బొమ్మలువెయ్యాలన్నా, కథలుచెప్పాలన్నా కావలసింది ఈ కల్పనే.
నేను బఠాణీ పాదులన్నానుగాని అవి కాకపోవచ్చు
బహుశా అవి చిక్కుడు పాదులయి ఉండొచ్చునేమో;
నిజానికి అసలక్కడ ఏ పాదూ లేకపోయైనా ఉండవచ్చు;
ఎందుకో, అక్కడ ఏదో ఒకటున్నట్టనిపించింది. అంతే!
అన్నట్టు వాడెవరో కాదు… లేదు, చెప్పి ప్రయోజనం లేదు.
ఆ పొదల మాటు అన్నది నా కల్పనే గాని,
వాడు ఏమి చేశాడో నాకు స్పష్టంగా తెలుసు.
.
షెనా ప్యూ
ఇంగ్లండు
కవిత్వాన్ని ప్రజలకి చేరువగా తీసుకురావాలన్న ఆలోచన అమెరికను కవి Judith Chernaik ది. 1986లో ప్రారంభమైన ఈ ప్రోజెక్టులో మరోముగ్గురుకవులు జతకూడి, (ఆ ముగ్గురు కవుల్లో షెనా ప్యూ ఒకరు ) లండనులో భూగర్భ రైలుమార్గంలో ప్రయాణంచేసే రైళ్లలో కొన్ని అత్యుత్తమమైన కవితలను/ పాదాలను అడ్వర్టైజ్ మెంటు బోర్డుల మీద రాసేవాళ్ళు (ఇప్పటికీ కొనసాగుతోంది). ఆ రాసే జాగాకి అయే ఖర్చుని కొన్ని కంపెనీలు / వ్యక్తులు భరిస్తారు. ఈ ప్రయోగంలో వచ్చిన అపురూపమైన ప్రాచీన, ఆధునిక కవుల కవితలలో ఈ కవిత ఒకటి. (మనందరం, ప్రపంచంలో ఎక్కడో ఒకచోట అటువంటి ఒక ప్రయోగం జరిగినందుకూ, అతి ఫలవంతంగా నడుస్తూ, జనసామాన్యానికి కవిత్వం అందుబాటులోకి వస్తున్నందుకూ సంతోషించాలి. ఆ తర్వాత, ఈ కవితల్లో అత్యంత ప్రజాదరణ పొందిన వాటిని సంకలనాలుగా తీసుకు వస్తున్నారు.)
చాలా కాలం తర్వాత నాకు కవిత్వంలో జీవితాన్ని నిర్వచించగల ఒక సంఘటన జరిగినపుడు మానసిక విశ్లేషణ చేస్తూ, దాన్ని వ్యాఖ్యానించిన కవిత దొరికింది. ఇందులో, జీవితంలో మొదటిసారి అబద్ధం చెప్పడం కూడా ఒక సంక్లిష్టమైన సందర్భమే … మరీ ముఖ్యంగా పిల్లలకి. అందులోనూ, వాళ్ళు తెలివిగలపిల్లలైతే, మంచిచెడుల నైతికవిశ్లేషణలమధ్య పెరిగినవారైతే, మొదటిసారి అబద్ధం ఆడవలసి రావడం, లేదా అబద్ధమూ, నిజమూ కాకుండా చెప్పుకుని తప్పించుకోగలమన్న అవగాహన రావడమూ, జీవితంలో గ్రాడ్యుయేషన్ క్రింద జమ.
.
The Beautiful Lie
.
He was about four, I think… it was so long ago. In a garden; he’d done some damage behind a bright screen of sweet-peas – snapped a stalk, a stake, I don’t recall, but the grandmother came and saw, and asked him: “Did you do that?”
Now, if she’d said why did you do that, he’d never have denied it. She showed him he had a choice. I could see, in his face, the new sense, the possible. That word and deed need not match, that you could say the world different, to suit you.
When he said “No”, I swear it was as moving as the first time a baby’s fist clenches on a finger, as momentous as the first taste of fruit. I could feel his eyes looking through a new window, at a world whose form and colour weren’t fixed
but fluid, that poured like a snake, trembled around the edges like northern lights, shape-shifted at the spell of a voice. I could sense him filling like a glass, hear the unreal sea in his ears. This is how to make songs, create men, paint pictures, tell a story.
I think I made up the screen of sweet peas. Maybe they were beans; maybe there was no screen, it just felt as if there should be, somehow. And he was my – no, I don’t need to tell that. I know I made up the screen. And I recall very well what he had done.
అనువాదలహరి 