దేముడు స్వర్గంలో తనకి దగ్గరగా వసిస్తున్న ఇద్దరు దేవతల్ని పిలిచేడు

అతిసుకుమారమైనది కరుణ, అతి ప్రీయమైనది ప్రేమ

“లేవండి,” దేముడు ఆజ్ఞాపించేడు,”నా దేవతలారా! పాపపు, దుఃఖపు తెరలు

స్వర్లోకపు ద్వారాలనుండి లోనకి ప్రవేశించి అంతటా విచారం అలముకుంటోంది.

నా వీణియ అధోలోకాలనుండి వెల్లువెత్తుతున్న శోకస్వరాన్ని అందుకుంటోంది.

వేదనా ధూమము దట్టంగా వెలుగునుకమ్ముకుంటోంది, పూలు చీడపడుతున్నాయి,

మీరు అధోలోకాలకు వెళ్ళి అక్కడి బాధాతప్తమైన ఆత్మలపై

బంగరు కేశాలుగల దేవతలైద్దరూ సింహాసనానికి ప్రణమిల్లేరు

నాలుగు తెల్లని రెక్కలు అగాధ తమోమయ అధోలోకాలకు దిగసాగాయి వెంటనే.

త్రోవ అగమ్యం, ప్రయాణం అనంతం, చివరకి  దేవతలు చేరుకున్నారు

వెలుతురు చొరని రక్త వర్ణపు అధోలోకాన్ని…దైవానికి దూరమైన లోకాన్ని

భయకంపితయైన కరుణ రోదించింది; విశ్వాసం సడలని ప్రేమ భయపడక,

దేవుని సర్వశక్తిమంతత్వాన్ని తలుచుకుని ఒక చిరునవ్వు నవ్వింది.

అంతే! కరుణ కన్నీరు పడినచోట మంటలు ఒక్కసారి ఉపశమించాయి

ఆ ప్రేమ చిరునవ్వు వెలుగులకు ఆశ నరకంలోకి ప్రవేశించింది!

రెండు స్వచ్చమైన ముఖాలు ఆనందంతో సింహాసనం వంక మీదకి చూశాయి,

నాలుగు రెక్కలు సంతోషంతో దేవుని పదసమీపాన కూచున్నాయి!

సముద్రానికంటే గంభీరంగా, హిమపాతం కంటే తొందరగా

రెక్కల టపటపలూ, కువకువల మధ్య అనశ్వర స్వరఒకటి పలికింది:

“స్వాగతం నా దేవతలరా! ఈ స్వర్గానికి మహదానందాన్ని తీసుకొచ్చారు;

ఇకనుంచి పాపాన్ని క్షమించే గీతమే ఇక్కడి ఆప్త గీతం.”

.

జాన్ గ్రీన్ లీగ్ విటియర్

అమెరికను కవి

(December 17, 1807 – September 7, 1892 )

The Two Angels

.

God called the nearest angels who dwell with Him above:

The tenderest one was Pity, the dearest one was Love.

“Arise,” He said, “my angels! a wail of woe and sin

Steals through the gates of heaven, and saddens all within.

“My harps take up the mournful strain that from a lost world swells,

The smoke of torment clouds the light and blights the asphodels.

“Fly downward to that under world, and on its souls of pain,

Let Love drop smiles like sunshine, and Pity tears like rain!”

Two faces bowed before the Throne, veiled in their golden hair;

Four white wings lessened swiftly down the dark abyss of air.

The way was strange, the flight was long; at last the angels came

Where swung the lost and nether world, red-wrapped in rayless flame.

There Pity, shuddering, wept; but Love, with faith too strong for fear,

Took heart from God’s almightiness and smiled a smile of cheer.

And lo! that tear of Pity quenched the flame whereon it fell,

And, with the sunshine of that smile, hope entered into hell!

Two unveiled faces full of joy looked upward to the Throne,

Four white wings folded at the feet of Him who sat thereon!

And deeper than the sound of seas, more soft than falling flake,

Amidst the hush of wing and song the Voice Eternal spake:

“Welcome, my angels! ye have brought a holier joy to heaven;

Henceforth its sweetest song shall be the song of sin forgiven!”

.

John Greenleaf Whittier

(December 17, 1807 – September 7, 1892 )

American

The World’s Best Poetry.

Eds: Bliss Carman, et al.

Volume IV. The Higher Life.  1904.

III. Faith: Hope: Love: Service

http://www.bartleby.com/360/4/99.html