నెల: డిసెంబర్ 2016

ఆటపట్టించడానికి అతన్ని ఎప్పుడూ మహారాజా మాక్స్మిలన్ అని పిలిచే వాళ్లం;
అతను రోజూ మాకు ఎదురయ్యేవాడు, పాపం, అన్నడూ మాటాడేవాడు కాదు.
తొడుక్కున్నచెప్పులు అరిగి చిరిగిపోయేయి, కాళ్లకి సరిపడేవి కావు;
చింకి కోటు, మాసి మరకలుపడ్డ చొక్కాతో రోడ్డుమీద జోరుగా పొయ్యేవాడు.
పొద్దుపుచ్చడమెలాగో తెలీక, ఒకరోజు మాక్స్ ని మేం ఎంతో వినయపడుతూ ఆపినపుడు,
భయంభయంగా, అనుమానంతో మావంక చూడసాగేడు
“దక్షిణసముద్ర కన్నియలు నృత్యంచేసే, ఎవరూ ఎరుగని ద్వీపానికి
తమరు మహరాజని విన్నాం, నిజమేనా?” అని అతన్ని అడిగినపుడు
అబ్బ! చూడాలి, మహారాజా మాక్స్మిలన్ ఒక నిర్లిప్తమైన చిరునవ్వొకటి నవ్వేడు.
ఎంతో హుషారుగా చెప్పేడేమో, అతని సమాధానం నేనెన్నడూ మరిచిపోలేను:
“కాకపోవడమేమీ, నా కనుచూపుమేర కనిపించేదంటటికీ మహరాజునే.
నా రాజ్యం నిండా పిల్లలాడుకునే సూర్యుడివెలుగులునిండిన లతానికుంజాలున్నాయి
నా రాజదండం పల్లె త్రోవల్ని మేల్కొలిపే ముత్యాలవంటి పాటలో ఉంది,
నా ఆతిథ్యశాల తొలకరిచినుకుల్లో నృత్యంచేసే కలలటో నిండి ఉంది
ఈ అద్భుత, సువిశాలమైన ప్రపంచమే నా సామ్రాజ్యం, కానీ, నే నిక్కడే ఉంటాను,
పేదరికమనే పిల్లని పెళ్ళాడేను, నేను చాలా తృప్తిగా ఉన్నాను.
నేనేపనీ చెయ్యను- రాజులెప్పుడూ పనిచెయ్యరు; నా చేతులెందుకు మురికిచేసుకోడం?
ఈ వర్తమానానికి అధిపతిని, ఈ నగరాలకీ, పచ్చికబయళ్ళకీ.
నేను బహుశా ఒక కళాకారుణ్ణి అయి ఉండొచ్చు; అస్తమయవేళ ఆకాశాన్ని చిత్రిస్తాను;
బహుశా నేను కవినై ఉండొచ్చు, ఆకురాలుకాలం అంతరించిన తర్వాత.
రోజుకి ఒకపూట భోంచేస్తాను, ఎక్కడినుండి వస్తుందో ఎవరికీ తెలియదు.
అది నాకు అందించే నాథుడే, నాకు బట్టలుకూడా ఏర్పాటుచేస్తాడు.
ఎండా వానా నాకు సావాసగాళ్ళు, నక్షత్రాలు నాకు ఆనందహేతువులు,
నేను పిల్లాడిగా ఉన్నప్పుడు, మా అమ్మకళ్ళలో చూసిన కాంతుల్ని గుర్తుచేస్తుంటాయి.
డబ్బుకొనలేనిదానివాటికన్నింటికీ మహరాజును నేనే.
భూమిమీద అత్యంత సంపన్నుడు సైతం, నాలాగే, ఏదోరోజు కనుమరుగవవలసిందే.”
అది దాటి మహరాజా మాక్స్మిలన్ మరొక్కమాట మాటాడలేదు.
అతనలా నడుచుకుంటూ పోతుంటే, మేమే అరిచాం, “మహరాజంటే అక్షరాలా నువ్వే!” అని.
.

కోర్సన్ మిల్లర్

అమెరికను

.

Maximilian Marvelous

 .

“Maximilian marvelous,” we called him for a joke;

He used to pass us every day, but rarely ever spoke.

The shoes he wore were scandalous—they did not fit his feet;

In tattered coat and greasy shirt he shuffled down the street.

When once we stopped Max solemnly, to pass the time of day,

He looked at us, half-doubting, in a hesitating way,

And when we asked him if ’twere true that he was once a king

Of some forgotten island, where the South Sea maidens sing,

Lo! Maximilian Marvelous gave us a withering smile.

I’ll ne’er forget his answer, as it came in vigorous style:

“I am a king of everything my roving eyes survey.

My kingdom’s built of sun-lit bowers where little children play,

My sceptre’s made of jeweled song that wakes old village lanes,

My banquet hall is piled with dreams that romp in April rains.

The great, wide world is my estate, but here I choose to ’bide,

I married Lady Poverty, and I am satisfied.

I do not work—kings never work; why should I soil my hands?

I am the ruler of my time, for town or meadow lands.

Perhaps I am an artist; then I paint the sunset sky;

Perhaps I am a poet when the days of Autumn die.

I eat one square meal every day; its source nobody knows,

And he who gives it to me sees I also get some clothes.

The sun and rains are friends of mine, the stars are my delight,

They bring me thoughts of childhood when my mother’s eyes were bright.

I am a king of everything that money cannot buy.

The richest man on earth, like me, must some day fade and die.”

Then Maximilian Marvelous said not another thing;

And as he walked away we cried, “He’s every inch a king!”

.

Corson Miller

American

Poem Courtesy:

http://www.bartleby.com/273/80.html

New York Times, February 8, 1920