ఆమె చెప్పిన విధానం చూస్తే,
(చెప్పినదాన్లో చాలవరకు నిజం),
ఆమెకి ఇవ్వ వలసిన గౌరవాన్ని
ఏ అహంకారమూ ఆపలేదు:
ఆమె సులభంగా వంచించొచ్చు,
కానీ ఆ పని ఆమె చెయ్యలేదు,
అలా చేసుంటే పురుషుడు చిరునవ్వు నవ్వి
మోసాన్ని అర్థం చేసుకునే వాడు.

ఆమె అనుకున్నదానికంటే
ఎక్కువ ఊహిస్తే, అన్నిటికీ
ముగింపు పలకవస్తుందని తెలిసి
అతను ఆగేడు; అతను వెళ్ళినపుడు
ఉల్లాసమైన మాటతో వీడ్కోలు పలికేడు
ఆ మాట అతనికి చుక్కలు మినుకుమినుకుమన్న
రాత్రులలో అతను విన్న ఏ స్వరం కన్నా
చాలా తేలికగా అనిపించింది.

ఆమె సన్నగా నవ్వింది. అతను
ఆ చీకటిలో ఆమెచుట్టూ
శిధిలమైన పగటిగురించి
మాటైనా మాటాడడని తెలిసి.
అతనికెక్కడా శిధిలాలూ కనిపించలేదు
ఒంటరిగా ఆ చుక్కలక్రింద
తిరుగాడిన వారికెవరికీ ఎక్కడా
గాయాలున్నట్టూ అనిపించలేదు
.
ఎడ్విన్ ఆర్లింగ్టన్ రాబిన్సన్
(December 22, 1869 – April 6, 1935)
అమెరికను కవి

.

.

Tact

.

Observant of the way she told

  So much of what was true,

No vanity could long withhold

  Regard that was her due:

She spared him the familiar guile,

  So easily achieved,

That only made a man to smile

  And left him undeceived.

Aware that all imagining

  Of more than what she meant

Would urge an end of everything,

  He stayed; and when he went,

They parted with a merry word

  That was to him as light

As any that was ever heard

  Upon a starry night.

She smiled a little, knowing well

  That he would not remark

The ruins of a day that fell

  Around her in the dark:

He saw no ruins anywhere,

  Nor fancied there were scars

On anyone who lingered there,

  Alone below the stars.

  .

Edwin Arlington Robinson

(1869–1935)

Poem Courtesy:

http://www.bartleby.com/273/43.html

The Yale Review, January 1920.