మృత్యువంటే… ఛార్లెస్ సోర్లీ, స్కాటిష్ కవి, సైనికుడు
మృత్యువు రకరకాలుగా ఉంటుంది: అందులో గెలుపూ లేదు ఓటమీ లేదు:
కేవలం ఒక బాల్టీ ఖాళీ అవడం, పలక శుభ్రంగా తుడిచిపెట్టడం లాంటిది,
అప్పటివరకూ ఉనికిగలదానికి దయతో చరమగీతం పాడడం. అంతే!
మనకి తెలిసినది ఇంతవరకే: మృత్యువు జీవనం కాదు, ఒక క్షీణస్థితి,
ప్రాణం చిదిమివెయ్యబడుతుంది, బాల్టీ పగులుతుంది. ఎన్నో గొప్ప
వింతలూ, విశేషాలు చూసినవారికి కూడా ముగింపుమాత్రం ఇంకా తెలీదు.
మరణంలో విజయుడూ, విజితుడూ ఒక్కటిగా కలిసి పోతారు;
పిరికివాడూ, సాహసికుడూ: మిత్రుడూ శత్రువూ, ఒకటే.
బ్రతికున్నపుడు నువ్వు ఏమి సాధించావు? అని భూతపతీ అడుగడు.
కానీ, గడచిన ప్రతి నిన్నలోనూ ఒక కళంకం దాగి ఉంటుంది
స్పష్టమైన మన అపరిపూర్ణతలని అరకొరగా దాస్తూ.
ఎంతో అందంగా ఊహించిన నీ భవిష్యత్తు, ఎన్నడో వాడి వత్తై గతించినదాన్ని,
అందరూ స్పృశించి, తిరగతోడి, నెమరువేసుకుని, గొప్పగా, మధురంగా
అంచనా వేసినపుడు, నీ మరణానంతరం, అది నువ్వుగా తిరిగి వికసిస్తుంది.
.
ఛార్ల్స్ సోర్లీ
(19 May 1895 – 13 October 1915)
స్కాటిష్ కవి .
.
Such, Such Is Death
.
Such, such is Death: no triumph: no defeat:
Only an empty pail, a slate rubbed clean,
A merciful putting away of what has been.
And this we know: Death is not Life, effete,
Life crushed, the broken pail. We who have seen
So marvellous things know well the end not yet.
Victor and vanquished are a-one in death:
Coward and brave: friend, foe. Ghosts do not say,
“Come, what was your record when you drew breath?”
But a big blot has hid each yesterday
So poor, so manifestly incomplete.
And your bright Promise, withered long and sped,
Is touched, stirs, rises, opens and grows sweet
And blossoms and is you, when you are dead.
.
Charles Sorley
(19 May 1895 – 13 October 1915)
Scottish Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/charles_sorley/poems/12016
ప్రకటనలు
పరుగు పందెం … వాస్కో పోపా సెర్బియన్ కవి
కొందరు మనుషులు అవతలివాడిది కాలో,
చెయ్యో, ఏది దొరికితే ఒక ముక్క కొరికేస్తారు
దాన్ని పళ్ళ మధ్య దొరకబుచ్చుకుని
ఎంత వీలయితే అంత జోరుగా అక్కడినుండి ఉడాయించి
దాన్ని గోతిలో కప్పెట్టి దాచుతారు.
తక్కినవాళ్ళు నాలుగుపక్కలా కమ్ముకుని
భూమంతా, వాసనచూడ్డం – తవ్వడం
వాసనచూడ్డం – తవ్వడం చేస్తారు.
వాళ్ళకి అదృష్టం కలిసొస్తే
ఒక చెయ్యో, కాలో దొరుకుతుంది.
ఇప్పుడు దాన్ని కొరికి పరిగెత్తడం వాళ్ళ వంతు.
చేతులు దొరికినంత కాలం,
కాళ్ళు అందినంతకాలం,
చివరికి ఏదో ఒకటి దొరికినంత కాలం
ఈ ఆట చక్కని గతితో కొనసాగుతూ ఉంటుంది.
.
వాస్కో పోపా
(June 29, 1922 – January 5, 1991)
సెర్బియన్ కవి.
.
Race
.
Some bite from the others
A leg an arm or whatever
Take it between their teeth
Run out as fast as they can
Cover it up with earth
The others scatter everywhere
Sniff look sniff look
Dig up the whole earth
If they are lucky and find an arm
Or leg or whatever
It’s their turn to bite
The game continues at a lively pace
As long as there are arms
As long as there are legs
As long as there is anything
.
Vasko Popa
(June 29, 1922 – January 5, 1991)
Serbian Poet of Romanian descent
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/vasko_popa/poems/16170
నా బ్రతుకులో వైరుధ్యాలు… డెల్మైరా ఆగస్టినీ, ఉరుగ్వే కవయిత్రి
నే బ్రతుకుతాను, మరణిస్తాను, దహిస్తాను, మునిగిపోతాను
ఏకకాలంలోనే వేడినీ చల్లదనాన్నీ అనుభవిస్తాను.
జీవితం ఒకప్రక్క మెత్తగా ఉంటూనే చాలా కఠినంగా ఉంటుంది
నా కష్టాలలో ఆనందం కలగలిసే ఉంటుంది.
ఒక్కొక్కసారి నవ్వుతోపాటే ఏడుపూ వస్తుంది
నా ఆనందం ఎన్నో కష్టాలను దిగమింగగలిగేలా చేసింది.
నా సుఖం క్రమేణా పల్చబడినా మార్పులేక స్థిరంగా ఉంటుంది
జీవితం నిస్సారమైన క్షణంలోనే పచ్చగా మొలకెత్తుతుంటాను.
ప్రేమలోని వైరుద్గ్యాలూ అలాగే భరిస్తుంటాను.
‘నా వల్లకాదు, ఈ బాధ భరించలేను’ అని నే ననుకుంటానా
నాకు తెలియకుండానే అది ఎలా మాయమౌతుందో మాయమౌతుంది.
హమ్మయ్య ఇక ఫర్వాలేదు ఈ బాధలు గట్టెక్కాయి
నా జీవితంలో అత్యంత ఆనందకర క్షణాలొచ్చాయి అనుకుంటానా
వెంటనే శరీరమంతటా తెలీని నొప్పేదో సలపడం ప్రారంభిస్తుంది.
.
డెల్మైరా ఆగస్టినీ,
(October 24, 1886 – July 6, 1914)
ఉరుగ్వే కవయిత్రి
.
Delmira Augustini
(October 24, 1886 – July 6, 1914)
.
I Live, I Die, I Burn, I Drown
.
I live, I die, I burn, I drown
I endure at once chill and cold
Life is at once too soft and too hard
I have sore troubles mingled with joys
Suddenly I laugh and at the same time cry
And in pleasure many a grief endure
My happiness wanes and yet it lasts unchanged
All at once I dry up and grow green
Thus I suffer love’s inconstancies
And when I think the pain is most intense
Without thinking, it is gone again.
Then when I feel my joys certain
And my hour of greatest delight arrived
I find my pain beginning all over once again.
.
Delmira Agustini
(October 24, 1886 – July 6, 1914)
Uruguayan Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/delmira_agustini/poems/7504
అతను చంపిన వ్యక్తి … థామస్ హార్డీ, ఇంగ్లీషు కవి
ఒక పాత వసతిగృహంలో ఎప్పుడైనా
అతనూ నేనూ కలుసుకుని ఉంటే
ఇద్దరం కలిసి కూచుని ఎన్ని
చషకాలైనా తాగేసి ఉండేవాళ్ళం.
కానీ, పదాతిదళంలో పెరగడం వల్ల
ఒకరికొకరు ఎదురుపడి తీక్ష్ణంగా చూసుకుంటూ
అతను నామీదా, నే నతనిమీదా కాల్పులుజరుపుకున్నాం.
నే నతన్ని ఉన్నవాణ్ణి ఉన్నట్టుగా కాల్చిచంపాను.
అతన్ని నేను ఎందుకు కాల్చి చంపేనంటే…
అతను నా శత్రువు గనుక;
అదంతే! అతను నా శత్రువు, వైరి వర్గం;
అందులో సందేహం లేదు, కాకపోతే
నా లాగే, అనుకోకుండా, బహుశా అతనికీ
సైన్యంలో చేరుదామనిపించి ఉండొచ్చు,
ఏ పనీ దొరక్క, వలలూ, బోనులూ అమ్ముకునేవాడు
అంతకంటే మరో కారణం కనిపించదు.
నిజం; యుద్ధం ఎంత వింతైనది, ఆసక్తికరమైనది!
యుద్ధభూమిలో కాక ఏ మద్యం దుకాణంలోనో తారసపడిఉంటే
ఆదరించాలనో, పదిరూపాయలు సాయంచేయాలనో అనిపించే
సాటి వ్యక్తిని … నిర్దాక్షిణ్యంగా కాల్చి చంపుతాం.
.
థామస్ హార్డీ
ఇంగ్లీషు కవి
.
.
The Man He Killed
.
Had he and I but met
By some old ancient inn,
We should have set us down to wet
Right many a nipperkin!
But ranged as infantry,
And staring face to face,
I shot at him as he at me,
And killed him in his place.
I shot him dead because–
Because he was my foe,
Just so: my foe of course he was;
That’s clear enough; although
He thought he’d ‘list, perhaps,
Off-hand like–just as I–
Was out of work–had sold his traps–
No other reason why.
Yes; quaint and curious war is!
You shoot a fellow down
You’d treat, if met where any bar is,
Or help to half a crown.
.
Thomas Hardy
(2 June 1840 – 11 January 1928)
English Novelist and Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/thomas_hardy/poems/10687
చావుతప్పినవాడు … థియొడోర్ రెట్కీ, అమెరికను కవి
ఈ కవిత ప్రస్తుతం అన్ని సమాజంఅలలోనూ ఉన్న విద్యావ్యవస్థలమీద నిశితమైన వ్యాఖ్యగా నేను భావిస్తున్నాను. విద్యాలయాలలో బోధిస్తున్న విషయాలు మనిషినీ- మృగాన్నీ; వెలుగునీ-చీకటినీ, ప్రేమనీ- ద్వేషాన్నీ, వేరుచేసి చూడలేని అశక్తతను కలిగిస్తున్నాయి. మన ఆలోచనలకు రూపాన్నిచ్చే పదాలు, వాటి భావచిత్రాలు, కేవలం శుష్కమైన పర్యాయపదాల్లో ఇమిడిపోతున్నాయి తప్ప, సారూప్యంగా ఉన్న విరుద్ధవిషయాలను విశ్లేషించి వేరుచేయగల సమర్థతను అందించలేకున్నాయి. ఈ చదువు ఒకరకంగా గొర్రెపిల్లను వేటకు తీసుకెళుతున్న చందాన ఉంది. ఆ ఉరికంబంనుండి ఏ కొద్దిమందో మాత్రమే బయటపడగలుగుతున్నారు.
***
నా వయసు ఇరవై నాలుగు
నన్ను వధ్యశిలకు తీసుకుపోయినా
ఎలాగో ప్రాణాలతో బయటపడ్డాను.
ఈ క్రింది శుష్కపదాలన్నీ సమానార్థకాలు:
మనిషీ- మృగమూ
ప్రేమా- ద్వేషం
మిత్రుడూ- శత్రువూ
చీకటీ – వెలుగూ
మనిషినీ మృగాన్నీ చంపే తీరు ఒక్కటే
నేను కళ్ళారా చూసేను:
లారీలనిండా ముక్కలుగా నరికిన
దిక్కులేని మనుషుల శవాల్ని.
ఆలోచనలకేముంది, అవి వట్టి మాటలు:
సద్వర్తన – నేరప్రవృత్తి
నిజాలు- అబద్ధాలు
రూపం – కురూపం
సాహసం- పిరికిదనం.
సద్గుణానికీ నేరప్రవృత్తికీ ఇచ్చే విలువ ఒక్కటే:
నేను కళ్ళారా చూసేను:
ఒకమనిషి ఎంత సుగుణాలపుట్టో
అతనంత నేరప్రవృత్తిగలవాడు.
నేను ఒక దేశికునికోసం, గురువుకోసం వెతుకుతున్నాను
అతను నా దృశ్య, శబ్ద, వాక్ శక్తులని పునరుద్ధరించగలడనీ
అతను తిరిగి వస్తువులకీ, ఆలోచనలకీ సరియైన పేర్లివ్వగలడనీ
అతను చీకటినీ, వెలుగునీ వేరుచేసి చూపించగలడనీ.
నా వయసు ఇరవై నాలుగు ఏళ్ళు
నేను ఉరికంబందాకా వెళ్ళి
బతికి బట్టకట్టినవాణ్ణి.
.
థియొడోర్ రెట్కీ
(May 25, 1908 – August 1, 1963)
అమెరికను కవి.
.
.
The Survivor
.
I am twenty-four
led to slaughter
I survived.
The following are empty synonyms:
man and beast
love and hate
friend and foe
darkness and light.
The way of killing men and beasts is the same
I’ve seen it:
truckfuls of chopped-up men
who will not be saved.
Ideas are mere words:
virtue and crime
truth and lies
beauty and ugliness
courage and cowardice.
Virtue and crime weigh the same
I’ve seen it:
in a man who was both
criminal and virtuous.
I seek a teacher and a master
may he restore my sight hearing and speech
may he again name objects and ideas
may he separate darkness from light.
I am twenty-four
led to slaughter
I survived.
.
Theodore Roethke
(May 25, 1908 – August 1, 1963)
American Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/theodore_roethke/poems/16319
గాలిపరగడ వచ్చేముందు… ఆర్థర్ సైమన్స్, వెల్ష్ కవి
సముద్రంమీద గాలి విసురు మెల్లగా పుంజుకుంటోంది,
వెలినురుగునర్తకీమణులు గాలివాటుకి నర్తిస్తున్నారు
అపారపారావారము నిద్రపోవాలని ఒత్తిగిలినా,
నిద్రరామికి అయిష్టంగా మూలుగుతోంది.
నేలమీద దరువువేస్తూ ఇసుకపొరల్ని ఎగరేసి,
తేమగాలితో చెల్లాచెదరుచేస్తున్న అదృశ్యహస్తాలేవో,
ఒకటొకటిగా పొడచూపుతున్న కొండశిఖరాలని
ఆ ఇసుకమేటుతోనే సమాధిచేస్తున్నాయి.
కనుచూపుచివర క్షితిజరేఖ సమీపంలో
ఆకాశం ఒంగినచోట గోడలా ఏదో కనిపిస్తోంది…
ధూళిదూసర వర్ణంలో ఉన్న అది బహుశా, రానున్న
గాలిపరగడ సూచించే తెరచాపల ఉబుకులేమో!
.
ఆర్థర్ సైమన్స్
(28 February 1865 – 22 January 1945)
వెల్ష్ కవి.
Arthur Symons
.
Before the Squall
.
The wind is rising on the sea,
The windy white foam-dancers leap;
And the sea moans uneasily,
And turns to sleep, and cannot sleep.
Ridge after rocky ridge uplifts,
Wild hands, and hammers at the land,
Scatters in liquid dust, and drifts
To death among the dusty sand.
On the horizon’s nearing line,
Where the sky rests, a visible wall,
Grey in the offing, I divine,
The sails that fly before the squall.
.
Arthur Symons
(28 February 1865 – 22 January 1945)
Welsh Poet, Critic and Magazine Editor
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/arthur_symons/poems/22239
కవిత్వంలాగే కొందరు… జిష్వావా షింబోర్స్కా , పోలిష్ కవయిత్రి
.
మామూలు కలమూ కాగితమూ తీసుకో. రాయి.
నే చెప్పినట్టు రాయి: “వాళ్ళకి తిండి పెట్టలేదు.
వాళ్ళందరూ ఆకలి తాళలేక చనిపోయారు”. “అందరూనా?
అంటే ఎంత మంది? అదొక పెద్ద మైదానం. వాళ్ళందరినీ
సమాధిచెయ్యడానికి ఎంత నేల కావలసి వచ్చుంటుంది?”
ప్రశ్నలడక్కు. నే చెబుతున్నట్టు రాయి: అది నాకు తెలీదు.
చరిత్ర అస్థిపంజరాలని వేలల్లోనూ, లక్షల్లోనూ చెబుతుంది
ఉదాహరణకి వెయ్యిన్నొకటిని వెయ్యిగా చెబుతుంది
అక్కడికి ఆ వెయ్యిన్నొక్క వ్యక్తి ఎన్నడూ భూమ్మీద పుట్టనట్టు:
ఆ పిండం ఒక కల్పన, అది ఊగిన ఊయల శూన్యం,
అది ఓనమాలుకూడా దిద్దకుండానే మరణించింది.
అది నవ్విననవ్వులూ, దాని ఏడుపులూ, పెరుగుదలా,
తోటలోకి మెట్లమీంచిపెరిగెత్తిన పరుగూ … అంతా శూన్యమే.
ఆ అనామిక సరళరేఖమీద గుర్తింపులేని ఒక బిందువు.
అది రక్తమాంసాలతో నడిచిన మైదానం మీద మేము నిలుచున్నాం.
దొంగ సాక్షిలా మైదానం మౌనంగా మిన్నకుంది.
చక్కని ఎండ. ఎటుచూసినా పచ్చదనం. దగ్గరలోనే
దట్టంగా పెరిగిన చెట్లతో అడివి. తినడానికీ కావలసినంత ఎరువు.
చెట్టు బెరడులో ప్రవహిస్తున్న నీరూ అదే. మనిషికి దృష్టిదోషం
వచ్చేదాకా ఎదుటనే ప్రతిరోజూ కనువిందు చేసే సౌందర్యం.
జీవం ఉట్టిపడే ఎగురుతున్న పక్షి రెక్కల నీడ
వారి* పెదాలను తాకింది. దాని దవడలు తెరుచుకున్నాయి.
దంతాలు ఒకదానిమీద ఒకటి ఒరుసుకున్నాయి.
కొడవలిలాంటి చంద్రుడు రాత్రి ఆకసంలో మెరిసి
వాటికి రొట్టెనివ్వడానికి గోధుమచేను కోతకోసాడు.
మసకబారిన బొమ్మల్లోంచి చేతులు తేలుతూ వచ్చాయి.
వేళ్ళసందున ఖాళీ కప్పులు పట్టుకుని.
ముళ్ళకంచెమీద కురిసిన వర్షపుచినుకుల్లో
ఒక మనిషి ఎవరో ఒత్తిగిలుతున్నాడు.
నిండా మట్టికొట్టుకుపోయిన నోళ్ళతో వాళ్ళు పాటలుపాడుతున్నారు:
“యుద్ధం సూటిగా ఎలా గుండెలలోంచి దూసుకుపోతుందో
చెప్పే అందమైన పాట.” అంతా నిశ్శబ్దం అని రాయి. రాసేవా?
“హాఁ ! రాసేను.”
.
జిష్వావా షింబోర్స్కా
2 July 1923 – 1 February 2012
పోలిష్ కవయిత్రి
* ఆకలికి తాళలేక యుద్ధంలో/ యుద్ధం వల్ల చనిపోయిన వ్యక్తుల శవాలు.
వారి రక్తమాంసాలిపుడు ప్రకృతికి ఎరువులు. శవాలైపోయినా తీరని వారి ఆకలిని తీర్చడానికి కొడవలిలా ఉన్న చంద్రుడు గోధుమపంట కొయ్యడం గొప్ప వ్యంగ్యంతో కూడిన ఉపమానం.
మరి, కవిత్వానికీ, యుద్ధానికీ, ఈ కవితకీ సంబంధం ఏమిటి? మంచి కవులుకూడా యుద్ధంలో పోరాడే సైకులలాటివాళ్ళే! ! వాళ్ళు ఎప్పుడూ లెక్కలోకి రారు. వాళ్ళూ అలమటించవలసిందే! యుద్ధంలో అనామకంగా మరణించిన సైనికుల్లా వారూ అనామకంగా మరణించవలసిందే! కానీ, వాళ్ళు రాసి వదిలేసిన కవితలే తక్కినవాళ్ళకి బలవర్ధకాలు.
.
Some Like Poetry
.
Write it. Write. In ordinary ink
on ordinary paper: they were given no food,
they all died of hunger. “All. How many?
It’s a big meadow. How much grass
for each one?” Write: I don’t know.
History counts its skeletons in round numbers.
A thousand and one remains a thousand,
as though the one had never existed:
an imaginary embryo, an empty cradle,
an ABC never read,
air that laughs, cries, grows,
emptiness running down steps toward the garden,
nobody’s place in the line.
We stand in the meadow where it became flesh,
and the meadow is silent as a false witness.
Sunny. Green. Nearby, a forest
with wood for chewing and water under the bark-
every day a full ration of the view
until you go blind. Overhead, a bird-
the shadow of its life-giving wings
brushed their lips. Their jaws opened.
Teeth clacked against teeth.
At night, the sickle moon shone in the sky
and reaped wheat for their bread.
Hands came floating from blackened icons,
empty cups in their fingers.
On a spit of barbed wire,
a man was turning.
They sang with their mouths full of earth.
“A lovely song of how war strikes straight
at the heart.” Write: how silent.
“Yes.”
.
Wislawa Szymborska
2 July 1923 – 1 February 2012
Polish Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/wislawa_szymborska/poems/11678
కారు నడిమి శలవులు… సీమస్ హీనీ, ఐరిష్ కవి
ఈ కవిత శీర్షిక చిత్రంగా పెట్టాడు కవి. అందుకని దానిని తెలుగులో అనువదించడానికి
కొంతశ్రమపడవలసి వచ్చింది. Mid-term Break ని అన్నదాన్ని ఎన్నికలవిషయంలో
చెప్పినట్టు, మధ్యంతర శలవులు అనడం నాకు నచ్చలేదు, కారణం రెండింటి మధ్య ఉన్న
మౌలికమైన తేడా.
కారు అన్నపదానికి అర్థం ఒక ఋతువు (నవకారు: వసంతం, వానకారు: వర్షాకాలం ఇలా) కొంత
నిర్ణీత వ్యవధి… అన్న అర్థాలున్నాయి. అందుకని Term అన్నపదానికి కారు అన్నది
సరిపోయినట్టు అనిపించింది.
.
కళాశాల ఆసుపత్రిలో కూచుని పగలల్లా
కారు నడిమి శలవులు సూచిస్తూ మోగే గంటల్ని లెక్కపెట్టాను.
మధ్యాహ్నం రెండుగంటలకి పక్కింటివాళ్ళు ఇంటికి తీసుకువచ్చారు.
వసారాలో, ఏడుస్తూ నాన్న ఎదురయ్యాడు…
ఏ చావునైనా ధైర్యంగా తీసుకోగల మనిషి ఆయన.
జిమ్ ఈవాన్స్ “ఇది తట్టుకోలేని దెబ్బ” అని ఓదారుస్తున్నాడు.
నన్నుచూడగానే, పసివాడు నవ్వుతూ, కేరుతూ
తోపుడుబండి ఊగించాడు, పెద్దవాళ్ళందరూ నాకోసం
నిలుచుని ఎదురుచూస్తూ, నా క్షేమానికి అభినందిస్తూనే
జరిగినప్రమాదానికి విచారం ప్రకటిస్తుంటే సిగ్గేసింది.
ఇంటికి నేనే పెద్దవాణ్ణనీ, దూరంగా కళాశాలలో ఉంటున్నాననీ,
తెలియనివాళ్ళకి గుసగుసలు చెబుతున్నాయి. అమ్మ నా చెయ్యి
తన చేతిలోకి తీసుకుని, కన్నీరెండిన బాధతో నిట్టూరుస్తోంది.
పదిగంటలవుతుంటే, ఒంటినిండా కట్లుకట్టిన శవాన్ని
ఏంబులెన్సులో నర్సులు తీసుకుని వచ్చారు.
మర్నాడు ఉదయం శవాన్నుంచిన మేడమీది గదిలోకి వెళ్ళాను.
ఉపశమనవాక్యాల్లా మంచూ, కొవ్వొత్తులూ బొట్లుగా పక్కని తడుపుతున్నాయి.
ఈ ఆరు వారాల్లో మొదటిసారిగా చూస్తున్నాను వాడిని. బాగా రక్తం కారి ఉంటుంది.
ఎడమ కణతదగ్గర నల్లమందంత గాయపుమచ్చ
మంచం మీద పడుక్కున్నట్టు నాలుగడుగుల పెట్టెలో పడుక్కున్నాడు
ఎక్కడా పెద్ద దెబ్బలు లేవు, ఖచ్చితంగా బంపరు తగిలేసి ఉంటుంది.
నాలుగు అడుగుల పెట్టె, ఏడాదికి ఒక అడుగు అని కొలిచినట్టు.
.
సీమస్ హీనీ
13 April 1939 – 30 August 2013
ఐరిష్ కవి
.
Seamus Heaney
Photo Courtesy: Wikipedia
.
Mid-Term Break
.
I sat all morning in the college sick bay
Counting bells knelling classes to a close.
At two o’clock our neighbors drove me home.
In the porch I met my father crying–
He had always taken funerals in his stride–
And Big Jim Evans saying it was a hard blow.
The baby cooed and laughed and rocked the pram
When I came in, and I was embarrassed
By old men standing up to shake my hand
And tell me they were “sorry for my trouble,”
Whispers informed strangers I was the eldest,
Away at school, as my mother held my hand
In hers and coughed out angry tearless sighs.
At ten o’clock the ambulance arrived
With the corpse, stanched and bandaged by the nurses.
Next morning I went up into the room. Snowdrops
And candles soothed the bedside; I saw him
For the first time in six weeks. Paler now,
Wearing a poppy bruise on his left temple,
He lay in the four foot box as in his cot.
No gaudy scars, the bumper knocked him clear.
A four foot box, a foot for every year.
.
Seamus Heaney
13 April 1939 – 30 August 2013
Irish Poet, Playwright and Translator.
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/seamus_heaney/poems/12698
ఊగిసలాడుతున్న రోజు… ఆక్టేవియో పాజ్, మెక్సికను కవి
తన పారదర్శకతకి తానే మురిసిపోతూ
ఉండనా, మాననా అని రోజు ఊగిసలాడుతోంది.
గుండ్రంగా భూమిని కప్పిన మధ్యాహ్నపుటెండవేళ
మనుషులులేని సముద్రతీరంలా, ప్రశాంతంగా ప్రజలు జోగుతున్నారు.
అన్నీ కనిపిస్తున్నాయి కానీ ఏదీపట్టుదొరకదు,
అన్నీ సమీపంలోనే ఉన్నాయి ఏదీ చేతికందదు.
కాగితం, పుస్తకం, పెన్సిలు, అద్దం పేరుకే…
అవి ఏ పనీ లేక విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నాయి.
‘లబ్ డబ్’ మంటూ నెత్తుటి భాషలో ఎప్పటిలాగే
నా కణతల దగ్గర కాలం కొట్టుకుంటోంది.
నిర్లిప్తంగా ఉన్న గోడమీద రకరకాల నీడలు వేసి
వెలుతురు దాన్నొక దయ్యాల రంగస్థలంగా మారుస్తోంది.
గుడ్లప్పగించి చూస్తున్న కనుపాపమధ్యలో
నా ప్రతిబింబం నాకే కనిపిస్తోంది.
కాలం విస్తరిస్తోంది. చలనరహితమై
నేను ఉండీ, లేను; నా అస్తిత్వమొక విరామం.
.
ఆక్టేవియో పాజ్
(March 31, 1914 – April 19, 1998)
మెక్సికను కవి
.
.
Between going and staying the day wavers
.
Between going and staying the day wavers,
in love with its own transparency.
The circular afternoon is now a bay
where the world in stillness rocks.
All is visible and all elusive,
all is near and can’t be touched.
Paper, book, pencil, glass,
rest in the shade of their names.
Time throbbing in my temples repeats
the same unchanging syllable of blood.
The light turns the indifferent wall
into a ghostly theater of reflections.
I find myself in the middle of an eye,
watching myself in its blank stare.
The moment scatters. Motionless,
I stay and go: I am a pause.
.
Octavio Paz
(March 31, 1914 – April 19, 1998)
Mexican Poet and Diplomat
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/octavio_paz/poems/16139
