రోజు: మే 31, 2013

.

నేను మాటాడలేను,

ఎందుకంటే,

ఈ బలమైన దారాల అల్లిక

నా పెదాలు దగ్గరగా

గట్టిగా కుట్టేసింది. 

 

వినడానికి నాకు చెవులు గాని

శ్వాశించడానికి ముక్కురంధ్రాలుగాని లేవు;

ఈ నల్లదారాల జాలీ వెనక

నా చూపుకూడా నిరోధింపబడుతుంది.

నామీద దాడిచేసే వాడు

ఎదురుగా ఉన్నా

వాడిని గుర్తుపట్టకుండా ఉండడానికి

ఏదో ఏర్పాటు చేసినట్టు,

చుట్టూ అంతా చీకటి…

 

శరీరం పాపపంకిలమని నిరసించినపుడే

 నా అస్తిత్వ చైతన్యం మీద

మొట్టమొదటిసారి,

నల్లగా ఇది

తొడగబడింది.

 

కామకేళికి నేనొక ఆటబొమ్మను తప్ప

మరేమీ కానట్టు,

నేను మౌనంగా అంగీకరించినపుడే

మరింత నల్లబడింది.

 

కవులు కావ్యాలలో స్తోత్రంచేస్తారు గాని

వాళ్ళు చెప్పినదేమీ

ఈ శరీరంలో లేదు.

నాలో ఉన్నది

కేవలం

రక్త మాంసాలు తప్ప

మరోటి లేదు.

 

కన్నీళ్ళూ, పిచ్చి, నిస్సహాయత

తప్ప మరేమీ

లేవు

ఎత్తైన ఈ మతం గోడల మధ్య

బందీనై పడి ఉండి

స్వాతంత్ర్యం కోసం

కొంగులో చప్పుడులేకుండా

వొదిలే నిట్టూర్పులు తప్ప

మరేమీ లేవు

.

చివరగా

ఈ నల్లని బురఖా వెనక

స్త్రీని దాసిగా ఉంచుతున్నప్పటికీ

అది ఆమె క్షేమం కోసమే

అని ప్రమాణాలు చేసిమరీ చెప్పేవారికి   

ఒక ప్రశ్న:

ప్రతి బురఖా వెనకా స్త్రీయే ఉందని

చెప్పకనే తెలిసిపోతున్నప్పుడు,

ఇక ఏ బురఖా క్రింద స్త్రీకి రక్షణ దొరుకుతుంది?   

ఇదేనా దైవ నిర్ణయం అంటే?

.

అఫియా నూర్

మలయాళం

ఇండియా   

.

Afiya Noor

.

BURQA

I cannot speak,
for,
this sturdy thread-work
has sewn my lips together,
tightly in place.

I have neither ears to hear
nor nostrils to breathe;
even my vision lies constricted,
behind this dark, wiry mesh.

It is dark all around
as if designed
to conceal the identity
of even the attacker
who’s right in front of me.

I was first worn,
black,
over that damning consciousness
that my own body is Sin.

I blacken further,
over my silent consent
to being nothing more
than a mere sex-toy.

There’s nothing within me,
contrary to what
the poets sing in their paeans.

Nothing,
but
mere flesh and blood.

Nothing,
but
tears, madness and helplessness.

Nothing,
but
the muffled sobs of freedom,
as it lies, imprisoned,
within these high walls of religion.

Finally, a question
to those who keep swearing,
even while cloaking her
in dark veils of subservience,
that
all that they intend is her safety:

“If, behind each veil
lies the tacit affirmation
of a woman’s presence,
under which burqa
shall she find asylum?

Is this Divine justice?”

.

Afiya Noor.

Poem Courtesy: poetrans.wordpress.com