ఆమె అతికష్టం మీద కుంటుతూ నడుస్తోంది ఆగి, సంకోచిస్తూ, మళ్ళీ మెల్లిగా కదుల్తోంది కళావిహీనమైన ఆ ముఖంతో ప్రశ్నార్థకంగా చూస్తూ … కోరికలూ, బాధలూ, భయాలూ అన్నీ హరించుకుపోయి.
సాగిపోయిన ముడుతల్లో పాలిపోయిన బుగ్గలు వేలాడుతున్నాయి అందులో రక్తం ప్రవహిస్తున్న జాడ ఎక్కడా కనిపించదు. వరికంకులు కట్టగట్టినట్టున్న ఆమె చేతులు మాసి, చిరుగుపాతైపోయిన శాలువాని పట్టుకున్నాయి
రొమ్ము ఉండవలసినచోట ఎముకలు ముడుచుకుపోయి ఉన్నాయి ఆమె పిరుదులు ఒక ముడిలా అటూఇటూ కదులుతున్నాయి తాడులాంటి గొంతులోనుండి శ్వాశ అతికష్టం మీద బిగుసుకున్న పెదాలవరకూ వగర్చుకుంటూ వస్తోంది.
నగర వైభవం అంతా ఇక్కడ పరుచుకుని ఉంది ఆమె నిస్తేజంగా, పాలుపోక, నిలబడింది. మనిషిలా లేదు. నిత్యసంతోషియైన దైవం నిష్క్రమించిన తర్వాత శూన్యంగా మిగిలిపోయిన దేవళంలా ఉంది ఆమె.
అతను మరో దేవాలయం కట్టుకున్నాడు, అక్కడ అతని తేజస్సు, ఇనుమడించి ప్రకాశిస్తోంది వాడిపోయిన ఆమె కనుబొమలు కళతప్పి చరమరాత్రికి ఎదురుచూడమని పరిత్యజించబడ్డాయి. . ఆర్థర్ డేవిసన్ ఫికే
November 10, 1883 – November 30, 1945
అమెరికను కవి
.
Portrait of an Old Woman
.
She limps with halting painful pace,
Stops, wavers, and creeps on again;
Peers up with dim and questioning face
Void of desire or doubt or pain.
Her cheeks hang gray in waxen folds
Wherein there stirs no blood at all.
A hand like bundled cornstalks holds
The tatters of a faded shawl.
Where was a breast, sunk bones she clasps;
A knot jerks where were woman-hips;
A ropy throat sends writhing gasps
Up to the tight line of her lips.
Here strong the city’s pomp is poured …
She stands, unhuman, bleak, aghast:
An empty temple of the Lord
From which the jocund Lord has passed.
He has builded him another house,
Whenceforth his flame, renewed and bright,
Shines stark upon these weathered brows
Abandoned to the final night.
.
Arthur Davison Ficke
November 10, 1883 – November 30, 1945
American Poet, Playwright and expert on Japanese Art.
