ఒక వేసవి పొద్దు ఉరకలేస్తున్న సెలయేటి ఒడ్డున

కొబ్బరాకుల బూరాలు ఊదుకుంటూ ఒక కాలక్షేపరాయుణ్ణి చూసేను

అతని ప్రపంచం అంతా హాయిగా ఉల్లాసంగా ఉన్నట్టుంది

ప్రతి వంపులోనూ అతని చేష్టల్లో కొంటెతనం కనిపిస్తోంది.

 .

కలలప్రపంచంలో తేలియాడుతున్న ఒక చిత్రకారుణ్ణి చూసేను

అతని దేదీప్యమానమైన సృష్టిలోంచి హరివిల్లు ఉదయిస్తోంది

కామరూపిలా పలు అవతారాలు ధరిస్తున్న ఆలోచనాస్రవంతిపై

దాని సమ్మోహకరమైన పట్టకపు రంగులను ప్రసరిస్తూ .

.

నేనొక ఉచ్చును చూశాను… మరోలోకాన్ని కప్పుతూ…

దానిమీద వేట పక్షులు ఆచితూచి అడుగులేస్తున్నాయి

చుక్కలవంక నిక్కిచూసే తమరెక్కలని కూడదీసుకుని

ఆకలి తీర్చగల వ్యామోహం ఎదురుగా ఊరిస్తుంటే.

.

నేనొక పాపిని చూశాను… కాలం ఖజానానుండి

తన మృత్యు భత్యాన్ని తీసుకుందికి తెగ శ్రమిస్తూ

నేనో నావికుణ్ణి చూశాను… అతనికి సముద్రమే సర్వస్వం…

కోరికా, కుంపటీ, ప్రేయసీ, పెళ్ళిబాజాలూను.

 .

తన బిడ్డలో జీవిస్తున్న తల్లిని చూశాను

తోటి మానవులతో జీవిస్తున్న ఋషిపుంగవుని చూశాను

నాకళ్ళముందే క్రమశిక్షణతో నడిచిన దండు చూశాను

గంభీర హృదయులైన మేధావుల్ని చూశాను…

 .

నేనన్నాను “దగ్గరగా ఉంటూ మనకు నచ్చిన భాషలు మాటాడుకుని

ఎవరికివారు తమ కక్ష్యల్లో జీవితాలు వెళ్ళదీసే మనుషులకంటే

ఖగోళంలో అనంత దూరాల్లోకి విసిరివేయబడినట్టుండే

ఆ నక్షత్రాలు ఎంతమాత్రమూ దూరం కావు” అని.

.

ప్రేమ అందరిలోనూ జ్వలిస్తుంటుంది

పొరపాటునైనా చీకటిలో వెలుగులేక తపించే

శాపగ్రస్త జీవితం ఉంటుందేమో నని; అయినా,

సృష్టినంతటినీ వెలిగించేది ఆ ఒక్క సూర్యుడే కదా!    

 .

మార్తా గిల్బర్ట్ డికిన్సన్ బియాంచీ

(November 30, 1866 – 1943)

అమెరికను

ఈ కవితలో సౌందర్యం ఒక గొప్ప చిత్రకారుడు కాన్వాసుమీద అనేక గీతలు గీసి వాటిని చివరికి ఒక అందమైన ఆకారంగా మలిచినట్టు, కొన్ని జీవితాలని వర్ణించి, చివరికి అవి ఒకదానికొకటి పొందకుండా బతకడాన్ని, ఖగోళదూరాల్లో విసిరివేయబడ్డట్టు కనిపించే  నక్షత్రాలతో సాదృశం తీసుకొస్తుంది కవయిత్రి. ఎంతదగ్గరగా ఉన్నా ప్రేమ మనుషుల్ని వెలిగించలేనపుడు, సామీప్యతకీ దూరానికీ ఇంక వ్యత్యాసం ఏముంటుంది? దాని విలువ ఏమిటి? అని చాలా చక్కగా ప్రశ్నిస్తూ, సమస్తజీవులకూ వెలుగునిచ్చే సూర్యుడితో పోలుస్తుంది కవయిత్రి ప్రేమని.

.

.

THE WORLDS

.

I saw an idler on a summer day

Piping with Iris by a dancing brook;

And all his world was rife with Pleasures gay,

And languid Follies smiled from every nook.

I saw an artist in a world of dreams,

His rainbow rising from his radiant task,

To throw its magic prism beams

O’er Fancy’s changeful masque and counter- masque.

I saw Toil–stooping underneath a world

Whereon his foster-brothers lighter tread,

His skyward pinions ever closer furled

Before the grim necessity of bread!

I saw a sinner working hard to be

Worthy his death-wage from the mint of time;

I saw a sailor, unto whom the sea

Was hearth and hope and love and wedding- chime.

I saw a mother living in her child–

I saw a saint among his fellow men–

Brave soldiery before my eyes defiled

And solemn-hearted scholars–Sudden then

I cried: “The stars are no less neighborly

In their ethereal remoteness swung,

Than these near human orbits wherein we

Live out our lives and speak our chosen tongue!

“Love seek through all–less there be one

Least soul unlit within the night–

And over all, the selfsame sun

Give each creation light!”

.

 Martha Gilbert Dickinson Bianchi

(November 30, 1866 – 1943)

Poem Courtesy: http://www.gutenberg.org/files/2294/old/mpoet11.txt
 Anthology of Massaachusetts Poets, Ed, William Stanley Braithwaite