మనందరికీ తెలిసినదే

నాలుగు చెలకలైనా వరిపొలం లేని రైతుకి

ఎంతశ్రమో నలుగురు పిల్లల్ని పెంచి బడికి పంపించాలంటే.

తనకంటూ ఇల్లులేని, నగరంలోని గృహస్థు

ఇల్లు సంపాదించుకుందికి జీవితమంతా

ఎన్ని కష్టనష్టాలు పడతాడో కూడా తెలుసు.

పిల్లల్ని పెంచిన వారందరికీ తెలుసు

నలుగురు పిల్లల్ని పెంచాలంటే

అందరిలాగే బడికి పంపించాలంటే

వాళ్ళకి పెళ్ళిళ్ళు చెయ్యాలంటే

ఒళ్ళు తెగకోసుకోవడం లాంటిదని.

ఓ పిల్ల పెళ్ళిచెయ్యాలంటే,

ఒక ఇంటిస్తంబం మాయమౌతుంది,

కుర్రాణ్ణి కాలేజీకి పంపాలంటే

ఒక పొలం అమ్మెయ్యాల్సొస్తుంది.

రోజుకి ఎనిమిది గంటలు పనిచేసినా చాలదు.

కొందరు లోపలా బయట కూడ పనిచేస్తారు, 

అయినా, చివరకి లెక్కలన్నీ తేలే సరికి అది ఎక్కడికీ చాలదు.

మనకి తెలుసు ఎదిగే పిల్లల ఆకలి ఎలా ఉంటుందో.

అలా అని పేదరికం అంటే కేవలం చింకి బట్టలేనా?

మనందరం గోతిలో ముత్యాల్లా కప్పబడి ఉండాలా?

అంతా బాగానే ఉంది, అంతా బాగానే ఉందనుకుంటూ

ఈ రోజు ఆకలిని ఏ చెలమలో నీరో తాగి మాన్పగలమా?

ఆ ఆకుపచ్చని పర్వతం తన పాదాల చెంత తోటలని పెంచినట్టు

మన పాదాల క్రింద పిల్లల్ని పెంచలేం.

అది ఒంటరిగా విరియనూ గలదు, వాడనూ గలదు.

నాలుగు ఋతువులూ వెచ్చి వెళ్లిపోతాయి.

కానీ పిల్లలు తమంత తాము పెరగలేరు; వాళ్లంత వాళ్ళు తినలేరు.

భర్తలు భార్యలకు కావలసింది తెచ్చిపెట్టాలి.

భార్యలు తమ భర్తలకి అండగా నిలబడాలి.

వాళ్లకి ఆ ఆకుపచ్చని పర్వతంలా ఎంతటి రసాత్మక హృదయం ఉన్నా,

మనుషులు పనిలోనే పుడతారు, పనిలోనే బ్రతుకుతారు, పనిలోనే చస్తారు.

ఊరవేసిన చేపలని తింటేనే పేగులు సంతృప్తి చెందేది.

వాళ్ళకి తిండిలేకపోతే కడుపు మలమల మాడుతుంది.

తిండి తినగలిగితేనే కాలకృత్యాలు తీర్చుకోగలరు.

ఆదర్శవాదిలా, కేవలం గాలి భోంచేస్తూ, తేనె తాగుతూ

ఒంటరిగా ఎవరు బ్రతకగలరు?

తినడానికి బార్లీ జావ, ఉలవచారూ మాత్రమే ఉన్నవాడికి

అన్నం కనిపిస్తే స్వర్గంలో ఉన్నట్టు ఉంటుంది.

వాళ్ళు అన్నం ముందు సాష్టాంగపడతారు.

“ఈ ప్రపంచం అంతా ఒక్క చామంతిని వికసింపజేయడానికి

కృషిచేస్తునట్టుంది,” అని మీరు భావగీతా లాలపిస్తున్నప్పుడు

ఈ నేలమీద, ఎవరికీ కనిపించని ఓ మూల

ఒక పిడికెడు అన్నంకోసం ఒక గొంతు ఆకలితో అరుస్తోందని మీకు తెలుసా?

ఎలా చూసినా, పేదరికం అంటే చిరుగు బట్టలు వేసికోవడం మాత్రం కానే కాదు.

అదేదో ఒక సారి తొడుక్కుని తర్వాత తీసేసే పాత చొక్కాలాటిది కాదు.

జీవితం భీకరమైన తరంగాలమీద చిక్కుకున్నప్పుడు,

మధ్యాహ్నం వేళ తీరికగా ఆకుపచ్చ పర్వతాన్ని చూడడం ఆనందం ఇవ్వదు.

పేదరికం ఒక శత్రువు. మనల్ని నిలువునా నమిలేసే క్రిమి.

అది మన సహజమైన వ్యక్తిత్వాన్ని కూడా నంజుకు తింటుంది.

ఆ విషం మన దుస్తుల్నే కాదు, మన చర్మాన్నికూడా చివుకబెడుతుంది.

అది మానవాళి కంతటికీ శత్రువు. మనం తరిమెయ్యవలసిన భూతం.

పేదరికంలో సుఖానికి అర్రులు జాచేవాడు

అతనికి తెలియకుండానే కదుపులో ఈ క్రిమిని పెంచుకుంటున్నాడు.

‘తావో యువాన్-మిన్ ‘ తాగే కప్పుని ఎరు వడుగుతూనో,

‘లీ బై ‘ తాగిన తర్వాత చేసే అల్లరి పనుల్ని అనుకరిస్తూనో

మీరు అంతా బాగుంది, అంతా బాగుందని అరవ్వొచ్చు.

కానీ, మిమ్మల్ని మీరు మోసం చేసుకోవద్దు.

గుప్పెడు మెతుకుల అన్నం కోసం, చారునీళ్ళ కోసం

అలమటించే ఆ నోటిని అవమానపరచ వొద్దు

ఒక పద్యం కోసం పేదరికాన్ని తాకట్టు పెడతానంటూ.

ఓ మోసకారి కవీ! జోలపాటలు పాడే కవి

ఎప్పుడూ ప్రజల్ని ఎప్పుడూ నిద్రపుచ్చుతూనే ఉంటాడని తెలుసుకో!

.

మూన్ బ్యూంగ్ రాన్

Born 1935

దక్షిణ కొరియా కవి.

This poem seems an excellent, uncompromising rejoinder to the poem “Gazing at Mudeung Mountain by Seo Jung-ju.  In fact, some of the lines are quoted exactly to contradict what poverty is not about and what a poor man is supposed to do.

 *

Poverty

.

We all know how tiring it is
for a farmer with five patches of rice fields
to raise four kids and send them to school.
We know a poor citizen without a house
risks his whole life
to get his own house.
Those who have raised kids all know
it is like cutting off your own bone
to raise four kids,
to send them to school like others do,
and to help them find their mates.
To marry one daughter, a pillar of the house disappears
and to send a child to college, you lose a rice patch.
Working even eight hours a day is not enough,
and some work inside and outside to save
yet not enough is made despite all the considerations.
We all know how demanding children’s mouths are–
yet is poverty mere rags?
Should we lie buried alone in the pit like a gem?
Can you quiet today’s hunger,
drinking dull drinks of water, saying it’s all right, it’s all right,
deliberately folding your arms, pretending to turn away?
We can’t raise our kids
the way the green mountain tends to orchids under her feet.
She blooms and withers alone; four seasons come and go.
But children don’t grow by themselves; they can’t eat for themselves.
Husbands should provide for wives,
wives should hold up their husbands.
Humans are born into work, live in work, and die in work
no matter how much the natural heart is like the green mountain.
The intestines are only satisfied with pickled fish.
They go hungry without food
and they defecate with food.
Who can live like an idealist
living alone, drinking only dew and wind?
Those who have only a bowl of barley with bean stew
think of rice as Heaven–
they bow down in front of rice.
While you sing, the whole universe is working together
to bring one chrysanthemum to bloom.
Do you know that in a shadowed corner of this land
a hungry mouth lives asking for a spoonful of rice?
Poverty is not by any means merely tattered rags.
It’s not just the old dress that one puts on and takes off.
When life gets swept up in the rough waves,
it isn’t a pleasure to lazily watch the green mountain in the afternoon.
Poverty is the enemy, the poisonous worm that gobbles us up
and feasts upon even our natural character,
the toxin that rots not just clothes but the flesh, too.
It’s our human enemy, the devil to drive away,
the seeker of pleasure in poverty
who hopelessly nurtures worms in the growling belly.
You say it’s all right, it’s all right,
borrowing Tao Yuan-min’s drinking cup,
imitating Li Bai’s drunken rowdiness.
Don’t deceive yourself.
Don’t defile the hungry mouth
who wants a bowl of rice and bean soup,
trading poverty for a piece of poem.
Oh, the hypocrite poet, the poet
of lullabies who puts people to sleep.

.

Moon Byung-ran

Born 1935

South Korean Poet

Poem and Image Courtesy: https://jaypsong.blog/category/moon-byung-ran/

Moon Byung-ran (1935 – ) was born in Hwasun, Jeollanam-do. He taught creative writing at Chosun University as well as in Suncheon High School and Gwangju Jeil High School. He has published such collections as Legitimacy, On the Field of Bamboo Shoots, Ode to the Land, Ode to May, Mudeung Mountain, To the Weaver, and Tchaikovsky of the Dawn. Famous for being a poet of the people, he has made it his mission to represent the under-represented and to resist any form of oppression, especially the military dictatorship in Korea in the 1970s and 1980s.