రోజు: నవంబర్ 7, 2013

నాకు పదేళ్ళు వచ్చేసరికి

నేను కొన్నివందల యుద్ధాల్లో పాల్గొన్నాను,

లెక్కలేనన్ని గాయాలయ్యాయి,

కొన్ని వేల మందిని హతమార్చాను.

మా అమ్మ నన్ను చెయ్యిపట్టుకుని

తోటలోకి చకచకా లాక్కెళ్ళింది.

వాకచెట్లు పూలతో నిండుగా ఉన్నాయి.

గడ్డిలో ఒక పిల్లి ముడుచుకు పడుకుంది.

దాని తోక లాగుదామనుకున్నాను గాని

పోనీ ఎందుకులే అని దానిమానాన్న వదిలేశాను.

విమానదాడి పూర్తయ్యాక ఆకసం నిండా

పక్షులూ, నిప్పుకణికలూ  ఎగురుతున్నాయి.

కానీ, నా కాళ్ళదగ్గర చీమలు మాత్రం

కూలుతున్న గోడలను ఆనుకుని

తమపనులు చేసుకుంటూ పరిగెడుతున్నాయి.

అన్నట్టు నా కత్తి గురించి చెప్పడం మరిచేను

అది అట్టముక్కతో చేసిందే అనుకోండి,

అయితేనేం, దాని పిడి బంగారు రంగు వేసింది.

ఇప్పుడు నాకు ఒక గుర్రం కావాలి

మొన్న నే చూశానే హుషారుగా తోకాడించుకుంటూ

శవపేటిక ఈడ్చుకెళ్ళింది… అలాంటిది.

.

ఛార్లెస్  సిమిక్,

9 May 1938 –

సెర్బియన్   అమెరికను కవి

.

యుద్ధం అంటే పిల్లలకి ఎలాంటి ఆటవస్తువో, దాని పర్యవసానాలగురించి వాళ్ళకి ఏ అవగాహన ఎలా ఉండదో చెప్పే కవిత ఇది.

.

.

Old Soldier

.

By the time I was ten
I had fought in hundreds of battles
Had innumerable wounds,
……………………………………..

My mother took me by the hand
And lead me into the garden.
………………………………………………..
there was a cat lying in the grass
whose tail I wanted to pull,
but I let her be for a moment.

………………………………………

of birds and flying cinders
But the ants at our feet
………………………………………….
running their quick errands
along the crumbling walls.

I forgot to mention my sword,
…………………………………………,
But its handle was painted gold.
What I needed was a horse—
The one I saw pull a hearse
………………………………….. tail.

(Note: This is a copyrighted material, hence can’t be quoted in full. For complete text please visit the page mentioned below with the given link )

.

Charles Simic

9 May 1938

Serbian-American

Poewm Courtesy:

http://archives.newyorker.com/?i=2004-12-20#folio=124

Published in The New Yorker, December 20, 2004 Issue.