ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం… విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్, ఇంగ్లీషు కవి
వర్డ్స్ వర్త్ ప్రముఖ ప్రకృతి కవి. పారిశ్రామిక విప్లవం మనుషులలో తీసుకువచ్చిన భౌతికవాదానికి… అంటే ప్రకృతిని తన ఉనికికి మూలకారణమైన చేతన శక్తిగా కాక, తాత్కాలిక ప్రయోజనాన్ని కలిగించే వనరుగా చూడడం అతనికి నచ్చదు. ఈ భౌతిక సుఖాలవేటలో పడిన మనిషి దృశ్యమాన జగత్తులోని అందాలకి పరవశించి తన హృదయాన్ని ఉన్నతంగా చేసుకోగలిగే అవకాశాన్ని కోల్పోతున్నాడని అతని ఆరోపణ.
ఈ కవితలో “మనిషి తన తెలివితేటలని, జీవితాన్ని డబ్బుసంపాదనకి పణం పెట్టి, తను భాగమైన ఈ అనంతప్రకృతిని నాశనం చేస్తూ, కనీసం దాన్ని చూసి ఆనందించే అవకాశం కోల్పోతున్నాడు,” అని చెబుతున్నాడు. జ్ఞానవంతుడై ప్రకృతిని నాశనం చేసే నేటి ఈ స్థితికంటే, ఏ అనాగరిక జాతిలోపుట్టి,అజ్ఞానంలో మగ్గినా, ఈ ప్రకృతిని చూసి పరవశించే అవకాశం కోల్పోకపోవడమే ఉత్తమమని అతని భావన. మనం చేజేతులా వినాశనాన్ని కొనితెచ్చుకుంటున్నాం అని అతని వేదన.
ప్రగతి పేరుతో, భావితరాలపట్ల మన బాధ్యత కించిత్తుకూడా పట్టించుకోకుండా, ఉన్న ప్రకృతి వనరులన్నీ ఇప్పుడే దోచుకుందికి తాపత్రయపడుతున్న (ప్రపంచవ్యాప్తంగా) ప్రభుత్వాలూ, పారిశ్రామికవేత్తలూ ఉన్న ఈ రోజులు మనం గమనించినపుడు 200 సంవత్సరాల క్రిందట అతను రాసిన ఈ హృదయవేదన ఎంత సమంజసమైనదో మనం గ్రహించవచ్చు.
.
ఈ లోకంతో మనం అతిగా ప్రవర్తిస్తున్నాం, నాడూ నేడూ,
సంపాదనకీ, ఖర్చుపెట్టడానికే మన శక్తుల్ని వృధాచేసుకుంటున్నాం;
ప్రకృతిలో మనదంటూ ఏదీ గుర్తించలేకున్నాం;
మనహృదయాల్ని పణంపెట్టుకుని, క్షుద్రవరాల్ని ఇచ్చుకుంటున్నాం!
వెన్నెలకి తన హృదయాన్ని అర్పించుకుంటున్న ఈ సముద్రమూ
ఎల్లవేళలా తెరలుతెరలుగా వీచే ఈ చల్లగాలీ,
మనం ఇప్పుడు రాలిన పువ్వుల్లా ఏరుకుంటున్నాం.
దీనికి, ఆమాటకొస్తే ప్రతివిషయంలోనూ మనం గాడితప్పాం,
భగవంతుడా! మనల్ని ఏదీ కదిలించదు. నేను
అంతరించిన ఏ అనాగరికజాతిలో పుట్టినా విచారించను;
అప్పుడు నేను ఈ ఆహ్లాదకరమైన పచ్చికబీడులో నిలబడి
కనిపించే దృశ్యాలు నేను ఏకాకినన్న అనుభూతి కలిగించవు;
సముద్రంలోంచి ‘ప్రాటియస్ ‘అనేకరూపాల్లో ఉద్భవించడమూ చూస్తాను;
పురాణపురుషుడు ట్రైటన్ ఊదే శంఖనాదాన్నీ వినగలను.
.
విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్,
(7 April 1770 – 23 April 1850)
ఇంగ్లీషు కవి
The World is too much with us.
.
The world is too much with us; late and soon,
Getting and spending, we lay waste our powers;—
Little we see in Nature that is ours;
We have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The winds that will be howling at all hours,
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune;
It moves us not. Great God! I’d rather be
A Pagan suckled in a creed outworn;
So might I, standing on this pleasant lea,
Have glimpses that would make me less forlorn;
Have sight of Proteus rising from the sea;
Or hear old Triton blow his wreathèd horn.
.
William Wordsworth
(7 April 1770 – 23 April 1850)
English Poet
ప్రకటనలు
Ember-Thief… Sikhamani, Telugu, Indian Poet
WISH ALL MY FRIENDS
WELL WISHERS
AND
BLOG VIEWERS
A VERY HAPPY
AND
PROSPEROUS
NEW YEAR
2019
***
Sitting under a leaf-less tree
On the footpath
And sweating profusely,
An old man was parching
The cobs of Maize on coals.
More than his face
His chafing-dish
Seemed cooler on scrutiny.
As he took each cob
Caressingly into his hands
And gently removed each sheath one after another
He seemed to unveil his long inventory of life’s experiences.
In the scorching sun
While everyone else
Tried to cool-off themselves with
Either newspaper
Or a handkerchief
Heaving out the heat,
He was fanning the coals
Continuously with a bamboo fan
Lest the fire of his life should cease.
As he upturned the live coals
Making tongs of his fingers
I was reminded of my uncle Sikhamani
Who, in my childhood,
Used to pull the hot curry bowl
Off the fire with bare hands.
Perhaps, fire can do them no harm
Who carry far greater heart-burns within.
As sedulously as a poet writing his poem
He was roasting each pod
Turning them on sides so that they are
Neither too charred like coal
Nor too green without losing their raw odour.
Like the jealous world
That cannot bear a poor man prospering
All of sudden the sky was overcast
And it started drizzling.
And then started his desperate trial
To keep the fire in the coals alive.
He moved the chafing-dish to a dry place
And the rain followed him.
He tried to cover it with too inadequate piece of sack
It was drenched in rain.
And in a final bid
He pulled the dish between his calves
Making an umbrella of his tummy
And hedged it with his hands.
And the threatening rain
Disappeared as quickly as it appeared.
Then I realized
That fire is needed not just to roast the cobs
But essential to life itself.
And also, that it is not easy keep it alive.
Pretending a bargain
I could somehow con him
To steal an ember from him.
Now
I must kindle the fire within
Like I did in my childhood
Borrowing coals from my neighbour
In the folds of a dry coconut leaf
Or, on a piece of dung cake.
.
Sikhamani
(Karri Sanjiva Rao)
Telugu, Indian Poet
http://www.sikhamani.com/about.html
