పట్టీ: Antoinette De Coursey Patterson

ఓ సరంగూ! నన్ను రేవు దాటించు.

అవతలి గట్టున పూలు అందంగా కనిపిస్తున్నాయి

ఆ గట్టున రాళ్ళుకూడా సూదుగా గరుకుగా కనిపించటం లేదు,

అక్కడ పిట్టలుకూడా బాగా పాడతాయని అందరూ అంటున్నారు.

ఓ సరంగూ! నన్ను రేవు దాటించవూ.

ఓ సరంగూ! నన్ను రేవు దాటించు.

ఇక్కడ అన్నీ ఎప్పుడూ ఉండే పాత వెతలే, కాకపోతే,

నేను మరికొన్ని సరికొత్తవాటితో సతమతమౌతున్నాను.

గాలివాటూ, కెరటాలూ ప్రతికూలంగా ఉంటే ఉండనీ, బాబ్బాబు,

ఓ సరంగూ! నన్ను ఎలాగైనా రేవు దాటించవూ.

ఓ సరంగూ! నన్ను రేవు దాటించు.

ఈ వింత వింత పరిస్థితుల మధ్య నే నుండలేను;

కళ్ళు మసకబారుతున్నై, నా అంతరాంతరాల్లో

మళ్ళీ పరిచయమున్న పాతవాటికోసం ప్రాకులాట ఎక్కువైంది

అవి చనిపోయిన వాళ్లందరూ ఎప్పుడూ పచ్చిగా ఉంచే 

ఎంత పాత విషాదకర సందర్భాలయినా సరే.

ఓ సరంగూ! ఊఁ త్వరగా, నన్ను గమ్యం చేర్చవూ!

.

ఏంటొనెట్ డి కూర్సే పాటర్సన్

17 Sep 1866 – 30 Apr 1925

అమెరికను కవయిత్రి

.

Restlessness

.

Ferryman, row me across.

The flowers look brighter on that farther side,

The stones less rough that lies along its shore,

And there, they tell me, birds sing even more.

Ferryman, row me across.

Ferry man row me across.

Here are same old sorrows of yore,

Among those newer beauties I would hide;

Heed not, I pray, an adverse wind or tide,

Ferry man row me across.

Ferry man row me across.

I cannot mid these scenes so strange abide;

Mine eyes grow dim, and in my heart’s deep core

I long for old familiar things once more,

E’en though they be sorrows known of yore,

Kept ever green by graves of those who died.

Ferry man, quick, row me home!

.

Antoinette de Coursey Patterson

17 Sep 1866 – 30 Apr 1925

American Poetess

Poem Courtesy:

https://archive.org/details/sonofmeropeandot00pattiala/page/39

ఓ ప్రకృతీ! నీ ముందు కాళ్ళపై మోకరిల్లే వారిని

నువ్వు పతితుడవా? పావనుడవా? అని ప్రశ్నించకు.

వా డెవరైనా నిన్ను మనసారా ప్రేమిస్తాడు.

అతనికున్న సంగీత, చిత్రకళా నైపుణ్యాలను

కోపంలోనూ, ఆనందంలోనూ నువ్వు చిందించే

శతసహస్రసౌందర్యావస్థలనీ ఆరాధిస్తాడు.

అతను నీ పాదాలచెంతనే మోకరిల్లి ఉండగా

అతని స్తోత్రసుగంధాలు రోదసి అంతా వ్యాపిస్తాయి.

పాపం, మనశ్శాంతికి ప్రాకులాడే ఈ మానవాత్మని

నీ అభిజ్ఞతతో ఎంతకీ సంతృప్తి చెందక నువ్వు విసిగిస్తే,

నీమీది మునపటి నమ్మకాల్నీ, విస్వాసాల్నీ విడిచిపెట్టి

సులభంగా సంతృప్తిపరచగల పంచల చేరతాడు.

అతని ఆశలూ, కలలూ ఎంత కళావిహీనమై ఉంటాయంటే

నిన్ను పోగొట్టుకున్న ఆవేదన అతన్ని విడిచిపెట్టదు.

అంతే కాదు, ఒకప్పుడు నిన్ను చుంబించిన వారంతా

జీవితాలని ఎంత ప్రేమరహితంగా గడుపుతున్నారో గుర్తిస్తాడు.

.

ఏంటొనెట్ డి కూర్సే పాటర్సన్

17 Sep 1866 – 30 Apr 1925

అమెరికను కవయిత్రి

.

A Jealous Mistress

.

Thou askest not of him who kneels before thee,

O Nature, if he sinner be or saint,

But that with all his soul he shall adore thee,

And keep what gifts are his to sing or paint

Thy loveliness in all its myriad phases

Of sorrow or of laughter clear and sweet :

But only will the incense of his praises

Ascend to thee while he lies at thy feet.

And shouldst thou prove a mistress too exacting

For a poor human soul that seeks its ease,

So that, his one-time faith and creed retracting,

He turns to loves less difficult to please,

Ah then, he will know the pain of having missed thee…

So colourless are now all hopes and fears…

And he shall find that those who once have kissed thee

With lesser loves walk lonely all their years.

.

Antoinette De Coursey Patterson

September 17, 1866 – April 30, 1925

American Poet

Poem Courtesy:

https://archive.org/details/sonofmeropeandot00pattiala/page/28

ప్రియతమా! నా పెదాలు మౌనంగా ఉన్నాయని నువ్వు ఆశ్చర్యపోకు,

ఏ కొత్తభాష నేర్చుకోవాలన్నా కొంత సమయం పడుతుంది.

తొలిసారి ఈ వేళ్ళు ప్రేమవీణియ మీటినపుడు

నా గళమూ, నా మనసూ ఒక శృతిలో లేవు.

పాడిన పాటలన్నీ ఎప్పుడూ ఆనంద రుతాలే.

గులాబి దండల సంతోష హేలల రూపంలో ప్రేమ;

సంగీతంలా,గాఢానురక్తిని అతి సరళమైన

స్వరాల్లో నినదిస్తూ పలికించలేని అశక్తులవి.

ఇంతవరకు మౌనంగా ఉన్న నా పెదాలు

ధైర్యంగా పలకగల కొత్త నుడికారాన్ని వెతుకుతున్నాయి

నీనుండి పొందిన ప్రేరణ అనుభూతి చెందుతూ

ఆ గీత మాధుర్యానికి తన్మయత్వంలో మునిగాయి.

కనుక, నా మాటలు ఒక్కొకసారి నెమ్మదిగా, ఆగి ఆగి

వచ్చినపుడు, అసలు రహస్యమిదని నువ్వు గ్రహించుకో.

.

ఏంటొనెట్ డి కూర్సే పాటర్సన్,

(September 17, 1866 – April 30, 1925)

అమెరికను కవయిత్రి

.

You Should Not Wonder, Dear

.

You should not wonder, Dear, my lips are mute:

To learn a strange language must take time.

When first these fingers played upon Love’s lute,

Neither my soul nor voice were in the rhyme.

And then the tunes were always merry airs!-

Love in the guise of rose-wreathed joy and pleasure,-

And all unlike this music which declares

Deep passion throbbing through its simplest measure.

But now the lips that have been dumb so long

Struggle with words that are both brave and new,

Trembling, in all the ecstasy of song,

To feel the theme has been inspired by you.

So, when the words come haltingly and slow,

This sweetest reason for it you will know.

.

Antoinette De coursey Patterson

(September 17, 1866 – April 30, 1925)

American Poetess.

Poem Courtesy:

(Sonnets & Quatrains)

The Merrymount Press, Boston

February 1913