ఈ కవిత మయూర మహాకవి వ్రాసిన సూర్య శతకంలో మొట్టమొదటిశ్లోకాన్ని గుర్తుకు తెస్తోంది:

జంభారాతీభకుంభోద్భవమివ దధతః సాంద్ర సింధూర రేణుమ్
రక్తాస్సిక్తా ఇవౌఘైరుదయగిరితటీ ధాతుధారా ద్రవస్య
ఆయాంత్యా తుల్యకాలం కమలవనరుచే వారుణావో విభూత్యై
భూయాసుర్భాసయంతో భువన మభినవా భానవో భానవీయాః

(ప్రాన్నగమునుండి అప్పుడే ఉదయిస్తున్న సూర్యకిరణాలు ఇంద్రుడి ఐరావతం నుండి వస్తున్న సింధూర రేణువుల్లాగా, ఉదయగిరులపైనున్న గైరికాది ధాతువుల ప్రవాహంచే తడిసి ఎర్రనైనట్టుగానూ, అదే సమయంలో పూర్తిగా విచ్చుకుంటున్న ఎర్రకలువలనుండి ఎగసి వస్తున్న పుప్పొడికాంతులతోనూ కలిసి మనోహరంగా ఉన్నవి).

సౌందర్యాన్ని సౌందర్యంగానే చూడాలితప్ప … మాయాబజారు సినిమాలో చెప్పినట్టు.. “రసపట్టులో తర్కం కూడ”దని చెబుతున్న కవిత. మన జ్ఞానం ఎంతగొప్పదైనప్పటికీ, దానికి తెలుసుకోగలపరిమితులున్నాయి. అంతమాత్రం చేత దాని పరిధికి ఆవల ఉన్నది గొప్పదని గానీ, ఏమీ లేదని గానీ చెప్పలేము. రెండూ నమ్మకాన్నీ ఆశ్రయించినవే.

***

.

ఈశ్వరానుగ్రహంగా కనిపించే ప్రకృతి లీలగా కలిగించిన అలజడికి
ఒక నాస్తికుడి ప్రతిస్పందనలు ఈ ప్రభాత సమయపుటాలోచనలు
రంగులు నిరాకారములై, ఏ పరిణామాన్నీ కలిగిలేకపోయినా
సాపేక్షంగా తప్ప, వాటంతట వాటికి అస్తిత్వం అంటూ లేకపోయినా,

ఈ ప్రభాతవస్త్రపు అపురూపమైన వర్ణాలు శాంటా క్లాజ్ వంటి
అద్భుతమైన చిత్రవిచిత్రమైన కాల్పనిక రూపాల్ని సృష్టిస్తున్నాయి,
(హెన్రీ) మాటిస్ రంగులకి అనుకరణలుగా ఉన్న ఈ వర్ణమిశ్రమాలు
తెలివైన శాస్త్రజ్ఞులు మనమీద రుద్దిన సిద్ధాంతాల మాయ.

మనం చూస్తున్న ఈ దృశ్యాన్ని శాస్త్రదృష్టితో విశ్లేషిస్తే
అటు ఫావిజమూ, ఇటు “ఎస్ ఫహాన్” సంప్రదాయమూ నిలబడవు.
అయినప్పటికీ మనం అందులో లీనమై, ఇష్టపూర్వకంగా ఉపేక్షించి
మన అస్తిత్వానికి అవాస్తవిక సర్దుబాట్లు చేసుకుంటూనే ఉంటాము.

కనుక ఇటువంటి ప్రత్యేక సందర్భాల్లో
మనకి మనం నచ్చజెప్పుకునే పేలవమైన మాటలు,
అర్థంలేని ఆశావాదం మీదా, మనం సృష్టించుకునే
భయంకర చిత్రాలమీదా ఆధారపడక తప్పదు

అవి మనం ఎవరిమో విశదీకరించడానికి ఉపయోగించినా,
వాటి అంతరార్థం మన మనసు తెలుసుకోగలిగిన దానికి
అతీతంగా, మన మనసు నిరంతరం మనకి విడమరిచే
వివరణల పరిధికి చెందుతుందని చెప్పడానికి వెనకాడుతాం.

ఇంద్రియాలు చేసే మాయాద్వీపాలకి అతీతంగా
మనం తెలుసుకోవలసిన ధర్మసుక్ష్మాలు లేవని తెలిసేక
(మన మెదడులో “మయుడు” చేసే ఇంద్రజాల కల్పనలు)
మన అనుభూతుల్ని మిధ్యా-భ్రాంతులుగా ఆవిష్కరిస్తాయి.

అయినప్పటికీ, మనం ఇంకా ఇంకా వెలుతురుతో సంసర్గాన్ని కోరుకుంటాము
మన ఒంటరి, ఏకాంత దుఃఖాలను చీల్చి వెలుగులు విరజిమ్మాలని:
నేను ఉదయిస్తున్న సూర్యుడికి నా కృతజ్ఞత తెలుపుకుంటున్నాను
నా గదిలో దట్టమైన రంగులు నింపడానికి ఎంచుకున్నందుకు.
.

డిక్ డేవిస్

జననం ఏప్రిల్ 18 1945

సమకాలీన ఇంగ్లీషు కవి

 

 

 

.

.

Aubade

 

(For Joshua Mehigan)

 

These are the dawn thoughts of an atheist

Vaguely embarrassed by what looks like grace:

Though colors don’t objectively exist,

And have no form, and occupy no space,

 

So that the carpet’s sumptuous dyes must make

Bold arabesques untrue as Santa Claus,

And all Matisse’s pigments are a fake

Fobbed off on us by intellectual laws,

 

And neither Fauve nor Esfahan survive

The deconstructed physics of our seeing –

Still we consent, and actively connive

In their unreal adjustments to our being.

 

So the thin rhetoric we use to cope

With being so peculiarly here,

Which cannot but be based on baseless hope

And self-constructed images of fear,

 

Serves to interpret what we are, although

We hesitate to say that what it says

Refers to anything that we could know

Beyond the mind’s perpetual paraphrase . . .

 

And sensing that no quiddity remains

Outside the island sorceries of sense

(Queen Circe’s simulacra in our brains

That make and unmake all experience)

 

Still, still we long for Light’s communion

To pierce and flood our solitary gloom:

Still I am grateful as the rising sun

Picks out the solid colors of my room.

.

Dick Davis

Born:  18 April 1945

English Poet, translator and editor

Poem Courtesy:

http://www.poemtree.com/poems/Aubade.htm

Dick Davis was born in Portsmouth, England, and was educated at the universities of Cambridge and Manchester.  He was Professor of Persian at Ohio State University.  He lived for 8 years in Iran, as well as for periods in Greece and Italy.  As author, translator or editor, he has produced 18 books; besides academic works, he has published translations of prose from Italian and poetry and prose from Persian, and six books of his own poetry.