As Darkness Slowly settles over there Like a thin veil of raiment … They would be weaving Their dreams into Exquisitely beautiful arcades With equally splendid exchange of words Times When people isolate themselves into Diverse polarised worlds… It’s really a delectable spectacle To see them Absorbed And lost to themselves. That night The duo of mother and daughter Look like two moons Arisen on the horizon of their shack. * Where were they Days before? Yesterday? They know not. Today They are on the bourns of the village… They are eternally itinerant… World is their abode And the sky Is the roof. When some village expelled them… They reached this shore like flotsam; Learnt weaving the nest with bamboo And somehow swim through the life. * What would they talk, The mother and her twelve-year old girl, In the evenings every day, anyway? Is it About her studies? Or About her younger sibling Living far off In a hostel? Or About the vacant plot still available Where they can Erect a shanty? * Close by… Propping up the trellis Sagged on one side, and Weaving their dreams from the other end Is the father Of that lettered moon-doll. . Bala Sudhakar Mouli
Telugu
Indian
(Dedicated to my student Kumari)
.
Balasudhakar Mouli
Balasudhakar Mouli is a young and upcoming poet with great passion for poetry. He is a Post graduate in Botany from Nagarjuna University and working in Zilla Parishath High School, Bhyripuram, Vizianagaram, AP. He feels it a social necessity that children learn to read and write poetry and stories and studiously implements it in his school. He says he is greatly influenced by the poetry of SriSri, Sivasagar and Siva Reddy. “Teachers are dreamers…. students realize those dreams” is his motto.
. కలల వంతెన నేస్తూ… . చీకటి పలుచని వస్త్రంలా పరుచుకుంటున్న వేళ వాళ్లు అక్కడ- వొక వంతెనను కడుతుంటారు మహా సౌందర్యవంతమైన వంతెనను అంతే సౌందర్యవంతమైన మాటల అల్లికతో కడుతుంటారు మనుషులు దీవులుగా భిన్న ధృవ ప్రపంచాలుగా విడిపోతున్న దశలో.. వాళ్లలా నిమగ్నం కావడం సంలీనం కావడం గొప్ప దృశ్యమానమైన స్థితి ఆ తల్లీకూతుళ్లు – ఆ రాత్రి ఆ యింట విరబూసిన రెండు చందమామలు! * మొన్నెక్కడో నిన్నెక్కడో ఈ రోజు ఈ ఊరి చివర- చలన స్వభావులు వాళ్లు వాళ్లకు విశ్వమే యిల్లు ఆకాశం యింటి పైకప్పు ఎప్పుడో ఏదో ఊరు విసిరేస్తే ఈ ఊరు తీరానికి వొచ్చి చేరారు నాలుగు వెదురు బద్దలతో గూళ్లు అల్లుకుంటూ బతుకును ఈదటమెలాగో నేర్చుకుంటున్నారు * ఆ తల్లీ, పన్నెండేళ్ల ఆ పసితల్లి రోజూ సాయంకాలాలు ఏం మాటాడుకుంటుంటారు ! బహుశా ఆ పిల్ల చదువుని గురించా- దూరంగా హాస్టల్లో వుండి చదువుకుంటున్న తమ్ముడి గురించా- లేదా.. యింకా అనువుగా గుడిసె కట్టుకోడానికి వీలుగా వున్న ఖాళీ జాగా గురించి అయ్యుంటుందా- * పక్కనే జారిన పందిరి కింద- వాళ్ల కలల వంతెనను రెండో చివర నుంచి నేస్తూ బతుకు వంతెనకు దన్నుగా వున్న ఆ చదువుల చందమామ ‘తండ్రి’ – . బాల సుధాకర్ మౌళి 27 డిసెంబర్ 2013 ( నా విద్యార్థిని ‘కుమారి’ కోసం.. )
దీన్ని మెచ్చుకోండి: ఇష్టం వస్తోంది…
