---

[లిండా పాస్టన్ నైతికత విలువలకి సంబంధించి ఒక చక్కని ప్రశ్న తీసుకుని, బాల్యంలో నైతిక విలువలు అర్థంచేసుకోవడం ఎంత సంక్లిష్టమో, నైతికతమీద ఒక అభిప్రాయాన్ని ఏర్పరచుకోవడం ఎంత కష్టమో సూచిస్తుంది. అంతే కాదు, ఆ వయసులో కళాత్మకత కంటే, జీవితంవైపే ఎక్కువ మొగ్గు ఉంటుందని సూచిస్తుంది. పాఠకులు దీన్ని ఇంకా నిశితంగా విశ్లేషించుకోవచ్చు.]

చిన్నప్పుడు మాకు నైతికశాస్త్రం పాఠాలు చెబుతున్నప్పుడు

ప్రతి ఏడూ శరత్తులో మా ఉపాధ్యాయురాలు ఈ ప్రశ్న అడుగుతుండేవారు:

ఒకవేళ ఏదైనా ఒక మ్యూజియంలో అగ్నిప్రమాదం సంభవిస్తే

మీరు ఏది ముందు కాపాడతారు? రెంబ్రాంట్ చిత్రాన్నా?

లేదా ఇక అట్టే రోజులు బ్రతకదని తెలిసిన

ఒక వృద్ధురాల్నా?అని. కూచున్న కుర్చీల్లో అసహనంగా కదుల్తూ

చిత్రానికీ, వృద్ధాప్యానికీ ఏ రకమైన విలువ ఇవ్వకుండా

ఒక ఏడు చిత్రాన్ని అని చెబితే మరోసారి ముసిలిదాన్ని అనే వాళ్లం.

ఎప్పుడుచెప్పినా అయిష్టంగానే చెప్పేవాళ్లం. ఒక్కోసారి

ఆ మిసిల్ది మా అమ్మమ్మ ముఖకవళికల్ని దొరకబుచ్చుకుని

అలవాటైన వంటగది విడిచిపెట్టి గాలిలో తేలుతూ

ఊహాప్రపంచంలోని మ్యూజియంలోకి వస్తుండేది.

ఒక ఏడు, చాలా తెలివిగా, ఇలా అన్నాన్నేను:

ఆ ముసిలిదాన్నే నిర్ణయించుకోనియ్యకూడదా? అని.

లిండా, మా ఉపాధ్యాయురాలు అంది:అది సమాధానం చెప్పే

బాధ్యతనుండి పలాయనంచిత్తగించే పద్ధతి అని.

ఈ ఏడు శరత్తులో నేను నిజమైన మ్యూజియంలో

నిజమైన రెంబ్రాంట్ చిత్రం ముందు, ముసిలిదాన్ని,

లేదా వయసుపైబడ్డ నేను, నిలుచున్నాను. ఆ చిత్రంలోని

రంగులు ఆకురాలుకాలం కన్నా చిక్కగా ఉన్నాయి,

అంతేనా, చలికాలంకన్నా గాఢంగా ఉన్నాయి… ఆ నేల రంగులు

నేలతో సహా మిరిమిట్లుగొలిపే పంచభూతాలూ

ఆ చిత్తరువులోంచి ఉబుకుతున్నట్టున్నాయి. నాకిపుడు

ఆ మిసిలిదీ, ఆ వర్ణచిత్రం, ఆ ఋతువులూ అన్నీ ఒక్కలా కనిపించి

అది రక్షించుకోదగిన చిత్రమని బాల్యం గుర్తిస్తుందని అనుకోను.

.

లిండా పాస్టన్

(Born May 27, 1932)

అమెరికను కవయిత్రి

Linda Pastan

Ethics

.

 

In ethics class so many years ago

our teacher asked this question every fall:

if there were a fire in a museum

which would you save, a Rembrandt painting

or an old woman who hadn’t many

years left anyhow? Restless on hard chairs

caring little for pictures or old age

we’d opt one year for life, the next for art

and always half-heartedly. Sometimes

the woman borrowed my grandmother’s face

leaving her usual kitchen to wander

some drafty, half imagined museum.

One year, feeling clever, I replied

why not let the woman decide herself?

Linda, the teacher would report, eschews

the burdens of responsibility.

This fall in a real museum I stand

before a real Rembrandt, old woman,

or nearly so, myself. The colors

within this frame are darker than autumn,

darker even than winter — the browns of earth,

though earth’s most radiant elements burn

through the canvas. I know now that woman

and painting and season are almost one

and all beyond saving by children.

.

Linda Pastan

America n Poet

(Born May 27, 1932)