పిల్లలూ, మెల్లమెల్లగా మీరు గడపదాటి పోతున్నప్పుడు… ల్యూసియస్ ఫ్యూరియస్, అమెరికను కవి
పిల్లలూ, మీరు అంచెలంచెలుగా గడపదాటుతున్నప్పుడు —
ఒకటో తరగతి… తర్వాత కాలేజీ…
తర్వాత మీ స్వంత ఇల్లూ, తర్వాత బహుశా పెళ్ళి—,
ఇన్నాళ్ళూ భద్రంగా దాచిన ఈ నాలుగుగోడల్నీ ప్రేమతో గుర్తుంచుకుంటారనుకుంటాను,
ఈ ఏటవాలు పసుపుపచ్చ పైన్-చూరిల్లూ,
ఇక్కడ మీ రనుభవించిన వెచ్చదనమూ-
వాటిని మీరు జీవితంలో అవవలసినదానికి
అవరోధాలుగా కాక
నిరంతరం విశాలమవుతున్న ఈ ప్రపంచాన్ని ఎదుర్కోడానికి
బలమైన గాలి తోడుగా ప్రయాణమైన మీ
జీవననౌకల్ని క్షేమంగా ఉంచిన ఓడరేవులుగా తలచుకుంటారనుకుంటాను.
నిజమే! లోకంలో చెడ్డ వాళ్ళు ఉన్నారు.
కాని, మీకు రాజమార్గంలో వాహనం నడుపుకుంటూ యాదృచ్ఛికంగా తగిలే మనిషిని
ప్రేమించే తల్లి ఇంటిదగ్గర ఉంటుంది,
వాళ్ళు — నాకు తెలిసి చాలా మంది —
మీలాగే, హాయిగా, ప్రశాంతంగా ఉండే జీవితం మించి ఏదీ కోరుకోరు.
నేను ఈ విశ్వంయొక్క రహస్యాలగురించి పరిశోధించాను గాని,
నాకు ఏ మతం మీద విశ్వాసం లేదని దృధంగా నమ్ముతున్నాను.
నేను ఈ నమ్మకాన్ని మీకు వారసత్వంగా అందించినా,
ఈ భయంకరమైన బరువుని మీ భుజాలమీద మోపినా
నేను క్షంతవ్యుణ్ణి.
బహుశా, అది నా జీవితంలో అతి పెద్ద వైఫల్యం.
(ఆ మాటకొస్తే, నేను మీకిచ్చిన సాధనసంపత్తి ఈ అనంతత్వాన్ని ఎదుర్కోడానికి
పనికొచ్చిందా? కడకి, మనకు మిగిలే ఒంటరితనాన్ని భరించడానికి తగిన శక్తి నిచ్చేయా?)
మీరు ధనవంతులూ, ప్రాజ్ఞులూ కావాలి. అన్నిటికీ మించి,
మనసున్న మనుషులై, అందరితో న్యాయబద్ధంగా వర్తించేవారనిపించుకోవాలి.
మీ అమ్మాకీ నాకూ దొరికినట్టుగానే
మీకూ మంచి ప్రేమ లభించాలి.
మీకు సంతానం కలగాలి! అధికంగా!
తరచు ఇంటికి వస్తూండండి. అదేదో
తల్లిదండులపట్ల పిల్లలుగా మీ బాధ్యత అనుకుని కాకుండా కుతూహలంతో,
ఈ చాదస్తపు ముసలాళ్ళు ఎలా ఉన్నారో తెలుసుకుందికి రండి.
.
ల్యూసియస్ ఫ్యూరియస్
అమెరికను కవి
My Children, As You Leave Home Little by Little
.
My children, as you leave home little by little-
first grade school, then college,
your own apartment, perhaps marriage-,
I hope you’ll think fondly of these walls which housed you,
the slanted yellow-pine ceiling you lived under,
the warmth you felt there-
thinking of them not as a barrier
which kept you from being what you needed to
but as a harbor
from which you sallied forth to meet the ever-widening world,
to which you retreated in too-strong wind.
Yes, there are bad people in the world,
but the random person driving on the expressway has a mother who loves him
and most- by far the most-
want nothing more – like you- than peace and happiness.
Though I’ve pondered deeply the universe’s mysteries,
I fear I lack religion.
And if I’ve bequeathed unto you this unbelief,
placed on your shoulders this terrible burden,
I apologize.
It is, perhaps, my greatest failing.
(Are the tools I’ve given you really strong enough to fight infinity? Strong enough to deal with our ultimate aloneness?)
May you be
rich and smart but, above all, kind-
known as someone who treats others fairly.
May you find the sort of love
your mother and I have found.
Have children – lots of them!
Return often! not out of filial duty
but rather curiosity:
‘And what might those old codgers be up to now? ‘
.
Lucius Furius
Contemporary American Poet
Poem Courtesy: https://hellopoetry.com/u695892/
About the poet in his own words:
By day, I work as a software engineer; by night, I scour the Web for things to include in A Poetry-Lover’s Guide To the World-Wide Web . My webpage is the “Humanist Art Homepage” ( https://humanist-art.org/ ).
ప్రకటనలు
కేవలం ఒక సామాన్య సైనికుడు … లారెన్స్ వెయిన్ కోర్ట్, కెనేడియన్ కవి
.
అతను బాన పొట్టతో, జుత్తు రాలిపోతూ త్వరగా ముసలివాడైపోయాడు
అతను మందిచుట్టూ చేరి, గతాన్ని కథలు కథలుగా చెప్పేవాడు…
అతను పాల్గొన్న యుద్ధాలగురించీ, అతని సాహసకృత్యాలగురించీ,
సాటి సైనికులతోఆటు సాధించిన విజయాలగురించీ, అందులో అందరూ వీరులే.
అప్పుడప్పుడు అతని చుట్టుప్రక్కలవాళ్ళకి అవి హాస్యాస్పదంగా కనిపించేవి
కానీ అతనితో పనిచేసినవాళ్లందరూ వినేవారు అతనేం మాటాడుతున్నాడో తెలుసు గనుక
ఇకనుంచి మనం అతని కథలు వినలేము, కారణం బిల్ చచ్చిపోయాడు
ప్రపంచం ఒక సైనికుని మరణం వల్ల కొంత నష్టపోయింది.
అతని మరణానికి శోకించేవరు ఎక్కువమంది లేరు: అతని భార్యా, పిల్లలూ అంతే!
ఎందుకంటే అతను అతి సామాన్యమైన జీవితం గడిపాడు, పెద్ద విశేషాలేమీ లేవు.
అతనికి ఉద్యోగం ఉండేది, సంసారం చేశాడు, తనమానాన్న తను బ్రతికాడు.
ఈ రోజు ఒక సైనికుడు మరణించినా, అతని మరణాన్ని దేశం గుర్తించదు.
అదే రాజకీయ నాయకులు మరణిస్తే, శరీరాన్ని ప్రజల దర్శనార్థం
ఉంచుతారు, వేలమంది అతని మరణానికి విచారించి గొప్పవాడని కీర్తిస్తారు.
పత్రికలు సైతం బాల్యంనుండీ వాళ్ళ జీవిత సంగ్రహాన్ని ప్రచురిస్తాయి,
కానీ ఒక సైనికుడి మరణం ఏ గుర్తింపుకీ, పొగడ్తలకీ నోచుకోదు.
ఈ దేశ శ్రేయస్సుకి అమూల్యమైన సేవని ఎవరు చేశారు
ఇచ్చిన వాగ్దానాల్ని నిలబెట్టుకోక ప్రజల్ని మోసగించిన వాడా?
లేక, సామాన్యమైన జీవితం గడుపుతూ, విపత్కర సమయం వచ్చినపుడు
ఈ దేశానికి సేవచెయ్యడానికి తన జీవితాన్ని సైతం సమర్పించేవాడా?
ఒక రాజకీయనాయకుడికి వచ్చే జీతం అతని జీవన శైలీ
ఒక్కోసారి అతను దేశానికి చేసే సేవకి అనులోమానుపాతంలో ఉండవు.
తన సర్వస్వాన్నీ అర్పించే ఒక సామాన్య సైనికుడికి దక్కేది
మహా అయితే ఒక ప్రశంసా పతకమూ, పిసరంత పింఛనూ.
వాళ్ళని మరిచిపోవడం సహజం, ఎందుకంటే వాళ్ళెప్పుడో పనిచేశారు
ఆ ముసలి “బిల్” లాంటి సైనికులు ఎప్పుడో యుద్ధంలో పాల్గొన్నారు. కానీ
మనకు తెలుసు, ఈనాడు దేశం అనుభవిస్తున్న స్వాతంత్య్రాన్ని తెచ్చిపెట్టింది
తమ కూహలూ, రాజీలు పన్నాగాలు పన్నే రాజకీయనాయకులు కాదని.
ఎదురుగా శత్రువు మోహరించి, మీరు ఆపదలో చిక్కుకున్నప్పుడు, ఎన్నడూ
ఒక అభిప్రాయం మీద నిలబడని రాజకీయనాయకుడి సాయం కోరుతారా?
లేక తన నేలనీ, జాతిపౌరుల్నీ, దేశాన్నీ రక్షించడానికి కడదాకా
పోరాడుతానని ప్రతిజ్ఞచేసిన సైనికుడి సహాయం అర్థిస్తారా?
అతనొక సామాన్య సైనికుడు. అతనిలాంటివాళ్ళు క్రమంగా సన్నగిలుతున్నారు.
కానీ అతని సమక్షం అలాంటివాళ్లు మనకి కావాలని గుర్తుచెయ్యాలి.
దేశాలు యుద్ధంలో చిక్కినపుడు రాజకీయనాయకులు ప్రారంభించిన
సమస్యలకి పరిష్కారం కనుక్కోవలసిన బాధ్యత సైనికుడిదే.
మన మధ్య ఉన్నప్పుడు అతన్ని తగినవిధంగా గౌరవించలేకపొయినా
మరణించిన తర్వాతనైనా మనం అతనికి శ్రద్ధాంజలి ఘటిద్దాం.
కేవలం, ప్రతి వార్తాపత్రికలోనూ మొదటిపేజీలో చిన్న మకుటం :
ఒక సైనికుడు ఈ రోజు మరణించినందుకు దేశం దుఃఖంలో మునిగి ఉంది.
.
లారెన్స్ వెయిన్ కోర్ట్,
(1923 – 20th April 2009)
కెనేడియన్ కవి
read the full poem here:
A. Lawrence Vaincourt
.
Just a Common Soldier
(A Soldier Died Today)
.
He was getting old and paunchy and his hair was falling fast,
And he sat around the Legion, telling stories of the past.
Of a war that he had fought in and the deeds that he had done,
In his exploits with his buddies; they were heroes, every one.
… deliberately left blank for copyright reasons
He will not be mourned by many, just his children and his wife,
For he lived an ordinary and quite uneventful life.
Held a job and raised a family, quietly going his own way,
And the world won’t note his passing, though a soldier died today.
When politicians leave this earth, their bodies lie in state,
While thousands note their passing and proclaim that they were great.
Papers tell their whole life stories, from the time that they were young,
But the passing of a soldier goes unnoticed and unsung.
…. deliberately left blank for copyright reasons
A politician’s stipend and the style in which he lives
Are sometimes disproportionate to the service that he gives.
While the ordinary soldier, who offered up his all,
Is paid off with a medal and perhaps, a pension small.
… deliberately left blank for copyright reasons
Should you find yourself in danger, with your enemies at hand,
Would you want a politician with his ever-shifting stand?
Or would you prefer a soldier, who has sworn to defend
His home, his kin and Country and would fight until the end?
...
deliberately left blank for copyright reasons
If we cannot do him honor while he’s here to hear the praise,
Then at least let’s give him homage at the ending of his days.
Perhaps just a simple headline in a paper that would say,
Our Country is in mourning, for a soldier died today.
.
A. Lawrence Vaincourt
1923 – 20th April 2009
Canadian Poet
Read the complete Poem here :
All through my youth…!… Mohan Rushi, Telugu Poet
Some people are such:
They enliven our lives,
Bring the rhythmic beat of our heart to a standstill;
Culture new dreams in us with their mock anger;
Pass on wisdom of books through their silence;
And bare our impoverishment of vocab to us, when we try to speak.
Does it really matter where they are? Who they belong to?
Or, flutter in the skies like a pennon of pleasure?
Just a look at their photo freezes us; and,
We fall head over heels listening to them over phone
And search for Nostradamus’ predictions of magical charms
That might seize us should we meet them face to face.
*
Only thereafter, life has turned interminable by degrees,
And unfathomably busy. A disquieting ache used to rattle every chance encounter.
And whenever I felt that I might not see you again
Life seemed to cease with tremors of unknown whelming fears.
.
Mohan Rushi
From “Square One” Anthology.
నీ కోసం యవ్వనమంతా…!
మరి అట్లా ఉంటారు కొందరు. జీవితాన్ని ఆనందభరితం చేసేందుకు.
హృదయం లయను స్టాండ్ స్టిల్ చేసేందుకు.
కసురుతూకూడా లోలోపల కొత్త కలల్ని మొలిపించేందుకు.
మాట్లాడకుండానే పుస్తకాలు చెప్పేందుకు.
మరి, మాట్లాడుతున్నప్పుడు మాటలకరువు వచ్చేలా చేసేందుకూ.
ఎక్కడ ఉంటేనేం? ఎవరికి దక్కితేనేం? వాళ్ళకి వాళ్ళు
ఏ నిజమైన ఆనందపుబావుటాయై నింగిలో రెపరెపలాడితేనేం?
ఫోటో చూసినా ఫోటో అయిపోతాం. ఫోన్లో మాట్లాడినా
పొంగిపొర్లే సంతోషంతో పల్టీలు కొడ్తాం.
ఎదురుపడితే ఏం మాయ జరుగుద్దోనని ఏ నోస్ట్రడామస్ నో ఆరాలు తీస్తాం.
*
తర్వాత్తర్వాతే జీవితం అంతుచిక్కనిదయ్యింది.
చిక్కని జీవితమయ్యింది. కనపడ్డప్పుడల్లా ప్రాణం
అతలాకుతలమయ్యింది. నువు కనిపించవేమోనని అనిపించినప్పుడల్లా
జీవితం మునుపెరుగని వణుకుతో ఆగిపోతుందేమోనని అనిపించింది!
.
మోహన్ రుషి
తెలుగు కవి
స్క్వేర్ వన్ నుండి.
Hallucination… Wahed, Telugu Poet
Before I met you
Everything was so unnatural.
And, “Two Two’s” were just Four!
…
I met you
‘Two Two’s ‘ had become Two Lakhs.
I could understand the logic behind Maths.
And my feet floated in the seventh Heaven
Even Darkness had appeared in its splendid Spectral hues.
The Rosebud-Heart blossomed.
And the fatigued life
Comforted under the shades of eyelids
And the yearning Jasmine-looks
Wafted their incense all around.
…
I could get you.
Again, like the ox of an oil ghanni
‘Two Two’s are Four’ started ringing in my mind.
My feet were firm on the ground;
The sky was beyond my reach.
While blood streams through my veins
It fails to swell in my eyes as tears
Nor burns sweating through my pores.
.
Abd Wahed.
Telugu Poet
From “Dhuli Chettu” Anthology
Photo Courtesy: Abd Wahed
హాల్యూసినేషన్
నిన్ను కలవకముందు
అంతా కృత్రిమమే
రెండురెళ్ళు నాలుగే
…
నువ్వు కలిసావు
రెండు రెళ్ళు రెండు లక్షలయిపోయాయి
లెక్కలు బుర్రకెక్కాయి
నేల ఆకాశాన్ని తాకింది
చీకటి సప్తవర్ణాల్లో మెరిసింది.
గుండె గులాబీ పూచింది
కనురెప్పనీడలో
ప్రాణం సేదదీరింది.
కనుచూపుల సన్నజాజులు
హాయిపరిమళాలు పరిచాయి
…
నువ్వు నాకు దక్కావు
బుర్రలో మళ్ళీ
రెండురెళ్ళు నాలుగే తిరుగుతుంది గానుగెద్దులా.
నేల నేలమీదే ఉంది, ఆకాశం అందడం లేదు.
రక్తం శరీరంలో ప్రవహిస్తానంటోందేకాని
కంటినీరుగా ఉబకటంలేదు
వంటి చమటగా మండడం లేదు.
.
వాహెద్
ధూళిచెట్టునుండి
Make Your Voice Count… Abd Wahed, Telugu, Indian Poet
The foot falls of a black ant
On the black marble
On an Ebony night
Is too faint to hear.
The sound of the canon
Aimed at the heart of a city
Of, course is better audible.
The explosive sound of a bomb
That annihilates the innocent people
Is of a moderate pitch.
The unleashed agony of the head
Separating from torso on the gallows
Is of a higher order.
The cursive sound of the letters
On a white paper
Is considerably high.
The thumping of the heart
Of an injured Poet
Is of a higher order.
The collective cries of
Crows and common Swallows
Is of the highest order.
The ruffle of scared pigeons
Unnerves us more than the
The twang of a hunter’s bowstring.
Once you make your voice count
Even the guts of an arrow shall shake.
.
Wahed Abd
Telugu
Indian
From “Dhuuli Chettu” Anthology
Photo Courtesy: Abd Wahed
గొంతు విప్పు
నల్లరాత్రి
నల్లశిలపై
నల్ల చీమ అడుగుల సవ్వడి
చాలా చిన్నది.
నగరం గుండెలపై
పేలే ఫిరంగి చప్పుడు
కాస్త పెద్దదే
అమాయకజనాన్ని హతమార్చే
బాంబు పేలుడు శబ్దం
ఇంకొంచెం పెద్దది
ఉరికొయ్యపై
విరిగిన మెడచేసే ఆర్తనాదం
ఇంకా పెద్దది.
తెల్లని కాగితంపై
పరుగెత్తే అక్షరాల చప్పుడు
చాలా పెద్దది
గాయపడిన కవి
గుండె చప్పుడు
అన్నింటికన్నా పెద్దది
గోలచేసి అరిచే కాకులు
ఊరపిచ్చుకలఘోష
ఇంకా పెద్దది.
వేటగాడి వింటితాడు చేసే ధ్వనికన్నా
పిట్టలరెక్కల చప్పుడు
గుండెలవిసేలా చేస్తుంది
గొంతు విప్పడం నేర్చుకుంటే
బాణం కూడా భయపడుతుంది.
.
వాహెద్
ధూళిచెట్టు కవితా సంకలనం
A Fragrant Cloud … Elanaga, Telugu Poet
Ustad Rashid Khan …
Is a towering musical wave.
When that gust of pleasant camphoric fragrance
Wafts in every direction
Oh! What a festival treat it is for all yearning ears!
As the vibrant voice pervades and fills
The environ like a fragrant cloud,
Won’t its daub of celestial music
Heal the wounds of the heart within
And transport the subject to the limits of ecstasy?
That mellifluous rendering of lilting Tarana
In the ‘Desi” Rag,
That peerless natural presentation
Streaming spontaneously
From an unruffled meditative state
Rekindles the latent dormant life-force
And the sonorous voice
Brings to fore eons of quiescent vitality.
O, Future hope of Hindustani classical vocal!
Let more and more Khayals ignite in your voice,
Let the festoons of Taranas
Remind us of the musical festivals.
Let this earth bathe in the gentle winds
That have a touch of your Sweet scented voice.
.
Elanaga
Telugu, Indian
Elanaaga
పరిమళ మేఘం.
ఉస్తాద్ రాషిద్ ఖాన్.
ఒక ఉత్తుంగ సంగీత తరంగం.
గుప్పుమనే ఒక కమనీయ కర్పూర సౌరభం.
అన్నిదిక్కులా అది పరచుకున్నదంటే
ఎన్ని కర్ణేంద్రియాలకు పండుగో!
చుట్టూ పరిమళమేఘంగా
పరివ్యాప్తమయే ఆ స్వరచాలనం
ఆ గంధర్వగానామృత లేపనంతో
గుండెలోపలిగాయాలు మాయమై
పల్లవించదా పారవశ్యం?
‘దేశం‘ (1)లో తళుకులీనిన
ఆ తారళ్యపు తరానా
నిశ్చలసమాధిలో
నిసర్గంగా వెలయించిన అనిరుపమ గానం (2)
పరిమళించే ప్రాణశక్తిని లేపుతూ
యుగయుగాల సుప్త చేతనను
మేల్కొలిపే కంఠమాధుర్యం.
భావిభారత సంగీతరంగపు ఆశాదీపమా! (3)
ఖయ్యాలులు ని కంఠంలో రగులనీ మరింతగా
తరానాల తోరణాలు
తలపించనీ సంగీత వసంతోత్సవాలని.
నీ సుస్వర సమీరాల సుగంధస్పర్శతో
పులకించనీ ఈ పుడమినంతా!
.
ఎలనాగ
-
“దేశ్” రాగంలో తరానా
-
గోరఖ్ కళ్యాణ్ రాగంలో దాదాపు 62 నిముషాల పాటు అద్భుతంగా సాగే ఖయ్యాల్
-
ఉస్తాద్ రాషిద్ ఖాన్ గురించి భారత రత్న పండిత్ భీం సేన్ జోషి చేసిన వ్యాఖ్య.
In Front of More Supermarket…
When friends reunite
After twenty years
Sometimes words find their bearing
And sometimes, not.
Hand literally the shakes.
The embrace reduces the gap by half.
Some forgotten melodies, some current affairs,
And some future shock!
Memories of missed pals unsettle for a while,
And the mad race for life
That left no time for meeting frightens…
Two Tea… in three rounds
Slowly sip them.
“Let’s meet occasionally,”
“Call me when you find time,”
When they part bidding goodbye
Only the two knew
How much they carried off with them
And how much they shook off.
.
Mohan Rushi
Telugu Poet
మోర్ సూపర్ మార్కెట్ ముందు…
ఉండీ ఉంటాయి,
లేకుండానూ ఉంటాయి మాటలు.
ఇరవై ఏండ్ల తర్వాత
మిత్రులు కలుసుకున్నప్పుడు.
అక్షరాలా షేకింగ్ హ్యాండ్.
సగం గాప్ తగ్గించిన అలై బలై.
భూలే బిస్రే గీత్ కొంత. నడుస్తున్న చరిత్ర కొంత.
ఫ్యూచర్ షాక్ కొంత.
మాయమైన దోస్తుల జ్ఞాపకాలు మెలిపెట్టాయి.
మనిషినీ మనిషినీ కలవనివ్వని
పరుగు పందాలు భయపెట్టాయి.
రెండ్రెండు చాయ్ లు… మూడు విడతలుగా
ఇద్దర్నీ చప్పరించేసాయి.
“కలుద్దాం, అప్పుడప్పుడు”
“ఫోన్ చేస్తూ వుండు–“
వీడ్కోలుతో విడివడుతున్నప్పుడు
వాళ్ళకు మాత్రమే
తెలుసు. ఏం ఎత్తుకున్నారో,
ఏం దించుకున్నారో.
.
మోహన్ రుషి
స్క్వేర్ వన్ సంకలనం. జులై 2018
టెలిఫోను సంభాషణ … వోలె సోయింకా, నైజీరియన్ కవి
అద్దె సబబుగానే ఉన్నట్టనిపించింది, ఆ ఇల్లున్న చోట
మనని ఎవరూ పట్టించుకోరు. యజమానురాలు చూడబోతే
అక్కడ ఉండటం లేదని ఖరాకండీగా చెప్పింది.
ఇక మిగిలిందల్లా నా అభిప్రాయం చెప్పడం ఒక్కటే.
“మేడం, మీకు ముందుగా చెప్పడం మంచిది
ఊరికే వృధాగా తిరగడం కంటే; నేను ఆఫ్రికనుని,” అన్నాను.
ఒక్కసారి అంతా నిశ్శబ్దం. మంచి పెంపకం
అదుపులో పెడుతున్న ఆవేశపు ఒత్తిడి నిశ్శబ్దంగా ప్రవహిస్తోంది.
చాలా సేపటికి పెగిలిన ఆ స్వరం, లిప్ స్టిక్ అద్దుకుని,
పొడవాటి గోల్డ్ రోల్డ్ సిగరెట్టు వాసన వేస్తోంది.
నాకయితే, గొప్ప కంపుకొట్టింది.
“ఎంత నలుపేమిటి?”… తప్పు విన్నానా? లేదు, నేను తప్పు వినలేదు…
“అంటే, మీరు చామనచాయా లేక కారు నలుపా? అని.”
‘చామనచాయైతే -1, కారునలుపైతే -2 నొక్కండి’ అన్నట్టుంది.
ఒక్కసారి మాటలవెనకనున్న దుర్గంధం గుప్పుమంది.
నేను నిల్చున్న పబ్లిక్ బూత్ “ఎరుపు”, ఈ స్తంభానికున్న పెట్టె “ఎరుపు”,
అయినా, రెండంతస్థుల “ఎర్ర” బస్సు నల్లని పొగకక్కుతూపోతోంది.
నిజం!!! సభ్యతలేని నా మౌనానికి సిగ్గుతో అవాక్కయి,
ఇంకా సులభంగా అడగాలనుకుందేమో. అందుకని ఆమె పునరాలోచించి
విషయం మీద ఊనిక మారుస్తూ మళ్ళీ అడిగింది :
“మీరు బాగా నలుపా లేక లేత నలుపా?” అని. నాకు జ్ఞానోదయం అయింది.
“మీ ఉద్దేశ్యం నలుపా లేక చాకొలేట్ నలుపా అనేగదా?” ఆమె “ఔ”ననడంలో
నైశిత్యం నన్నుగూర్చికాదేమోనన్న (కాకతాళీయంగా అడిగిందేమోనన్న)
సందేహాన్ని పటాపంచలు చేసింది. త్వరలోనే ఆమె స్థాయిలో
మాటాడడానికి రాజీపడిపోయాను. “అది పశ్చిమ ఆఫ్రికను గోధుమ” అన్నాను.
మరికొంచెం ఆలోచించి, “నా పాస్ పోర్ట్ లో ఉన్నట్టుగానే,” అన్నాను.
ఆ రంగు ఏమిటో ఆలోచనల వర్ణపటలంలో పరిక్షించుకుందికి మౌనం వహించి,
చివరకి అది అర్థాం కాలేదన్న సత్యం గ్రహించడంతో
ఆమె మాటాడుతున్న మాటల్లో ఆ అసహనం తొంగిచూసింది. “ఇంతకి ఏమిటా రంగు?”
” అదేమిటో నాకు అర్థం కాలేదు,” అని అంగీకరించింది.
“మీ పరిభాషలో “బ్రూనెట్” అంటారే అదీ.” అన్నాను.
అంటే నలుపే, అవునా?” “అంటా నలుపుకాదు నిజానికి.
ముఖం చూస్తే నల్లగా ఉంటుంది. కానీ మేడమ్, మీరు
నా తక్కిన శరీరాన్ని చూడాలి. నా అరచేతులు, అరి పాదాలు
ఉతికినట్టు తెల్లగా ఉంటాయి. రాపిడి, తెలివి తక్కువగా
అలా కూచుని కూచుని నా పిర్రలు బొంతకాకిలా నల్లబడిపోయాయి.
అవతలి అంచున ఫోను ఫోనుపెట్టబోతున్న చప్పుడూ వినబడుతుంటే,
ఆగండి ఆగండి, ఒక్క క్షణం ఆగండి మేడమ్ అని బతిమాలుతూ,
“పోనీ మీరే ఒక సారి నన్ను చూసి నిర్ణయించుకోకూడదూ?”
.
వోలె సోయింకా
Born: 13 July 1934
నైజీరియన్ కవి
.
.
Telephone conversation
Wole Soyinka
The price seemed reasonable, location
Indifferent. The landlady swore she lived
Off premises. Nothing remained
But self-confession. “Madam,” I warned,
“I hate a wasted journey—I am African.”
Silence. Silenced transmission of
Pressurized good-breeding. Voice, when it came,
Lipstick coated, long gold-rolled
Cigarette-holder pipped. Caught I was, foully.
“HOW DARK?” . . . I had not misheard . . . “ARE YOU LIGHT
OR VERY DARK?” Button B. Button A. Stench
Of rancid breath of public hide-and-speak.
Red booth. Red pillar-box. Red double-tiered
Omnibus squelching tar. It was real! Shamed
By ill-mannered silence, surrender
Pushed dumbfoundment to beg simplification.
Considerate she was, varying the emphasis—
“ARE YOU DARK? OR VERY LIGHT?” Revelation came.
“You mean—like plain or milk chocolate?”
Her assent was clinical, crushing in its light
Impersonality. Rapidly, wavelength adjusted,
I chose. “West African sepia”—and as an afterthought,
“Down in my passport.” Silence for spectroscopic
Flight of fancy, till truthfulness clanged her accent
Hard on the mouthpiece. “WHAT’S THAT?” conceding,
“DON’T KNOW WHAT THAT IS.” “Like brunette.”
“THAT’S DARK, ISN’T IT?” “Not altogether.
Facially, I am brunette, but madam, you should see
The rest of me. Palm of my hand, soles of my feet
Are a peroxide blonde. Friction, caused—
Foolishly, madam—by sitting down, has turned
My bottom raven black—One moment madam!”—sensing
Her receiver rearing on the thunderclap
About my ears—“Madam,” I pleaded, “wouldn’t you rather
See for yourself?”
.
Wole Soyinka
Born 13 July 1934
Nigerian Poet
కవిత్వ పరిచయం… బిల్లీ కాలిన్స్, అమెరికను
వాళ్లని ఒక కవితని తీసుకోమని చెబుతాను.
తీసుకుని, దాన్ని ఒక రంగుటద్దాన్ని చూసినట్టు
వెలుతురుకి ఎదురుగా నిలపమని చెబుతాను.
లేకుంటే, దాని గూటికి చెవి ఒగ్గి వినమంటాను.
లేదా, కవితలోకి ఒక ఎలుకని జార్చి
అది బయటకి ఎలా వస్తుందో గమనించమంటాను.
కవిత చీకటి గదిలోకి ప్రవేశించి
దీపపు స్విచ్చి ఎక్కడుందో గోడలు తడవమని చెబుతాను.
కవిత ఉపరితలం మీద
నీటిమీద స్కీయింగ్ చేసినట్టు నడుస్తూ
ఒడ్డునున్న కవిపేరుకి చెయ్యి ఊపమని చెబుతాను.
కానీ, ఇన్ని చెప్పినా, వాళ్లు మాత్రం
కవితని కుర్చీకి తాళ్ళతో కట్టి
దానినుండి ఒక నిజాన్ని కక్కించడానికి ప్రయత్నిస్తారు.
దాన్ని ఒక గొట్టంతో కొడుతుంటారు
దాని అర్థం ఏమిటా అని తెలుసుకుందికి.
.
బిల్లీ కాలిన్స్
జననం: 22 మార్చి 1941
అమెరికను
Happy Birthday Billy Collins!
Introduction To Poetry –
.
I ask them to take a poem
And hold it up to the light
Like a color slide
or press an ear against its hive.
I say drop a mouse into a poem
And watch him probe his way out,
Or walk inside the poem’s room
And feel the walls for a light switch.
I want them to waterski
Across the surface of a poem
Waving at the author’s name on the shore.
But all they want to do
Is tie the poem to a chair with rope
And torture a confession out of it.
They begin beating it with a hose
To find out what it really means.
.
Billy Collins
(Born March 22, 1941)
American
(On the eve of World Poetry Day 21st March)
అవిశ్వాసం… ఆల్బెర్టో పిమెంటా, పోర్చుగల్
పూర్వం రోజుల్లో
పళ్ళూ
కాయధాన్యాలూ
పూలమొక్కలూ, చేపలూ
అమ్ముకునే వ్యాపారులు
సంతలోని
గుడారాల్లో
తమ వస్తువులు పరుచుకుని
నిర్భయంగా
ఒకరికొకరు
వ్యాపారం
బాగుండాలని
ఆకాంక్షలు
అందించుకునే వారు.
.
ఇప్పుడందరూ
ఆ సంప్రదాయం
పాటించడం లేదు
కానీ
వాళ్ళందరికీ తెలుసు
తమ మనుగడ
ఒకరిమీద ఇంకొకరికి
ఉండే విశ్వాసం మీద
ఆధారపడిందని.
.
ఇప్పుడు
ప్రతి శనివారం
ఒకరి ముఖాలు ఒకరు
చూసుకోవడం మానేశారు.
వాళ్ళ కళ్ళల్లో
అపనమ్మకం స్పష్టంగా
కనిపిస్తోంది.
ఇప్పుడు వాళ్ళ మధ్య తిరుగుతూ
వాళ్ళని కలిపి ఉంచేవి
ఒక్క ఊరకుక్కలు మాత్రమే.
.
ఆల్బర్టో పిమెంటా
(జననం 26 డిశంబరు 1937)
పోర్చుగల్
Portuguese Poet
Mistrust
.
In former times
The sellers
Of fruit
Cereals
Plants and fish
Laid out their merchandise
Under the market
Tents
And then
Visited
And greeted
One another
With wishes for
Good business.
Not all of them
Followed
The same sect,
But they knew
That to exist
Always depends on a contract.
Nowadays
On Saturdays
They have their backs turned
To each other,
In their eyes
Can be read mistrust and,
Uniting them,
Walking in their midst
There are stray
Dogs.
.
Alberto Pimenta
(Born 26th Dec 1937)
Portugugal
