సామాజిక కార్య కలాపాలు తాత్త్విక దృష్టితో చూసే వారికి, అన్నిటికంటే, అతి తక్కువమందిచే అతి ఎక్కువమంది అంత స్పష్టంగా అణిగిమణిగి, తమ పాలకుల ఇష్టాయిష్టాలకు అనుగుణంగా తమ అభిప్రాయాలను మలుచుకుని, అంత సులభంగా పరిపాలించబడటం ఆశ్చర్యంగొలపక మానదు. ఇంత ఆశ్చర్యకరంగా ఎలా అమలుపరచగలుగుతున్నారని మనం ఒక సారి తర్కించి చూస్తే, మనకి అసలు అధికారం పాలితుల చేతులో ఉందనీ, పాలకులకు ప్రజాభిప్రాయం తప్ప వారి వెనక మరొకటి లేదనీ స్పష్టం అవుతుంది. కనుక, ప్రభుత్వాలు కేవలం అభిప్రాయం ఆధారంగానే ఏర్పడతున్నాయి; ఈ సూత్రం అత్యంత నిరంకుశప్రభుత్వాలనుండి, సైనిక పాలనలనుండి, మిక్కిలి స్వేచ్ఛగా ఎన్నుకోబడ్డ, మిక్కిలి జనామోదమైన ప్రభుత్వాలవరకూ వర్తిస్తుంది. ఈజిప్టుకి చెందిన సోల్డాన్ గాని 1, రోమను చక్రవర్తిగాని, నిరపాయులైన వాళ్ళ ప్రజల్ని వాళ్ళ అభిప్రాయాలకీ, ఇష్టాలకీ విరుద్ధంగా పశువుల్ని తోలినట్టు తోలి ఉండవచ్చు; కాని వాళ్లు తమ మామ్యుల్యూక్స్నీ2, ప్రీటోరియన్ బాండ్స్ నీ3, వాళ్ళ అభిప్రాయానికి విలువిచ్చి మనుషుల్లాగే నడిపేరు.
విశ్లేషించి చూస్తే, అభిప్రాయం రెండు విధాలు: ఒకటి స్వప్రయోజనంతో కూడిన అభిప్రాయం; రెండవది హక్కుకు సంబంధించిన అభిప్రాయం. ఇక్కడ స్వప్రయోజనం అన్నపుడు, నేను ముఖ్యంగా అర్థం చేసుకున్నది ఒక ప్రభుత్వం ఉండడం వల్ల మనకు ఒనగూడే ప్రయోజనం; ఒక ప్రత్యేకమైన ప్రభుత్వాన్ని నిలబెట్టిన తర్వాత, దాన్ని మనకు అనువుగా మలుచుకోవడంతో పాటు, ఏ ప్రభుత్వాన్నైనా సులభంగా ఏర్పాటు చేసి దానివల్ల లబ్దిపొందగలగడం. దేశంలోని ఎక్కువమంది ప్రజలలో ఈ అభిప్రాయం గనక ప్రబలంగా ఉంటే, ఏర్పడిన ఏ ప్రభుత్వానికైనా అది ఒక పెద్ద రక్షణ.
హక్కులు మళ్ళీ రెండు రకాలు: ఒకటి అధికారాన్ని పొందడానికి హక్కు, రెండవది ఆస్తిని కలిగి ఉండడానికి హక్కు. మానవ మస్తిష్కం మీద మొదటి రకమైన హక్కు ఎంత బలీయమైన ముద్ర వేసిందో తెలుసుకుందికి అన్ని దేశాల్లోనూ వారి వారి ప్రాచీన ప్రభుత్వాలతోటీ, ఆ పేర్లతోటీ వాళ్లు తమ అనుబంధాన్ని పెనవేసుకునే తీరు గమనిస్తే చాలు. అసలు ప్రాచీనతే ఒక హక్కుగా పరిణమిస్తుంది. మనుషుల ప్రవృత్తుల గురించి మనకి ఎన్నెన్ని చెడు అభిప్రాయాలు ఉన్నాయో, అవన్నీ సామాన్య న్యాయం చెయ్యవలసిన సందర్భాల్లో రక్తానికీ, సంపదకీ విలువనిచ్చి అధికారాన్ని దుర్వినియోగం చేసిన అనేక సందర్భాల మూలంగా ఏర్పడినవి. (అ) స్థూలంగా చూసినపుడు ఆధునిక కాలంలో మనుషుల మానసిక స్థితిలో మనకి ఏ రకమైన వైరుద్ధ్యమూ కనిపించదు. మనుషులు తమ అభిప్రాయాన్ని ప్రకటించడానికి ఒక ముఠాగా ఏర్పడి,వాళ్ళ రాజకీయ పార్టీ ప్రయోజనాలకి అనుగుణంగా ప్రవర్తిస్తున్నప్పుడు, సహజంగానే వాళ్ళకి విలువలనీ, అనుబంధాలనీ నిర్లక్ష్యంచేసినందుకు సిగ్గుగాని, విచారముగాని వెయ్యకపోవడంలో ఆశ్చర్యం లేదు; అయినప్పటికీ, కొన్ని విలువలూ, హక్కులు ప్రాతిపదికగా ఒక ముఠాగా ఏర్పడినపుడు, వాళ్లలో సమానత్వం, న్యాయం చెయ్యడం పట్ల నిబద్ధతా, తమ అభిప్రాయాన్ని ప్రకటించడంలో పట్టుదల ప్రదర్శించడమూ చూడగలం. ఈ రకమైన సామాజిక చిత్తవృత్తే, ఈ రకమైన వైరుధ్యాలు కనిపించడానికి కారణం అవుతోంది.
ప్రభుత్వాలు నిర్వహించడంలో ఆస్తి హక్కు కలిగి ఉండడం గురించిన అభిప్రాయం కీలకమని అందరికీ తెలిసినదే. ఒక ప్రముఖ రచయిత అన్ని ప్రభుత్వాలకీ ఆస్తే మూలాధారమని సిద్ధాంతీకరించేడు.1; ఆ విషయంలో చాలా మంది రాజకీయ విశ్లేషకులు ఈ విషయంలో అతన్ని అనుసరించడానికి సుముఖంగా ఉన్నారు. కానీ అది విషయాన్ని అతిగా వ్యాఖ్యానించడమే; అయినప్పటికీ, ఆసి హక్కు గురించిన అభిప్రాయం ప్రభుత్వాలని ఏర్పాటు చెయ్యడంలో ప్రాముఖ్యత వహిస్తుందన్నది ఒప్పుకోక తప్పదు.
కనుక ఈ మూడు అభిప్రాయాల … ప్రజల స్వలాభం, అధికారపు హక్కు, ఆస్తి హక్కు… ఆధారంగానే అన్ని ప్రభుత్వాలూ ఏర్పడతాయి, కొద్దిమంది అధికారం అందరిమీదా చెలామణీ అవుతుంది. నిజానికి వీటికి తోడుగా మరికొన్ని సూత్రాలు ఉన్నాయి గాని, అవి వీటికి మరింత బలాన్నివ్వడమో, నిర్వచించడమో, పరిధిని నిర్ణయించడమో, లేక వేరే అభిప్రాయాన్ని ప్రతిపాదించడమో చేస్తాయి. ఉదాహరణకి వ్యక్తిగతప్రయోజనం, భయం, అపేక్ష మొదలైనవి. అయినప్పటికీ ఈ ఇతర సూత్రాలు, పైన పెర్కొన్న సూత్రాల ప్రభావం ముందుగా ఉంటే తప్ప, వాటంతట అవి ఏ రకమైన ప్రభావాన్ని చూపలేవని సూత్రీకరించవచ్చు. కనుక వాటిని ప్రభుత్వం ఏర్పరచడానికి ప్రాధమిక సూత్రాలుగా కాక, గౌణ సూత్రాలుగా పరిగణించవచ్చు.
ఎందుకంటే, ముందుగా స్వలాభాపేక్షని చూస్తే, ఆ మాట వాడడంలో నా ఉద్దేశ్యం ప్రభుత్వం ఏర్పడడం ద్వారా లభించే రక్షణకి అదనంగా, ఒక ప్రత్యేకమైన బిరుదులూ సత్కారాలూ ఆశించడం; అలా జరగాలంటే, ముందుగా ఒక ప్రభుత్వం అంటూ ఏర్పడడం ఆవశ్యకం గదా. ఆ బహుమానమో, ఆ గుర్తింపో పొందడం ద్వారా, కొందరి వ్యక్తులమీద తమ అధికారానికి మరింత బలం చేకూరవచ్చు; కానీ ప్రజలపై ప్రభావం చూపించడానికి సంబంధించినంతవరకు, అది స్వయంగా తనంత తాను సృష్టించుకోలేదు. మనుషులు సహజంగా తమ స్నేహితులనుండీ, పరిచయస్థులనుండీ, ఉపకారాన్ని ఆశిస్తారు; కనుక, దేశంలో చాలా మంది వ్యక్తుల ఆకాంక్షలు, వాళ్ళు ఏ వ్యక్తులనుండి ఇటువంటి స్వప్రయోజనాన్ని ఆశిస్తున్నారో వాళ్ళకి అధికారం లేకున్నా, ప్రజాభిప్రాయాన్ని ప్రభావితం చెయ్యగల సమర్థత లేకున్నా, వాళ్ళపై కేంద్రీకృతమవవు. ఇదే పరిశీలనని మిగతా రెండింటికీ… భయానికీ, ప్రేమకీ… వర్తింపచెయ్యవచ్చు. తనకి ఏ రకమైన అధికారమూ లేనప్పుడు ఏ వ్యక్తి అయినా, ఒక నియంత కోపం గురించి భయపడడానికి భయం తప్ప, వేరే కారణం కనిపించదు. ఎందుకంటే, కేవలం ఒక వ్యక్తిగా అతని శారీరక బలం ప్రభావం చూపగలిగిన ఆవరణ చాలా చిన్నది; దాన్ని మించి అతనికి ఉన్న శక్తి అంతా మన అభిప్రాయం మీదో, లేదా అతనికి ఉన్నదని ఇతరులు అనుకోవడం మీద ఆధారపడినదో తప్ప మరొకటి కాదు. ఒక రాజుకి ఉన్న తెలివితేటలమీదా, నైతికవిలువలమీదా ప్రజలకున్న ప్రేమ చాల దూరం పోయినా, ముందు అతనికంటూ కొంత ప్రజామోదకరమైన శీలం అన్నది ఉండి ఉండాలి; లేకపోతే, అతనిపట్ల ప్రజలకున్న గౌరవం అతనికి ఉపకరించదు; అతని శీలానికి కూడా ఏ చిన్న వలయంలోనో తప్ప పెద్ద ప్రభావం కూడా ఉండదు.
కొన్ని ప్రభుత్వాలు కొన్ని తరాలు కొనసాగవచ్చు, అధికారం, ఆస్తుల విషయంలో సమతౌల్యం లేనప్పటికీ. ఇది ముఖ్యంగా ఎలాటిచోట జరుగుతుందంటే, ఒక రాజుగాని, పదవి అధిరోహించినవారుగాని ఆ దేశంలో అత్యధికమైన ఆస్తి సంపాదించగలిగి ప్రభుత్వం ఏర్పాటు చెయ్యడం లో ఏ రకమైన భాగస్వామ్యం లేని చోట. ప్రజా వ్యవహారాలలో జోక్యం కలిగించుకుందికి అటువంటి వ్యక్తి ఏ నెపం దొరుకుతుంది? ప్రజలు సంప్రదాయంగా వస్తున్న తమ ప్రభుత్వాలతో ఒక రకమైన అనుబంధాన్ని ఏర్పాటు చేసుకుంటారు గనుక, అటువంటి అధికార దుర్వినియోగానికి ప్రజలు ఆమోదం తెలుపుతారని ఆశించకూడదు. కాని, ప్రాథమిక రాజ్యాంగమే అటువంటి అధికార భాగస్వామ్యానికి అనుమతిస్తే, అది ఎంత చిన్నపాటిది అయినా, దేశపు ఆస్తిలో ఎక్కువ వాటా కలిగి ఉన్న సమూహాలు, క్రమక్రమంగా తమ అధికారాన్ని పొడిగిస్తూ, అధికారానికీ ఆస్తికీ మధ్య సమతౌల్యాన్ని సాధించడానికి మార్గం సుగమం అవుతుంది. ఇగ్లండులో “హౌస్ ఆఫ్ కామన్స్ లో ” జరుగుతున్నది అదే.
బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం గురించి వ్రాసిన రచయితలందరూ, గ్రేట్ బ్రిటన్ లోని దిగువ సభ సామాన్యులందరికీ ప్రాతినిధ్యం వహిస్తుంది కాబట్టి, అధికారం పంపకంలో దాని వాటా, అది ప్రాతినిధ్యం వహించే ప్రజల ఆస్తుల మొత్తానికీ, వాళ్ళ హక్కుల మొత్తానికీ అనులోమానుపాతంలో విభాగించబడిందని తలపోసారు. కానీ, దీన్ని పూర్వపక్షం చెయ్యలెని సత్యంగా స్వీకరించవలసిన పనిలేదు. రాజ్యాంగంలో మిగతా విషయాలన్నిటికంటే, ప్రజలు తమని ఎక్కువగా హౌస్ ఆఫ్ కామన్స్ (దిగువసభ)తో అనుసంధానం చేసుకున్నప్పటికీ; తమ స్వేచ్చా స్వాతంత్ర్యాల సంరక్షకులుగా తాము ఎన్నుకునే ప్రతినిధులను భావించుకుంటున్నప్పటికీ, చాలా సందర్భాల్లో, ముఖ్యంగా రాజు/ రాణికి వ్యతిరేకంగా అభిప్రాయం ప్రకటించిన సమయంలో కూడా, సభ ప్రజాభిప్రాయానికి అనుగుణంగా ప్రవర్తించలేదు. దానికి ఉదాహరణగా, రాజు విలియం పరిపాలనా కాలంలో, టోరీల సభను పేర్కొన వచ్చు. డచ్చి డిప్యూటీల్లా, ఈ ప్రతినిధులుకూడా వాళ్ళు ప్రాతినిధ్యం వహించే పరజల ఆదేశాలు తీసుకోవాలసిన నియమం ఉండి ఉంటే, పరిస్థితి భిన్నంగా ఉండేది. నిజంగా గ్రేట్ బ్రిటన్ లోని సామాన్యప్రజల అధీనంలో ఉన్న సమస్త సంపదా, అధికారమూ గనక అధికార పంపిణీకి పరిగణనలోకి తీసుకు రాగలిగితే, రాచరికం అంత అసంఖ్యాక ప్రజానీకంపై తన ప్రభావం చూపించగలదని గాని, అధికారాన్ని తలక్రిందులుచెయ్యగల ఆ ఆస్తి మొత్తం ముందు నిలవగలదని గాని, మనం ఊహించలేము. ఒకటి మత్రం నిజం: రాచరికానికానికి ఎన్నికైన ప్రతినిధులసమూహంపై ఎక్కువ ప్రభావం కలిగి ఉంది. కానీ ఇప్పుడు ఏడేళ్ళకొకసారి మాత్రమే ప్రదర్శించే ఈ ప్రభావాన్ని, ప్రతి వ్యక్తి దగ్గరకీ వచ్చి ఓటు సంపాదించుకోవడంలో చూపించవలసి వస్తే, అది త్వరలోనే ఎందుకూ కొరగాకుండా పోతుంది… ఎంత నైపుణ్యం, ఎంత ప్రజాదరణ, ఎంత ధనబలం దాని వెనక ఉన్నప్పటికీ.
కనుక, నా ఉద్దేశ్యంలో ఈ ఏర్పాటులో ఏ చిన్న పాటి తేడా ఉన్నా, మొత్తం ప్రభుత్వ స్వరూపమే మరిపోతుంది. త్వరలోనే, అది నిజమైన ప్రజాతంత్ర దేశంగా అవతరిస్తుంది… బహుశా, ఏ రకమైన అసౌకర్యమూ కలిగించని ప్రజాప్రభుత్వదేశంగా అవతరించవచ్చు. రోమను తెగల్లా ప్రజలు ఒక వ్యవస్థగా ఏర్పాతయినప్పుడు, వాళ్ళని ఎంతగా నియంత్రించలేక పోయినప్పటికీ, అదే వాళ్ళు విడివిడిగా వర్గాలుగా చీలిపోయినపుడు, అంతకంటే ఎక్కువగా ఆలోచనా, క్రమశిక్షణా లేకుండా ఉంటారు. ఎగిసిపడే కెరటాలవంటి “ప్రజాదరణ” ప్రభావం చాలవరకు తగ్గుముఖం పడుతుంది. ప్రజాప్రయోజనం అన్నది స్థిరంగా, ఒక క్రమపద్ధతిలో అనుసరించబడుతుంది. ఇంతకంటే ఎక్కువగా , ఈ దేశంలో అమలులోకి రావడానికి అవకాశంలేనిదీ, ఇక్కడ ఉన్న ఏ రాజకీయ పార్టీ లక్ష్యం కానటువంటి ప్రభుత్వం గురించీ, ఆలోచించవలసిన అవసరం లేదు. కనుక ప్రమాదకరమైన అటువంటి ప్రయోగాలగురించి ఆవేశంగా ఆలోచించడం కంటే, అమలులో ఉన్న పురాతన వ్యవస్థనే సాధ్యమైనంతవరకు మెరుగుపరచడానికి ఆలోచిద్దాం. (b)
[1 ][Probably James Harrington (1611–1677), author of the Commonwealth of Oceana (1656), who maintained that the balance of political power depends upon the balance of property, especially landed property.]
[2 ][During the period from 1698 to 1701, the House of Commons, under Tory control, opposed measures taken by William III for the security of Europe against Louis XIV of France. When the county of Kent sent petitioners to London in 1701 to chide the House of Commons for its distrust of the king and its delay in voting supplies, the petitioners were arrested. Public disgust at the treatment of the Kentish petitioners was expressed in a Whig pamphlet called the Legion Memorial (1701). The Kentish Petition and the Legion Memorial proved that popular feeling was on the king’s side in this struggle with the Commons.]
[a]Editions A to P insert as follows:—This passion we may denominate enthusiasm, or we may give it what appellation we please; but a politician, who should overlook its influence on human affairs, would prove himself but of a very limited understanding.
Editions A and B omit the remainder of the paragraph.
[b]Editions A to N add the following paragraph:—I shall conclude this subject with observing, that the present political controversy, with regard to instructions, is a very frivolous one, and can never be brought to any decision, as it is managed by both parties. The country-party pretend not, that a member is absolutely bound to follow instructions, as an ambassador or general is confined by his orders, and that his vote is not to be received in the house, but so far as it is conformable to them. The court-party again, pretend not, that the sentiments of the people ought to have no weight with every member; much less that he ought to despise the sentiments of those he represents, and with whom he is more particularly connected. And if their sentiments be of weight, why ought they not to express these sentiments? The question, then, is only concerning the degrees of weight, which ought to be plac’d on instructions. But such is the nature of language, that it is impossible for it to express distinctly these different degrees; and if men will carry on a controversy on this head, it may well happen, that they differ in their language, and yet agree in their sentiments; or differ in their sentiments, and yet agree in their language. Besides, how is it possible to find these degrees, considering the variety of affairs which come before the house, and the variety of places which members represent? Ought the instructions of Totness to have the same weight as those of London? or instructions, with regard to the Convention, which respected foreign politics, to have the same weight as those with regard to the excise, which respected only our domestic affairs?
1: [Soldan:]sultan; the supreme ruler of one or another of the great Mohammedan powers or countries of the Middle Ages.
2: [Mamalukes:]members of the military body, originally composed of Caucasian slaves, that seized the throne of Egypt in 1254 and continued to form the ruling class in that country during the eighteenth century.
3: [Prætorian bands:]the bodyguards of the emperors of ancient Rome.
[Prodigal:]lavish; wasteful.
[In no stead:]to no advantage.
(David Hume, Essays Moral, Political, Literary, edited and with a Foreword, Notes, and Glossary by Eugene F. Miller, with an appendix of variant readings from the 1889 edition by T.H. Green and T.H. Grose, revised edition (Indianapolis: Liberty Fund 1987). Chapter: ESSAY IV: OF THE FIRST PRINCIPLES OF GOVERNMENT
OF THE FIRST PRINCIPLES OF GOVERNMENT
Nothing appears more surprizing to those, who consider human affairs with a philosophical eye, than the easiness with which the many are governed by the few; and the implicit submission, with which men resign their own sentiments and passions to those of their rulers. When we enquire by what means this wonder is effected, we shall find, that, as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular. The soldan(1) of Egypt, or the emperor of Rome, might drive his harmless subjects, like brute beasts, against their sentiments and inclination: But he must, at least, have led his mamalukes,(2) or prætorian bands,(3) like men, by their opinion.
Opinion is of two kinds, to wit, opinion of interest, and opinion of right. By opinion of interest, I chiefly understand the sense of the general advantage which is reaped from government; together with the persuasion, that the particular government, which is established, is equally advantageous with any other that could easily be settled. When this opinion prevails among the generality of a state, or among those who have the force in their hands, it gives great security to any government.
Right is of two kinds, right to Power and right to Property. What prevalence opinion of the first kind has over mankind, may easily be understood, by observing the attachment which all nations have to their ancient government, and even to those names, which have had the sanction of antiquity. Antiquity always begets the opinion of right; and whatever disadvantageous sentiments we may entertain of mankind, they are always found to be prodigal° both of blood and treasure in the maintenance of public justice.(a) There is, indeed, no particular, in which, at first sight, there may appear a greater contradiction in the frame of the human mind than the present. When men act in a faction, they are apt, without shame or remorse, to neglect all the ties of honour and morality, in order to serve their party; and yet, when a faction is formed upon a point of right or principle, there is no occasion, where men discover a greater obstinacy, and a more determined sense of justice and equity. The same social disposition of mankind is the cause of these contradictory appearances.
It is sufficiently understood, that the opinion of right to property is of moment in all matters of government. A noted author has made property the foundation of all government;1 and most of our political writers seem inclined to follow him in that particular. This is carrying the matter too far; but still it must be owned, that the opinion of right to property has a great influence in this subject.
Upon these three opinions, therefore, of public interest, of right to power, and of right to property, are all governments founded, and all authority of the few over the many. There are indeed other principles, which add force to these, and determine, limit, or alter their operation; such as self-interest,fear, and affection: But still we may assert, that these other principles can have no influence alone, but suppose the antecedent influence of those opinions above-mentioned. They are, therefore, to be esteemed the secondary, not the original principles of government.
For, first, as to self-interest, by which I mean the expectation of particular rewards, distinct from the general protection which we receive from government, it is evident that the magistrate’s authority must be antecedently established, at least be hoped for, in order to produce this expectation. The prospect of reward may augment his authority with regard to some particular persons; but can never give birth to it, with regard to the public. Men naturally look for the greatest favours from their friends and acquaintance; and therefore, the hopes of any considerable number of the state would never center in any particular set of men, if these men had no other title to magistracy, and had no separate influence over the opinions of mankind. The same observation may be extended to the other two principles of fear and affection. No man would have any reason to fear the fury of a tyrant, if he had no authority over any but from fear; since, as a single man, his bodily force can reach but a small way, and all the farther power he possesses must be founded either on our own opinion, or on the presumed opinion of others. And though affection to wisdom and virtue in a sovereign extends very far, and has great influence; yet he must antecedently be supposed invested with a public character, otherwise the public esteem will serve him in no stead,° nor will his virtue have any influence beyond a narrow sphere.
A Government may endure for several ages, though the balance of power, and the balance of property do not coincide. This chiefly happens, where any rank or order of the state has acquired a large share in the property; but from the original constitution of the government, has no share in the power. Under what pretence would any individual of that order assume authority in public affairs? As men are commonly much attached to their ancient government, it is not to be expected, that the public would ever favour such usurpations. But where the original constitution allows any share of power, though small, to an order of men, who possess a large share of the property, it is easy for them gradually to stretch their authority, and bring the balance of power to coincide with that of property. This has been the case with the house of commons in England.
Most writers, that have treated of the British government, have supposed, that, as the lower house represents all the commons of Great Britain, its weight in the scale is proportioned to the property and power of all whom it represents. But this principle must not be received as absolutely true. For though the people are apt to attach themselves more to the house of commons, than to any other member of the constitution; that house being chosen by them as their representatives, and as the public guardians of their liberty; yet are there instances where the house, even when in opposition to the crown, has not been followed by the people; as we may particularly observe of the tory house of commons in the reign of king William.2 Were the members obliged to receive instructions from their constituents, like the Dutch deputies, this would entirely alter the case; and if such immense power and riches, as those of all the commons of Great Britain, were brought into the scale, it is not easy to conceive, that the crown could either influence that multitude of people, or withstand that overbalance of property. It is true, the crown has great influence over the collective body in the elections of members; but were this influence, which at present is only exerted once in seven years, to be employed in bringing over the people to every vote, it would soon be wasted; and no skill, popularity, or revenue, could support it. I must, therefore, be of opinion, that an alteration in this particular would introduce a total alteration in our government, and would soon reduce it to a pure republic; and, perhaps, to a republic of no inconvenient form. For though the people, collected in a body like the Roman tribes, be quite unfit for government, yet when dispersed in small bodies, they are more susceptible both of reason and order; the force of popular currents and tides is, in a great measure, broken; and the public interest may be pursued with some method and constancy. But it is needless to reason any farther concerning a form of government, which is never likely to have place in Great Britain, and which seems not to be the aim of any party amongst us. Let us cherish and improve our ancient government as much as possible, without encouraging a passion for such dangerous novelties.(b)
[1 ][Probably James Harrington (1611–1677), author of the Commonwealth of Oceana (1656), who maintained that the balance of political power depends upon the balance of property, especially landed property.]
[2 ][During the period from 1698 to 1701, the House of Commons, under Tory control, opposed measures taken by William III for the security of Europe against Louis XIV of France. When the county of Kent sent petitioners to London in 1701 to chide the House of Commons for its distrust of the king and its delay in voting supplies, the petitioners were arrested. Public disgust at the treatment of the Kentish petitioners was expressed in a Whig pamphlet called the Legion Memorial (1701). The Kentish Petition and the Legion Memorial proved that popular feeling was on the king’s side in this struggle with the Commons.]
[a]Editions A to P insert as follows:—This passion we may denominate enthusiasm, or we may give it what appellation we please; but a politician, who should overlook its influence on human affairs, would prove himself but of a very limited understanding.
Editions A and B omit the remainder of the paragraph.
[b]Editions A to N add the following paragraph:—I shall conclude this subject with observing, that the present political controversy, with regard to instructions, is a very frivolous one, and can never be brought to any decision, as it is managed by both parties. The country-party pretend not, that a member is absolutely bound to follow instructions, as an ambassador or general is confined by his orders, and that his vote is not to be received in the house, but so far as it is conformable to them. The court-party again, pretend not, that the sentiments of the people ought to have no weight with every member; much less that he ought to despise the sentiments of those he represents, and with whom he is more particularly connected. And if their sentiments be of weight, why ought they not to express these sentiments? The question, then, is only concerning the degrees of weight, which ought to be plac’d on instructions. But such is the nature of language, that it is impossible for it to express distinctly these different degrees; and if men will carry on a controversy on this head, it may well happen, that they differ in their language, and yet agree in their sentiments; or differ in their sentiments, and yet agree in their language. Besides, how is it possible to find these degrees, considering the variety of affairs which come before the house, and the variety of places which members represent? Ought the instructions of Totness to have the same weight as those of London? or instructions, with regard to the Convention, which respected foreign politics, to have the same weight as those with regard to the excise, which respected only our domestic affairs?
1: [Soldan:]sultan; the supreme ruler of one or another of the great Mohammedan powers or countries of the Middle Ages.
2: [Mamalukes:]members of the military body, originally composed of Caucasian slaves, that seized the throne of Egypt in 1254 and continued to form the ruling class in that country during the eighteenth century.
3: [Prætorian bands:]the bodyguards of the emperors of ancient Rome.
[Prodigal:]lavish; wasteful.
[In no stead:]to no advantage.
(David Hume, Essays Moral, Political, Literary, edited and with a Foreword, Notes, and Glossary by Eugene F. Miller, with an appendix of variant readings from the 1889 edition by T.H. Green and T.H. Grose, revised edition (Indianapolis: Liberty Fund 1987). Chapter: ESSAY IV: OF THE FIRST PRINCIPLES OF GOVERNMENT
దీన్ని మెచ్చుకోండి:
ఇష్టం వస్తోంది…
అనువాదలహరి 
స్పందించండి