కాలమూ మనిషీ ఎన్నడూ స్థిరంగా ఉండరు;

అదృష్టం దూరమైన మనిషి ధైర్యమూ దూరమౌతుంది;

సరి కొత్త స్వభావాన్ని సంతరించుకున్న ప్రకృతితో 

ఈ ప్రపంచమంతా “తిండిపోతు మార్పు” ఆహారంలా కనిపిస్తోంది.

ఏ దిక్కు చూసినా అంతులేని సరికొత్త చిగుళ్ళు కనుపిస్తున్నాయి 

ఎంతగా అంటే, ఈ భూమి ఇంత భరించగలదని ఊహించలేనంత.

బహుశా గతాన్ని గురించిన శోకమే నిలకడగా ఉంటుంది, 

గతంలో చేసిన మంచికై వగపూను, అది నిజంగా మంచి అయితే.

 కాలం పచ్చదనంతో మొన్నటిదాకా ఈ మైదానాన్ని ఉల్లాసం నింపింది. 

ఇప్పుడు హేమంతపు మంచుసోనలతో తెల్లని తివాచీ పరుస్తోంది  

నా పాట ఈ సమయంలో విషాద రాగాలాపనకి ఆయత్తమౌతోంది 

అన్నిటికంటే ముఖ్యంగా, నేను సోకించే సందర్భం

మానవ సమూహం గురించే; వాళ్ల మార్పు ఎప్పుడూ చెడువైపే, 

నీ లా, కనీసం అరుదుగానైనా, మంచిని చేయ తలపోయరు గదా!

 .

(అనువాదం:  రిఛర్డ్ గార్నెట్)   

 లూయిజ్ వాజ్ ది కమోజ్  

(1524 or 1525 – 20 June1580) 

స్పానిష్ కవి

• 

Sonnet

.

Time and mortal will stand never fast;

Estranged fates man’s confidence estrange;

Aye with new quality imbued, the vast

World seems but victual of voracious change.

New endless growth surrounds on every side,

Such as we deemed not earth could ever bear,

Only doth sorrow for past woe abide

And sorrow for past good, if good it were.

Now Time with green hath made the meadows gay,

Late carpeted with snow by winter frore,

And to lament hath turned my gentle lay;

Yet of all change chiefly I deplore,

The human lot, transformed to ill alway,

Not chequered with rare blessing as of yore.

. 

(Tr.:  Richard Garnett)

Luís Vaz de Camões

(1524 or 1525 – 20 June1580)

Spanish Poet

https://archive.org/details/anthologyofworld0000vand/page/636/mode/1up?q=614