సరిగ్గా ఆ వయసులో కవితాస్పృహ నాలో ప్రవేశించింది…
నన్ను వెతుక్కుంటూ. నాకు తెలీదు. అదెక్కడనుండి వచ్చిందో
మంచులోంచి వచ్చిందా, ప్రవాహంలోంచి వచ్చిందా తెలీదు.
అదెలా వచ్చిందో ఎప్పుడొచ్చిందోకూడా తెలీదు.
నిజం. అవి గొంతులు కావు, అవి
మాటలు కావు, నిశ్శబ్దమూ కాదు,
నడుస్తున్న నన్ను రమ్మని ఆజ్ఞాపించింది
చీకటికొమ్మలమాటునుండీ,
అకస్మాత్తుగా అన్నిచోటులనుండీ
వీశృంఖలమైన అగ్నికీలలలోంచో
ఒంటరిగా తిరిగి వస్తున్నపుడో,
ఏ ముఖమూలేక పడున్న నన్ను
ఒక్కసారిగా తాకింది.

నాకేం చెప్పాలో తెల్లీలేదు
నోటమాటలు రాలేదు
ఎలా పలకరించాలో తెలీదు
నా కంటికి ఏమీ కనిపించడం లేదు,
నా ఆత్మలో ఏదో చైతన్యం మొదలైంది
అది జ్వరమో, మరిచిపోయిన రెక్కలు మొలిచాయో
అంతే, నేను నా త్రోవ వెతుక్కో సాగేను
ఆ వేడిమికి
అర్థాన్ని వెతుక్కుంటూ
నా తొలి అస్పష్ట వాక్యాన్ని రాసేను,
చాలా పేలవమైంది, అర్థం లేదు,
అచ్చమైన తెలివితక్కువ ఆలోచనకి ఉదాహరణ,
ఏమీ తెలియని వాడి
స్వచ్చమైన అనుభవం,
ఒక్కసారిగా ఆకాసపు
గడియలు తొలగి
ద్వారాలు తెరుచుకున్నాయి
సరికొత్తలోకాలు,
కంపించే పూలవనాలు
చిద్రమైన నీడలు.
దాని నిండా
అనేక బాణాలు, నిప్పులు, పూలగుత్తులు
ముగింపుకొస్తున్న చీకటి, ఈ విశ్వం.

నేను సూక్ష్మాతి సూక్ష్మమైన జీవిని
నక్షత్రాల వెలుగులతో నిండిన
శూన్యాన్ని ఆపోశనపట్టేను
ఒక నిగూఢమైన ప్రతిమలా
ఆ పోలికలతో
నేనూ ఆ అంతులేని లోతులకి
ప్రతీకగా అనుభూతిచెందాను.
చుక్కలతోపాటు దొర్లుకుంటూ
నా మనసూ ఆకాశం మీద
స్వేఛ్ఛగా విహరించసాగింది.

పాబ్లో నెరూడా

July 12, 1904 – September 23, 1973

చిలియన్ కవి

.

 

.

 

.

 Poetry

.

 And it was at that age…Poetry arrived

 in search of me. I don’t know, I don’t know where

 it came from, from winter or a river.

 I don’t know how or when,

 no, they were not voices, they were not

 words, nor silence,

 but from a street I was summoned,

 from the branches of night,

 abruptly from the others,

 among violent fires

 or returning alone,

 there I was without a face

 and it touched me.

 I did not know what to say, my mouth

 had no way

 with names

 my eyes were blind,

 and something started in my soul,

 fever or forgotten wings,

 and I made my own way,

 deciphering

 that fire

 and I wrote the first faint line,

 faint, without substance, pure

 nonsense,

 pure wisdom

 of someone who knows nothing,

 and suddenly I saw

 the heavens

 unfastened

 and open,

 planets,

 palpitating plantations,

 shadow perforated,

 riddled

 with arrows, fire and flowers,

 the winding night, the universe.

 And I, infinitesimal being,

 drunk with the great starry

 void,

 likeness, image of

 mystery,

 I felt myself a pure part

 of the abyss,

 I wheeled with the stars,

 my heart broke free on the open sky.

.

Pablo Neruda

July 12, 1904 – September 23, 1973

Chilean Poet and Diplomat

Poem Courtesy: http://wonderingminstrels.blogspot.in/2003/06/poetry-pablo-neruda.html