వివేకం అంది,”చూస్తుండు, అతన్ని నా వాదనతో వంచిస్తాను;”అని.
ప్రేమ అంది, “ఊరుకో! నేనతన్ని మనసుతో వంచిస్తాను.” అని

మనసు హృదయంతో అంది, “ఫో!నన్ను చూసీ,
నిన్ను చూసీ నవ్వకు. అతనిది కానిదేముందని
అది చూపి అతన్ని మోసగించడానికి?
అతనికి విచారంలేదు, ఆందోళన లేదు, అజ్ఞాతమే కొరుకుంటున్నాడు
పోనీ అతనికి మద్యాన్నీ, అధికమొత్తంలో ధనాన్నీ చూపి వంచిద్దామన్నా.
అతని చూపులతూపులు ఏ వింటినుండీ వెలువడటంలేదు
ప్రతిగా మరొక వింటినుండి చూపుల అమ్ములతో ఖండించడానికి.
అతనీ ప్రపంచానికి ఖైదీ కాడు, ఈ నేలకి ఏ సంకెళ్లతో
అతుక్కుపోలేదు అతనికి బంగారునిధులూ, రాజ్యాలూ ఇచ్చి వశపరచుకుందికి.
మనిషి రూపంలో కనిపిస్తున్నప్పటికీ, అతనొక దేవదూత.
అతనికి ఏవ్యామోహమూ లేదు, స్త్రీలను ఎరవేసి మోసపుచ్చడానికి.
ఇటువంటి ఆకారం ఎక్కడ వసిస్తే, అది దేవదూతలకు స్థావరమౌతుంది
కనుక అతన్ని అటువంటి ఆకారాలూ రూపాలూ చూపి ఏం లోబరచుకోగలను?
అతను ఏ గుర్రాలమీదా స్వారీ చెయ్యడు అతను ఊహల్లో విహరిస్తాడు గనుక;
అతను తినేదే తక్కువ, ఇక ఏ విందుభోజనం ఆశపెట్టను?
ఈ ప్రపంచ విఫణుల్లో అతను బేహారీకాడు, వర్తకుడూ కాదు
పోనీ అతనికి లాభనష్టాల బేరీజు వేసి మోసగిద్దామన్నా.
అతనికి ఏ కపటవేషాలూ లేవు, నేను రోగిలా నటిస్తూ,
నిట్టూరుస్తూ, అతన్ని రోదనతో వంచించడానికి.
నేను నా తలని దగ్గరాకట్టుకుని ప్రణమిల్లుతాను దోవతప్పినందుకు;
అతని అనుకంపని రోగమనీ, మనోవ్యాధనీ మోసగించను
అతను నా వక్రబుద్ధిని, నటననీ ఒక్కొక్కకేశాన్నీ విడదీసి చూడగలడు.
అతనికి ఏది అందుబాటులోలేదని దాన్ని చూపి అతన్ని మోసపుచ్చడానికి?
అతనికి కీర్తి కాంక్షలేదు, కవులంటే వ్యామోహమున్న రాజూ కాదు,
పోనీ గీతాలతో, అద్భుతమైన కవిత్వంతో వశపరచుకుందికి.
ఆ నిరాకారస్వరూపపు తేజోమహిమ మరీ గొప్పది
వరమనుగ్రహించో, స్వర్గాన్ని ఎరచూపించో వంచించడానికి.
అయితే ఒక్కటి, షామె తబ్రీజ్(Shams-e Tabriz), అతనికి ఇష్టుడూ, గురువూ
అతని వేషం ధరించి మాత్రం నేను వంచించడానికి ప్రయత్నిస్తాను.
.
రూమీ

పెర్షియను సూఫీ కవి

Mystical Poem 2

.

Reason says, “I will beguile him with the tongue;”

Love says, “Be silent. I will beguile him with the soul.”

The soul says to the heart, “Go, do not laugh at me

and yourself. What is there that is not his, that I may beguile him thereby?”

He is not sorrowful and anxious and seeking oblivion

that I may beguile him with wine and a heavy measure.

The arrow of his glance needs not a bow that I should

beguile the shaft of his gaze with a bow.

He is not prisoner of the world, fettered to this world

of earth, that I should beguile him with gold of the kingdom of the world.

He is an angel, though in form he is a man; he is not

lustful that I should beguile him with women.

Angels start away from the house wherein this form

is, so how should I beguile him with such a form and likeness?

He does not take a flock of horses, since he flies on wings;

his food is light, so how should I beguile him with bread?

He is not a merchant and trafficker in the market of the

world that I should beguile him with enchantment of gain and loss.

He is not veiled that I should make myself out sick and

utter sighs, to beguile him with lamentation.

I will bind my head and bow my head, for I have got out

of hand; I will not beguile his compassion with sickness or fluttering.

Hair by hair he sees my crookedness and feigning; what’s

hidden from him that I should beguile him with anything hidden.

He is not a seeker of fame, a prince addicted to poets,

that I should beguile him with verses and lyrics and flowing poetry.

The glory of the unseen form is too great for me to

beguile it with blessing or Paradise.

Shams-e Tabriz, who is his chosen and beloved – perchance

I will beguile him with this same pole of the age.

.

Rumi

“Mystical Poems of Rumi 2” A. J. Arberry

The University of Chicago Press, 1991