ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
వర్డ్స్ వర్త్ ప్రముఖ ప్రకృతి కవి. పారిశ్రామిక విప్లవం మనుషులలో తీసుకువచ్చిన భౌతికవాదానికి… అంటే ప్రకృతిని తన ఉనికికి మూలకారణమైన చేతన శక్తిగా కాక, తాత్కాలిక ప్రయోజనాన్ని కలిగించే వనరుగా చూడడం అతనికి నచ్చదు. ఈ భౌతిక సుఖాలవేటలో పడిన మనిషి దృశ్యమాన జగత్తులోని అందాలకి పరవశించి తన హృదయాన్ని ఉన్నతంగా చేసుకోగలిగే అవకాశాన్ని కోల్పోతున్నాడని అతని ఆరోపణ.
ఈ కవితలో “మనిషి తన తెలివితేటలని, జీవితాన్ని డబ్బుసంపాదనకి పణం పెట్టి, తను భాగమైన ఈ అనంతప్రకృతిని నాశనం చేస్తూ, కనీసం దాన్ని చూసి ఆనందించే అవకాశం కోల్పోతున్నాడు,” అని చెబుతున్నాడు. జ్ఞానవంతుడై ప్రకృతిని నాశనం చేసే నేటి ఈ స్థితికంటే, ఏ అనాగరిక జాతిలోపుట్టి,అజ్ఞానంలో మగ్గినా, ఈ ప్రకృతిని చూసి పరవశించే అవకాశం కోల్పోకపోవడమే ఉత్తమమని అతని భావన. మనం చేజేతులా వినాశనాన్ని కొనితెచ్చుకుంటున్నాం అని అతని వేదన.
ప్రగతి పేరుతో, భావితరాలపట్ల మన బాధ్యత కించిత్తుకూడా పట్టించుకోకుండా, ఉన్న ప్రకృతి వనరులన్నీ ఇప్పుడే దోచుకుందికి తాపత్రయపడుతున్న (ప్రపంచవ్యాప్తంగా) ప్రభుత్వాలూ, పారిశ్రామికవేత్తలూ ఉన్న ఈ రోజులు మనం గమనించినపుడు 200 సంవత్సరాల క్రిందట అతను రాసిన ఈ హృదయవేదన ఎంత సమంజసమైనదో మనం గ్రహించవచ్చు.
.
ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం, నాడూ నేడూ,
సంపాదనకీ, ఖర్చుపెట్టడానికే మన శక్తుల్ని వృధాచేసుకుంటున్నాం;
ప్రకృతిలో మనదంటూ ఏదీ గుర్తించలేకున్నాం;
మనహృదయాల్ని పణంపెట్టుకుని, క్షుద్రవరాల్ని ఇచ్చుకుంటున్నాం!
వెన్నెలకి తన హృదయాన్ని అర్పించుకుంటున్న ఈ సముద్రమూ
ఎల్లవేళలా తెరలుతెరలుగా వీచే ఈ చల్లగాలీ,
మనం ఇప్పుడు రాలిన పువ్వుల్లా ఏరుకుంటున్నాం.
దీనికి, ఆమాటకొస్తే ప్రతివిషయంలోనూ మనం గాడితప్పాం,
భగవంతుడా! మనల్ని ఏదీ కదిలించదు. నేను
అంతరించిన ఏ అనాగరికజాతిలో పుట్టినా విచారించను;
అప్పుడు నేను ఈ ఆహ్లాదకరమైన పచ్చికబీడులో నిలబడి
కనిపించే దృశ్యాలు నేను ఏకాకినన్న అనుభూతి కలిగించవు;
సముద్రంలోంచి ‘ప్రాటియస్ ‘అనేకరూపాల్లో ఉద్భవించడమూ చూస్తాను;
పురాణపురుషుడు ట్రైటన్ ఊదే శంఖనాదాన్నీ వినగలను.
.
విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్,
(7 April 1770 – 23 April 1850)
ఇంగ్లీషు కవి
The World is too much with us.
.
The world is too much with us; late and soon,
Getting and spending, we lay waste our powers;—
Little we see in Nature that is ours;
We have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The winds that will be howling at all hours,
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune;
It moves us not. Great God! I’d rather be
A Pagan suckled in a creed outworn;
So might I, standing on this pleasant lea,
Have glimpses that would make me less forlorn;
Have sight of Proteus rising from the sea;
Or hear old Triton blow his wreathèd horn.
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
ప్రకటనలు
Ember-Thief… Sikhamani, Telugu, Indian Poet
WISH ALL MY FRIENDS
WELL WISHERS
AND
BLOG VIEWERS
A VERY HAPPY
AND
PROSPEROUS
NEW YEAR
2019
***
Sitting under a leaf-less tree
On the footpath
And sweating profusely,
An old man was parching
The cobs of Maize on coals.
More than his face
His chafing-dish
Seemed cooler on scrutiny.
As he took each cob
Caressingly into his hands
And gently removed each sheath one after another
He seemed to unveil his long inventory of life’s experiences.
In the scorching sun
While everyone else
Tried to cool-off themselves with
Either newspaper
Or a handkerchief
Heaving out the heat,
He was fanning the coals
Continuously with a bamboo fan
Lest the fire of his life should cease.
As he upturned the live coals
Making tongs of his fingers
I was reminded of my uncle Sikhamani
Who, in my childhood,
Used to pull the hot curry bowl
Off the fire with bare hands.
Perhaps, fire can do them no harm
Who carry far greater heart-burns within.
As sedulously as a poet writing his poem
He was roasting each pod
Turning them on sides so that they are
Neither too charred like coal
Nor too green without losing their raw odour.
Like the jealous world
That cannot bear a poor man prospering
All of sudden the sky was overcast
And it started drizzling.
And then started his desperate trial
To keep the fire in the coals alive.
He moved the chafing-dish to a dry place
And the rain followed him.
He tried to cover it with too inadequate piece of sack
It was drenched in rain.
And in a final bid
He pulled the dish between his calves
Making an umbrella of his tummy
And hedged it with his hands.
And the threatening rain
Disappeared as quickly as it appeared.
Then I realized
That fire is needed not just to roast the cobs
But essential to life itself.
And also, that it is not easy keep it alive.
Pretending a bargain
I could somehow con him
To steal an ember from him.
Now
I must kindle the fire within
Like I did in my childhood
Borrowing coals from my neighbour
In the folds of a dry coconut leaf
Or, on a piece of dung cake.
.
Sikhamani
(Karri Sanjiva Rao)
Telugu, Indian Poet
http://www.sikhamani.com/about.html
నిప్పుదొంగ
ఎవరో ముదుసలి
ఫుట్ పాత్ మీద
ఆకుల్లేని చెట్టునీడన
చెమటలు కక్కుతూ
మొక్కజొన్నపొత్తులు కాలుస్తున్నాడు.
చూడబోతే
అతని ముఖంకంటే
ఆ నిప్పులకుంపటే చల్లగా వున్నట్టుంది.
అతను ఒక్కొక్క పొత్తునూ
ప్రేమగా చేతుల్లోకి తీసుకుని
ఒక్కొక్క పొరనే వొలుస్తూంటే
జీవితానుభవాల పొరలను వొలుస్తున్నట్టుంది.
మండే ఎండలో
న్యూస్ పేపరుతోనో
జేబురుమాలుతోనో
ఎవరికివారే
ఉస్సురుస్సురని విసురుకుంటుంటే
అతనుమాత్రం వెదురుబద్దల విసనికర్రతో
బతుకు కుంపటిని ఆరనీయకుండా
అదేపనిగా విసురుతూనే ఉన్నాడు.
చేతివేళ్ళను పట్టకారునిచేసి
కణకణమండే నిప్పుల్ని
అటూ ఇటూ సర్దుతున్న అతన్ని చూస్తుంటే
చిన్నప్పుడు
మండుతున్నపొయ్యిమీదనుండి
ఉడుకుతున్న కూరదాకను
ఉత్తచేతులతోనే దించిన
మా శిఖామణి అంకులు గుర్తుకొచ్చాడు.
లోపల నిప్పులగుండం ఉన్నవాడిని
బహుశా బయటి నిప్పు కాల్చలేదనుకుంటాను.
గింజలు అటు పచ్చీ కాకుండా
ఇటు మాడిపోకుండా
అటూ ఇటూ తిప్పుతూ
ఒక కవి కవిత్వం రాసుకుంటున్నంత ప్రేమగా
అతను పొత్తులను కాలుస్తున్నాడు.
పేదవాడు బాగుంటే ఓర్వలేని లోకంలా
వున్నట్టుండి ఆకాశం మూసుకొచ్చింది
చూస్తుండగానే చినుకులు మొదలయ్యాయి
అక్కడనుండి మొదలయ్యింది అతని ఆత్రం
ఎలాగైనా నిప్పుని ఆరనీయకూడదని.
కుంపటిని కాస్త పొడినేలవైపు జరిపాడు
చినుకులూ అటువైపు జరిగాయి
చాలీచాలని గోనెపట్టాని కప్పబోయాడు
అదీ తడిసి ముద్దయ్యింది
ఇక లాభంలేదనుకుని
కుంపటిని కాళ్ళమధ్యకు లాక్కుని
పొత్తికడుపును గొడుగుచేసి
చేతులు దడికట్టాడు.
బెదిరించడానికొచ్చినట్టు
ఇట్టేవచ్చి అట్టే వెలిసింది వర్షం.
అప్పుడనిపించింది.
నిప్పు కేవలం జొన్నపొత్తులు కాల్చడానికి కాదు
జీవితానికీ అవసరం అనీ
నిప్పును కాపాడు కోవడం అంత తేలికకూడా కాదనీ.
పొత్తులు బేరమాడుతున్నట్టు నటించి
అతని కన్నుగప్పి ఎలాగోలా
ఓ నిప్పుకణికను దొంగిలించాను.
మడిచిన ఎండు కొబ్బరాకుల్లోనో
పిడకచెక్కమీదో
పక్కింటినుండి ఇన్ని నిప్పులు తెచ్చి
చిన్నప్పుడు యింట్లో పొయ్యి రాజేసినట్టు
ఇక ఇప్పుడు
నన్ను నేను రాజేసుకోవాలి.
.
శిఖామణి
సాహితి
ఆంధ్రభూమి 27 సెప్టెంబరు 2002
All through my youth…!… Mohan Rushi, Telugu Poet
Some people are such:
They enliven our lives,
Bring the rhythmic beat of our heart to a standstill;
Culture new dreams in us with their mock anger;
Pass on wisdom of books through their silence;
And bare our impoverishment of vocab to us, when we try to speak.
Does it really matter where they are? Who they belong to?
Or, flutter in the skies like a pennon of pleasure?
Just a look at their photo freezes us; and,
We fall head over heels listening to them over phone
And search for Nostradamus’ predictions of magical charms
That might seize us should we meet them face to face.
*
Only thereafter, life has turned interminable by degrees,
And unfathomably busy. A disquieting ache used to rattle every chance encounter.
And whenever I felt that I might not see you again
Life seemed to cease with tremors of unknown whelming fears.
.
Mohan Rushi
From “Square One” Anthology.
నీ కోసం యవ్వనమంతా…!
మరి అట్లా ఉంటారు కొందరు. జీవితాన్ని ఆనందభరితం చేసేందుకు.
హృదయం లయను స్టాండ్ స్టిల్ చేసేందుకు.
కసురుతూకూడా లోలోపల కొత్త కలల్ని మొలిపించేందుకు.
మాట్లాడకుండానే పుస్తకాలు చెప్పేందుకు.
మరి, మాట్లాడుతున్నప్పుడు మాటలకరువు వచ్చేలా చేసేందుకూ.
ఎక్కడ ఉంటేనేం? ఎవరికి దక్కితేనేం? వాళ్ళకి వాళ్ళు
ఏ నిజమైన ఆనందపుబావుటాయై నింగిలో రెపరెపలాడితేనేం?
ఫోటో చూసినా ఫోటో అయిపోతాం. ఫోన్లో మాట్లాడినా
పొంగిపొర్లే సంతోషంతో పల్టీలు కొడ్తాం.
ఎదురుపడితే ఏం మాయ జరుగుద్దోనని ఏ నోస్ట్రడామస్ నో ఆరాలు తీస్తాం.
*
తర్వాత్తర్వాతే జీవితం అంతుచిక్కనిదయ్యింది.
చిక్కని జీవితమయ్యింది. కనపడ్డప్పుడల్లా ప్రాణం
అతలాకుతలమయ్యింది. నువు కనిపించవేమోనని అనిపించినప్పుడల్లా
జీవితం మునుపెరుగని వణుకుతో ఆగిపోతుందేమోనని అనిపించింది!
.
మోహన్ రుషి
తెలుగు కవి
స్క్వేర్ వన్ నుండి.
Hallucination… Wahed, Telugu Poet
Before I met you
Everything was so unnatural.
And, “Two Two’s” were just Four!
…
I met you
‘Two Two’s ‘ had become Two Lakhs.
I could understand the logic behind Maths.
And my feet floated in the seventh Heaven
Even Darkness had appeared in its splendid Spectral hues.
The Rosebud-Heart blossomed.
And the fatigued life
Comforted under the shades of eyelids
And the yearning Jasmine-looks
Wafted their incense all around.
…
I could get you.
Again, like the ox of an oil ghanni
‘Two Two’s are Four’ started ringing in my mind.
My feet were firm on the ground;
The sky was beyond my reach.
While blood streams through my veins
It fails to swell in my eyes as tears
Nor burns sweating through my pores.
.
Abd Wahed.
Telugu Poet
From “Dhuli Chettu” Anthology
Photo Courtesy: Abd Wahed
హాల్యూసినేషన్
నిన్ను కలవకముందు
అంతా కృత్రిమమే
రెండురెళ్ళు నాలుగే
…
నువ్వు కలిసావు
రెండు రెళ్ళు రెండు లక్షలయిపోయాయి
లెక్కలు బుర్రకెక్కాయి
నేల ఆకాశాన్ని తాకింది
చీకటి సప్తవర్ణాల్లో మెరిసింది.
గుండె గులాబీ పూచింది
కనురెప్పనీడలో
ప్రాణం సేదదీరింది.
కనుచూపుల సన్నజాజులు
హాయిపరిమళాలు పరిచాయి
…
నువ్వు నాకు దక్కావు
బుర్రలో మళ్ళీ
రెండురెళ్ళు నాలుగే తిరుగుతుంది గానుగెద్దులా.
నేల నేలమీదే ఉంది, ఆకాశం అందడం లేదు.
రక్తం శరీరంలో ప్రవహిస్తానంటోందేకాని
కంటినీరుగా ఉబకటంలేదు
వంటి చమటగా మండడం లేదు.
.
వాహెద్
ధూళిచెట్టునుండి
వెడల్పుకుంచె… ఆల్ఫ్రెడ్ నికోల్, అమెరికను కవి
(Vanity of vanities, says the Preacher; all is vanity. Eccl. 12:8)
ఈ కవిత శీర్షిక దిగువనుదహరించిన బైబిలు వాక్యంలోని తాత్పర్యం కవి ఎంత నిగూఢంగా వ్యక్తంచేస్తున్నాడో గమనించండి.
శీతకాలపు సంజె వెలుగు వాలుగా పడే వేళ
ఆ తెల్లమేడకి పనివాళ్ళు తెల్లరంగు వేస్తుంటే
వాళ్ళు నిల్చున్న నిచ్చెనల క్రీనీడలు ఎగబ్రాకుతున్నాయి
ముసురుకుంటున్న చీకటిని వేగంగా అందుకుందికి.
.
ఆల్ఫ్రెడ్ నికోల్
అమెరికను కవి.
Alfred Nicole
Photo by
George Disario
Wide Brush
(Vanity of vanities, says the Preacher; all is vanity. Eccl. 12:8)
Late afternoon, in the slant winter light,
Where men are painting the white buildings white,
The shadows of their ladders climb the walls
To meet the covering darkness as it falls.
.
Alfred Nicol
American Poet
Poem courtesy:
http://www.poemtree.com/poems/WideBrush.htm
For Bio: https://www.alfrednicol.com/
A Small Chest… Vijay Chandra Rokkam, Telugu Poet
Long long ago
I stashed
a star
in a small chest
And in my
heart’s glasscase
my mother’s
tear
In my childhood
the extra digit
of my last brother
the tooth, recovered
from the accident site,
of Venkatarao…
our male servant
in my childhood.
A sapphire-studded
ring my mother
bought me in an exhibition
A cowry I gleaned
on the sands of Gopalapuram
seashore know not when
A glass globule
I played with
my street friends
in the military lines.
The notes of Kalman
rendered by the Maulana
from Bhapur Bazaar Masjid.
The sound of hammer
as father tried to bend
the galvanized iron sheet
Oh! I collected a lot more.
But now the chest is restive.
Did it fledge, by any chance?
.
Vijay Chandra Rokkam
Telugu Poet, Berhampur
భరిణ
చాలాకాలం క్రిందట
కుంకుమ భరిణలో
నక్షత్రం ఒకటి
దాచాను
మనస్సు సీసాలో
తల్లి అశ్రువొకటి
చిన్నతనంలో
మా ఆఖరితమ్ముడి
ఆరోవేలొకటి
బాల్యంలో ఎత్తుకుతిప్పిన
వెంకట్రావు
ప్రమాదంలో చనిపోతే
రోడ్డుమీద దొరికిన
దంతమొకటి
ఎగ్జిబిషన్ లో
అమ్మ కొనిచ్చిన
నీలిపొడి ఉంగరమొకటి
ఎప్పుడో గోపాలపురం
సముద్రతీరంలో
దొరికిన గవ్వ ఒకటి
మిలట్రీ లైనులో
వీధిమిత్రులతో
ఆడుకున్న
గోళీకాయ ఒకటి
భాపూర్ బజార్
మస్జీద్ లో
మౌలానా అరిచే
కల్మాన్ స్వరమొకటి
రేకును వంచుతూ
నాన్నకొట్టిన
సుత్తి శబ్దం ఒకటి
చాలా చాలా దాచాను.
ఇప్పుడు భరణి కదులుతోంది
రెక్కలొచ్చాయేమో!
.
విజయచంద్ర
తెలుగు కవి
Make Your Voice Count… Abd Wahed, Telugu, Indian Poet
The foot falls of a black ant
On the black marble
On an Ebony night
Is too faint to hear.
The sound of the canon
Aimed at the heart of a city
Of, course is better audible.
The explosive sound of a bomb
That annihilates the innocent people
Is of a moderate pitch.
The unleashed agony of the head
Separating from torso on the gallows
Is of a higher order.
The cursive sound of the letters
On a white paper
Is considerably high.
The thumping of the heart
Of an injured Poet
Is of a higher order.
The collective cries of
Crows and common Swallows
Is of the highest order.
The ruffle of scared pigeons
Unnerves us more than the
The twang of a hunter’s bowstring.
Once you make your voice count
Even the guts of an arrow shall shake.
.
Wahed Abd
Telugu
Indian
From “Dhuuli Chettu” Anthology
Photo Courtesy: Abd Wahed
గొంతు విప్పు
నల్లరాత్రి
నల్లశిలపై
నల్ల చీమ అడుగుల సవ్వడి
చాలా చిన్నది.
నగరం గుండెలపై
పేలే ఫిరంగి చప్పుడు
కాస్త పెద్దదే
అమాయకజనాన్ని హతమార్చే
బాంబు పేలుడు శబ్దం
ఇంకొంచెం పెద్దది
ఉరికొయ్యపై
విరిగిన మెడచేసే ఆర్తనాదం
ఇంకా పెద్దది.
తెల్లని కాగితంపై
పరుగెత్తే అక్షరాల చప్పుడు
చాలా పెద్దది
గాయపడిన కవి
గుండె చప్పుడు
అన్నింటికన్నా పెద్దది
గోలచేసి అరిచే కాకులు
ఊరపిచ్చుకలఘోష
ఇంకా పెద్దది.
వేటగాడి వింటితాడు చేసే ధ్వనికన్నా
పిట్టలరెక్కల చప్పుడు
గుండెలవిసేలా చేస్తుంది
గొంతు విప్పడం నేర్చుకుంటే
బాణం కూడా భయపడుతుంది.
.
వాహెద్
ధూళిచెట్టు కవితా సంకలనం
Sweet Lays on the Shore… Kasiraju, Telugu Poet
Behind the surging lofty waves
Or beneath the slightly moist sands
There lie some sweet enduring lays
That converse with every lonely soul.
Foot prints on the wet sand
Before being swept away by the breaking wave
Pleaded for a patient ear
To narrate their impressive stories.
Meanwhile, a long tide
Kissed my feet and rolled over
Introducing the warmth of a moist touch.
I saw some shells smiling pleasantly.
As I started gleaning them one by one
I heard your voice
Asking “are you harvesting smiles?”
Father!
Whenever I come to beach, thence,
You show up in my thoughts.
.
Kasiraju
Telugu
Indian Poet
From: “BhuumadhyarEkha”
తీరంలో తీపిమాట
ఉవ్వెత్తునలేచే అలల చాటునో
తడిపొడిగా ఉన్న తీరంలోని ఇసుకలోనో
కొన్ని ఊసులున్నాయ్
అవి ప్రతి ఏకాంతంతోనూ కొన్ని కబుర్లు చెప్పాయ్.
నడిచిన ముద్రపడి
అలలకు చెదిరిపోయే అడుగులుకొన్ని
కథచెబుతాం కాస్సేపు కూర్చోమన్నాయ్.
ఉరుకుతూ ఉన్న అల ఒకటి
కాళ్ళపైకొచ్చి
తడిస్పర్శను పరిచయంచేసి పోయింది.
గవ్వలుకొన్ని నవ్వుతూ కనిపించాయ్
ఒక్కొక్కటీ ఏరి చేతిలో వేసుకుంటుంటే
నవ్వులుపోగేస్తున్నావా అంటూ
వెనకనుండి నీ మాటలు వినిపించాయ్
నాన్నా!
ఇకపై సముద్రాన్ని చూసినప్పుడల్లా
నువ్వే గుర్తొస్తావ్!
.
కాశిరాజు
భూమధ్యరేఖ కవితా సంకలనం నుండి.
A Fragrant Cloud … Elanaga, Telugu Poet
Ustad Rashid Khan …
Is a towering musical wave.
When that gust of pleasant camphoric fragrance
Wafts in every direction
Oh! What a festival treat it is for all yearning ears!
As the vibrant voice pervades and fills
The environ like a fragrant cloud,
Won’t its daub of celestial music
Heal the wounds of the heart within
And transport the subject to the limits of ecstasy?
That mellifluous rendering of lilting Tarana
In the ‘Desi” Rag,
That peerless natural presentation
Streaming spontaneously
From an unruffled meditative state
Rekindles the latent dormant life-force
And the sonorous voice
Brings to fore eons of quiescent vitality.
O, Future hope of Hindustani classical vocal!
Let more and more Khayals ignite in your voice,
Let the festoons of Taranas
Remind us of the musical festivals.
Let this earth bathe in the gentle winds
That have a touch of your Sweet scented voice.
.
Elanaga
Telugu, Indian
Elanaaga
పరిమళ మేఘం.
ఉస్తాద్ రాషిద్ ఖాన్.
ఒక ఉత్తుంగ సంగీత తరంగం.
గుప్పుమనే ఒక కమనీయ కర్పూర సౌరభం.
అన్నిదిక్కులా అది పరచుకున్నదంటే
ఎన్ని కర్ణేంద్రియాలకు పండుగో!
చుట్టూ పరిమళమేఘంగా
పరివ్యాప్తమయే ఆ స్వరచాలనం
ఆ గంధర్వగానామృత లేపనంతో
గుండెలోపలిగాయాలు మాయమై
పల్లవించదా పారవశ్యం?
‘దేశం‘ (1)లో తళుకులీనిన
ఆ తారళ్యపు తరానా
నిశ్చలసమాధిలో
నిసర్గంగా వెలయించిన అనిరుపమ గానం (2)
పరిమళించే ప్రాణశక్తిని లేపుతూ
యుగయుగాల సుప్త చేతనను
మేల్కొలిపే కంఠమాధుర్యం.
భావిభారత సంగీతరంగపు ఆశాదీపమా! (3)
ఖయ్యాలులు ని కంఠంలో రగులనీ మరింతగా
తరానాల తోరణాలు
తలపించనీ సంగీత వసంతోత్సవాలని.
నీ సుస్వర సమీరాల సుగంధస్పర్శతో
పులకించనీ ఈ పుడమినంతా!
.
ఎలనాగ
-
“దేశ్” రాగంలో తరానా
-
గోరఖ్ కళ్యాణ్ రాగంలో దాదాపు 62 నిముషాల పాటు అద్భుతంగా సాగే ఖయ్యాల్
-
ఉస్తాద్ రాషిద్ ఖాన్ గురించి భారత రత్న పండిత్ భీం సేన్ జోషి చేసిన వ్యాఖ్య.
నీ పరోక్షంలో … షెర్నాజ్ వాడియా, భారతీయ కవయిత్రి
ఇకనుండీ నన్ను వివశను చేసే నీ బుంగమూతీ,
నవ్వితే సొట్టలుపడే నీ చిరునవ్వూ కనరావు కదా!
చుట్టూ ఉన్న రణగొణధ్వనినిసైతం ఛేదించుకుని
దాని ప్రతిధ్వనులు రహస్యంగా నా చెవుల్లో ఊసులాడుతూ
నా ఒంటరి విషాదాశ్రులు తుడిచి నన్నూరడించే
నీ కమనీయ కంఠధ్వని… ఉహూఁ, వినిపించదు.
నీ కరస్పర్శలోని ఇంద్రజాలం నేను పోగొట్టుకున్నాను.
నీ లాలనలో ఎంత మహిమ ఉందంటే
అది నాలో ఇంకా జీవితేచ్ఛని రగిలించేది.
ఉద్వేగభరితమైన నా జీవిత గమకాన్ని
అలవోకగా అర్థంచేసుకుని నన్నలరించే
నీ కనుల దయార్ద్రరుచి … ఇక ఎన్నటికీ కరువే.
అన్నిటినీ మించి, నే నొంటరిగా దిగులుతో పొగులునపుడు
ప్రియాతిప్రియ నేస్తమా!చెంత నీ సాన్నిధ్యం లభించదుకదా!
.
షెర్నాజ్ వాడియా
సమకాలీన భారతీయ కవయిత్రి
