నీవు లేక… హెర్మన్ హెస్, స్వీడిష్ కవి
సమాధి ఫలకంలా శూన్యంగా
రాత్రిపూట తలగడ నా వంక చూస్తుంటుంది తదేకంగా;
నీ కురులలో నిద్రపోకుండా
ఒంటరిగా ఉండడం
ఇంత కటువుగా ఉంటూందని ఎన్నడూ అనుకోలేదు.
వేలాడుతున్న దీపం మసిబారి
ఈ సడిలేని ఇంటిలో ఒంటరిగా ఉంటున్నాను
నీ చేతులు అందుకుందామని నా చెయ్యి జాచి
నీ కోసం కాంక్షతో జాచిన మెత్తని పెదాలకు
లక్ష్యం దొరకక విసుగుతో నీరసంగా నా పెదాలే దొరుకుతాయి.
అప్పుడు ఒక్కసారిగా మెలకువ వస్తుంది,
నన్నావరించిన చెమ్మ చీకటి ఇంకా చిక్కబడుతోంది.
కిటికీలోంచి ఒక నక్షత్రం స్పష్టంగా మెరుస్తోంది…
ఏవీ నీ స్వచ్ఛమైన కురులు?
ఏవీ నీ తీయని పెదిమలు?
ఇపుడు సంతోషాన్ని చూసినపుడల్లా వేదననీ
తాగిన ప్రతి గుటకలోనూ విషాన్ని దిగమింగుతున్నాను
నువ్వు లేకుండా
ఒక్కడినీ ఇలా ఒంటరిగా ఉండడం
ఇంత కష్టంగా ఉంటుందని నేనెన్నడూ ఊహించలేదు.
.
అనువాదం: James Wright
హెర్మన్ హెస్
2 జులై 1877 – 9 ఆగష్టు 1962
స్వీడిష్ కవి, నవలా కరుడూ, చిత్రకారుడూ
.
Herman Hesse
.
Without You
.
My Pillow gazes upon me at night
Empty as a gravestone;
I never thought it would be so bitter
To be alone,
Not to lie down asleep in your hair.
I lie alone in a silent house,
The hanging lamp darkened,
And gently stretch out my hands
To gather in yours,
And softly press my warm mouth
Toward you, and kiss myself, exhausted and weak-
Then suddenly I’m awake
And all around me the cold night grows still.
The star in the window shines clearly-
Where is your blond hair,
Where your sweet mouth?
Now I drink pain in every delight
And poison in every wine;
I never knew it would be so bitter
To be alone,
Alone, without you.
.
(Translated by James Wright)
Hermann Hesse
2 July 1877 – 9 August 1962
German-Swedish Poet, Novelist
Poem Courtesy: http://www.poemhunter.com/poem/without-you-2/#content
ప్రకటనలు
ఆమె జవాబు… సర్ వాల్టర్ రాలీ, ఇంగ్లీషు కవి
ప్రేమా, ఈ అనంత ప్రపంచమూ ప్రాయంలోనే ఉండి
ప్రతి పశుకాపరి నాలుకమీదా నిజమే తారాడితే,
ఈ ఇంపైన సుఖాలు నన్ను వశం చేసుకుని
నీ ప్రేయసినై, నీతో జీవించేలా చేసి ఉండేవి.
కానీ కాలం మందల్ని పొలం నుండి పొలానికి తరుముతుంటుంది,
నదులు వరదలై పొంగుతాయి, రాళ్ళు చల్లబడతాయి;
కోయిలకూడా మూగబోతుంది; మిగతావాళ్ళు
జీవితం ఎలా వెళ్లదీయాలా అన్న చింతలో ఉంటారు.
పువ్వులు వాడిపోతాయి; విధేయతలేని పొలాలు
నిలకడలేని హేమంతానికి తలఒగ్గుతాయి;
పెదాలపై తేనె, మనసులో విషం,
ఊహకి వసంతమే గాని, దుఃఖానికి దారితీస్తాయి.
నీ తుపాకులు, నీ జోళ్ళు, నీ పూలపాంపులూ
నీ టోపీ, నీ ఉడుపులూ, నీ సింగారాలూ
త్వరలోనే క్షీణించి, నశించి మరుగైపోతాయి.
వెర్రి ముదిరినపుడు, తెలివి మందగిస్తుంది.
నీ తృణమేఖలలూ, అందులో అందమైన మొగ్గలూ,
నీ పగడాల వస్త్రాలూ, పసుపువన్నె బొత్తాములూ
ఇవేవీ ఏ కోశానా నా మనసును చూరగొని
నీదాన్ని చేసి, నీ భార్యగా చెయ్యలేవు.
యవ్వనం శాశ్వతమై, ప్రేమ నిరంతరం చిగుర్చగలుగుతే
ఆనందానికి కాలనియమాలు లేక, వయసు అవుసరం లేకపోయి ఉంటే
బహుశా ఈ ఆనందాలు నన్ను మైమరపించి
నీ భార్యనై, నీతో జీవించేట్టు చేసి ఉండేవి.
.
సర్ వాల్టర్ రాలీ
1554 – 29 October 1618
ఇంగ్లీషు కవి
.
ఎలిజబెత్ మహారాణి ఈ హయాం లో ఒక వెలుగు వెలిగిన వ్యక్తి సర్ వాల్టర్ రాలీ. ఆమెకి ప్రీతిపాత్రుడుగా, యుధ్ధతంత్ర నిపుణుడిగా, నావికుడిగా, అన్వేషకుడిగా, గూఢచారిగా, కవిగా అనేక పాత్రలు నిర్వహించి ఆమెవల్ల అనేకలాభాలు పొందిన వ్యక్తి. El Dorado కల్పితపట్టణానికి కారణం అతని సాహసయాత్రలను అతిశయోక్తులతో కూర్చి చెప్పిన కథనమే. అతను బ్రిటిషు గయానా, వెనిజులా తూర్పు ప్రాంతాలను కూడ బంగారంకోసం అన్వేషించాడు. ఎలిజబెత్ మహారాణి మరణం తర్వాత జేమ్స్ I మహరాజుపై కుట్రపన్నేడన్న అభియోగంతో 1618 లో అతను శిరచ్ఛేదానికి గురి అయ్యాడు.
Her Reply
.
If all the world and love were young,
And truth in every shepherd’s tongue,
These pretty pleasures might me move
To live with thee and be thy Love.
But Time drives flocks from field to fold;
When rivers rage and rocks grow cold;
And Philomel becometh dumb;
The rest complains of cares to come.
The flowers do fade, and wanton fields
To wayward Winter reckoning yields:
A honey tongue, a heart of gall,
Is fancy’s spring, but sorrow’s fall.
Thy gowns, thy shoes, thy beds of roses,
Thy cap, thy kirtle, and thy posies,
Soon break, soon wither—soon forgotten,
In folly ripe, in reason rotten.
Thy belt of straw and ivy-buds,
Thy coral clasps and amber studs,—
All these in me no means can move
To come to thee and be thy Love.
But could youth last, and love still breed,
Had joys no date, nor age no need,
Then these delights my mind might move
To live with thee and be thy Love.
.
Sir Walter Raleigh.
1554 – 29 October 1618
The Oxford Book of English Verse: 1250–1900.
Ed: Arthur Quiller-Couch, 1919.
http://www.bartleby.com/101/122.html
వాళ్ళు నిద్రించే చోట… జీ. ఓ. వారెన్, అమెరికను కవి
నల్లగా నిశ్చలంగా చుట్టబెట్టుకున్న పొగమంచు
పోటెత్తిన సముద్రం ఒడ్డు ఇసుకను ముంచెత్తినట్టు
దట్టమైన సమాధుల్లో లోతుగా వ్యాపించి
వాళ్ల శిరసులపై నక్షత్రధూళి నింపుతోంది.
వాళ్ళు నిద్రిస్తూ చాలా కాలమయింది.
వాళ్ళ తనుమృత్తికి ఏదో తెలియని బూజుపట్టింది.
వాళ్ళ గురించి చెప్పగలిగిందేమైనా ఇంకా ఉంటే,
కొద్దికొద్దిగా శిధిలమౌతున్న ఆ రాళ్లు చెప్పగలవు.
దారి తప్పి ప్రయాణిస్తున్న ఒంటరి నావికుడిలా
మేరలేని ఎటో తేలుతున్న పొగమంచులో
ఈ మునుగుతున్న సమాధులపై వాలి చూస్తూ
నేనూ ఇక్కడకు చేరవలసిందేగదా అని యోచిస్తున్నాను.
అక్కడ నిత్యమూ నిశీధి తరగలూ, ఈ నేలా
నా ఏకాంత విశ్రాంతి మందిరాన్ని మరుగుపరుచును గాక!
ఆ సమాధి ఫలకంపై ఉన్న మాటల్ని
నా ప్రేమిక మరిచిపోయేలా కాలం అనుగ్రహించుగాక.
.
జీ. ఓ. వారెన్
అమెరికను కవి
Where They Sleep
.
The fog inrolling, dark and still
Lies deep upon the crowded dead
As flooding sea upon the sands,
And quenches starlight overhead.
Long have they slept. Their separate dust
Has mingled with a nameless mould.
Only the slower-crumbling stones
Still tell so much as may be told.
And now in shoreless fog adrift
Like some lone mariner gliding by,
I lean above the drowning graves
And wonder when I too shall lie
Where evermore the tides of night
And earth will hide my lonely rest;
And Time will bid my love forget
To read the stone upon my breast.
.
G O. Warren
American
Poem Courtesy:
Anthology of Massachusetts Poets. 1922.
Ed: William Stanley Braithwaite, (1878–1962).
http://www.bartleby.com/272/87.html
సోమరితనం… ఎస్. వి. మిచెల్, అమెరికను కవి
గడిచిపోయిన క్షణాలను అమితంగా ప్రేమించడంలో
నన్ను మించినవాడు లేడు.
నేను బద్ధకంగా విచ్చుకునేపూలని
మించిన బద్ధకస్తుణ్ణి;
గాలల్లాడని కందకంలో నీటి కన్నా,
మధ్యాహ్నం నీటిమీద బద్ధకంగా తేలే
లిల్లీల కన్నా బద్ధకంగా పడుకోగలను;
ఇంతవరకు ఎన్నడూ కదిలిన ఛాయలు లేని
ఏ శిలాఫలకం కన్నా
నిశ్చలంగా ఉండగలను;
నాకు అనిపిస్తుంటుంది
అమాయకపు ఆనందం అందిచ్చే
అద్భుతమైన వరాలన్నిటినీ
నా అచంచలమైన సోమరితనం ఇస్తుంటుందని.
.
ఎస్. వి. మిచెల్
February 15, 1829 – January 4, 1914
అమెరికను కవి
.
.
Idleness
.
There is no dearer lover of lost hours
Than I.
I can be idler than the idlest flowers;
More idly lie
Than noonday lilies languidly afloat,
And water pillowed in a windless moat.
And I can be
Stiller than some gray stone
That hath no motion known.
It seems to me
That my still idleness doth make my own
All magic gifts of joy’s simplicity.
.
Silas Weir Mitchell
February 15, 1829 – January 4, 1914
American Writer and Physician
Poem Courtesy:
An American Anthology, 1787–1900. 1900
Ed: Edmund Clarence Stedman, (1833–1908).
http://www.bartleby.com/248/522.html
నాటకం చూస్తున్నపుడు నా వెనక కూచున్నామెకు… ఏ పీ హెర్బర్ట్, ఇంగ్లీషు కవి
అమ్మా! మీరు ఈ నాటకం చూసేరు,
నేనివాళ వరకు చూడలేదు;
మీకు నాటకంలో సన్నివేశాలన్నీ తెలుసు,
కానీ, నాకు తెలీవని మనవి చేస్తున్నాను.
చివరి వరకు హంతకుడెవడో ప్రేక్షకుడికి
తెలియకుండా ఉంచడమే రచయిత ఉద్దేశ్యం.
మీరిలా చెప్పుకుంటూ పోతుంటే
మీరు అతనికి అన్యాయం చేసినవాళ్ళు అవుతారు.
నటులు తమ తమ ప్రత్యేకమైన శైలిలో
చాలా హాస్యాన్ని పండిస్తుంటారు
మీరు ముందుగానే ఏమిచెయ్యబోతున్నారో చెప్పెస్తే
అందులోని సరసత ఆస్వాదించే అవకాశం నాకు ఉండదు.
ఒక నాటకంలో ఉండే కుతూహలం అంతా, నాకు తెలిసి
ప్రేక్షకుడి ఊహకి రహస్యం త్వరగా దొరక్కుండా ఉంచడంలోనే;
మీరు అంతా పూర్తిగా చెప్పెస్తున్నారు గనుక
ఇక అందులో ఊహించనిది జరిగే ఆస్కారమే లేదు
మీతో పాటు వచ్చిన స్త్రీ కూడా
మీలాగే తెలివితక్కువదిలా కనిపిస్తోంది.
కానీ ఆవిడ సహకారం లేకుండానే
కథని నేను అర్థం చేసుకోగలను.
క్లుప్తంగా చెప్పాలంటే, తల్లులారా,
మీరు మాటాడకుండే కూచుంటే మీకూ నాకూ మంచిది.
చివరగా మరొక్క మాట…
నా మెడమీద వాలి మరీ చూడకండి.
.
ఏ. పీ. హెర్బర్ట్
ఇంగ్లీషు రచయిత
Sir AP Herbert
At the Theatre: To the Lady Behind Me
Dear Madam, you have seen this play;
I never saw it till today.
You know the details of the plot,
But, let me tell you, I do not.
The author seeks to keep from me
The murderer’s identity,
And you are not a friend of his
If you keep shouting who it is.
The actors in their funny way
Have several funny things to say,
But they do not amuse me more
If you have said them just before;
The merit of the drama lies,
I understand, in some surprise;
But the surprise must now be small
Since you have just foretold it all.
The lady you have brought with you
Is, I infer, a half-wit too,
But I can understand the piece
Without assistance from your niece.
In short, foul woman, it would suit
Me just as well if you were mute;
In fact, to make my meaning plain,
I trust you will not speak again.
And—-may I add one human touch?—-
Don’t breathe upon my neck so much.
A P Herbert
24 September 1890 – 11 November 1971
English Humorist, Novelist, Playwright and Member of Parliament
చొక్కా గీతం… థామస్ హుడ్, ఇంగ్లీషు కవి
వేళ్ళు అరిగి అరిగి నీరసించి
కనురెప్పలు ఎర్రబడి బరువెక్కి
స్త్రీకి యోగ్యం కాని చింకిపాతలలో
పాపం ఒక స్త్రీ, కూచుని
ఆమె సూదినీ దారాన్నీ లాక్కుంటూ
ఒక కుట్టు, రెండో కుట్టు, మూడో కుట్టు వేసుకుంటూ
పేదరికంతో, ఆకలితో, మురికిలో
విషాదము నిండిన గొతుతో
ఈ “చొక్కా గీతం” ఆలపించ సాగింది..
పని ! పని ! పని!
ఉదయం దూరంగా ఎక్కడో కోడికూయడం మొదలు
పని! పని ! పని!
రాత్రి చూరులోంచి నక్షత్రాలు కనిపించేదాకా!
అబ్బ! బానిసగా బ్రతకడం
అందులో ఒక మోటు, గర్విష్ఠి దగ్గర
ఈ పనే సేవ అనుకున్నప్పుడు
ఏ ఆడదానికీ మోక్షం లేదు..
పని! పని! పని!
తల తిరిగేదాకా పని!
ఓని! పని! పని!
కళ్లు బరువెక్కి చూపు మందగించేదాకా!
కుట్టూ, బకరం, పట్టీ,
పట్టీ, బకరం, కుట్టూ
చివరకి గుండీలమీద నిద్రొచ్చి వాలిపోయేదాకా!
ఇక కలల్లోనే వాటికి కుట్టడం..
ఇష్టమైన అక్కచెల్లెళ్ళున్న సోదరులారా!
తల్లులూ, భార్యలూ ఉన్న పురుషులారా!
మీరు ధరిస్తున్నది వస్త్రాలు కావు
అక్షరాలా సాటి జీవుల ప్రాణాలు!
కుట్టు– కుట్టూ- కుట్టు
పేదరికంలో, ఆకలిలో, మురికిలో
రెండు దారాలతో ఏకకాలంలో
ఒక పక్క చొక్కా, మరో పక్క కఫన్.
నేను చావుగురించెందుకు మాటాడుతున్నాను
భయంకరమైన ఎముకల పోగు గురించి?
నాకిప్పుడు ఆ వికృతరూపమంటే భయం లేదు,
అదిప్పుడు నాలాగే ఉంటుంది
అది అచ్చం నా లాగే ఉంటుంది
ఇప్పుడు నే చేసే కటిక ఉపవాసాలవల్ల;
దేముడా! ఎంత చిత్రం, రొట్టె అంత ఖరీదైపోయి
రక్త మాంసాలు అంత వెలతక్కువవీ అయిపోయాయా?
పని! పని! పని!
నా శ్రమకి అలుపన్నది లేదు;
దానికి కూలి ఏమిటి? గడ్డి పరుపు
ఒక రొట్టె ముక్క… నాలుగు గుడ్డపీలికలు.
అదిగో పాడుబడ్డ ఇంటి కప్పు- ఇదిగో వట్టి నేల
ఒక మేజా- విరిగిపోయిన కుర్చీ
ఖాళీ గోడ… అప్పుడప్పుడు కనీసం
నా నీడైనా దానిమీదపడుతోందని సంతోషిస్తాను.
పని! పని! పని!
పగలు లేచినదగ్గరనుండి రాత్రి అలసి
గంటకొట్టీదాకా పని! పని! పని!
ఖైదీలు నేరానికి శిక్షగా పనిచేసినట్టు!
కుట్టూ, బకరం, పట్టీ,
పట్టీ, బకరం, కుట్టూ
గుండె బలహీనమై, చేతికి స్పర్శపోయినట్టు
చివరకి మెదడుకూడా చచ్చుపడిపోయేదాకా!
పని! పని! పని!
కనీకనిపించని డిశంబరు వెలుతురులోనూ;
పని! పని! పని!
వాతావరణం వెచ్చగా వెలుతురు ఉన్నపుడూ;
ఇంటి చూరుల క్రింద
పొదగబోతున్న పిచ్చుకలు గూడుపెట్టి
వాటి మెరుస్తున్న మేనులు చూపిస్తూ
వసంతం రాగానే వెక్కిరిస్తూ పోతాయి.
ఓహ్! ఒక్క సారి ఆ మల్లెలానో,
సన్నజాజిలానో జీవిస్తే ఎంతబాగుంటుంది
నెత్తిమీద వినీలాకాశంతో
పాదాలకింద పచ్చని నేలతో
లేమి అంటే ఏమిటో బాధ తెలియక ముందు
ఒకపూట తిండికి ఎంతకష్టపడాలో తెలియక
ఒకప్పుడు నేను అనుభూతి చెందినప్పటిలా
ఒక ఘడియ సేపయితే మాత్రం ఏమి?
ఓహ్! క్షణికమైన ఒక గంట చాలు!
ఎంత చిన్నపాటి విశ్రాంతి దొరికినా చాలు!
ఆశకోసమో, ప్రేమకోసమో విరామం కాదు
కేవలం దుఖాన్ని వెళ్ళగక్కుకుందికి!
కాసేపు రోదించినా గుండెకొంత తేలికౌతుంది నాకు
కానీ కన్నీళ్ళతో తడిసిన ఆ పక్కమీదే
నా ఏడుపు ఆపుకోవాలి. ఎందుకంటే ప్రతి కన్నీటిచుక్కా
నా సూదినీ దారాన్నీ కనిపించకుండా అడ్డుపడుతుంది.
వేళ్ళు అరిగి అరిగి నీరసించి
కనురెప్పలు ఎర్రబడి బరువెక్కి
స్త్రీకి యోగ్యం కాని చింకిపాతలలో
పాపం ఒక స్త్రీ, కూచుని
ఆమె సూదినీ దారాన్నీ లాక్కుంటూ
ఒక కుట్టు, రెండో కుట్టు, మూడో కుట్టు వేసుకుంటూ
పేదరికంతో, ఆకలితో, మురికిలో
విషాదము నిండిన గొతుతో
ఈ “చొక్కా గీతం” ఆలపించ సాగింది.
ఈ పాట ధనికుల చెవుల సోకుతుందా?
.
థామస్ హుడ్
23 May 1799 – 3 May 1845
ఇంగ్లీషు కవి
ఇది ఊహాత్మక కథనం కాదు. Mrs Biddell అని లండనులో “Lambeth” అనే ఒక చిన్న సబర్బ్ లో దీనాతి దీన మైన పరిస్థితులలో మగ్గుతూ చొక్కాలు కుట్టుకుని జీవనం గడిపే స్త్రీ గురించి రాసిన కవిత ఇది. ఈ కవిత మొదటిసారి 1843లో “Punch” అనే పత్రిక క్రిస్మస్ సంచికలో మారుపేరుతో ప్రచురించబడింది. తక్షణమే బహుళప్రచారంలోకి రావడమే గాక, Mrs Biddell తోపాటు ఆమెలాంటి దుర్భరమైన జీవితం గడుపుతున్న అనేకమంది స్త్రీ కార్మికుల జీవితాలపై ప్రజల దృష్టి మళ్ళించేలా చెయ్యగలిగింది. ఆ రోజుల్లో ఇంగ్లండులో, మనదేశంలో బీడీ కార్మిక స్త్రీలలాగ, 2 పౌండ్లు డిపోజిట్ కడితే గాని స్త్రీలకు ఇంటిదగ్గర పేంట్లూ, చొక్కాలూ కుట్టే పని ఇచ్చేవారు కాదు. దానికి నామమాత్రం కూలి దొరుకుతుండేది. తన పిల్లలకి తిండి పెట్టలేని స్థితిలో తనుకుట్టే బట్టలనే కుదవబెట్టి తీర్చుకోలేని అప్పుతెచ్చుకుంది మగదక్షతలేని Mrs Biddell. అప్పుతీర్చలేకపోవడంతో చివరలి ఆమెను చట్టప్రకారం “Work house” కి తరలించారు. ఆమె గతి చివరకి ఏమయ్యిందో ఎవరికీ తెలీదు. అయితేనేమి, ఆమె జీవితం, వారానికి 7 రోజులూ కష్టపడుతున్నప్పటికీ తమ జీవితాలలో ఏ మార్పూ లేకుండా దుర్భరమైన పరిస్థితులలో నామమాత్రంగా బ్రతికే అనేకానేకమంది కార్మికుల జీవితాల ప్రక్షాళనకి ఒక వెలుగురేక అయింది.
అందమైన ఆహ్లాదకరమైన ప్రకృతే కాదు, దుర్భరమైన పరిస్థితులలో బ్రతికే సాటి మనుషుల జీవితాలను చూసినపుడుకూడా కవిమనసు తాదాత్మ్యంతో ప్రతిస్పందించాలి.
.
The Song of the Shirt
WITH fingers weary and worn,
With eyelids heavy and red,
A woman sat, in unwomanly rags,
Plying her needle and thread–
Stitch! stitch! stitch!
In poverty, hunger, and dirt,
And still with a voice of dolorous pitch
She sang the “Song of the Shirt.”
“Work! work! work!
While the cock is crowing aloof!
And work–work–work,
Till the stars shine through the roof!
It’s Oh! to be a slave
Along with the barbarous Turk,
Where woman has never a soul to save,
If this is Christian work!
“Work–work–work
Till the brain begins to swim;
Work–work–work
Till the eyes are heavy and dim!
Seam, and gusset, and band,
Band, and gusset, and seam,
Till over the buttons I fall asleep,
And sew them on in a dream!
“Oh, Men, with Sisters dear!
Oh, men, with Mothers and Wives!
It is not linen you’re wearing out,
But human creatures’ lives!
Stitch–stitch–stitch,
In poverty, hunger and dirt,
Sewing at once, with a double thread,
A Shroud as well as a Shirt.
“But why do I talk of Death?
That Phantom of grisly bone,
I hardly fear its terrible shape,
It seems so like my own–
It seems so like my own,
Because of the fasts I keep;
Oh, God! that bread should be so dear,
And flesh and blood so cheap!
“Work–work–work!
My labour never flags;
And what are its wages? A bed of straw,
A crust of bread–and rags.
That shatter’d roof–and this naked floor–
A table–a broken chair–
And a wall so blank, my shadow I thank
For sometimes falling there!
“Work–work–work!
From weary chime to chime,
Work–work–work–
As prisoners work for crime!
Band, and gusset, and seam,
Seam, and gusset, and band,
Till the heart is sick, and the brain benumb’d.
As well as the weary hand.
“Work–work–work,
In the dull December light,
And work–work–work,
When the weather is warm and bright–
While underneath the eaves
The brooding swallows cling
As if to show me their sunny backs
And twit me with the spring.
“Oh! but to breathe the breath
Of the cowslip and primrose sweet–
With the sky above my head,
And the grass beneath my feet,
For only one short hour
To feel as I used to feel,
Before I knew the woes of want
And the walk that costs a meal!
“Oh! but for one short hour!
A respite however brief!
No blessed leisure for Love or Hope,
But only time for Grief!
A little weeping would ease my heart,
But in their briny bed
My tears must stop, for every drop
Hinders needle and thread!”
With fingers weary and worn,
With eyelids heavy and red,
A woman sat in unwomanly rags,
Plying her needle and thread–
Stitch! stitch! stitch!
In poverty, hunger, and dirt,
And still with a voice of dolorous pitch,–
Would that its tone could reach the Rich!–
She sang this “Song of the Shirt!”
.
Thomas Hood
23 May 1799 – 3 May 1845
English Poet
I would be watching them two…Kuppili Padma, Telugu, Indian
Sometimes
Forgetting the time
Sometimes
To forget the time
When they two
Sweep about the garden
Like two
Little butterflies;
And like two buoyant fish
When they swim
In the bluish swimming pool.
That lone girl
Becomes a bond
Akin to a red ribbon
Tasseling two-braids …
And a colourful cloud
Raining endless showers
Of love…
The two…
Scating, chatting, eating, riding, writing
Whatever be the hour
Running one behind the other
Inseparably
Like a merry-go-round
In that garden.
No one knows
Who is happier in the piggy ride?
Who gleams like a rainbow
On the other’s smile?
Or,
Who hides and who seeks?
Time and again
My looks get
Riveted to them.
That moony little nymph
Teeming with effervescent child spirit
That waxing little
Crescent moon … all smiles.
And in her steps follows
Himself becoming a shield
For all seasonal elements
That youthful father
A prop
A support
A cover for her to grow on.
I would be watching those two
Sometimes
Forgetting the time
Sometimes
To forget the time.
Kuppili Padma.
Telugu
Indian
Kuppili Padma
Kuppili Padma is a popular columnist, short story writer and novelist in Telugu. She is presently the Creative Head at Electronic Media and lives in Hyderabad (Deccan). She is running a personal blog Mayura ( https://kuppilipadma.wordpress.com/) since Sept 2012.
She has published many anthologies and received Chaso Puraskaram in 2009.
వాళ్ళిద్దరిని చూస్తుంటాను
వొక్కోసారి సమయాన్ని
మరచిపోయి
వొక్కోసారి సమయాన్ని
మరచిపోవడానికి.
వారిద్దరూ
పూలవనమంతా
కలయ తిరుగుతోంటే
రెండు పసి తుమ్మెదల్లా
నీలినీలి కొలనులో
యీత కొడుతున్నప్పుడు
చురుగ్గా యెగిరె చేపపిల్లల్లా
వొకే బాలిక
రెండు జడల
యెర్రరిబ్బన్ కుచ్చులా
అనుబంధమై
అనేక రంగుల మబ్భులు
పల్లవించే
అనురాగ జల్లులై
స్కేటింగ్ చాటింగ్ యీటింగ్ రైడింగ్ రైటింగ్ …
యెదైన సరే
అన్ని వేళ
అల్లిబిల్లిగా
వొకరి వెంట మరొకరు
వుధ్యానవనంలో తిరిగే
రంగుల రాట్నంలా
వారిద్దరూ
యెవరి వీపు మీద
యెవరు
వుప్పు మూటో
యెవరి పెదవుల ఆకాశాన
యెవరు నవ్వుల యింద్రధనస్సో
యెవరి చేతివేళ్ళ మైదానంలో
యెవరు వీరివీరి గుమ్మడి పండో
మళ్ళీ మళ్ళీ
చూస్తుంటాను
అదే పనిగా
పసితనాన్ని
నింపుకొంటున్న
ఆ నిండు చందమామని
దినదిన ప్రభార్ధమానమవుతోన్న
ఆ పసి నెలవంకని
ఆ చిట్టితల్లి వెన్నంటే
కదిలే
ఆరు రుతువుల
గొడుగై
ఆ బుజ్జితండ్రి
ఆ చిన్నారినాన్న మిన్నంటే
విరిసే
శతపత్ర ఆశల
పందిరై
ఆ చిట్టితండ్రి
వాళ్ళిద్దరిని చూస్తుంటాను
వొక్కోసారి సమయాన్ని
మరచిపోయి
వొక్కోసారి సమయాన్ని
మరచిపోవడానికి —
కుప్పిలి పద్మ.
An Ordinary Day in an Ordinary Street… V. Chinaveerabhadrudu, Telugu, Indian
About ten in the morning, the trees are
Still lazying under the thick foggy veil.
The young sprouting leaves peep through
Like the hanging jukas from earlobes.
The early buzz for the daily grind
of Autos, the picking up traffic,
Children reaching out their schools,
Is like attuning for an imminent concert.
Stepping out as usual into the street
That looks as usual, I thought:
Though I seemingly walk here,
I am walking, in fact, not at all here.
I cross many paths once more
I crossed once before;
I am pilgrimaging and returning
Time and again to some ancient rendezvous.
It’s an ordinary morning in a very ordinary street.
But no sooner than I turned my eyes within,
Oh! People from hoary past and trodden paths
had unveiled a world of their own for me.
.
Vadrevu Chinaveerabhadrudu.
