ఈ సృష్టి అంతా భగవంతుని వైభవంతో నిండి ఉంది…
కంపించే బంగారు రేకునుండి వెలువడే కాంతిపుంజంలా;
అది గానుగలోంచి ఊరే నూనెలా కొద్దికొద్దిగా వస్తూనే అఖండమౌతుంది.
మరి మనుషులెందుకు అతని అధికారాన్ని లెక్కపెట్టరు?

తరాలు నడచి పోయాయి, నడుచుకుని పోయాయి, నడుచుకుంటూపోయాయి
అందరూ తమ పనుల్లో, శ్రమలో, వేదనల్లో మునిగి తేలేరు;
మనుషులుగా తమ ముద్ర వేసుకున్నారు, కీర్తి ప్రతిష్ఠలు సంపాదించుకున్నారు:
ఇప్పుడామట్టి అంతా ఖాళీ; పాదరక్షలుండడంతో కాళ్ళు తగిలినా పోల్చుకోలేవు.

అయినప్పటికీ, ప్రకృతికిలో “నిండుకుంది” అన్న భావన లేదు;
ప్రతి వస్తువులోనూ అపురూపమైన అంతరాంతరాల్లో తాజాదనం ఇంకా మిగిలే ఉంది
పడమటి దిక్కున చివరి వెలుగులు అంతరించి చీకటి ముసిరినా
ఆహ్! తెల్లవారుతూనే తూరుపుదిక్కున గోధుమవన్నె పొడుస్తుంది …
దానికి కారణం పవిత్రాత్మ ఈ సృష్టిగురించి గుండెనిండా
ప్రేమతో తలపోస్తుంది. అంతే, దానికి రెక్కలొస్తాయి.
.
గెరార్డ్ మేన్లీ హాప్కిన్స్
(28 July 1844 – 8 June 1889)
ఇంగ్లీషు కవి

.

.

God’s Grandeur

The world is charged with the grandeur of God.

It will flame out, like shining from shook foil;

It gathers to a greatness, like the ooze of oil

Crushed.  Why do men then now not reck his rod?

Generations have trod, have trod, have trod;

And all is seared with trade; bleared, smeared with toil;

And wears man’s smudge and shares man’s smell: the soil

Is bare now, nor can foot feel, being shod.

And for all this, nature is never spent;

There lives the dearest freshness deep down things;

And though the last lights off the black West went

Oh, morning, at the brown brink eastward, springs—

Because the Holy Ghost over the bent

World broods with warm breast and with ah! bright wings.                                             

.

Gerard Manley Hopkins

(28 July 1844 – 8 June 1889)

English Poet

Poem Courtesy:

http://www.poemtree.com/poems/GodsGrandeur.htm