వర్గం: కవితలు

చీకటి తన రెక్క్లమధ్య పొదువుకున్న ఆ నగరం మీద ప్రకృతి స్వచ్ఛమైన తెల్లని మంచువస్త్రాన్ని కప్పింది; ఉత్తరపుగాలి తోటలని నష్టపెట్టే మార్గంకోసం అన్వేషిస్తుంటే, వెచ్చదనం కోసం ప్రజలందరూ విధుల్ని ఖాళీ చేసి ఇంటిముఖం పట్టేరు. ఆ నగర శివారులో ఎప్పుడు పడిపోతుందో అన్నట్టుగా దట్టంగా మంచుపేరుకున్న ఒక పూరిగుడిసె ఉంది. చీకటిముసిరిన ఆ పూరిపాకలో, ఒక కుక్కిమంచం మీద పడుకున్న మృత్యుముఖంలో ఉన్న యువకుడొకడు గాలికి అల్లల్లాడుతూ కొడిగట్టడానికి సిద్ధంగా ఉన్న నూనెదీపాన్ని చూస్తున్నాడు. యవ్వన ప్రాయంలో ఉన్న ఆ యువకుడు, జీవితపు చెఱనుండి తనని విడిపించగల ప్రశాంత మృత్యుఘడియలు గ్వరగా సమీపిస్తున్నాయని అతను ముందుగానే గ్రహించాడు. మృత్యువురాకకై కృతజ్ఞతతో ఎదురుచూస్తున్న కళావిహీనమైన అతని ముఖం మీద ఆశ, అతని పెదాలపై నిర్వేదమైన చిరునవ్వూ, కళ్ళలో క్షమ పొడచూపుతున్నాయి.

సంపదతో తులతూగుతున్న భాగ్యవంతుల నగరంలో తిండిలేక మరణిస్తున్న కవి అతడు. సుందరమూ, భావగర్భితమైన తన కవితలద్వారా ఈ లౌకిక ప్రపంచంలోని మనుషుల మనసు ఉత్తేజపరచడానికి పుట్టేడతను. మనుషుల మనసులకి ఊరటకలిగించి వాళ్ళని సాధుచిత్తులుగా చెయ్యడానికి చదువులతల్లి పంపిన ఉదాత్త జీవి అతను. కానీ, పాపం, ఈ చిత్రమైన లోకవాసులనుండి కనీసం చిరునవ్వైనా ఎరగకుండా శలవుతీసుకుంటున్నాడు.

అతని చివరి ఘడియలు సమీపించాయి. అతని మృత్యుశయ్య ప్రక్కన అతని ఒకే ఒక తోడు నూనెదీపమూ, అతను తన మనోభావాలను రాసిన కాగితాలూ తప్ప వేరెవ్వరూ లేరు. క్షణక్షణం బలహీనమవుతున్న శరీరంలో చివరికి మిగిలిన శక్తినంతా కూడదీసుకుని అతను తన రెండుచేతులనూ జోడించి ఆకాశం వంకచూశాడు; చూరునీ, మేఘాలతెరలనీ తనచూపులు చీల్చుకుని పోవాలని అనుకుంటున్నట్టు ఆశతో, నిరాశతో కళ్ళుకదిలించాడు.

అతనిలా ప్రార్థించాడు: “అందమైన మృత్యుదేవతా! రా! నా ఆత్మ నీకోసం పరితపిస్తోంది. నా సమీపానికి రా! వచ్చి ఈ జీవన శృంఖలాల్ల్ని విడగొట్టు. వాటిని మోసిమోసి అలిసిపోయాను. ప్రియమైన మృత్యువా! దేవభాషను వాళ్లకి వివరించి చెబుతున్నానన్న కారణంచేత నన్ను పరాయిగా చూసిన నా పొరుగువారి నుండి నన్ను రక్షించు. ప్రాశాంతమైన మృత్యువా! ఊఁ త్వరగా రా! వారిలా నా బలహీనతని వెలిగక్కని కారణాన నన్నీ ఉపేక్షా చీకటి మూలల విసిరేసిన అసంఖ్యాకులైన ఈ ప్రజలనుండి నన్ను తీసుకుపో! రా! ఓ సాధు మృత్యువా! నా లేమి సాటిమనుషులను బాధించదు. కనుక నీ తెల్లని రెక్కలమాటున నన్ను పొదువుకో! ప్రేమా, క్షమా మూర్తీభవించిన మృత్యువా! నన్ను తనివిదీరా హత్తుకో! తల్లి ముద్దునీ, చెల్లెలి చెక్కిళ్ళ స్పర్శనీ, ప్రియురాలి మునివేళ్ల పరామర్శనీ ఎరుగని ఈ పెదాలని నీ పెదాలతో స్పృశించు! రా! ప్రియమైన మృత్యువా నన్ను నీతో తీసుకుపో!”

అప్పుడు అతని మరణశయ్యకు సమీపంలో అతిలోక సుందరమై, దివ్యశక్తులుగల ఒక దేవదూత చేతిలో తెల్లకలువదండతో ప్రత్యక్షమయింది. అతని హత్తుకుని, ఆత్మచక్షువులు తప్ప, చూడలేని అతని చర్మచక్షువులను మెల్లగా మూసివేసింది. సంతృప్తి అందీయగల శాశ్వతమైన చిరునవ్వు అతనిపెదాలపై ముద్రించేలా గాఢమూ, సుదీర్ఘమైన ముద్దు ప్రతిష్టించింది. అంతే! కవికుమారుడు వ్రాసిన కాగితాలూ, చర్మపత్రాలూ తప్ప ఆ కుటీరంలో ఏమీ మిగలలేదు.

వందల సంవత్సరాలు దొర్లిపోయాయి. ఆ నగరపౌరులు రోగాలనుండీ, అజ్ఞానమనే నిద్రనుండీ మేలుకుని జ్ఞానోదయాన్ని చవిచూసేరు. ఆ నగరంలోని అతిచక్కని ఉద్యానవనంలో కవికుమారుడికి ఒక స్మారకస్థూపం కట్టించారు. అతని రచనలు తమని విముక్తులనుచేసినందుకు అతని గౌరవార్థం ప్రతి ఏడూ విందు చేసుకునే సంప్రదాయాన్ని నెలకొల్పారు. ఓహ్! మనిషి అజ్ఞానం ఎంత దారుణం!

.

ఖలీల్ జిబ్రాన్

(January 6, 1883 – April 10, 1931)

పాలస్తీనా కవి 

.

.

A Poet’s Death is His Life – IV

The dark wings of night enfolded the city upon which Nature had spread a pure white garment of snow; and men deserted the streets for their houses in search of warmth, while the north wind probed in contemplation of laying waste the gardens. There in the suburb stood an old hut heavily laden with snow and on the verge of falling. In a dark recess of that hovel was a poor bed in which a dying youth was lying, staring at the dim light of his oil lamp, made to flicker by the entering winds. He a man in the spring of life who foresaw fully that the peaceful hour of freeing himself from the clutches of life was fast nearing. He was awaiting Death’s visit gratefully, and upon his pale face appeared the dawn of hope; and on his lops a sorrowful smile; and in his eyes forgiveness.

He was poet perishing from hunger in the city of living rich. He was placed in the earthly world to enliven the heart of man with his beautiful and profound sayings. He as noble soul, sent by the Goddess of Understanding to soothe and make gentle the human spirit. But alas! He gladly bade the cold earth farewell without receiving a smile from its strange occupants.

He was breathing his last and had no one at his bedside save the oil lamp, his only companion, and some parchments upon which he had inscribed his heart’s feeling. As he salvaged the remnants of his withering strength he lifted his hands heavenward; he moved his eyes hopelessly, as if wanting to penetrate the ceiling in order to see the stars from behind the veil clouds.

And he said, “Come, oh beautiful Death; my soul is longing for you. Come close to me and unfasten the irons life, for I am weary of dragging them. Come, oh sweet Death, and deliver me from my neighbors who looked upon me as a stranger because I interpret to them the language of the angels. Hurry, oh peaceful Death, and carry me from these multitudes who left me in the dark corner of oblivion because I do not bleed the weak as they do. Come, oh gentle Death, and enfold me under your white wings, for my fellowmen are not in want of me. Embrace me, oh Death, full of love and mercy; let your lips touch my lips which never tasted a mother’s kiss, not touched a sister’s cheeks, not caresses a sweetheart’s fingertips. Come and take me, by beloved Death.”

Then, at the bedside of the dying poet appeared an angel who possessed a supernatural and divine beauty, holding in her hand a wreath of lilies. She embraced him and closed his eyes so he could see no more, except with the eye of his spirit. She impressed a deep and long and gently withdrawn kiss that left and eternal smile of fulfillment upon his lips. Then the hovel became empty and nothing was lest save parchments and papers which the poet had strewn with bitter futility.

Hundreds of years later, when the people of the city arose from the diseases slumber of ignorance and saw the dawn of knowledge, they erected a monument in the most beautiful garden of the city and celebrated a feast every year in honor of that poet, whose writings had freed them. Oh, how cruel is man’s ignorance!

.

Khalil Gibran

(January 6, 1883 – April 10, 1931)

Palestinian Poet

Poem Courtesy:

http://famouspoetsandpoems.com/poets/khalil_gibran/poems/2372