కవిత్వంలాగే కొందరు… జిష్వావా షింబోర్స్కా , పోలిష్ కవయిత్రి
.
మామూలు కలమూ కాగితమూ తీసుకో. రాయి.
నే చెప్పినట్టు రాయి: “వాళ్ళకి తిండి పెట్టలేదు.
వాళ్ళందరూ ఆకలి తాళలేక చనిపోయారు”. “అందరూనా?
అంటే ఎంత మంది? అదొక పెద్ద మైదానం. వాళ్ళందరినీ
సమాధిచెయ్యడానికి ఎంత నేల కావలసి వచ్చుంటుంది?”
ప్రశ్నలడక్కు. నే చెబుతున్నట్టు రాయి: అది నాకు తెలీదు.
చరిత్ర అస్థిపంజరాలని వేలల్లోనూ, లక్షల్లోనూ చెబుతుంది
ఉదాహరణకి వెయ్యిన్నొకటిని వెయ్యిగా చెబుతుంది
అక్కడికి ఆ వెయ్యిన్నొక్క వ్యక్తి ఎన్నడూ భూమ్మీద పుట్టనట్టు:
ఆ పిండం ఒక కల్పన, అది ఊగిన ఊయల శూన్యం,
అది ఓనమాలుకూడా దిద్దకుండానే మరణించింది.
అది నవ్విననవ్వులూ, దాని ఏడుపులూ, పెరుగుదలా,
తోటలోకి మెట్లమీంచిపెరిగెత్తిన పరుగూ … అంతా శూన్యమే.
ఆ అనామిక సరళరేఖమీద గుర్తింపులేని ఒక బిందువు.
అది రక్తమాంసాలతో నడిచిన మైదానం మీద మేము నిలుచున్నాం.
దొంగ సాక్షిలా మైదానం మౌనంగా మిన్నకుంది.
చక్కని ఎండ. ఎటుచూసినా పచ్చదనం. దగ్గరలోనే
దట్టంగా పెరిగిన చెట్లతో అడివి. తినడానికీ కావలసినంత ఎరువు.
చెట్టు బెరడులో ప్రవహిస్తున్న నీరూ అదే. మనిషికి దృష్టిదోషం
వచ్చేదాకా ఎదుటనే ప్రతిరోజూ కనువిందు చేసే సౌందర్యం.
జీవం ఉట్టిపడే ఎగురుతున్న పక్షి రెక్కల నీడ
వారి* పెదాలను తాకింది. దాని దవడలు తెరుచుకున్నాయి.
దంతాలు ఒకదానిమీద ఒకటి ఒరుసుకున్నాయి.
కొడవలిలాంటి చంద్రుడు రాత్రి ఆకసంలో మెరిసి
వాటికి రొట్టెనివ్వడానికి గోధుమచేను కోతకోసాడు.
మసకబారిన బొమ్మల్లోంచి చేతులు తేలుతూ వచ్చాయి.
వేళ్ళసందున ఖాళీ కప్పులు పట్టుకుని.
ముళ్ళకంచెమీద కురిసిన వర్షపుచినుకుల్లో
ఒక మనిషి ఎవరో ఒత్తిగిలుతున్నాడు.
నిండా మట్టికొట్టుకుపోయిన నోళ్ళతో వాళ్ళు పాటలుపాడుతున్నారు:
“యుద్ధం సూటిగా ఎలా గుండెలలోంచి దూసుకుపోతుందో
చెప్పే అందమైన పాట.” అంతా నిశ్శబ్దం అని రాయి. రాసేవా?
“హాఁ ! రాసేను.”
.
జిష్వావా షింబోర్స్కా
2 July 1923 – 1 February 2012
పోలిష్ కవయిత్రి
* ఆకలికి తాళలేక యుద్ధంలో/ యుద్ధం వల్ల చనిపోయిన వ్యక్తుల శవాలు.
వారి రక్తమాంసాలిపుడు ప్రకృతికి ఎరువులు. శవాలైపోయినా తీరని వారి ఆకలిని తీర్చడానికి కొడవలిలా ఉన్న చంద్రుడు గోధుమపంట కొయ్యడం గొప్ప వ్యంగ్యంతో కూడిన ఉపమానం.
మరి, కవిత్వానికీ, యుద్ధానికీ, ఈ కవితకీ సంబంధం ఏమిటి? మంచి కవులుకూడా యుద్ధంలో పోరాడే సైకులలాటివాళ్ళే! ! వాళ్ళు ఎప్పుడూ లెక్కలోకి రారు. వాళ్ళూ అలమటించవలసిందే! యుద్ధంలో అనామకంగా మరణించిన సైనికుల్లా వారూ అనామకంగా మరణించవలసిందే! కానీ, వాళ్ళు రాసి వదిలేసిన కవితలే తక్కినవాళ్ళకి బలవర్ధకాలు.
.
Some Like Poetry
.
Write it. Write. In ordinary ink
on ordinary paper: they were given no food,
they all died of hunger. “All. How many?
It’s a big meadow. How much grass
for each one?” Write: I don’t know.
History counts its skeletons in round numbers.
A thousand and one remains a thousand,
as though the one had never existed:
an imaginary embryo, an empty cradle,
an ABC never read,
air that laughs, cries, grows,
emptiness running down steps toward the garden,
nobody’s place in the line.
We stand in the meadow where it became flesh,
and the meadow is silent as a false witness.
Sunny. Green. Nearby, a forest
with wood for chewing and water under the bark-
every day a full ration of the view
until you go blind. Overhead, a bird-
the shadow of its life-giving wings
brushed their lips. Their jaws opened.
Teeth clacked against teeth.
At night, the sickle moon shone in the sky
and reaped wheat for their bread.
Hands came floating from blackened icons,
empty cups in their fingers.
On a spit of barbed wire,
a man was turning.
They sang with their mouths full of earth.
“A lovely song of how war strikes straight
at the heart.” Write: how silent.
“Yes.”
.
Wislawa Szymborska
2 July 1923 – 1 February 2012
Polish Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/wislawa_szymborska/poems/11678
కారు నడిమి శలవులు… సీమస్ హీనీ, ఐరిష్ కవి
ఈ కవిత శీర్షిక చిత్రంగా పెట్టాడు కవి. అందుకని దానిని తెలుగులో అనువదించడానికి
కొంతశ్రమపడవలసి వచ్చింది. Mid-term Break ని అన్నదాన్ని ఎన్నికలవిషయంలో
చెప్పినట్టు, మధ్యంతర శలవులు అనడం నాకు నచ్చలేదు, కారణం రెండింటి మధ్య ఉన్న
మౌలికమైన తేడా.
కారు అన్నపదానికి అర్థం ఒక ఋతువు (నవకారు: వసంతం, వానకారు: వర్షాకాలం ఇలా) కొంత
నిర్ణీత వ్యవధి… అన్న అర్థాలున్నాయి. అందుకని Term అన్నపదానికి కారు అన్నది
సరిపోయినట్టు అనిపించింది.
.
కళాశాల ఆసుపత్రిలో కూచుని పగలల్లా
కారు నడిమి శలవులు సూచిస్తూ మోగే గంటల్ని లెక్కపెట్టాను.
మధ్యాహ్నం రెండుగంటలకి పక్కింటివాళ్ళు ఇంటికి తీసుకువచ్చారు.
వసారాలో, ఏడుస్తూ నాన్న ఎదురయ్యాడు…
ఏ చావునైనా ధైర్యంగా తీసుకోగల మనిషి ఆయన.
జిమ్ ఈవాన్స్ “ఇది తట్టుకోలేని దెబ్బ” అని ఓదారుస్తున్నాడు.
నన్నుచూడగానే, పసివాడు నవ్వుతూ, కేరుతూ
తోపుడుబండి ఊగించాడు, పెద్దవాళ్ళందరూ నాకోసం
నిలుచుని ఎదురుచూస్తూ, నా క్షేమానికి అభినందిస్తూనే
జరిగినప్రమాదానికి విచారం ప్రకటిస్తుంటే సిగ్గేసింది.
ఇంటికి నేనే పెద్దవాణ్ణనీ, దూరంగా కళాశాలలో ఉంటున్నాననీ,
తెలియనివాళ్ళకి గుసగుసలు చెబుతున్నాయి. అమ్మ నా చెయ్యి
తన చేతిలోకి తీసుకుని, కన్నీరెండిన బాధతో నిట్టూరుస్తోంది.
పదిగంటలవుతుంటే, ఒంటినిండా కట్లుకట్టిన శవాన్ని
ఏంబులెన్సులో నర్సులు తీసుకుని వచ్చారు.
మర్నాడు ఉదయం శవాన్నుంచిన మేడమీది గదిలోకి వెళ్ళాను.
ఉపశమనవాక్యాల్లా మంచూ, కొవ్వొత్తులూ బొట్లుగా పక్కని తడుపుతున్నాయి.
ఈ ఆరు వారాల్లో మొదటిసారిగా చూస్తున్నాను వాడిని. బాగా రక్తం కారి ఉంటుంది.
ఎడమ కణతదగ్గర నల్లమందంత గాయపుమచ్చ
మంచం మీద పడుక్కున్నట్టు నాలుగడుగుల పెట్టెలో పడుక్కున్నాడు
ఎక్కడా పెద్ద దెబ్బలు లేవు, ఖచ్చితంగా బంపరు తగిలేసి ఉంటుంది.
నాలుగు అడుగుల పెట్టె, ఏడాదికి ఒక అడుగు అని కొలిచినట్టు.
.
సీమస్ హీనీ
13 April 1939 – 30 August 2013
ఐరిష్ కవి
.
Seamus Heaney
Photo Courtesy: Wikipedia
.
Mid-Term Break
.
I sat all morning in the college sick bay
Counting bells knelling classes to a close.
At two o’clock our neighbors drove me home.
In the porch I met my father crying–
He had always taken funerals in his stride–
And Big Jim Evans saying it was a hard blow.
The baby cooed and laughed and rocked the pram
When I came in, and I was embarrassed
By old men standing up to shake my hand
And tell me they were “sorry for my trouble,”
Whispers informed strangers I was the eldest,
Away at school, as my mother held my hand
In hers and coughed out angry tearless sighs.
At ten o’clock the ambulance arrived
With the corpse, stanched and bandaged by the nurses.
Next morning I went up into the room. Snowdrops
And candles soothed the bedside; I saw him
For the first time in six weeks. Paler now,
Wearing a poppy bruise on his left temple,
He lay in the four foot box as in his cot.
No gaudy scars, the bumper knocked him clear.
A four foot box, a foot for every year.
.
Seamus Heaney
13 April 1939 – 30 August 2013
Irish Poet, Playwright and Translator.
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/seamus_heaney/poems/12698
ఊగిసలాడుతున్న రోజు… ఆక్టేవియో పాజ్, మెక్సికను కవి
తన పారదర్శకతకి తానే మురిసిపోతూ
ఉండనా, మాననా అని రోజు ఊగిసలాడుతోంది.
గుండ్రంగా భూమిని కప్పిన మధ్యాహ్నపుటెండవేళ
మనుషులులేని సముద్రతీరంలా, ప్రశాంతంగా ప్రజలు జోగుతున్నారు.
అన్నీ కనిపిస్తున్నాయి కానీ ఏదీపట్టుదొరకదు,
అన్నీ సమీపంలోనే ఉన్నాయి ఏదీ చేతికందదు.
కాగితం, పుస్తకం, పెన్సిలు, అద్దం పేరుకే…
అవి ఏ పనీ లేక విశ్రాంతి తీసుకుంటున్నాయి.
‘లబ్ డబ్’ మంటూ నెత్తుటి భాషలో ఎప్పటిలాగే
నా కణతల దగ్గర కాలం కొట్టుకుంటోంది.
నిర్లిప్తంగా ఉన్న గోడమీద రకరకాల నీడలు వేసి
వెలుతురు దాన్నొక దయ్యాల రంగస్థలంగా మారుస్తోంది.
గుడ్లప్పగించి చూస్తున్న కనుపాపమధ్యలో
నా ప్రతిబింబం నాకే కనిపిస్తోంది.
కాలం విస్తరిస్తోంది. చలనరహితమై
నేను ఉండీ, లేను; నా అస్తిత్వమొక విరామం.
.
ఆక్టేవియో పాజ్
(March 31, 1914 – April 19, 1998)
మెక్సికను కవి
.
.
Between going and staying the day wavers
.
Between going and staying the day wavers,
in love with its own transparency.
The circular afternoon is now a bay
where the world in stillness rocks.
All is visible and all elusive,
all is near and can’t be touched.
Paper, book, pencil, glass,
rest in the shade of their names.
Time throbbing in my temples repeats
the same unchanging syllable of blood.
The light turns the indifferent wall
into a ghostly theater of reflections.
I find myself in the middle of an eye,
watching myself in its blank stare.
The moment scatters. Motionless,
I stay and go: I am a pause.
.
Octavio Paz
(March 31, 1914 – April 19, 1998)
Mexican Poet and Diplomat
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/octavio_paz/poems/16139
అవ్యయము… జోసెఫ్ బ్రాడ్స్కీ, రష్యను-అమెరికను కవి
ఇది చాలా చిత్రమైన స్మృతి కవిత. దీని శీర్షిక చాలా నచ్చింది నాకు.
మనిషి ఏమిటి మిగిల్చిపోతాడు? లేదా, మనిషి పోయిన తర్వాత ఏమిటి మిగులుతుంది? మనిషి భవిష్యత్తు అదే! వాడి గురించి చనిపోయిన తర్వాత అందరూ ఏమిటి మాటాడుకుంటారో, అంతే మిగిల్చిపోతాడు.వాడి గురించి ఎన్ని మాటాడుకున్నా, ఎన్ని గొప్ప గొప్ప పదాలు వాడినా, ఆ మాటలన్నిటిలోంచి అతిశయోక్తులు కాలక్రమంలో కారిపోతాయి. ఆ మాటలపరదాల వెనుక లేదా మృత్యు పరదా వెనుక ఎంతగొప్పవారున్నా ఒక్కటే. అతను ఎంతకాలం జీవించేడన్నది ప్రశ్నకాదు. ఆ వ్యక్తి ఎటువంటి జీవితం జీవించేడనేదే మిగులుతుంది. అదే అవ్యయము. (అవ్యయము ఒక భాషాభాగం)
.
… అప్పుడు “భవిష్యత్తు” అని పలకగానే
జున్నుముక్కకెన్ని రంధ్రాలున్నాయో అంతకు రెండురెట్లు
కన్నాలున్న భాషకలుగులోంచి ఏనాటివో జ్ఞాపకాల ముక్కలు
నోట కరుచుకుని ఎలుకల్లా మాటలు బయటపడతాయి.
ఇన్నేళ్ళు గడిచిపోయేక, ఆ పొడవాటి తెరలవెనుక
ఆ మూలన ఎవరున్నా, ఏమిదాగున్నా పెద్ద తేడా పడదు.
మీ మనసు దేవదూతల్ని చూసినట్టు “ఓహ్” అని ఆశ్చర్యపోదు.
గాలికి తెరల రాపిడి వినిపిస్తుందంతే!
ఉచితంగా ఇచ్చిన జీవితమనే గుర్రానికి దంతాలెన్నున్నాయో
లెక్కగట్టి వయసు అంచనావేసే పిచ్చిపని ఎవరూ చెయ్యరు.
హఠాత్తుగా ఎదురుపడినప్పుడల్లా జీవితం వెకిలినవ్వు నవ్వుతుంది.
మనిషి మిగిల్చిపోయేది పిసరంత. అతనిగూర్చి మాటాడినంత. అవ్యయమంత.
.
జోసెఫ్ బ్రాడ్స్కీ
24 May 1940 – 28 January 1996
రష్యను-అమెరికను కవి
.
.
Part Of Speech
.
…and when “the future” is uttered, swarms of mice
rush out of the Russian language and gnaw a piece
of ripened memory which is twice
as hole-ridden as real cheese.
After all these years it hardly matters who
or what stands in the corner, hidden by heavy drapes,
and your mind resounds not with a seraphic “doh”,
only their rustle. Life, that no one dares
to appraise, like that gift horse’s mouth,
bares its teeth in a grin at each
encounter. What gets left of a man amounts
to a part. To his spoken part. To a part of speech.
.
Joseph Brodsky
24 May 1940 – 28 January 1996
Russian-American Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/joseph_brodsky/poems/4030
మరపు… చెస్లావ్ మిహోష్, పోలిష్ అమెరికను కవి
నువ్వు ఇతరులకి కలిగించిన
బాధను మరిచిపో
ఇతరులు నీకు కలిగించిన
బాధనుకూడా మరిచిపో
సెలయేళ్ళూ, నదులూ ప్రవహిస్తూనే ఉంటాయి
వాటితుంపరలమెరుపులు మెరిసిమాయమౌతాయి
నువ్వు నడుస్తున్న నేల నువ్వు మరిచిపోతావు.
ఒకోసారి ఏ దూరతీరాన్నుండో పాట ఒకటి వినిపిస్తుంది
దానర్థం ఏమిటి, ఎవరుపాడుతున్నారు? అని నిన్నునువ్వు ప్రశ్నించుకుంటావు.
బాలభానుడు, మధ్యాహ్నమయేసరికి నిప్పులుకురుస్తుంటాడు
నీకు మనవలూ మునిమనవలూకూడా పుడతారు.
మళ్ళీ నిన్ను చెయ్యిపట్టుకుని ఎవరో ఒకరు నడిపిస్తారు.
నదులపేర్లు నీకు గుర్తుండిపోతాయి.
ఎంత నిరంతరాయంగా పారుతున్నట్టు కనిపించేవని!
నీ భూములుమాత్రం బంజరులైపోతాయి.
నగరంలోని ఆకాశహర్మ్యాలు ఒకప్పటిలా లేవు.
నువ్వు గుమ్మంముందు మౌనంగా నిలబడి ఉంటావు.
.
చెస్లావ్ మిహోష్
30 June 1911 – 14 August 2004
పోలిష్ కవి.
Photo Courtesy: Wikipedia
.
Forget
.
Forget the suffering
You caused others.
Forget the suffering
Others caused you.
The waters run and run,
Springs sparkle and are done,
You walk the earth you are forgetting.
Sometimes you hear a distant refrain.
What does it mean, you ask, who is singing?
A childlike sun grows warm.
A grandson and a great-grandson are born.
You are led by the hand once again.
The names of the rivers remain with you.
How endless those rivers seem!
Your fields lie fallow,
The city towers are not as they were.
You stand at the threshold mute.
.
Czeslaw Milosz
30 June 1911 – 14 August 2004
Polish-American Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/czeslaw_milosz/poems/15376
నీవు లేక… హెర్మన్ హెస్, జర్మను కవి
సమాధి ఫలకంలా శూన్యంగా చూస్తుంటుంది
తలగడ రాత్రివేళ నా వైపు
నీ కురులలో తలవాల్చి నిద్రించకుండా
ఇలా ఒంటరిగా పడుకోవడం
ఇంత కఠినంగా ఉంటుందని ఊహించలేదు.
ఏ చప్పుడూ లేని ఇంటిలో నేను ఒంటరిని
వేలాడుతున్న లాంతరు మసిబారిపోయింది.
నీ చేతులు నా చేతిలొకి తీసుకుందికి
మెల్లగా చెయిజాచుతాను ,
కాంక్షాభరితమైన నా పెదవిని నీవైపు జాచి
నన్ను నేనే ముద్దుపెట్టుకుంటాను, నిరాశతో, నిస్సత్తువతో
చటుక్కున మేలుకుంటాను
నా చుట్టూ చలికప్పినచీకటి నిలకడగా ఆవహించి ఉంటుంది.
కిటికీలోంచి ఒక తారక స్పష్టంగా మెరుస్తుంటుంది…
సొగసైన నీ కురులేవీ?
మధురమైన నీ పెదవులెక్కడ?
ఇప్పుడు ప్రతి వేడుకలోనూ విషాదాన్నీ
ప్రతి మధువులోనూ విషాన్నీ దిగమింగుతున్నాను
నీవులేక ఇలా…
ఒంటరిగా, ఒక్కడినీ ఉండటం
ఇంతకష్టంగా ఉంటుందని ఎన్నడూ ఊహించలేదు.
.
హెర్మన్ హెస్
2 July 1877 – 9 August 1962
జర్మను కవి, నవలాకారుడు.
Hermann Hesse
Without You
.
My Pillow gazes upon me at night
Empty as a gravestone;
I never thought it would be so bitter
To be alone,
Not to lie down asleep in your hair.
I lie alone in a silent house,
The hanging lamp darkened,
And gently stretch out my hands
To gather in yours,
And softly press my warm mouth
Toward you, and kiss myself, exhausted and weak-
Then suddenly I’m awake
And all around me the cold night grows still.
The star in the window shines clearly-
Where is your blond hair,
Where your sweet mouth?
Now I drink pain in every delight
And poison in every wine;
I never knew it would be so bitter
To be alone,
Alone, without you.
.
Hermann Hesse
2 July 1877 – 9 August 1962
German Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/hermann_hesse/poems/13707
మా ముసుగు … పాల్ లారెన్స్ డన్ బార్, అమెరికను కవి
మేము ధరించే ముసుగు నవ్వుతూ అబద్ధాలు చెబుతుంది
మా చెక్కిళ్ళు దాచిపెట్టి కళ్ళకి రంగులద్దుతుంది,…
మనుషుల కుతంత్రాలకు మేము చెల్లించే ప్రతిఫలమిది;
పగిలి రక్తమోడుతున్న గుండెలతో నవ్వుతాం,
కొన్ని లక్షల తియ్యని పలుకులు నేర్పుగా పలుకుతాం.
మా కన్నీళ్ళనీ, నిట్టూర్పులనీ అంచనా వెయ్యడానికి
ప్రపంచం ఎందుకు అతితెలివి ప్రదర్శించాలి?
అంతే! వాళ్ళని మమ్మల్ని చూస్తూ ఉండనీయండి,
మేము మాత్రం ముసుగేసుకునే ఉంటాం.
ఓ క్రీస్తు ప్రభూ! మేము చిరునవ్వులు నవ్వినా, నినుచేరే
మా ఆక్రందనలు వచ్చేది వ్యధార్తహృదయాలనుండే!
మేము నిన్ను స్తుతించినా, మా కాలిక్రింద నేల
కరిగిపోతూనే ఉంటుంది; గమ్యమెంతకీ చేరరాదు;
ప్రపంచం ఎలా అనుకుంటే అలా అనుకోనీ,
మేము మాత్రం ముసుగు ధరించే ఉంటాం!
.
పాల్ లారెన్స్ డన్ బార్
(June 27, 1872 – February 9, 1906)
అమెరికను కవి .
.
We Wear the Mask
.
We wear the mask that grins and lies,
It hides our cheeks and shades our eyes,–
This debt we pay to human guile;
With torn and bleeding hearts we smile,
And mouth with myriad subtleties.
Why should the world be overwise,
In counting all our tears and sighs?
Nay, let them only see us, while
We wear the mask.
We smile, but, O great Christ, our cries
To thee from tortured souls arise.
We sing, but oh the clay is vile
Beneath our feet, and long the mile;
But let the world dream otherwise,
We wear the mask!
.
Paul Laurence Dunbar
(June 27, 1872 – February 9, 1906)
American Poet, Novelist and Playwright
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/paul_laurence_dunbar/poems/14864
నల్లపిల్ల మరణం… కౌంటీ కలెన్, అమెరికను కవి
ఆమె గుండెలమీద రెండు తెల్ల గులాబులతో
తలదగ్గరా, కాళ్ళదగ్గరా రెండు తెల్ల కొవ్వొత్తులతో
నల్ల ‘మెడోనా’ లా ఆమె సమాధిలో పరుంది.
పెళ్ళికొడుకు మృత్యువుకి ఆమె పట్ల ప్రేమ.
తల్లి ఆమెని పెళ్ళికూతురులా అలంకరించడానికి
ఆమె ప్రధానపుటుంగరాన్ని తాకట్టు పెట్టింది;
ఈ రాత్రి తనను తాను చూసుకుని పెళ్ళికూతురు
గర్వంగా నృత్యం చేస్తూ ఆడుతూ పాడుతుంది.
.
కౌంటీ కలెన్
(30 May 1903 – 9 January 1946)
అమెరికను కవి
.
.
A Brown Girl Dead
.
With two white roses on her breasts,
White candles at head and feet,
Dark Madonna of the grave she rests;
Lord Death has found her sweet.
Her mother pawned her wedding ring
To lay her out in white;
She’d be so proud she’d dance and sing
to see herself tonight.
.
Countee Cullen (Born Countee LeRoy Porter)
(30 May 1903 – 9 January 1946)
American Poet
Poem courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/countee_cullen/poems/2425
దేముడి పక్షపాతం … అర్నా బాంటెమ్, అమెరికను కవి
బంగరుదేహచాయగలవారికి దేముడు
వయసులో ఉన్నప్పుడు అన్నీ అనుగ్రహిస్తాడు
ఎంతో ఆసక్తితో, వెదుకాడే కళ్ళకు
అనతికాలంలోనే కొత్త కొత్త ప్రదేశాలు తిరుగుతూ
వారి కలలన్నీ పండేలా చూస్తాడు.
నీలికళ్ళ వారికి పెద్దపెద్ద భవంతులూ
అందులో అన్నిదిక్కులా తిరిగే కుర్చీలూ,
ఎన్నోసార్లు నేలమీదా, ఓడల్లోనూ ప్రయాణాలూ,
కాపలాకి అంగరక్షకుల్నీ,
రక్షకభటుల్నీ అనుగ్రహిస్తాడు.
దేముడికి నల్లవాడిగురించి
అంత శ్రమపడ నవసరం లేదు
అతని కన్నీటిపాత్రని తరచు నింపుతూ
ప్రోత్సాహకంగా అప్పుడప్పుడు
ఒక చిరునవ్వు అనుగ్రహిస్తే చాలు.
దేముడు చిన్నవాళ్ళని
వారి మనోకామనల రుచికై అర్రులుజాచేలా చేస్తాడు.
.
అర్నా బాంటెమ్
( 13 October 1902 – 4 June 1973)
అమెరికను కవి
.
Arna Bontemps
.
God Give to Men
.
God give the yellow man
An easy breeze at blossom time.
Grant his eager, slanting eyes to cover
Every land and dream
Of afterwhile.
Give blue-eyed men their swivel chairs
To whirl in tall buildings.
Allow them many ships at sea,
And on land, soldiers
And policemen.
For black man, God,
No need to bother more
But only fill afresh his meed
Of laughter,
His cup of tears.
God suffer little men
The taste of soul’s desire.
.
Arna Bontemps
( 13 October 1902 – 4 June 1973)
American Poet
Poem Courtesy:
http://famouspoetsandpoems.com/poets/arna_bontemps/poems/3383
