ఓ ఉదయం గాలి నిద్రనుంచి లేచి తనలో ఇలా అనుకుంది,

‘ఇవాళ మనం వేడుక చేసుకోవాలి! ఒకసారి ఇలా గెంతాలి

మరో సారి పిచ్చిగా గుర్రపుదాట్లు వేసుకుంటూ వెంటతరమాలి!

వెళ్ళిన ప్రతిచోటా ఇవాళ కలకలం సృష్టించాలి! ‘ అనుకుంటూ.

అనుకోడమే తడవు, ఊరు ఊరంతా కోలాహలంగా ఊడుస్తూ పోయింది

దారిగురుతుల్ని చెరిపి, షట్టర్లని చెల్లాచెదరు చేసింది,

నిర్దాక్షిణ్యంగా గాలిదుమారం లేపి మనుషుల్ని తోసుకుంటూ పోయి

మిఠాయిల షాపు, వృద్ధస్త్రీల టోపీ అన్న తేడాలేకుండా ఎగరేసుకుపోయింది

ఇంతకు ముందెన్నడూ అంత బిగ్గర అరుపులు వినిపించలేదు,

ఆపిలు పళ్ళూ, బత్తాయిపళ్ళూ అలా అలా దొర్లిపోతుంటే

ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి ఎగరేసుకుపోదామని దొంగచూపులు చూసే

పిల్లకాయలు ఎవరికి దొరికింది వారు పట్టుకు పారిపోయారు.

తర్వాత పొలాల్లోకి కుని రాగం తీసుకుంటూ బడాయిగా పోయింది

అక్కడి పశువులన్నీ ఏమవుతోందో తెలీక గాభరాపడ్డాయి

ముత్తవ్వల్లా గంభీరంగా ఉండే గోవుల తోకల్ని లాగి

అక్కడి గుర్రపుపిల్లల్ని జూలు వాటి నుదుళ్ళకు తగిలేలా విసిరికొట్టింది

దానితో అటువంటి అలవాటైన ఎగతాళికి కోపగించుకుని

వెనుదిరిగి మూతిముడుచుకుని మౌనంగా నిలుచున్నాయి.

విశాలమైన నది ఒడ్లవెంటనున్న రెల్లుగడ్డిలో ఈలవేసుకుంటూ

అటూఇటూ గెంతుకుంటూ, అల్లరి కొంతసేపు కొనసాగించింది

నురుగుమీద వాలుతున్న పిట్టలమీద ఊఫ్ అని ఊదుతూనో

రాజమార్గం మీది బాటసారి సమాధిని రాసుకుంటూనో పోయింది.

పాపం, ఆ బిచ్చగాడి సంచీనీ బొచ్చెనీ లాక్కోడం ఏమీ బాగులేదు

అతని చిరిగిపోయిన దుస్తుల్ని రెపరెపలాడించడమూ బాగులేదు.

అది ఎంతకి తెగించిందంటే ఎవరితో వేళాకోళానికైనా జంకలేదు

అటు డాక్టరు గారి విగ్గు ఊడబీకింది, ఆ పెద్దమనిషి దుస్తుల్నీ వదల్లేదు.

అడవి దారులంట ఉల్లాసంగా కేరింతలు కొడుతూ అరుస్తోంది:

ఓ బలిష్టమైన ఓక్ చెట్లలారా! మీ తలలు వంచుతాను చూడండి! ‘ అని.

పెద్ద ప్రయాసలేకుండానే అవి తలవంచేలా చేసింది.

లేదా వాటి బలమైన కొమ్మల్ని పూర్తిగా తెంపుకుపోయింది.

తర్వాత అది క్రూరమృగంలా పాకల్లోకీ, పొలాల్లోకి చొరబడింది

అక్కడి ప్రజల్ని హఠాత్పరిణామానికి భయభ్రాంతుల్ని చేస్తూ,

దాంతో వాళ్ళు మండు వేసవిలోని తేనెటీగలదండులా పరిగెత్తారు.

అందులో చేతిరుమాళ్ళు తలకట్టుకి చుట్టుకున్న యువతులున్నారు

వాళ్ళ కోళ్ళకి ఈ ఆపద తప్పిందోలేదో నని ఆతృతగా చూస్తూ

అక్కడి సీమ కోళ్ళని పట్టుకున్నారు, బాతులు గట్టిగా అరిచేయి,

ఆడకోళ్ళన్నీ భయంతో ఒక్కసారి తమనెలవులకి పరిగెత్తాయి.

అక్కడ నిచ్చెనల చప్పుళ్ళూ, దుంగల చప్పుళ్ళూ అందుకున్నాయి

ఏ క్షణంలోనైనా ఇంటి కప్పు ఎగిరిపోతుందేమోనన్న భయంతో.

కానీ గాలి ముందుకి పోయింది, ఒక చిన్న సందులో

రొప్పుతూ వృధాగా పరిగెత్తుతున్న బడిపిల్లాడిని కలిసింది.

అది అతన్ని పడదోసి, దొర్లించిమరీ పారిపోయింది,

నిలబడేవేళకి అతని టోపీ చెరువులో, జోళ్ళు బురదలో ఉన్నాయి.

అక్కడొక జుత్తు నెరిసిన ముసలి బిచ్చగాడున్నాడు

ఆరుబయటనున్న ఒక ముళ్ళపొదని ఊడబెరికి

సూదిముక్కుతో పొడిచినట్లు చిన్నగాట్లు పెట్టిపోయింది.

అతనికి ముందూ, వెనకా, అన్నిపక్కలా తిరిగింది

ఆ బక్కప్రాణి ఒంట్లోంచి జీవుడు లేచిపోయినట్టనిపించింది.

అతను తిట్టుకుంటూ కూలబడేలా చేసింది:

“ఎన్నడూ ఎరగమమ్మా ఇంతగాలి! దీని జిమ్మడ!

కానీ ఇవాళా రేపూ వీస్తున్న ప్రతి గాలీ

ఈ ముసలాడు ఎంత బలహీనమయ్యాడో తెలియజెపుతోంది! ”

కానీ శలవురోజు హుషారులో ఉన్న గాలి ముందుకి సాగింది.

ఇప్పుడది దూరంగా ఉవ్వెత్తున ఎగస్తున్న సముద్రం మీదకు చేరింది.

అక్కడ దర్జాగా ప్రయాణిస్తున్న ఓడ దాని ప్రభావం చవిచూసింది.

దాని ప్రక్కనున్న చిన్న చిన్న పడవలు ముందుకీ వెనక్కీ ఊగేయి.

అదిగో! అటు చూడండి. చీకటి పడబోతోంది. వెలుగులీనుతున్న

పడమటి దిక్కున, సముద్రపక్షులు వాలే గుట్టమీద

తనెంత భయంకరమైన అల్లరి చేసిందో తలుచుకుంటూ

ముసిముసినవ్వులు నవ్వుకుంటూ విశ్రాంతి తీసుకుంది.

.

విలియమ్ హోవిట్,

18 డిశంబరు 1792 – 3 మార్చి, 1879

ఇంగ్లీషు కవి

The Wind in a Frolic

.

The wind one morning sprung up from sleep,
Saying, ‘Now for a frolic! now for a leap!
Now for a mad-cap, galloping chase!
I’ll make a commotion in every place!’
So it swept with a bustle right through a great town,
Creaking the signs, and scattering down
Shutters; and whisking, with merciless squalls,
Old women’s bonnets and gingerbread stalls.
There never was heard a much lustier shout,
As the apples and oranges trundled about;
And the urchins, that stand with their thievish eyes
For ever on watch, ran off each with a prize.
Then away to the field it went blustering and humming,
And the cattle all wondered whatever was coming;
It plucked by their tails the grave, matronly cows,
And tossed the colts’ manes all about their brows,
Till, offended at such a familiar salute,
They all turned their backs, and stood sullenly mute.
So on it went, capering and playing its pranks:
Whistling with reeds on the broad river’s banks;
Puffing the birds as they sat on the spray,
Or the traveller grave on the king’s highway.
It was not too nice to hustle the bags
Of the beggar, and flutter his dirty rags:
‘Twas so bold, that it feared not to play its joke
With the doctor’s wig, or the gentleman’s cloak.
Through the forest it roared, and cried gaily, ‘Now,
You sturdy old oaks, I’ll make you bow!’
And it made them bow without more ado,
Or it cracked their great branches through and through.

Then it rushed like a monster on cottage and farm,
Striking their dwellers with sudden alarm;
And they ran out like bees in a midsummer swarm.
There were dames with their ‘kerchiefs tied over their caps,
To see if their poultry were free from mishaps;
The turkeys they gobbled, the geese screamed aloud,
And the hens crept to roost in a terrified crowd;
There was rearing of ladders, and logs laying on
Where the thatch from the roof threatened soon to be gone.

But the wind had passed on, and had met in a lane,
With a schoolboy, who panted and struggled in vain;
For it tossed him, and twirled him, then passed, and he stood,
With his hat in a pool, and his shoe in the mud.

There was a poor man, hoary and old,
Cutting the heath on the open wold—
The strokes of his bill were faint and few,
Ere this frolicsome wind upon him blew;
But behind him, before him, about him it came,
And the breath seemed gone from his feeble frame;
So he sat him down with a muttering tone,
Saying, ‘Plague on the wind! was the like ever known?
But nowadays every wind that blows
Tells one how weak an old man grows!’

But away went the wind in its holiday glee;
And now it was far on the billowy sea,
And the lordly ships felt its staggering blow,
And the little boats darted to and fro.
But lo! it was night, and it sank to rest,
On the sea-bird’s rock, in the gleaming west,
Laughing to think, in its fearful fun,
How little of mischief it had done.

.

William Howitt

(18 December 1792 – 3 March 1879)

English Writer

Poem Courtesy: 

https://www.poetrynook.com/poem/wind-frolic