అవి మనదగ్గరికి
కడగని సీసాల్లా
ఖాళీగా, మురికిగా వస్తాయి.
వాటి అంచులకి
‘నిన్న’ మసకగా
పొరలా కమ్మి ఉంటుంది.
మనం వాటిని ఉంచుకోలేం.
మన బాధ్యత వాటిని నింపి
వెనక్కి పంపెయ్యడమే.
దానికి కూలి ఏమీ ఉండదు.
దానికి ప్రతిఫలం:
చేసిన పనే. అంతే!
దీన్ని మనం ప్రశ్నిస్తే
వాచీల్లా గుండ్రటి ముఖాల్తో
వాళ్లు కోపంతో అరుస్తారు.
పోనీ అద్దం పగులగొడదామని అనుకుంటే
మనల్ని మనమే గాయపరచుకుంటాం.
రోజుల్లో ఏమీ మార్పు ఉండదు.
అవి పొద్దు పొడుస్తూనే
వెలుతురుతో మనల్ని నిద్రలేపుతాయి.
పొద్దుపోగానే, చీకట్లో వదిలి పోతాయి.
చీకటి వాటి
బలహీనత కాదు; మృత్యువు గురించి
ఆలోచించనలతో మనల్ని పెట్టే బాధ.
రోజులకి అంతం లేదు.
పంజరం మీద
గుడ్డ ఎప్పుడో కప్పి ఉంది.
.
వికీ ఫీవర్
జననం 1943
ఇంగ్లీషు కవయిత్రి
.
Image Courtesy:
.
Days
.
They come to us
Empty but not clean-
Like unrinsed bottles
Sides clouded
With film
Of yesterday.
We can’t keep them.
Our task is to fill up
And return.
There are no wages.
The reward is said to be
The work itself.
And if we question this,
Get angry and scream
At their round clock faces
Or try to break the glass,
We only hurt ourselves.
The days remain intact.
They wake us up
With light and leave us
In the dark.
For night is not
Their weakness- but a tease
To make us dream of death.
There is no end to days.
Only a cloth laid
Over a birdcage.
.
Vicki Feaver
Born 1943
English Poetess
Poem Courtesy:
దీన్ని మెచ్చుకోండి:
మెచ్చుకోండి వస్తూంది…
