సరదాకి, నేను సంపంగి పువ్వునై చిటారుకొమ్మన పూచేననుకుందాం. గాలి కితకితలకి నవ్వుతూ కొత్తగా చిగురించిన ఆకులమీద ఊగుతుంటే, అమ్మా, నీకు తెలుస్తుందా?
నువ్వు “అమ్మాయీ? ఎక్కడున్నావు?” అని పిలుస్తావు. నేను నాలోనేను నవ్వుకుంటూ మౌనంగా మాటాడకుండా ఊరుకుంటాను. నేను మెల్లగా రేకల కన్నులు విప్పి నువ్వు చేస్తున్న పనులన్నీ గమనిస్తుంటాను.
నువ్వు స్నానం చేసేక, తడిజుత్తు నీ భుజం మీద పరుచుకుని ఉంటే, సంపెంగచెట్టు నీడవెంబడే నువ్వు తులసికోటదగ్గరకి పూజచెయ్యడానికి వెళతావు. నీకు సంపెంగపువ్వు వాసన తెలుస్తుందిగాని నా దగ్గరనుండి వచ్చిందనిమాత్రం తెలీదు.
మధ్యాహ్నం భోజనం చేసిన తర్వాత నువ్వు కిటికీ పక్క రామాయణం చదవడానికి కూర్చున్నప్పుడు, చెట్టు నీడ నీ జుత్తు మీదా ఒడిలోనూ పడ్డప్పుడు, నేను నా చిన్ని నీడని నువ్వు చదువుతున్న పేజీ మీదకి సరిగ్గా నువ్వు చదువుతున్న చోటే పడేలా కదిలిస్తాను.
కానీ, నీకు అది నీ చిన్నారి కూతురు నీడే అని పోల్చుకోగలవా?
సాయంత్రం చీకటి పడ్డాక చేతిలో లాంతరు పట్టుకుని నువ్వు గోశాలలోకి వెళ్ళినపుడు, నేను అకస్మాత్తుగా మళ్ళీ భూమిమీదకి రాలి, మరోసారి నీ కూతుర్ని అయిపోయి నీ కాళ్ళు పెనవేసుకుని కథ చెప్పమని మారాం చేస్తాను.
“పెంకి పిల్లా? ఇంతసేపూ ఎక్కడికెళ్ళావు?” అని నువ్వు దెబ్బలాడతావు.
“నేను చెప్పనుగా,” అని నేనంటాను.
.
రవీంద్రనాథ్ టాగూరు
7 May 1861 – 7 August 1941
భారతీయ కవి
Image Courtesy: Wikipedia
.
The Champa Flower
Supposing I became a Champa flower, just for fun, and grew on a branch high up that tree, and shook in the wind with laughter and danced upon the newly budded leaves, would you know me, mother?
You would call, “Baby, where are you?” and I should laugh to myself and keep quite quiet.
I should slyly open my petals and watch you at your work.
When after your bath, with wet hair spread on your shoulders, you walked through the shadow of the Champa tree to the little court where you say your prayers, you would notice the scent of the flower, but not know that it came from me.
When after the midday meal you sat at the window reading Ramayana, and the tree’s shadow fell over your hair and your lap, I should fling my wee little shadow on to the page of your book, just where you were reading.
But would you guess that it was the tiny shadow of your little child?
When in the evening you went to the cow-shed with the lighted lamp in your hand, I should suddenly drop on to the earth again and be your own baby once more, and beg you to tell me a story.
“Where have you been, you naughty child?”
“I won’t tell you, mother.” That’s what you and I would say then.
