ఓ పిచ్చి, తెలివితక్కువ మనసా! నీ జీవితాశయాలనన్నిటినీ దూరంగా, మసక మసక మొయిలు సింహాసనము మీద పెట్టుకుని, ప్రేక్షకుల చప్పట్లకోసం, తెలిపొద్దు పొగమంచుతో దారాలు పేనుకుంటూ పైకి లాగుతున్నావు కానీ, జాగ్రత్త! ఆ దారి పొడవునా ఎదురయ్యేది ప్రేతవస్త్రాలే; ఎంత ధైర్యవంతుడైనా, వాటిని దాటాలనుకుంటే మాత్రం దారి మధ్యలో మృత్యువునో, హిమపాతాన్నో ఎదుర్కోవడం తధ్యం. ఓ పిచ్చి మనసా! ఏళ్ళు గతించిపోతున్నా నీ పారవశ్యపు దృక్కులు ఇంకా ఆ ఒక్క తారకమీదే. దాని వెచ్చని కాంతి పుంజాలు ఇక్కడిలానే ఉన్నాయి, దేవదూతలు నడచివచ్చే ఆ దారి ఇంకా మిణుకుమంటూనే ఉంది, నువ్వు ఊహిస్తున్న ఆ కిరీటం అందనంత దూరాల్లోనే ఉంది… జాగ్రత్త సుమా! నువ్వొక నిప్పుకణానివి. కనుక ఈ అనంతవిశ్వంలో నీ స్వీయ ప్రతిబింబాన్నే చూసుకుంటున్నావేమో ఆలోచించు. . అడా ఐజాక్స్ మెన్కెన్, (June 15, 1835 – August 10, 1868) అమెరికను కవయిత్రి Aspiration . Poor, impious Soul! That fixes its high hopes In the dim distance, on the throne of clouds, And from the morning’s mist would make the ropes To draw it up amid acclaim of crowds— Beware! That soaring path is lined with shrouds; And he who braves it, though of sturdy breath, May meet, half way, the avalanche and death! O poor young Soul! – whose year-devouring glance Fixes in ecstasy upon a star, Whose feverish brilliance looks a part of earth, Yet quivers where the feet of angels are, And seems the future crown in realms afar— Beware! A spark thou art, and dost but see Thine own reflection in Eternity! . Adah Isaacs Menken (June 15, 1835 – August 10, 1868) American Writer, actress, and Painter Read the interesting bio of the poet here :Poem Courtesy:
దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
ఆ పల్లె వీధికి చివరన కొద్దిదూరంలో ఎప్పటిదో తాతలనాటి భవంతి ఉండేది దాని పాడుబడ్ద ముందు పెరడులో పొడుగాటి పోప్లార్ చెట్లు నీడలు పరుస్తుండేవి చావడి మధ్యలో, తనున్నచోటునుండి పాత గోడగడియారం అందరికీ హెచ్చరిస్తుండేది: “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అని. మెట్లకి సగం ఎత్తులో ఉండేదది గట్టి ఓకుచెట్టు కవచంలోంచి చేతులు చాచి పిలుస్తున్నట్టుండేది తన ఆచ్ఛాదనలోంచి బిక్షువు ఛాతీపై శిలువ విక్షేపించి నిట్టూర్చినట్టు! రుద్ధకంఠంతో దారిపోయేవారందరితో చెప్పేది: “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అని. పగటిపూట దాని గొంతు మంద్రంగా, తేలికగా ఉండేది కాని అంతా ప్రశాంతంగా ఉండే అర్థరాత్రివేళ, నడుస్తున్న అడుగులు వినిపించినంత స్పష్టంగా ఆ ఖాళీ వసారాలోంచి, ఇంటి చూరులోంచి నేల నలుమూలలనుండి మారుమోగుతుండేది అక్కడి ప్రతి గది తలుపుకి చెబుతున్నట్టు- “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అని. రోజులు విచారంతో, వేడుకలతో నిండినా పురుళ్ళూ, మరణాలతో గడిచినా క్షణంలో మారే సుఖదుఃఖాల పరిణామాలకి కాలం మారినా, అది మారకుండా నిలబడేది అ దేదో దేముడైనట్టూ, అన్ని చూసినట్టు చిత్రమైన ఆ మాటల్నే మళ్ళీ మళ్ళీ “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అంటూ ఒకప్పుడు ఆ భవంతిలో వచ్చినవారెవరైనా అరమరికలులేని ఆతిథ్యం అందుతూ ఉండేది వంటింట్లో ఎప్పుడూ నిప్పునార్పడం ఉండేదికాదు అతిథులు యజమాని సహపంక్తిని భుజించేవారు కానీ, అంత ఆనందంలోనూ అపస్వరంలా గడియారం మాత్రం తన హెచ్చరిక విడిచేది కాదు: “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అంటూ ఎందరో పిల్లలక్కడ ఆనందంతో ఆడేవారు యువతీయువకులు మధురమైన కలల్లో తూగేవారు ఏమి అద్భుతమైన రోజులవి! ఎంత వైభవం భోగభాగ్యాలతో ప్రేమతో గడచిన కాలమది! లోభి తన బంగారు నాణేలు ఒక్కొక్కటీ లెక్కెట్టినట్టు ఆ రోజులన్నీ ఆ పాతగడియారం నెమరువేసుకుంటోంది “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అంటూ ఆ గదినుండే, స్వచ్ఛమైన తెల్లని ముసుగులో పెళ్ళినాటి రాత్రి పెళ్ళికూతురు బయలు వెడలింది; అక్కడే, ఆ మేడక్రింది గదిలోనే, చల్లగా మంచుపొరలమధ్య మృతుడు దీర్ఘనిద్రతీస్తున్నది ప్రార్థనానంతరం అంతటా నిండిన నిశ్శబ్దంలో మెట్లదగ్గరి గోడగడియారం అంటున్నట్టనిపించింది: “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అని. అందరూ చెల్లాచెదరై నలుదిక్కులా ఎగిరిపోయారు కొందరికి పెళ్ళిళ్ళైపోయాయి, కొందరు గతించారు, “మళ్ళీ వాళ్ళందరూ ఎప్పుడు తిరిగి కలుస్తారు?” అని దిగమింగుకుంటున్న బాధతో నే ప్రశ్నిస్తే ఎప్పుడో, గడచిపోయిన రోజుల్లో చెప్పినట్తుగానే ఆ పాత గోడగడియారం సమాధానం చెబుతోంది: “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అని. ఇక్కడ ఆశాశ్వతం, అక్కడే శాశ్వతం, అక్కడ వియోగాలూ, బాధలూ, సంరక్షణలూ, మృత్యువూ, అసలు కాలమన్న ఊసే ఉండదక్కడ. అక్కడే శాశ్వతం, ఇక్కడ క్షణికం! కాలాతీతమైన ఆ గడియారం నిరంతరం చెబుతూనే ఉంది: “శాశ్వతత్వం… క్షణికం! క్షణికమే… శాశ్వతం!” అని. . H W లాంగ్ ఫెలో (27th Feb 1807 – 24th March 1882) అమెరికను కవి. H W Longfellow . The Old Clock on the Stairs . Somewhat back from the village street Stands the old-fashioned country-seat. Across its antique portico Tall poplar-trees their shadows throw; And from its station in the hall An ancient timepiece says to all, — “Forever — never! Never — forever!” Half-way up the stairs it stands, And points and beckons with its hands From its case of massive oak, Like a monk, who, under his cloak, Crosses himself, and sighs, alas! With sorrowful voice to all who pass, — “Forever — never! Never — forever!” By day its voice is low and light; But in the silent dead of night, Distinct as a passing footstep’s fall, It echoes along the vacant hall, Along the ceiling, along the floor, And seems to say, at each chamber-door, — “Forever — never! Never — forever!” Through days of sorrow and of mirth, Through days of death and days of birth, Through every swift vicissitude Of changeful time, unchanged it has stood, And as if, like God, it all things saw, It calmly repeats those words of awe, — “Forever — never! Never — forever!” In that mansion used to be Free-hearted Hospitality; His great fires up the chimney roared; The stranger feasted at his board; But, like the skeleton at the feast, That warning timepiece never ceased, — “Forever — never! Never — forever!” There groups of merry children played, There youths and maidens dreaming strayed; O precious hours! O golden prime, And affluence of love and time! Even as a miser counts his gold, Those hours the ancient timepiece told, — “Forever — never! Never — forever!” From that chamber, clothed in white, The bride came forth on her wedding night; There, in that silent room below, The dead lay in his shroud of snow; And in the hush that followed the prayer, Was heard the old clock on the stair, — “Forever — never! Never — forever!” All are scattered now and fled, Some are married, some are dead; And when I ask, with throbs of pain, “Ah! when shall they all meet again?” As in the days long since gone by, The ancient timepiece makes reply, — “Forever — never! Never — forever!” Never here, forever there, Where all parting, pain, and care, And death, and time shall disappear, — Forever there, but never here! The horologe of Eternity Sayeth this incessantly, — “Forever — never! Never — forever!” . H W Longfellow (27th Feb 1807 – 24th March 1882) American Poet Poem Courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
మీరు నేర్చిన, నమ్మిన సిద్ధాంతాలను వినడానికీ, నమ్మడానికీ ఇష్టపడని వ్యక్తి ఎవరైనా ఎదురైతే అతన్ని విడిచిపెట్టవద్దు, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి! మీరు కట్టిన దైవమందిరాల్లో పూజచెయ్యడానికి నిరాకరించినా, మీ మీ పుణ్యదినాల్లో జరిపే విందులకి హాజరుకాకపోయినా, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. పాపుల్నీ, పేదల్నీ, బాధితులనీ, చూసినపుడు అతని మనసు కరుణతో పొంగిపొరలవచ్చు గాక, అతన్ని విడిచిపెట్టవద్దు, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి! చిరకాలంనుండీ జరుగుతున్న మంచికీ చెడ్డకీ మధ్య యుద్ధంలో అతను ఎప్పుడూ మంచి పక్షాన్నే నిలబడితే నిలబడుగాక, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. అతను కనిపించిన ప్రతి వ్యక్తిలోనూ భగవంతుడిని చూస్తున్నానంటే ఎవడికి కావాలి ఎంతమాత్రం వదలొద్దు, “అవిశ్వాసి ” అని ముద్రవెయ్యండి. అతను ప్రతివ్యక్తినీ అతనుచేసే భయంకరమైన తప్పుడు పనులనుండి, పాపాలనుండి మరలించడానికి ప్రయత్నించినా సరే, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. అతనికి మీ కన్నా భిన్నంగా ఆలోచించే హక్కు ఎక్కడిది? ఏది నిజమో ఏది అబద్ధమో నిర్ణయించే హక్కు ఎక్కడిది? అతన్ని విడిచిపెట్టవద్దు, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. మిమ్మల్ని ఎందుకు సువార్తబోధించడానికి నియమించేరు? మీరు బోధించే నిబంధనలని ప్రశ్నిస్తే ఎలా? “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. వెలుతురుచూపించే మార్గపు తాళాలు మీదగ్గరే ఉన్నాయనీ, మీరు మాత్రమే ఒప్పు అని అతను ఒప్పుకునేట్టు చెయ్యండి, అతన్ని విడిచిపెట్టవద్దు, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. అతను మీరు వేసే సంకెళ్ళు వేయించుకుందికి అంగీకరించేదాకా, అతని వివేకాన్నీ, ఆత్మనీ విడిచిపెట్టేదాకా, “అవిశ్వాసి” అని ముద్రవెయ్యండి. . ఆల్ఫ్రెడ్ గిబ్స్ కాంప్ బెల్. (11th May 1826- 9th Jan 1884) అమెరికను కవి .
I am sorry I could not provide the photo of the Poet.
.
Cry “Infidel” . If you find a man who does not receive The doctrines you have been taught to believe, Spare him not! Cry “Infidel!” If he worships not at the shrines you raise, Joins not in your feasts on your holy days, Cry “Infidel!” What though his heart with love overflow To the victims sin and want and woe, Spare him not! Cry “Infidel!” What though, in the long-waged fearful fight, He is ever found on the side of the Right, Cry “Infidel!” What though in each fellow-man he see An image of Him of Calvary, Spare him not! Cry “Infidel!” What though he endeavour each soul to win From the fearful paths of folly and sin, Cry “Infidel!” What right has he to think other than you? To judge for himself what is false or true? Spare him not! Cry “Infidel!” Wherefore have you been commissioned to preach, If any may question the dogmas you teach? Cry “Infidel!” Make him acknowledge you only are right, That you hold the keys of the portals of light; Spare him not! Cry “Infidel!” Until he consent your fetters to wear, And conscience and reason both forswear, Cry “Infidel!” . Alfred Gibbs Campbell (11th May 1826- 9th Jan 1884)* African -American Poet Poem Courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
నన్ను చావనీయండి, మృత్యువుకి భయపడానికి బదులు, నా కథ ముగిసినందుకు ఆనంద పడనీయండి, నా చివరి ఊపిరి నన్ను విడిచిపోగానే ప్రాభాత వసంత వేళ కూసే కోకిలలా పాడుతూ నిష్క్రమించనీయండి. మృత్యువంటే ఏ భయం లేకుండా పోనివ్వండి, నన్నిక ఏ యమశిక్షలూ భయపెట్టలేవు, నా తలక్రింద విశ్వాసపు దిండుతో, శిధిలమయే శరీరం పట్ల తిరస్కారంతో నన్ను హాయిగా ఆలపిస్తూ వెళ్ళిపోనీయండి. నా శౌర్య పతకాలను ప్రదర్శిస్తూ నన్నొక వీరపుత్రుడిలా మరణించనీయండి; సమాధి అన్న ఆలోచనకే భయపడడమా? ఎన్నటికీ లేదు, మట్టిలోకైనా చిరునవ్వుతో పాడుతూ నిష్క్రమించనీయండి. నేను ఎన్ని కష్టాలు అనుభవించినా ఆనందంగా పోనీయండి, ఈ ప్రపంచంపట్ల నాకు ఏ ఆరోపణలూ లేవు, ఈ చర్మపంజరం పట్ల అసహ్యంతో ఆత్మ దాని చెరనుండి తప్పించుకుని పాడుతూ నిష్క్రమిస్తుంది. మృత్యువు తన ముసుగుతో ఆఖరిప్రాణాన్నికూడా కప్పేటపుడు బద్ధశత్రువునికూడా క్షమిస్తున్నా, నన్ను చావనీయండి, నాకు మిగిలింది ఇక ఒక్క క్షణమే గనుక, నా ఆఖరి ఋణంకూడా తీర్చుకున్న పిదప, హాయిగా పాడుకుంటూ నిష్క్రమించనీయండి. . జార్జ్ మోజెస్ హార్టన్, (1798–1884) అమెరికను కవి Imploring to Be Resigned to Death . Let me die and not tremble at death, But smile at the close of my day, And then at the flight of my breath, Like a bird of the morning in May, Go chanting away. Let me die without fear of dead, No horrors my soul shall dismay, And with faith’s pillow under my head, With defiance to mortal decay, Go chanting away. Let me die like the son of the brave, And martial distinction display; Nor shrink from a thought of the grave, No, but with smile from the clay, Go chanting away. Let me die glad, regardless of pain, No pang to this world betray, And the spirit cut loose from its chains, So loath in the flesh to delay, Go chanting away. Let me die, and my worst foe forgive, When death veils the last vital ray; Since I have but a moment to live, Let me, when the last debt I pay, Go chanting away. . (1865) George Moses Horton (1798–1884) African-American Slave Poet Read an excellent intro about the poet here
Poem Courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
కవిత్వమనే సరికొత్తలోకంలోకి ఆహ్వానిస్తూ ఎమిలీ డికిన్సన్
తన సోదరుడు ఆస్టిన్ కి రాసిన ఉత్తరంతో జతచేసిన కవిత.
***
ఆస్టిన్! ఎపుడుచూసినా అందంగా, నిర్మలంగా ఉండే కొత్త ఆకాశం ఇక్కడొకటి ఉంది. అక్కడ ఎప్పుడైనా చీకటి ఉంటుందేమో గాని ఇక్కడ ఎల్లవేళలా చక్కని ఎండ వెలుగే. అక్కడి రంగువెలిసిన అడవుల ఊసు ఎత్తకు, నిశ్శబ్దం రాజ్యమేలే పొలాలని మరిచిపో, ఇక్కడ ఒక చిట్టడివి ఉంది దాని ఆకులు నిత్యం పచ్చగా ఉంటాయి; వెచ్చనివెలుగులు విరజిమ్మే ఈ అడివిలో మచ్చుకైనా ఎన్నడూ మంచు కురియదు; అక్షయమైన ఇక్కడి పూలగుత్తులలో విహరించే తుమ్మెదల ఝంకారం నాకు వినిపిస్తూంటుంది. తమ్ముడూ! నిన్ను బ్రతిమాలుకుంటున్నాను నా తోటలోకి ఒక్కసారి రావూ!. . ఎమిలీ డికిన్సన్ December 10, 1830 – May 15, 1886 అమెరికను కవయిత్రి. . . There is another sky . There is another sky, Ever serene and fair, And there is another sunshine, Though it be darkness there; Never mind faded forests, Austin, Never mind silent fields – Here is a little forest, Whose leaf is ever green; Here is a brighter garden, Where not a frost has been; In its unfading flowers I hear the bright bee hum: Prithee, my brother, Into my garden come! . Emily Dickinson December 10, 1830 – May 15, 1886 American Poet Poem Courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
ఈ కవిత చదువుతుంటే, పాపయ్య శాస్త్రి గారి పద్యం “ఏది మరొక్కమారు హృదయేశ్వర! గుండెలు పుల్కరింపగా ఊదగదోయి, ఊదగదవోయి….” గుర్తుకు వస్తుంది. ‘పునరుక్తి’ దోషంకాదంటూ చక్కని ఉపమానంతో సమర్థిస్తుంది కవయిత్రి ఎలిజబెత్ బారెట్ బ్రౌనింగ్ ఈ కవితలో. హృదయగతమైన సుకుమార భావనలు దేశకాలావధులకి అతీతమైనవని అనడానికి మరొక్క ఋజువు. . ఏదీ, మరొకసారి చెప్పు, మళ్ళీ ఇంకొకసారి చెప్పు నన్ను ప్రేమిస్తున్నానని! పదేపదిసార్లు పలికిన ఈ మాటలు నువ్వన్నట్టు అవి నాకు కోకిలపాటలా వినిపించినా, ఒక్కటి గుర్తుంచుకో! ఈ కొండమీదకైనా, ఆ మైదానంలోకైనా లోయలోకైనా, అడవిలోకైనా ఆ కోకిలపాటే లేకుంటే, ఆకుపచ్చని రంగును పరుచుకుంటూ నవ వసంతం అడుగుపెట్టదు! ప్రియతమా! కారుచీకటిలో సందేహాకులమైన ఆత్మఘోష వినిపించినపుడు కలిగిన మనోవేదనకి “నన్ను మరోసారి ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పు” అని ఏడుస్తాను! ప్రతిఒక్కటీ ఆకాశంలో పొరలుతున్నా, చుక్కలంటే భయమేరికి? ప్రతిఒక్కటీ ఋతువుల్ని అభిషేకిస్తున్నప్పుడు పూలంటే భయమేటికి? ఏదీ నన్ను ప్రేమిస్తున్నానని, నను ప్రేమిస్తున్నానని, ప్రేమిస్తున్నానని గంటమ్రోగించినట్టు పదే పదే చెప్పు! కానీ, ప్రియా మరొక్కమాట, నను ప్రేమించడమంటే మనసారా మౌనంలోకూడా ప్రేమించడం! . ఎలిజబెత్ బారెట్ బ్రౌనింగ్ (6 March 1806 – 29 June 1861) ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
Sonnet 21 – Say over again, and yet once over again . Say over again, and yet once over again, That thou dost love me. Though the word repeated Should seem ‘a cuckoo-song,’ as thou dost treat it, Remember, never to the hill or plain, Valley and wood, without her cuckoo-strain Comes the fresh Spring in all her green completed. Beloved, I, amid the darkness greeted By a doubtful spirit-voice, in that doubt’s pain Cry, ‘Speak once more—thou lovest! ‘Who can fear Too many stars, though each in heaven shall roll, Too many flowers, though each shall crown the year? Say thou dost love me, love me, love me—toll The silver iterance!—only minding, Dear, To love me also in silence with thy soul. . Elizabeth Barrett Browning English Poet Poem courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
చివరగా… ఆఖరునవచ్చిన అతిథి వీధివరకు గుమ్మం వరకు సాగనంపేం; శలవు… తక్కిన మాటల్ని రాత్రి రొజ్జగాలి మింగేసింది. ఇంతదాకా వినిపించిన తియ్యని మాటలు చెవులకు సంగీతంలా వినిపించేయి… ఇక ఈ ఇల్లూ, తోటా, వీధీ పదిరెట్లు బావురుమంటూ ఉన్నాయి. ఇది కేవలం చీకటిపడుతూనే ఏర్పాటుచేసిన ఒక విందు. ఆమె కేవలం ఒక అతిథి, ఇప్పుడు, ఆమెకూడా వెళ్ళిపోయింది . హెన్రిక్ ఇబ్సెన్ నార్వేజియన్ కవి, నాటకకర్త, దర్శకుడు. . Henrik Ibsen
Photo Courtesy: Wikipedia
. GONE . THE last, late guest To the gate we followed; Goodbye — and the rest The night-wind swallowed. House, garden, street, Lay tenfold gloomy, Where accents sweet Had made music to me. It was but a feast With the dark coming on; She was but a guest — And now, she is gone. . Henrik Ibsen 20 March 1828 – 23 May 1906 Norwegian Poet, Playwright and Theatre Director దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
ఊఁ , తలెత్తుకు నిటారుగా నిలబడు! నువ్వు నీ దేవునికి ప్రతిరూపానివి! అంతకంటే ఏంకావాలి? దైనందిన జీవన సంఘర్షణలో మొక్కవోకుండా నిలబడే గుండెధైర్యమూ, ఎవరికీ తీసిపోని నిర్మల, దయార్ద్రహృదయమూ నీకున్నాయి! ఏం చెప్పను? ఈ మానవసమూహంలో తిరుగాడే అందరిలాగే నువ్వూ నిజాయితీ పరుడివే; ఏ మహత్తర ప్రణాళికతో సృష్టికి పొద్దుపొడిచిందో ఆ లక్ష్యసాధనలో ఈ ప్రాణికోటిలో ప్రతిఒక్కరిలా నువ్వూ అందులో భాగస్వామివే. నీకు శత్రువు ఎవరు? ఉన్నత పదవిలో ఉన్నవాడా? ధనవంతులలో అగ్రగణ్యుడా? లేక నీ వంక కన్నెత్తైనా చూడకుండా గర్వంగా అడుగులేసుకుంటూ నిర్లక్ష్యంగా పోయే గొప్పమనిషా? అయినా, నీకు నువ్వు నిజాయితీగా ఉన్నంతసేపూ ఆ గర్విష్ఠి నిర్లక్ష్యం నిన్నేం చేస్తుంది? నువ్వు దాన్నొక పక్షి ఈకలానో, పెనుగాలికి చెట్టునుండి రాలిపడే పండుటాకులానో ప్రక్కకి తీసిపారెయ్యవచ్చు. వద్దు: అణచుకోలేని ఆవేశాలూ, నీచమైన కోరికలూ అమూల్యమైన ఆత్మగౌరవాన్ని కోల్పోవడమూ వద్దు, వారి స్థాయిని అందుకోవాలని నిరంతరం గుండెని రగిల్చే కోరికలని నియంత్రించకపొతే ప్రమాదం. ఇవి నీ శత్రువులన్నిటిలోకీ అధమాధమం: అవి నీ వ్యక్తిత్వాన్ని ఎదగనీకుండా బంధిస్తాయి; నీ శ్రమా, నీ జీవితం శాపగ్రస్తమౌతాయి. ఓ శ్రామికుడా! తలెత్తుకు నిలబడు. ఆ శృంఖలాలనుండి బయటపడు, ఆ బాధల్ని అధిగమించు. నీకు నువ్వే పెద్ద శత్రువువి: ఎవరు గొప్పవాళ్ళు?! నీకంటే ఏ రకంగా మెరుగు? వారిలాగే నీకూ స్వతంత్య్రంగా ఆలోచించగల స్వేచ్ఛ లేదూ? భగవంతుడు తన ఆశీస్సులు అందించడంలో నీకు ఏమైనా తక్కువ చేశాడా? నిజమే! నీకు డబ్బు లేదు— అది కేవలం మిత్తిక; అధికారమంటావా— గాలిలా దానికి నిలకడలేదు; కానీ, నీ దగ్గర ఆ రెండింటినీ మించి వాటిని మనఃస్ఫూర్తిగా తృణీకరించగల ఉదాత్తమైన మనసు ఉంది. అటువంటి మనసూ, ఆవేశాలు అదుపుచేసుకుని భగవంతు ని మీద నిజమైన నమ్మకం, విశ్వాసం కొనసాగిస్తే, నువ్వు ఏ ఒక్కరితోనైనా సమ ఉజ్జీవే. కాబట్టి, నీ చిన్ని జీవితం సాఫీగా కొనసాగేలా ధైర్యంగా తలెత్తుకో! . విలియం డేవిస్ గాలహేర్ August 21, 1808 – June 27, 1894 అమెరికను కవి ..
The Laborer STAND up—erect! Thou hast the form And likeness of thy God!—Who more? A soul as dauntless ’mid the storm Of daily life, a heart as warm And pure, as breast e’er wore. What then?—Thou art as true a man As moves the human mass among; As much a part of the great plan That with creation’s dawn began, As any of the throng. Who is thine enemy? The high In station, or in wealth the chief? The great, who coldly pass thee by, With proud step and averted eye? Nay! nurse not such belief. If true unto thyself thou wast, What were the proud one’s scorn to thee? A feather which thou mightest cast Aside, as idly as the blast The light leaf from the tree. No: uncurbed passions, low desires, Absence of noble self-respect, Death, in the breast’s consuming fires, To that high nature which aspires Forever, till thus checked;— These are thine enemies—thy worst: They chain thee to thy lowly lot; Thy labor and thy life accursed. O, stand erect, and from them burst, And longer suffer not. Thou art thyself thine enemy: The great!—what better they than thou? As theirs is not thy will as free? Has God with equal favors thee Neglected to endow? True, wealth thou hast not—’t is but dust; Nor place—uncertain as the wind; But that thou hast, which, with thy crust And water, may despise the lust Of both—a noble mind. With this, and passions under ban, True faith, and holy trust in God, Thou art the peer of any man. Look up then; that thy little span Of life may be well trod. . William Davis Gallagher August 21, 1808 – June 27, 1894 American Poet and Journalist From: The World’s Best Poetry. Eds.: Bliss Carman, et al. Volume IV. The Higher Life. 1904. VI. Human Experience Poem Courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
ఇది దేముడి గురించి చెప్పినా, ఇది అందరి విశ్వాసాలకూ వర్తిస్తుంది. విశ్వాసం అంటే మనకు చెదురుమదురుగా అన్ని విషయాలపట్లా ఉండే నమ్మకం కాదు. మనజీవన మార్గాన్ని నిర్ణయించుకుని మార్గదర్శకాలుగా ఎంచుకుని ఆచరిస్తున్న కొన్ని విలువలు, నమ్మకాలపై మనకు ఉండే అచంచలమైన విశ్వాసం. ప్రకృతి ఎంత చిత్రమైనదీ, ఎంత పెంకిదీ అంటే, మనవిశ్వాసాలనూ ఎప్పుడూ పరీక్షకు పెడుతూ, మనం ఓడిపోయినప్పుడల్లా, మన నమ్మకాలకి వ్యతిరేకంగా ఉన్నదే నిజమేమో, మనం పొరబడ్డామేమో అనుకుని మన బలహీన క్షణాల్లో మన ప్రస్తుత విశ్వాసాన్ని విడిచిపెట్టి దానికి వ్యతిరేకమైన అభిప్రాయాన్ని, లేదా నమ్మకాన్ని అక్కునచేర్చుకునేలా చేస్తుంది. పోనీ అక్కడితో ఊరుకుంటుందా? మరుక్షణంలో, మనం విడిచిపెట్టిన విశ్వాసమే సరియైనదని ఋజువుచేస్తూ మనముందు వరుసపెట్టి అనేకమైన దాఖలాలు ఉంచుతుంది మనల్ని tease చేస్తూ, తిరిగి అభిప్రాయాన్ని మార్చుకుంటామేమోనని పరీక్షించడానికి. ప్రకృతిని మించిన నిర్దాక్షిణ్యమైన శిక్షకుడు ఎవరూ ఉండరు. . హుఁ! దేముడికోసం పనిచెయ్యడం మహా కష్టం, అతనికోసం నిలబడి, భూమిమీద అతని తరఫున పోరాడినపుడు ఒకోసారి ధైర్యం కోల్పోతాం. అసలు దేముడే లే డనిపించేట్టుగా ఒకోసారి చాలా చిత్రంగా దాక్కుంటాడు. దుర్మార్గపు శక్తులన్నీ మనల్నిచుట్టుముట్టినపుడు కంటికి కనిపించకుండా మాయమైపోతాడు. లేదా, ఇకమనం ఓడిపోకతప్పదన్న క్షణంలో మనల్ని ఒంటరిగా విడిచి దిక్కులేనివాళ్లను చేస్తాడు అతని అవసరం మనకి ఎప్పుడు ఎక్కువనుకుంటామో అప్పుడే మనలని మన మానాన్న విడిచిపెడతాడు. అధర్మం ధర్మాన్ని ఓడిస్తుంది. మంచి అతిసుళువుగా చెడుగా మారిపోతుంది; అన్నిటికంటే కనికిష్టం, మంచికీ మంచికీ ఎన్నడూ పొత్తుకుదరదు. దేముడు మన భావనలకి అతీతుడు; అతని ఆలోచనలు మన తర్కానికి అందుబాటులో లేనంత ఉత్కృష్టమైనవి. పసిపిల్లలంతప్రేమతోనే అందుకోగలం. ఓ భగవంతుని సేవకులారా! ధైర్యంకోల్పోవద్దు. దేముడు ఏ రూపంలో ఉంటాడో తెలుసుకోండి; అప్పుడే మీకు అత్యంత నిస్సహాయ స్థితిలో అతనికోసం ఎక్కడ వెతకాలో తెలుస్తుంది. భగవంతుడు కంటికి ఎక్కడా కనరానప్పుడు మనతోపాటే యుద్ధభూమిలో పోరాడుతున్నాడని తెలుసుకోగల సహజలక్షణం కలిగిన వ్యక్తి ముమ్మారు ధన్యుడు. నిజమైన ధర్మం ఎటు ఉందో సరిగా కనిపెట్టగలిగినవాడే ధన్యుడు, అప్పుడే, పొరలుకమ్మిన మనిషి కంటికి తప్పనిపించినా, ఆ పక్షం చేరి పోరాడతాడు. దేముడు దేముడే; గనుక ధర్మమెప్పుడూ ధర్మమే; వర్తమానంలో ధర్మమెప్పుడూ జయించాలి; శంకించడం అంటే అవిధేయత, తప్పటడుగువెయ్యడం … పాపంచెయ్యడమే. . ఫ్రెడెరిక్ విలియం ఫేబర్ (28 June 1814 – 26 September 1863) ఇంగ్లీషు కవి .
Frederick William Faber Photo Courtesy:
By Joseph Brown, engraver – Transferred from en.wikipedia to Commons. Transfer was stated to be made by User: Rdrozd., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3314896
. The Right Must Win .
O, IT is hard to work for God, To rise and take his part Upon this battle-field of earth, And not sometimes lose heart! He hides himself so wondrously, As though there were no God; He is least seen when all the powers Of ill are most abroad. Or he deserts us at the hour The fight is all but lost; And seems to leave us to ourselves Just when we need him most. Ill masters good, good seems to change To ill with greater ease; And, worst of all, the good with good Is at cross-purposes. Ah! God is other than we think; His ways are far above, Far beyond reason’s height, and reached Only by childlike love. Workman of God! O, lose not heart, But learn what God is like; And in the darkest battle-field Thou shalt know where to strike. Thrice blest is he to whom is given The instinct that can tell That God is on the field when he Is most invisible. Blest, is he who can divine Where the real right doth lie, And dares to take the side that seems Wrong to man’s blindfold eye. For right is right, since God is God; And right the day must win; To doubt would be disloyalty, To falter would be sin! .
Frederick William Faber (28 June 1814 – 26 September 1863) English Hymn Writer and Theologian The World’s Best Poetry. Eds: Bliss Carman, et al. Volume IV. The Higher Life. 1904. VI: Human Experience దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
. ఆకాశం నిర్మలంగా ఉండి చూడడానికి
ప్రకాశవంతంగా ఉన్నా, కొందరు గొణుగుతారు
అంతనిర్మలంగా ఉన్న నీలాకాశంలోనూ
ఎక్కడో నల్లని మరక కనిపించిందంటూ;
కొందరికి వారి చీకటిముసిరినజీవితాలలో
భగవంతుని అనుగ్రహం ఒక్కసారి కలిగినా,
ఒక్క వెలుగురేక తొంగిచూచినా చాలు, హృదయం
కృతజ్ఞతాపూర్వక ప్రేమభావనతో నిండిపోతుంది.
రాజప్రాసాదాలలోని హృదయాలు
అసంతృప్తితో, అహమికతో అడుగుతుంటాయి
జీవితం ఎందుకింత నిస్సారంగా ఉండి
ఏ మంచీ ఎందుకు జరగడం లేదని.
నిరుపేద గుడిసెలలోని మనసులు
ప్రేమ వారిజీవితాలని ఎలా ఆదుకుందో
(అసలా ప్రేమకు అలసట లేదేమో)
తమకి కావలసినవన్నీ ఇచ్చిందని.
.
రిఛర్డ్ చెనో ట్రెంచ్
(9 September 1807 – 28 March 1886)
ఇంగ్లీషు కవి.
Richard Chenevix Trench.
Different Minds . SOME murmur when their sky is clear And wholly bright to view, If one small speck of dark appear In their great heaven of blue; And some with thankful love are filled If but one streak of light, One ray of God’s good mercy, gild The darkness of their night. In palaces are hearts that ask, In discontent and pride, Why life is such a dreary task, And all good things denied; And hearts in poorest huts admire How Love has in their aid (Love that not ever seems to tire) Such rich provision made. . Richard Chenevix Trench (9 September 1807 – 28 March 1886) Anglican Archbishop and Poet From: The World’s Best Poetry. Eds: Bliss Carman, et al. Volume IV. The Higher Life. 1904. VI . Human Experience Poem Courtesy: దీన్ని మెచ్చుకోండి: మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
.
.
