నిరాకరణ… జార్జి హెర్బర్ట్, వెల్ష్ కవి

ప్రశాంతంగా ఉన్న నీ చెవులలోకి
నా ప్రార్థనలు చొరబడలేనపుడు;
నా కవితలాగే, నా హృదయమూ ముక్కలై,
నా గుండెనిండా భయాలు నిండి
అంతా అస్తవ్యస్తమైపోయింది.

వక్రించిన నా ఆలోచనలు, శీర్ణధనువులా,
రెండుగా చీలిపోయాయి;
వేటిత్రోవన అవిపోయాయి; కొన్ని సుఖాలవేటలో పోతే
కొన్ని పోరాటాలకీ, ప్రమాదకరమైన
ప్రయత్నాలవైపు మరలాయి.

ఎక్కడికెళితేనేమిటి, అని అవి అంటుండేవి,
రేయింబవళ్ళు చేసే వాడికోళ్లకు
హృదయమూ, కాళ్ళూ చచ్చుబడిన తర్వాత?
ఓ ప్రభూ! కనికరించి కనిపించు, కనిపించు,
అయినా నువ్వు కనిపించవు.

చిత్రమేమిటంటే, నువ్వు మట్టికి నిన్ను వేడగలిగే
నాలుకని ప్రసాదించి,
తీరా అది వేడుకున్నపుడు నువ్వు వినిపించుకోవు! రోజల్లా
రోజల్లా నా హృదయం మోకాళ్లమీదే ఉంది
అయినా నువ్వు కనిపించవు.

కనుక నా ఆత్మ కనుమరుగైపోయింది
శృతిచేయకా, మీటబడకా;
బలహీనమైన నా మనసు, తృంచబడినగుండెలా
సవ్యమైనమార్గంలో చూడలేకున్నది
వేరుపడి, వేలాడుతోంది.

ఓ ప్రభూ! గుండెలేని హృదయానికి ధైర్యం చెప్పి, శృతి చెయ్యి,
ఆలస్యం చెయ్యవద్దు;
దాని వల్ల నా ప్రార్థనలకు నువ్వు చూపిన అనుగ్రహానికి
అవీ నా మనసూ జంటగా గణగణమ్రోగుతూ
నా కవితను సరిదిద్దగలుగు గాక!

.

జార్జి హెర్బర్ట్
(3 April 1593 – 1 March 1633)
వెల్ష్ కవి .

.

Deniall

            When my devotions could not pierce

                                    Thy silent eares;

Then was my heart broken, as was my verse;

                  My breast was full of fears

                                    And disorder:

            My bent thoughts, like a brittle bow,

                                    Did flie asunder:

Each took his way; some would to pleasures go,

                  Some to the warres and thunder

                                    Of alarms.

            As good go any where, they say,

                                    As to benumme

Both knees and heart, in crying night and day,

                  Come, come, my God, O come,

                                    But no hearing.

            O that thou shouldst give dust a tongue

                                    To crie to thee,

And then not heare it crying! all day long

                  My heart was in my knee,

                                    But no hearing.

            Therefore my soul lay out of sight,

                                    Untun’d, unstrung:

My feeble spirit, unable to look right,

                  Like a nipt blossome, hung

                                    Discontented.

            O cheer and tune my heartlesse breast,

                                    Deferre no time;

That so thy favours granting my request,

                  They and my minde may chime,

                                    And mend my ryme.

.

George Herbert

(3 April 1593 – 1 March 1633)

Welsh  Poet, Orator and Anglican Priest

Poem Courtesy:

http://www.poemtree.com/poems/Deniall.htm