ఒకరు నన్ను కాగలించుకుంటారు
ఒకరు నా వంక తోడేలులా చూస్తారు
మరొకరు తన టోపీని తీస్తారు
తనని నేను బాగా చూడగలిగేలా.

ప్రతివారూ నన్నడుగుతుంటారు
నేన్నీకు ఏమౌతానో చెప్పగలవా అంటూ

ఎన్నడూ ఎరుగని వృద్ధ స్త్రీలూ, పురుషులూ
నా చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలలోనిలిచిన పేర్లు
చెబుతూ … వాళ్ళు తామే అంటారు.

అందులో ఒకర్ని అడుగుతాను:
నామీద దయ ఉంచి చెప్పండి
“తోడేలు జార్జి” ఇంకా బ్రతికున్నాడా?

ఏదో మరో లోకంనుండి మాటాడినట్టు
ఒక వ్యక్తి “అది నేనే” అంటాడు.

అతని చెంపలు నా చేత్తో రాస్తూ
కళ్ళతోనే సంజ్ఞచేస్తాను:
నేనింకా బ్రతికే ఉన్నానా? అని.

.

వాస్కో పోపా

June 29, 1922 – January 5, 1991

సెర్బియన్ కవి.

.

.

In the Village of My Ancestors

.

Someone embraces me

Someone looks at me with the eyes of a wolf

Someone takes off his hat

So I can see him better

Everyone asks me

Do you know how I’m related to you

Unknown old men and women

Appropriate the names

Of young men and women from my memory

I ask one of them

Tell me for God’s sake

Is George the Wolf still living

That’s me he answers

With a voice from the next world

I touch his cheek with my hand

And beg him with my eyes

To tell me if I’m living too

.

Vasko Popa

June 29, 1922 – January 5, 1991

Serbian Poet

Poem Courtesy:

https://www.poemhunter.com/poem/in-the-village-of-my-ancestors/