శరణార్థులు … గ్రేస్ హజార్డ్ కాంక్లింగ్, అమెరికను కవయిత్రి
బెల్జియం -1914
.
“అమ్మా! చంద్రుడు బూరుగుచెట్లుదాటి పోతున్నాడు
రోడ్డు ఎంతకీ తరగదు, తెల్లగా కనుచూపుమేరా,
మనం ఊరు ఇంతత్వరగా చేరలేమేమో,
చెప్పవూ, ఇంతకీ మనమెక్కడున్నామో?”
“నాన్నా, కన్నా, కాస్త ఓపికపట్టరా తండ్రీ,
మళ్ళీ మనకి త్రోవ కనిపిస్తుందిలే,
(భగవంతుడా! ఎవ్వరూ నడవని త్రోవ చూపించు
దేవుడా ! ఏమనిషికంటాపడకుండా రక్షణ కల్పించు!”)
“అమ్మా! నాకు నువ్వు చెప్పనే లేదు,
నన్నుతొందరగా ఎందుకు లాక్కొచ్చావో!
నేను సైనికులు పక్కనుండి వెళ్ళడం చూశాను
నాకు కాసేపు నిలబడితే బాగుణ్ణనిపించింది.”
“హుష్! గట్టిగా మాటాడకు! సైనికులు
పాడినట్టే, నేనూ పాడతాను నా చాతనైనంతవరకు…
వాళ్ళకి ప్రతివిషయానికీ ఒక పాట ఉంటుంది
వినరా, నా చిట్టితండ్రీ!
“ఇది సైనికులు కవాతుచేస్తూ పాడే పాట:
మనం ఈ వీధిలో పాడుకుండాము…”
“అలాగే, కానీ ఈ రోడ్డు చాలా పొడుగ్గా ఉంది
రాళ్ళు పొడుచుకొచ్చి నా కాళ్ళు పుళ్ళయిపోయాయి.”
“లేదురా, నా చిన్ని తెరువరీ, లే, పద
అదిగో వచ్చేసేము, ఆ కనిపిస్తున్నదే ఊరు.
నేను ముందుకీ వెనక్కీ సైనికులు
ఎలా కవాతు చేస్తారో చూపిస్తాను.”
“వాళ్ళు కవాతు చేస్తూ, పాడుతూ ముందుకిపోతారు
వాళ్ళకి దుమ్మూ, రాయీరప్పా గురించి చింతలేదు,
వాళ్లు వెళ్తుంటారు (దేవుడా! వాళ్ళనుండి నన్ను రక్షించు!)
ముందుకి, వాళ్ళు వెళ్ళకతప్పదు మరి.”
“అమ్మా! నాకు నిద్దరొస్తోంది.”
“లేదురా నాన్నా! ఇంద ఈ రొట్టెముక్క తిను.
హే భగవాన్! నన్ను కరువుతీరా ఏడవనీ!
లేదా, పగిలిపోయిన నా పాదాలని సరిచెయ్యి!”
.
గ్రేస్ హజార్డ్ కాంక్లింగ్
February 7, 1878 – November 15, 1958
అమెరికను కవయిత్రి
.
Refugees
Belgium—1914
.
“Mother, the poplars cross the moon;
The road runs on, so white and far,
We shall not reach the city soon:
Oh, tell me where we are!”
“Have patience, patience, little son,
And we shall find the way again:
(God show me the untraveled one!
God give me rest from men!)”
“Mother, you did not tell me why
You hurried so to come away.
I saw big soldiers riding by;
I should have liked to stay.”
“Hush, little man, and I will sing
Just like a soldier, if I can—
They have a song for everything.
Listen, my little man!
“This is the soldiers’ marching song:
We’ll play this is the village street—”
“Yes, but this road is very long,
And stones have hurt my feet.”
“Nay, little pilgrim, up with you!
And yonder field shall be the town.
I’ll show you how the soldiers do
Who travel up and down.
“They march and sing and march again,
Not minding all the stones and dust:
They go, (God grant me rest from men!)
Forward, because they must.”
Mother, I want to go to sleep.”
“No, darling! Here is bread to eat!
(O God, if thou couldst let me weep,
Or heal my broken feet!)”
.
Grace Hazard Conkling
February 7, 1878 – November 15, 1958
American Poetess
The New Poetry: An Anthology. 1917.
Harriet Monroe, ed. (1860–1936).
ప్రకటనలు
కళ్ళ ముందు ఒక దృశ్యాన్ని సృష్టించారు కవయిత్రి. వెంటాడే దృశ్యం.
మెచ్చుకోండిమెచ్చుకోండి
వెంటాడే ఒక దృశ్యాన్ని సృష్టించారు కవయిత్రి. మన తెలుగు కవిత్వంలో ఇది బొత్తిగా లోపించింది. ఎప్పటికి నేర్చుకుంటామో!
మెచ్చుకోండిమెచ్చుకోండి
Well said Karimulla garu. These days most of the poetry is “Off the people” and “Bye” to people. and not “for people”. They are monotonous Intellectual soliloquies concocted from imagined pains and emotions.
మెచ్చుకోండిమెచ్చుకోండి