It takes but a moment, but the memory of it usually lasts forever.
None are so rich that can get along without it—
And none are so poor but that can be made rich by it.
It enriches those who receive
Without making poor those who give—
It creates sunshine in the home,
Fosters good will in business
And is the best antidote for trouble—
And yet it cannot be begged, borrowed or stolen, for it is of no value
Unless it is freely given away.
Some people are too busy to give you a smile—
Give them one of yours—
For the good Lord knows that no one needs a smile so badly
As he or she who has no more smiles left to give.
.
Raoul Follereau
17 Aug 1903- 6 Dec 1977
French Writer
Raoul Follereau, born August 17, 1903 in Nevers and died December 6, 1977 in Paris, is a French writer and journalist, creator of the world day of fight against leprosy and founder of the work known today in France under the name of the Raoul-Follereau Foundation, which fights against leprosy and poverty and promotes access to education.
[కాకతాళీయంగా మనకి ఈ మనుజ జన్మ వచ్చిందనీ, మనకున్న జీవితం ఒకటేననీ, మంచి అన్నది ఏది చేద్దామనుకున్నా దాన్ని వాయిదా వెయ్యకుండా ఒంట్లో శక్తీ, మనసులో తలపూ ఉన్నప్పుడే ఆచరించాలనీ సున్నితంగా చెప్పిన కవిత]
[లిండా పాస్టన్ నైతికత విలువలకి సంబంధించి ఒక చక్కని ప్రశ్న తీసుకుని, బాల్యంలో నైతిక విలువలు అర్థంచేసుకోవడం ఎంత సంక్లిష్టమో, నైతికతమీద ఒక అభిప్రాయాన్ని ఏర్పరచుకోవడం ఎంత కష్టమో సూచిస్తుంది. అంతే కాదు, ఆ వయసులో కళాత్మకత కంటే, జీవితంవైపే ఎక్కువ మొగ్గు ఉంటుందని సూచిస్తుంది. పాఠకులు దీన్ని ఇంకా నిశితంగా విశ్లేషించుకోవచ్చు.]
చిన్నప్పుడు మాకు నైతికశాస్త్రం పాఠాలు చెబుతున్నప్పుడు
ప్రతి ఏడూ శరత్తులో మా ఉపాధ్యాయురాలు ఈ ప్రశ్న అడుగుతుండేవారు:
ఒకవేళ ఏదైనా ఒక మ్యూజియంలో అగ్నిప్రమాదం సంభవిస్తే
మీరు ఏది ముందు కాపాడతారు? రెంబ్రాంట్ చిత్రాన్నా?
లేదా ఇక అట్టే రోజులు బ్రతకదని తెలిసిన
ఒక వృద్ధురాల్నా?అని. కూచున్న కుర్చీల్లో అసహనంగా కదుల్తూ
చిత్రానికీ, వృద్ధాప్యానికీ ఏ రకమైన విలువ ఇవ్వకుండా
ఒక ఏడు చిత్రాన్ని అని చెబితే మరోసారి ముసిలిదాన్ని అనే వాళ్లం.
ఒక రోజు పొలంలో ఒక దిష్టిబొమ్మ నిలబెట్టి ఉంది పచ్చగడ్డి కూరేరు ఎండుగడ్డి కూరేరు అది రాజమార్గంలో పోతున్న మనుషుల్ని చూస్తోంది కాని ఒక్కమాట మాటాడితే ఒట్టు
అది చాలా సంగతులు చూసింది, కాని ఒకటీ వినలేదు దానికి రాత్రి లేదు పగలు లేదు దానికి ఏమీ లేకపోవడంతో, ఏదీ అక్కరలేకపోవడంతో ఒక్క మాటన్నా మాటాడలేదు.
ఒక నల్లని ఎలుక ఒక గూడు పెట్టుకుంది ఎంత బుజ్జిగా ఉందో ఎంత నల్లగ ఉందో పాపం టామ్ కి ఉన్న మంచి కోటుచెయ్యిలో గూడుపెట్టింది అయినా, దిష్టిబొమ్మ ఏమీ అనలేదు.
టామ్ టోపీలో ఒక ఆడ పిట్ట ఇల్లుకట్టింది ఎంత అందంగా ఉందో ఎంత ఖుషీగా ఉందో ఒక ఉడుత మనుషులంటే భయం పక్కనబెట్టి టామ్ ని ముద్దుపెట్టుకుంది. ఐనా అతనేం అనలేదు.
పాపం చివికి జీర్ణమైపోయినవాడు.అతనంటే నాకు ఇష్టం పచ్చగడ్డి కూరేరు ఎండుగడ్డి కూరేరు అతను ఎన్నో కథలు చెప్పగలడు కానీ ఏనాడూ ఒక్క మాటమాటాడితే ఒట్టు. . మైకేల్ ఫ్రాంక్లిన్
(ఈ కవి గురించి వివరాలు ఇవ్వలేనందుకు చింతిస్తున్నాను)
సూర్యుడెప్పుడో అస్తమించాడు నక్షత్రాలు ఒక్కటొకటిగా మిణుకుమంటున్నాయి చెట్లగుబురుల్లో పిట్టలు ఇంకా రాగాలాపనలు అందుకోలేదు. అక్కడొక కోయిల ఇక్కడ ఒక రెండు పాలపిట్టలూ దూరాన్నుండి ఎగసివస్తున్న సుడిగాలి పక్కనే పారుతున్న సెలయేటి పాట ఒక్కసారిగా దిగంతాలవరకూ సాగుతూ రోదసిని ముంచెత్తుతున్న కోయిల పాట…
ఇవన్నీ ఉంటే ఎవడయ్యా ఇటువంటి జూన్ రాత్రిలో ఆడంబరంగా లండను పోయేది? మారువేషాలతో ఆటలాడేది? అంత మెత్తని వెన్నలాంటి అర్థచంద్రుడూ ఇంత ఖర్చులేని ఆనందాలూ దొరుకుతుంటే? అందులో ఇంత చక్కని రాతిరి? . విలియమ్ వర్డ్స్ వర్త్ (7 ఏప్రిల్ 1770 – 23 ఏప్రిల్ 1850) ఇంగ్లీషు కవి
.
A Night in June
(This Impromptu appeared, many years ago, among the Author’s poems, from which, in subsequent editions, it was excluded. It is reprinted at the request of the Friend in whose presence the lines were thrown off.)
ఆమె యవ్వనవతి, అందగత్తె ఆమె శరీరాన్ని నులివెచ్చన చేసే సూర్యరశ్మిలా కొద్దిగా బంగారు మెరుపు ఉంది ఆమెలో. కానీ, ఆమె నల్లజాతి యువతి కావడంతో ‘మేవిల్లే ‘ లో ఆమెకి చోటు లేదు ఆమె మనసులో జ్వలిస్తూ స్వచ్ఛమైన జ్వాలలా పైకి ఎగసిపడే ఆనందానికి అవకాశాలూ లేవు.
ఒక రోజు మిసెస్ లాథామ్ ఇంటి వెనక పెరట్లో గిన్నెలు తోముకుంటూ, తనని తాను రెండు ప్రశ్నలు వేసుకుంది ఆ రెండింటి సారాంశమూ సుమారుగా ఇది: తెల్లజాతి స్త్రీ వంటింట్లో పనిచేసే నల్లజాతి పిల్ల ఆ డబ్బు ఏంచేసుకుంటుంది? ఈ ఊర్లో ఆనందించడానికి ఏమైనా ఉందా?
ఇప్పుడు నది దిగువగా ఉన్న వీధులన్నిటికీ ఈ అందమైన పిల్ల రూబీ బ్రౌన్ గురించి ఎక్కువ తెలుసు అక్కడ ఎప్పుడూ కిటికీలు మూసి చీకటిగా ఉండే గదుల్లో ఈ పసుపుపచ్చని పిల్ల తన ప్రశ్నలకు సమాధానం వెతుక్కుంటూ బ్రతుకుతోంది. చర్చికి వెళ్ళే నీతిమంతులైన ప్రజలు ఆ పిల్ల పేరు ఇప్పుడు ఉచ్ఛరించరు.
కానీ, ఆ చీకటిగదుల ఇంటికి వెళ్లడానికి అలవాటుపడ్డ తెల్లజాతి పురుషులందరూ వాళ్ళ వంటిళ్ళల్లో ఆమె పనిచేస్తున్నపుడు ఇంతకుముందు ఎన్నడూ ఇవ్వనంతగా డబ్బు ముట్టజెప్ప సాగేరు. .
.
.
.