక ఒంటరి ఆఫ్రికను నగరపు
ఎండచొరరాని వీధులగుండా
వయసు పైబడిన ఒక అంధ భిక్షువు
ఎవరో నడిపిస్తుంటే బిచ్చమెత్తుకుంటున్నాడు.
వ్యయమైన ఈ ఎడారి అంతర్భాగంలోకి
ఇంతవరకు ఏ దోపిడిదారుడూ
ఇళ్ళు దోచుకోలేదు;
ఇక్కడి చూపును మించిన ఏ నిశితమైన చూపూ
దూరంనుండే తమ ఎరని ఇట్టే పసిగట్టనూ లేదు.
ఈ సహారా ఇసుక తుఫానులు
అతని రెండు కనుగుడ్లనూ చీల్చేసింది.
అతని గెలుచుకున్న దోపిడీ సొమ్ము ఖర్చయిపోయింది
అతనికిప్పుడు వర్తమానమంతా
కేవలం బాధతో కూడినదే.
అందమైన ఇద్దరు యువ ప్రేమికులు,
నులివెచ్చని జూన్ గాలి మాటున
తొలివేసవి పొలాలవెంబడి తిరిగివచ్చి
ఒకరితో ఒకరు సరసాలాడుకుంటూ
ఆనందంతో మైమరచి నిలబడ్డారు.
ఇద్దరూ జంటగా తీయని గొంతుతో,
కళ్ళలో మెరుపు తొణికిసలాడుతుంటే,
ఇలా అభ్యర్త్ధిస్తున్నారు: ” ఓ విధీ!
ఈ వర్తమానాన్ని కొంచెం పొడిగించవూ!
కాలమా! అక్కడే అలా ఆగిపోవా!”
వెనువెంటనే ఆ దేవత నిర్దాక్షిణ్యంగా
కనుబొమలు ముడిచి, తల అడ్డంగా తిప్పింది.
కాలం దాని ఇసుక గడియారాన్ని
ఎప్పుడు తిప్పాలో అప్పుడు తలక్రిందులు చేస్తుంది.
అంతే! వాళ్ళ తరుణం మించిపోయింది.
ఒకవేళ జాలి ప్రదర్శించి
ఆ న్యాయదేవత
వాళ్ళ ఆనందాన్ని పొడిగించి ఉంటే
మరొక చోట ఎక్కడో
మరొకరి దుస్థితిని పొడిగించి ఉండేది.
నిష్కల్మషమైన
ఏ క్షణపు ఆనందాన్ని నేను
శాశ్వతం చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తానో
పదివేలమంది దుఃఖితులు
అది ముగియాలని ఎదురుచూస్తుంటారు.
నిర్దాక్షిణ్యమైన
ఆ “కాల”పు ఏ చీకటి సమయాలని
నేను నశింపజెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తానో
అవే క్షణాలని కొందరు గడుపుతారు
హాయిగా, ఆనందంగా, సంతోషంగా.
అందరూ అసంతృప్తినిచ్చే కాలం
అది ఏ ఒక్క మనిషిపట్లా
పక్షపాతం చూపించదు,
అందరు మనుషులకీ
వాళ్ల కష్టకాలం వాళ్ళకి తెస్తుంది.
.
మాత్యూ ఆర్నాల్డ్
(24 December 1822 – 15 April 1888)
ఇంగ్లీషు కవి
Image Courtesy: Project Gutenberg
.
Consolation
.
Mist clogs the sunshine.
Smoky dwarf houses
Hem me round everywhere;
A vague dejection
Weighs down my soul.
Yet, while I languish,
Everywhere countless
Prospects unroll themselves,
And countless beings
Pass countless moods.
Far hence, in Asia,
On the smooth convent-roofs,
On the gilt terraces,
Of holy Lassa,
Bright shines the sun.
Grey time-worn marbles
Hold the pure Muses;
In their cool gallery,
By yellow Tiber,
They still look fair.
Strange unloved uproar
Shrills round their portal;
Yet not on Helicon
Kept they more cloudless
Their noble calm.
Through sun-proof alleys
In a lone, sand-hemm’d
City of Africa,
A blind, led beggar,
Age-bow’d, asks alms.
No bolder robber
Erst abode ambush’d
Deep in the sandy waste;
No clearer eyesight
Spied prey afar.
Saharan sand-winds
Sear’d his keen eyeballs;
Spent is the spoil he won.
For him the present
Holds only pain.
Two young, fair lovers,
Where the warm June-wind,
Fresh from the summer fields
Plays fondly round them,
Stand, tranced in joy.
With sweet, join’d voices,
And with eyes brimming:
“Ah,” they cry, “Destiny,
Prolong the present!
Time, stand still here!”
The prompt stern Goddess
Shakes her head, frowning;
Time gives his hour-glass
Its due reversal;
Their hour is gone.
With weak indulgence
Did the just Goddess
Lengthen their happiness,
She lengthen’d also
Distress elsewhere.
The hour, whose happy
Unalloy’d moments
I would eternalise,
Ten thousand mourners
Well pleased see end.
The bleak, stern hour,
Whose severe moments
I would annihilate,
Is pass’d by others
In warmth, light, joy.
Time, so complain’d of,
Who to no one man
Shows partiality,
Brings round to all men
Some undimm’d hours.
.
Matthew Arnold
(24 December 1822 – 15 April 1888)
English Poet, Cultural Critic and Inspector of Schools
Poem Courtesy:
https://www.poetrynook.com/poem/consolation
ప్రతిధ్వని… వాల్టర్ డి లా మేర్, ఇంగ్లీషు కవి
“ఎవరది పిలిచింది?” అన్నాన్నేను. నా మాటలు
ఊసులాడుతున్న వనసీమలలోంచి,
ఇటూ అటూ పోతూ పిట్టల్ని గాభరాపెట్టేయి
“ఎవరది పిలిచింది? ఎవరది పిలిచింది?” అంటూ.
చిటారుకొమ్మలనున్న ఆకులు
ఎండలో గలగలలాడాయి
ఎండకాగిన పొడిగాలి నా అరుపుని
సన్నగా మోసుకుపోయింది:
పచ్చదనం మద్య తొంగి చూస్తున్న కళ్ళూ, నీడలోనున్నవీ
కదలకుండా పడున్న డొంకలోని గొంతులు
నన్ను వెక్కిరించడానికి
నే నేమంటే తిరిగి అదే అంటున్నాయి.
నా కన్నీళ్ళలోంచి ఒక్క సారి అరిచేను: “ఎవడికి ఖాతరు?” అని;
గాలి ఒక్కసారి పల్చబడింది:
ఆ నిశ్శబ్దంలో “ఎవడికి ఖాతరు? ఎవడికి ఖాతరు?”
అన్నమాట ముందుకీ వెనక్కీ ఊగిసలాడింది.
.
వాల్టర్ డి లా మేర్
25 April 1873 – 22 June 1956
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
Echo
.
“Who called?” I said, and the words
Through the whispering glades,
Hither, thither, baffled the birds—
“Who called? Who called?”
The leafy boughs on high
Hissed in the sun;
The dark air carried my cry
Faintingly on:
Eyes in the green, in the shade,
In the motionless brake,
Voices that said what I said,
For mockery’s sake:
“Who cares?” I bawled through my tears;
The wind fell low:
In the silence, “Who cares? Who cares?”
Wailed to and fro.
.
Walter de la Mare
25 April 1873 – 22 June 1956
British Poet
Poem Courtesy:
https://www.poetrynook.com/poem/echo-7
జూన్ నెలలో ఒక రాత్రి… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
సూర్యుడెప్పుడో అస్తమించాడు
నక్షత్రాలు ఒక్కటొకటిగా మిణుకుమంటున్నాయి
చెట్లగుబురుల్లో
పిట్టలు ఇంకా రాగాలాపనలు అందుకోలేదు.
అక్కడొక కోయిల ఇక్కడ ఒక రెండు పాలపిట్టలూ
దూరాన్నుండి ఎగసివస్తున్న సుడిగాలి
పక్కనే పారుతున్న సెలయేటి పాట
ఒక్కసారిగా దిగంతాలవరకూ సాగుతూ
రోదసిని ముంచెత్తుతున్న కోయిల పాట…
ఇవన్నీ ఉంటే
ఎవడయ్యా ఇటువంటి జూన్ రాత్రిలో
ఆడంబరంగా లండను పోయేది?
మారువేషాలతో ఆటలాడేది?
అంత మెత్తని వెన్నలాంటి అర్థచంద్రుడూ
ఇంత ఖర్చులేని ఆనందాలూ దొరుకుతుంటే?
అందులో ఇంత చక్కని రాతిరి?
.
విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్
(7 ఏప్రిల్ 1770 – 23 ఏప్రిల్ 1850)
ఇంగ్లీషు కవి
.
A Night in June
(This Impromptu appeared, many years ago, among the Author’s poems, from which, in subsequent editions, it was excluded. It is reprinted at the request of the Friend in whose presence the lines were thrown off.)
The sun has long been set,
The stars are out by twos and threes,
The little birds are piping yet
Among the bushes and trees;
There’s a cuckoo, and one or two thrushes,
And a far-off wind that rushes,
And a sound of water that gushes,
And the cuckoo’s sovereign cry
Fills all the hollow of the sky.
Who would go “parading”
In London, and “masquerading,”
On such a night of June
With that beautiful soft half-moon,
And all these innocent blisses?
On such a night as this is!
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
https://www.poetrynook.com/poem/night-june-3
పిల్లికూనల ఆట… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
Today is 249th Birthday of William Wordsworth
ఆ గోడమీద పిల్లికూనలు కనిపిస్తున్నాయా
చక్కని వెలుతురుతో, హాయిగా ఉన్న ఈ ఉదయం
అతిచల్లని ప్రశాంతమైన వాతావరణంలో
ఎల్డర్ చెట్టునుండి ఒకటి… రెండు… మూడు…
ఒకటొకటిగా రాలుతున్న పండుటాకులతో
అవి ఆడుకుంటున్నాయి…
ఒకసారి గమనించు, ఓ పిల్లికూన ఎలా ప్రారంభించి
ఒళ్ళుకూడదీసుకుని, కాళ్ళు ఒక్కసారి సాగదీసి
పంజాతో నేలని దువ్వి ఒక్కసారి దూకుతోందో
పెద్దపులిలా ఒక దూకుదూకి రాలనున్న
తన వేటని మధ్యదారిలోనే అందుకుంటోంది,
అది ఎంత త్వరగా రాలినా ఫర్వాలేదు,
అది దాని గుప్పిట తప్పించుకోలేదు.
ఇప్పుడది మూడవ, నాల్గవ విన్యాసం చెయ్యబోతోంది
అలనాటి భారతదేశపు ఐంద్రజాలికుడిలా;
అతను తనకళలో ఎంత హస్తలాఘవం కనబరుస్తాడో
ఈ పిల్లికూన తనకేళిలో అంతచురుకుదనం చూపిస్తోంది;
అక్కడ వెయ్యిమంది ప్రేక్షకులుంటే ఉందురుగాక,
టాబీ వాళ్ళని ఎందుకు లక్ష్య పెడుతుంది?
.
విలియం వర్డ్స్ వర్త్
7 ఏప్రిల్ 1770 – 23 ఏప్రిల్ 1850
ఇంగ్లీషు కవి
.
The Kitten at Play
.
See the kitten on the wall,
Sporting with the leaves that fall,
Withered leaves, one, two and three
Falling from the elder tree,
Through the calm and frosty air
Of the morning bright and fair.
See the kitten, how she starts,
Crouches, stretches, paws and darts;
With a tiger-leap half way
Now she meets her coming prey.
Lets it go as fast and then
Has it in her power again.
Now she works with three and four,
Like an Indian conjurer;
Quick as he in feats of art,
Gracefully she plays her part;
Yet were gazing thousands there;
What would little Tabby care?
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
Poem Courtesy: https://www.poetrynook.com/poem/kitten-play
చెయితొడుగు తొడుగు- సింహాలూ… లే హంట్, ఇంగ్లీషు కవి.
ఫ్రాన్సిస్ మహారాజు సరసుడూ, వినోదప్రియుడూ. ఒకరోజు, పరివారంతో
క్రీడామైదానంలో సింహాలపోరాటం కుతూహలంగా చూస్తున్నాడు.
స్త్రీలు ప్రత్యేకస్థానాలలో, పురుషులు ఎదురుగా ఉన్నతాసనాలు అధిరోహించారు.
వారిలో లోర్జ్ యువరాజూ, అతని మనోహరి కూడా ఉన్నారు;
అప్పుడొక అద్భుతమైన ప్రదర్శన జరిగింది, సాహసానికీ ప్రేమకీ ప్రతీకగా
పైనుండి మహరాజూ, క్రిందనున్న మృగరాజులూ చూస్తుండగా.
సింహాలు అరుచుకుంటూ, దవడలు భయంకరంగా చాచి కరుచుకుంటూ;
ఒకదాన్నికటి చరుచుకుంటూ, తేరిపారి చూసుకుంటూ పోట్లాడుతున్నాయి; పంజా విసురుకి
గాలి ఒక్కసారి గట్టిగా వీచింది; ఒకదానిపై ఒకటి పడి బలంగా పొర్లుతూ,ఊపిరాడకుండా
తొక్కిపెడుతుంటే, ఆ గోతిలోని ఇసక వాటి వంటికీ,జూలుకీ అలుక్కుపోయింది.
రక్షణకోసం ఉంచిన కడ్డీలమీది మెత్తని తొడుగు గాలిలోకి దూదిలా ఎగురుతోంది;
అప్పుడు ఫ్రాన్సిస్ అన్నాడు,”దొరలారా! అదృష్టంబాగుండి మనం అక్కడలేము, ఇక్కడున్నాం”.
రాజుగారి మాట యువరాజు లోర్జ్ ప్రియురాలు చెవినపడింది. ఆమె చాలా అందాల రాశి.
ఎప్పుడూ నిలకడగా ఉండే పెదవులపై చిరునవ్వుతో, కళ్ళలోని మెరుపుతో,
ఆమె తనలో ఇలా అనుకుంది:”నా ప్రియుడు, యువరాజు లోర్జ్ సాహసానికి మారుపేరు.
నా మీద తన ప్రేమ ప్రకటించడానికి ఎంతటి సాహసానికైనా వెనుదీయడు.
మహరాజు, స్త్రీలూ, ప్రేమికులూ అందరూ చూస్తున్నారు; ఆ సందర్భం దైవదత్తం;
నేనిపుడు నా చెయితొడుగును విసురుతాను అతని ప్రేమనిరూపణకి; ఇక కీర్తి అంతా నా సొత్తే!”
ఆమె తన చెయితొడుగును విసిరింది; తన ప్రేమని నిరూపించమని అతని వంకచూసి నవ్వింది;
అతను వంగి అభివాదంచేసి, భీకరంగా పోరాడుతున్న సింహాలమధ్యకు ఉరికాడు,
ఉరకడం, వెనుదిరగడం రెప్పపాటులో జరిగింది; వచ్చి తన ఆసనంపై కూచున్నాడు.
ఆ చెయ్యితొడుగుని ఇప్పుడు ప్రేమగా కాకుండా కోపంతో ఆమె ముఖాన కొట్టాడు.
రాజు తన ఆసనంనుండి లేచి,”దేవుని సాక్షిగా నువ్వు మంచిపని చేశావని చెప్పగలను!
అటువంటి పరీక్షలో ప్రేమ ఏ కోశానా లేదు, కేవలం అహమిక తప్ప,” అని అన్నాడు.
.
లే హంట్
(19 October 1784 – 28 August 1859)
ఇంగ్లీషు కవి
.