శేషజీవి … ప్రీమో లెవి, ఇటాలియను కవి
అప్పుడే విచ్చుకుంటున్న మసక వెలుగులో
అతను తన సహచరుల ముఖాలు చూస్తున్నాడు,
సిమెంటు దుమ్ముకొట్టుకుని
ఆ పొగమంచులో కనీకనిపించకుండా,
కలత నిదురలలొనే మృత్యువువాత పడి.
రాత్రివేళ, వాళ్ళ కలల బరువుకి
నిద్రలోనే వాళ్ళదవడలు కదులుతున్నాయి
అక్కడలేని టర్నిప్ ని ఊహించుకు నములుతూ
“నీటమునిగిన మిత్రులారా! దూరంగా పొండి!
పొండి! నా మానాన్న నన్ను విడిచిపెట్టండి.
నేను మిమ్మల్నెవర్నీ వంచించలేదు.
మీ నోటిముందరి రొట్టె లాక్కోలేదు.
నాకు బదులుగా మరొకరిని ఎవరినీ
బలిచెయ్యలేదు. ఏ ఒక్కరినీ.
మీరు తిరిగి ఆ మసకలో కలిసిపోండి.
నేను బతికి బట్టకట్టి, ఊపిరి పీలుస్తూ, తింటూ,
తాగుతూ, నిద్రపోతూ, బట్టలేసుకుంటున్నానంటే
అందులో నా నేరం లేదు!
.
ప్రీమో లెవి
31 July 1919 – 11 April 1987
ఇటాలియన్ కవి.
.
The Survivor
.
Once more he sees his companions’ faces
Livid in the first faint light,
Gray with cement dust,
Nebulous in the mist,
Tinged with death in their uneasy sleep.
At night, under the heavy burden
Of their dreams, their jaws move,
Chewing a non-existent turnip.
‘Stand back, leave me alone, submerged people,
Go away. I haven’t dispossessed anyone,
Haven’t usurped anyone’s bread.
No one died in my place. No one.
Go back into your mist.
It’s not my fault if I live and breathe,
Eat, drink, sleep and put on clothes.’
.
Primo Levi
31 July 1919 – 11 April 1987
Italian Poet and Holocaust Survivor
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/primo_levi/poems/3720
ప్రకటనలు
నా హృదయం నిద్రపోయిందా?… ఆంటోనియో మచాడో, స్పానిష్ కవి
నా హృదయం నిద్రపోయిందా?
నా కలల తేనెటీగలు
పనిచెయ్యడం మానేసాయా?
నా కోరికల ఏతాము
అడుగంటిందా?
కంచాలు ఖాళీయై అందులో
నీడలుమాత్రమే మిగిలాయా?
ఏం కాదు. నా హృదయం నిద్రపోలేదు.
మేలుకునే ఉంది, పూర్తి మెలకువలో ఉంది.
నిద్రపోనూ లేదు, కలలుగనడమూ లేదు…
కళ్ళు గచ్చకాయల్లా తెరిచి
దూరాననున్న సంకేతాలు పరిశీలిస్తున్నాయి.
అనంతనిశ్శబ్దపు నేమిపై చెవి ఒగ్గి వింటోంది.
.
ఆంటోనియో మచాడో
26 July 1875 – 22 February 1939
స్పానిష్ కవి
.
Antonio Machado
Image Courtesy: Wikipedia
.
Has My Heart Gone To Sleep?
.
Has my heart gone to sleep?
Have the beehives of my dreams
stopped working, the waterwheel
of the mind run dry,
scoops turning empty,
only shadow inside?
No, my heart is not asleep.
It is awake, wide awake.
Not asleep, not dreaming—
its eyes are opened wide
watching distant signals, listening
on the rim of vast silence.
.
Antonio Machado
26 July 1875 – 22 February 1939
Spanish Poet
Poem Courtesy: http://famouspoetsandpoems.com/poets/antonio_machado/poems/2172
తపర్తులోకి మంచుసోనలా మరొకసారి… ఎడ్నా సెంట్ విన్సెంట్ మిలే, అమెరికను కవయిత్రి
మరొకసారి నా తపర్తుజీవితంలోకి మంచుసోనలా
ఎడారిలో నీటిచెలమమీంచి వీచే పిల్లగాలిలా
చల్లని, కమ్మని నీటిబుగ్గమీద బుడగల జడిలా
నీ గురించి, మోసకారి తలపొకటి పొడచూపుతుంది
నా ఉత్సాహాన్ని హరించడానికి; మళ్ళీ ఎప్పటిలాగే
నీ అలవిమాలిన ప్రేమకై ఆశలు పెంచుకుంటాను;
అదొక పెద్ద ఇసుకతిన్నె అని నేను ఎన్నడో గ్రహించినా
అక్కడ ఎప్పుడూ ఏ లేచిగురూ మొలవలేదని ఎరిగినా.
మరొకసారి, తెలివిమాలినదానినై గాలిలో కదిలే
నీ రంగురంగుల భ్రాంతిమదరూపం వెంటబడతాను.
వెక్కివెక్కి ఏడుస్తూ, తిట్టుకుంటూ, పడుతూ లేస్తూ
దిక్కుమాలి, హతాశనై, ఎరుపెక్కిన కళ్ళు కనబడక
అడుగుతడబడి, దీనంగా చెయ్యిజాచి ఏ ఆసరా అయినా
దొరకదా అని ప్రయత్నిస్తాను,- కానీ అక్కడేమీ ఉండదు.
.
ఎడ్నా సెంట్ విన్సెంట్ మిలే
February 22, 1892 – October 19, 1950
అమెరికను కవయిత్రి
.
.
.
Once More into My Arid Days like Dew
.
Once more into my arid days like dew,
Like wind from an oasis, or the sound
Of cold sweet water bubbling underground,
A treacherous messenger, the thought of you
Comes to destroy me; once more I renew
Firm faith in your abundance, whom I found
Long since to be but just one other mound
Of sand, whereon no green thing ever grew.
And once again, and wiser in no wise,
I chase your colored phantom on the air,
And sob and curse and fall and weep and rise
And stumble pitifully on to where,
Miserable and lost, with stinging eyes,
Once more I clasp,—and there is nothing there.
.
Edna St. Vincent Millay
చిన్నిపెట్టె… వాస్కో పోపా, సెర్బియన్ కవి
ఇక్కడ “చిన్ని పెట్టె” ఒక ప్రతీక. అది మనిషి జ్ఞాపకాలకీ, మెదడుకీ కూడా సంకేతం కావొచ్చు. ఇలా సున్నితంగా ప్రారంభమైన జీవితం, దృశ్య, శ్రవణాది ఇంద్రియాల అనుభూతుల్నీ, వాటి జ్ఞాపకాలను పోగుచేసుకోవడం ప్రారంభిస్తుంది. ఇంత చిన్నదీ, ప్రపంచం గురించి అవగాహన చేసుకుంటూ, ప్రపంచాన్ని తనలో ఇముడ్చుకోగలిగేలా ఎదిగిపోతుంది. ఈ జ్ఞాపకాలని ఇతరులతో పంచుకుంటుంది. వయసు మీరినపుడు అందులో కొన్ని పోగొట్టుకుంటుంది. నిజానికి ఎవరికైనా, జీవితమంతా అనుభూతుల, జ్ఞాపకాల భరిణ. అందుకే వాటిని పదిలంగా కాచుకోవాలని చెబుతున్నాడు కవి.
***
ఈ చిన్ని పెట్టెకు పాలపళ్ళు మొలిచి,
కొంత పొడుగు ఎదిగి
ఒళ్ళు చేసి, ఈ శూన్యావరణంలో
దానికి ఒక రూపం ఏర్పడుతుంది.
ఒకప్పుడు తను పట్టిన బీరువా
ఇపుడు తనలో ఇమడగలిగేలా
క్రమంగా ఎదుగుతూ ఎదుగుతూ పోతుంది.
అదింకా పెద్దవుతూ పోతుంటే
ఇప్పుడు ఆ గది తనలో ఇమిడిపోతుంది,
తర్వాత ఈ ఇల్లూ, ఈ ఊరూ, ఈ భూమి
చివరకి ఈ విశ్వం అందులో ఇముడుతుంది.
ఈ చిన్నిపెట్టెకు తన బాల్యం గుర్తుంటుంది
అమితమైన కాంక్షతో
తిరిగి తనో చిన్న పెట్టె ఐపోతుంది.
ఇపుడా చిన్నిపెట్టెలో
ఈ విశ్వమంతా సూక్ష్మరూపంలో ఉంది.
ఇపుడు మీరు సులభంగా జేబులో పెట్టుకోవచ్చు,
ఎవరైనా దొంగిలించవచ్చు, మీరు పోగొట్టుకోవచ్చు.
కనుక ఆ చిన్నిపెట్టె జాగ్రత్త !
.
వాస్కో పోపా
June 29, 1922 – January 5, 1991
సెర్బియన్ కవి
.
The Little Box
.
`The little box gets her first teeth
And her little length
Little width little emptiness
And all the rest she has
The little box continues growing
The cupboard that she was inside
Is now inside her
And she grows bigger bigger bigger
Now the room is inside her
And the house and the city and the earth
And the world she was in before
The little box remembers her childhood
And by a great longing
She becomes a little box again
Now in the little box
You have the whole world in miniature
You can easily put in a pocket
Easily steal it lose it
Take care of the little box
.
Vasko Popa
June 29, 1922 – January 5, 1991
Serbian Poet
Poem Courtesy:
https://www.poemhunter.com/poem/the-little-box/
ఇక్కడ మనం జీవచ్ఛవాల్లా పడుంటాం… ఆల్ఫ్రెడ్ ఎడ్వర్డ్ హౌజ్మన్, ఇంగ్లీషు కవి
.
మనం జీవించదలుచుకోలేదు
కాబట్టి, మనం పుట్టిన గడ్డకి
మచ్చతెస్తూ, జీవచ్ఛవాల్లా
ఇక్కడ పడుంటాం.
నిజం చెప్పాలంటే, జీవితంలో
పోగొట్టుకోడానికి ఏమీ లేదు.
కానీ యువత అలా అనుకోదు,
మేము యువకులం కదా!
.
ఆల్ఫ్రెడ్ ఎడ్వర్డ్ హౌజ్మన్
26 March 1859 – 30 April 1936
ఇంగ్లీష్ కవి
.
Here Dead We Lie
.
Here dead we lie
Because we did not choose
To live and shame the land
From which we sprung.
Life, to be sure,
Is nothing much ti lose,
But young men think it is,
And we were young.
.
Alfred Edward Houseman
26 March 1859 – 30 April 1936
Classical English Scholar
ప్రజాస్వామ్యం… లాంగ్స్టన్ హ్యూజ్, అమెరికను కవి
ప్రజాస్వామ్యం
భయంద్వారా, రాజీద్వారా,
ఈ రోజు కాదు, ఈ ఏడు కాదు
ఏనాటికీ
సాధించబడదు.
నా రెండు కాళ్ళ మీద
నిలబడడానికీ,
కాసింత నేల కొనుక్కుందికీ
అవతలివ్యక్తికి ఎంతహక్కుందో
నాకూ అంతే హక్కు ఉంది.
దేని సమయం దానికి కావాలి అని అందరూ
అనడం విని విని విసిగెత్తిపోయింది.
రేపన్నది, మరో రోజు
నేను చచ్చిన తర్వాత
నాకు స్వాతంత్య్రం అవసరం లేదు.
రేపటి రొట్టితిని ఈ రోజు బ్రతుకలేను.
స్వాతంత్య్రం
గొప్ప అవసరంలో
పాతిన
బలమైన విత్తనం.
నేనుకూడా ఇక్కడే బ్రతుకుతున్నాను.
నీ కెలాగో
నాకూ అలాగే స్వాతంత్య్రం కావాలి.
.
లాంగ్స్టన్ హ్యూజ్
February 1, 1901 – May 22, 1967
అమెరికను కవి
Democracy
Democracy will not come
Today, this year
nor ever
through compromise and fear.
I have as much right
as the other fellow has
to stand
on my two feet
and own the land.
I tire so of hearing people say,
Let things take their course.
Tomorrow is another day.
I do not need my freedom when I’m dead.
I cannot live on tomorrow’s bread.
Freedom
is a strong seed
Planted
in a great need.
I live here, too.
I want freedom
just as you.
.
Langston Hughes
February 1, 1901 – May 22, 1967
American Poet
ఛైర్మన్ టామ్ తో ఏమన్నాడు?… బాసిల్ బంటింగ్, బ్రిటిషు కవి
కవిత్వం రాస్తావా? అది ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు చేసె వ్యాసంగం.
నేను బొమ్మ ట్రెయిన్లు నడుపుతాను.
ఆ “షా” ని చూడు. అతను పావురాలు పెంచుతాడు.
కవిత్వం పనేమీ కాదు. ఒక్క చెమటచుక్క కారదు.
దానికెవడూ డబ్బులివ్వడు.
అంతకంటే నువ్వు సబ్బులకి ప్రచారం చెయ్యడం మెరుగు.
కళ, అంటే సంగీతం; లేదా నాటకం,
The Desert Song సంగీత రూపకంలో
నాన్సీ కోరస్ లో పాడింది తెలుసా.
ఏమిటీ? వారానికి 12 పౌండ్లు కావాలా…
నీకు పెళ్ళయింది. అవునా.
నీకు నిజంగా గుండెధైర్యం ఉంది.
నీకు పన్నెండు పౌండ్లు ఇస్తే
నేను ఏ ముఖం పెట్టుకుని
బస్సు కండక్టరుని చూడగలను?
ఇంతకీ, దీన్ని కవిత్వం అని ఎవడన్నాడు?
ఇంతకంటే నా పన్నెండేళ్ళ బిడ్డ
అనుప్రాసతో బాగా రాయగలదు.
నాకు దారి ఖర్చులుకాక 3 వేలు ఇస్తారు
కారూ, వోచర్లూ అదనం.
కానీ, నేను ఎకౌంటెంటుని.
నేను ఏం చెబితే వాళ్ళు ఆ పని చేస్తారు.
అది నా కంపెనీ.
నువ్వేం చేస్తావట?
పనికిమాలిన మాటలు, దీర్ఘ సమాసాలు తప్ప
ఇందులో పనికొచ్చే దొక్క ముక్క లేదు.
కవుల్ని కలిసేనంటే నేను తలస్నానం చేస్తాను.
పనికిమాలిన మాటలు, దీర్ఘ సమాసాలు తప్ప
ఇందులో పనికొచ్చే దొక్క ముక్క లేదు.
కవుల్ని కలిసేనంటే నేను తలస్నానం చేస్తాను.
ఆమాట హెయిన్సే అన్నాడు. అతనొక బడిపంతులు.
దీని విలువ అతనికే బాగా తెలియాలి
ఫో! ఫో! ఎక్కడైనా పని చూసుకో!
.
బాసిల్ బంటింగ్
బ్రిటిషు కవి
.
What the Chairman Told Tom
Poetry? It’s a hobby.
I run model trains.
Mr. Shaw there breeds pigeons.
It’s not work. You don’t sweat.
Nobody pays for it.
You could advertise soap.
Art, that’s opera; or repertory –
The Desert Song.
Nancy was in the chorus.
But to ask for twelve pounds a week –
married, aren’t you? –
you’ve got a nerve.
How could I look a bus conductor
in the face
if I paid you twelve pounds?
Who says it’s poetry, anyhow?
My ten year old
can do it and rhyme.
I get three thousand and expenses,
a car, vouchers,
but I’m an accountant.
They do what I tell them,
my company.
What do you do?
Nasty little words, nasty long words,
it’s unhealthy.
I want to wash when I meet a poet.
They’re Reds, addicts,
all delinquents.
What you write is rot.
Mr. Hines says so, and he’s a schoolteacher,
he ought to know.
Go and find work.
Basil Bunting
British Poet
Poem Courtesy:
https://www.poetryfoundation.org/poems/47715/second-book-of-odes-6-what-the-chairman-told-tom
మంచులో వేటగాళ్ళు… విలియం కార్లోస్ విలియమ్స్, అమెరికను కవి
This Poem is about this picture by Piter Brugel the elder (1525- 9th Sept 1569), the famous and most significant artist of Dutch and Flemish Renaissance Painting. The Painting is “Hunter In the Snow” … is an Oil on canvas, 46 inches x 63.75 inches displayed in Kunsthistorisches Museum, Vienna.
***
ఆ చిత్రం
శీతకాలంలో మంచుకొండలు.
నేపథ్యంలో వేటనుండి
తిరిగివస్తున్న ఆటగాళ్ళు. అది సాయంత్రవేళ.
ఎడమవైపునుండి ముందుకు నడుస్తూ బలిష్టులైన వేటగాళ్ళు
వాళ్ళని అనుసరిస్తూ వేటకుక్కలు.
విరగకుండా మిగిలిన రెండో కొక్కానికి
వసతిగృహం అన్న బోర్డు
దుప్పికొమ్ముకి శిలువలా వేలాడుతోంది.
అక్కడ మండుతున్న నెగడు మినహాయిస్తే
కొమ్ములమధ్యనుండీ కనిపిస్తున్న
ఆ వసతిగృహపు ముందు ఆవరణ నిర్మానుష్యంగా ఉంది.
ఆ నెగడుచుట్టూ స్త్రీలు
గుమిగూడి దాన్ని ఎగదోస్తుంటే
గాలివాటానికి అది ఎగసిపడుతోంది.
చిత్రానికి కుడిగా దూరంగా
కొండలు మంచుమీదజారుడుబండ
ఆడే ఆటగాళ్ళకి అనువుగా పరుచుకున్నట్టు ఉన్నాయి.
చిత్రానికి క్రిందిభాగంలో
మంచుతడిసిన పొద
చిత్రకారుడు పీటర్ బ్రూషెల్ దాన్ని ముగించాడు.
.
విలియం కార్లోస్ విలియమ్స్,
(September 17, 1883 – March 4, 1963)
అమెరికను కవి .
.
The Hunter in the Snow
.
The over-all picture is winter
icy mountains
in the background the return
from the hunt it is toward evening
from the left
sturdy hunters lead in
their pack the inn-sign
hanging from a
broken hinge is a stag a crucifix
between his antlers the cold
inn yard is
deserted but for a huge bonfire
that flares wind-driven tended by
women who cluster
about it to the right beyond
the hill is a pattern of skaters
Brueghel the painter
concerned with it all has chosen
a winter-struck bush for his
foreground to
complete the picture
.
William Carlos Williams
(September 17, 1883 – March 4, 1963)
American Poet
సమస్య… ఆల్ఫ్రెడో గోమేజ్ జైమ్, కొలంబియన్ కవి
నేను మృత్యువంటే భయపడే పిరికివాడిని.
నేను జీవితమన్నా భయపడే పిరికివాడిని:
మృత్యువూ- జీవితమూ: రెండూ బృహద్రహస్యాలు .
జీవితం- మృత్యువూ: రెండూ గొప్ప మోసగత్తెలు.
.
గులాబిమాలలతో అలంకరింపబడి – జీవితం సాగిపోతుంది;
బరువైన ముసుగుకప్పుకుని- దరిజేరుతుంది మృత్యువు;
దాని ప్రయాణంవేగంలో జీవితాన్ని ఎవరూ నిరోధించలేరు.
అది రాకుండా మృత్యువుని ఎవ్వరూ అడ్డగించనూ లేరు.
.
నేనొక పిసినారిని, చెంగటనున్న సంపద కాపుకాస్తుంటాను
నేను ఆరాధించే- మనసుకి నచ్చిన అపురూప సంపదను.
ఎంతో ఇష్టమైనవని పువ్వుల్ని అతిజాగ్రత్తగా సంరక్షించుకుంటాను.
ఆ కారణంగానే, వాటిని పోగొట్టుకుందికి ఇష్టపడను.
“ఆగు!” అంటూ జీవితాన్ని బాధలోకూడా వేడుకుంటాను,
భయంతో వణుకుతూ, “వెనక్కి పో!” అని మృత్యువుపై అరుస్తాను.
.
ఆల్ఫ్రెడ్ గోమేజ్ జైమ్
(2nd June 1878 – 21st Aug 1946)
కొలంబియన్ కవి
.
Problem
.
I am a coward fearful of Death,
I am a coward fearful of Life:
They are two vast secrets, Life and Death;
Two great traitors are they, Death and Life.
Garlanded in roses, passes Life;
With a heavy pall, approaches Death;
And none in her flight can detain Life,
And none in her coming can detain Death.
I am a miser, on guard his treasure before,
The heart’s precious treasure- those whom I adore.
I tend my flowers mourning that they are dear.
I would not lose them! – for this reason
“Wait!” unto Life in my agony cry;
And “Back!” shriek to Death, shivering with fear.
.
Alfredo Gomez Jaime
(2nd June 1878 – 21st Aug 1946)
Columbian Writer and Public Official
Poem Courtesy: https://www.poetryfoundation.org/poetrymagazine/browse?volume=26&issue=3&page=13
Read Bio here or here
