ఇది చాలా చిత్రమైన స్మృతి కవిత. దీని శీర్షిక చాలా నచ్చింది నాకు.
మనిషి ఏమిటి మిగిల్చిపోతాడు? లేదా, మనిషి పోయిన తర్వాత ఏమిటి మిగులుతుంది? మనిషి భవిష్యత్తు అదే! వాడి గురించి చనిపోయిన తర్వాత అందరూ ఏమిటి మాటాడుకుంటారో, అంతే మిగిల్చిపోతాడు.వాడి గురించి ఎన్ని మాటాడుకున్నా, ఎన్ని గొప్ప గొప్ప పదాలు వాడినా, ఆ మాటలన్నిటిలోంచి అతిశయోక్తులు కాలక్రమంలో కారిపోతాయి. ఆ మాటలపరదాల వెనుక లేదా మృత్యు పరదా వెనుక ఎంతగొప్పవారున్నా ఒక్కటే. అతను ఎంతకాలం జీవించేడన్నది ప్రశ్నకాదు. ఆ వ్యక్తి ఎటువంటి జీవితం జీవించేడనేదే మిగులుతుంది. అదే అవ్యయము. (అవ్యయము ఒక భాషాభాగం)
.
… అప్పుడు “భవిష్యత్తు” అని పలకగానే
జున్నుముక్కకెన్ని రంధ్రాలున్నాయో అంతకు రెండురెట్లు
కన్నాలున్న భాషకలుగులోంచి ఏనాటివో జ్ఞాపకాల ముక్కలు
నోట కరుచుకుని ఎలుకల్లా మాటలు బయటపడతాయి.
ఇన్నేళ్ళు గడిచిపోయేక, ఆ పొడవాటి తెరలవెనుక
ఆ మూలన ఎవరున్నా, ఏమిదాగున్నా పెద్ద తేడా పడదు.
మీ మనసు దేవదూతల్ని చూసినట్టు “ఓహ్” అని ఆశ్చర్యపోదు.
గాలికి తెరల రాపిడి వినిపిస్తుందంతే!
ఉచితంగా ఇచ్చిన జీవితమనే గుర్రానికి దంతాలెన్నున్నాయో
లెక్కగట్టి వయసు అంచనావేసే పిచ్చిపని ఎవరూ చెయ్యరు.
హఠాత్తుగా ఎదురుపడినప్పుడల్లా జీవితం వెకిలినవ్వు నవ్వుతుంది.
మనిషి మిగిల్చిపోయేది పిసరంత. అతనిగూర్చి మాటాడినంత. అవ్యయమంత.
.
జోసెఫ్ బ్రాడ్స్కీ
24 May 1940 – 28 January 1996
రష్యను-అమెరికను కవి
.
.
Part Of Speech
.
…and when “the future” is uttered, swarms of mice
rush out of the Russian language and gnaw a piece
of ripened memory which is twice
as hole-ridden as real cheese.
After all these years it hardly matters who
or what stands in the corner, hidden by heavy drapes,
and your mind resounds not with a seraphic “doh”,
only their rustle. Life, that no one dares
to appraise, like that gift horse’s mouth,
bares its teeth in a grin at each
encounter. What gets left of a man amounts
to a part. To his spoken part. To a part of speech.
అనువాదలహరి 
స్పందించండి